Boris Walentinowitsch Wolynow
Boris Walentinowitsch Wolynow (russisch: Борис Валентинович Волынов, wetenschaplich Transliteratschoon Boris Valentinovič Volynov; * 18. Dezember 1934 in Irkutsk, Sibirien) is en ehmalger sowjeetsch Kosmonaut.
Utbillen ännern
He wurr bit 1955 an de Militärflegerpilotenschool in Nowosibirsk to’n Jetpiloten vun de sowjeetsch Luftstrietkräfte utbildt. 1960 wurr he för de eerst Kosmonautengrupp vun de Sowjetunion utwählt.
Ruumfohrt ännern
Bis de Wostok-Missionen weer he faken Ersatzliddmaat van de Crew, bleev aber ahn Insatz. Bi Wostok-Missionen weer he sogor as Kommandant för Wostok 1 vörsehn. Dat wurr aber all weer umschicht, un Wolynow bleev weer Ersatzmann.
Ok bi de Sojus-Missionen weer he nich ahn Inschränken eerste Wahl. In’n Dezember 1968 kreeg Wolynow tosommen mit eenig anner Kosmonauten sene Diplom vun de Militärakademie för Ingenieure vun de Luftstrietkräfte „Prof. N. J. Schukowski“. Twee Daag later bestunn he de Kosmonautenprüfung vun de Besatten för de anstahn Flüüg Sojus 4 un Sojus 5. Wolynow harr en van de best Ergevnisse, dennoch weer man an höhgere Stäen mit sien Nomineeren nich glückelk.
An‘n 15. Januar 1969 is Boris Wolynow endlich to sien eerst Ruumfloog upbraken. Ünner dat Roopteeken Baikal (nah den Baikalsee in Sibirien) kommandeer he dat Ruumschipp Sojus 5. Mit an Bord weern Alexei Jelissejew un Jewgeni Chrunow.
In de Eerdumloopbahn deen Sojus 5 as passiv Partner vun de Kopplung mit Sojus 4, dat mit Wladimir Schatalow een Dag tovör start weer. Chrunow un Jelissejew hemm dat Ruumschipp verlaaten un hemm sück röver to Sojus 4 arbeit, um dor intostiegen un mit Schatalow an‘n 17. Januar to lannen. Dat weer dat eerste Umstiegen in’n Weltall.
Wolynow is een Dag later as Sojus 4 lannd, un dorbi knapp an den Dood vörbi kommen. Dat Servicemodul vun dat Ruumschipp harr sück nich vullstännig trennt un bleev bi den Wedderinträe mit de Landekapsel verbunnen. Bi den Wedderinträe nehm dat Ruumschipp de aerodynamisch stabilste Laag mit de Nöös vun de Landekapsel vöran in. Dor befinnd sück bi de Sojus de Dörstiegsluuk to dat Orbitalmodul ahn utreckend Hittschuul. Wolynow wurr nich as vörsehn in sien anpasst Konturensitt drückt, sonnern in de Gurte. Vun de överhitt Luukdichtung sünd Gase in dat Binnere vun de Landeenheit ströömt, wat sluutend dorto führen dee, dat Wolynow bewusstlos wurr. As Nächst weer de hermetisch Afdichtung verlorengahn, wat Wolynow, de kien Ruumantoog droog, nich överleevt harr.
Vör de Dekompression wurr dat Servicemodul dör de aerodynamischen Kräfte un de Hitteinwirkung up de noch vörhannen Verbinnen vun da Landekapsel afreeten. Dordör nehm de Kapsel dör de aerodynamischen Kräfte weer de in disse Konfiguratschoon stabilste (un ok vörsehn) Laag in. Bedingt dör de ungünstige Aerodynamik bi de Wedderinträe führ de Landekapsel kien tweedeeligen Afstieg ut, sonnern wurr up en ballistisch Bahn afbremst, dordör reck de Bremsverzögerung bit to 9 g. Direkt bi de Landung hemm ok noch de Bremsraketen verseggt, so dat de Kapsel recht hart upsetten dee. Wolynow hett dorbi en paar Teenen verloren. Dat weer iesig kolt. Wolynow is denn to Foot to en dicht bi liggen Siedlung loopen. De Landeoort weer denn ok bannig wiet weg vun de plaant Ooort un de Bargenskräfte sünd eerst relativ laat indrapen un funnen en beschädigte aber loos Landeskapsel. Sluutend hett man Wolynow aber doch noch funnen. Wegen sien physischen un psychischen Besehren wurr hüm för twee Johr sien aktiv Floogstatus wegnommen. He sülvst hett över de Binah-Katastrooph seggt:„Ich hatte keine Angst, wohl aber ein tiefes und starkes Verlangen, am Leben zu bleiben, obwohl es eigentlich keine Chance gab.“
Wolynow wurrr an’n 22. Januar 1969 de Titel Held der Sowjetunion verleeht.
Wiel de Amerikaner ehrder up den Maand weern, as de Sowjets, hemm se sück bi de Sowjets up Ruumstatschonen in de Erdumloopbahn konzentreert. Aber ok hier leep dat för Wolynow nich so as plaant.
Saljut 1, wo he as dart Besatten vörsehn weer, wurr nah den Tödlichen Utgang vun de Mission Sojus 11 nich mehr mit Minschen besett, wiel de Ruumscheep umbaut wurrn mussen. Saljut 2 kreegen se in’t All nich ünner Kontroll un bleev unbemannt. Woylnow hörr dor to de Ersatzmannschap vun de eerst plaant Besatten.
Bi Saljut 3 weer he as Kommandant vun Sojus 16 vörsehen, wiel aber Sojus 15 all nich an de Statschoon ankoppeln kunn, mussen de Ruumscheep weer umbaut wurrn und Wolynow weer wedder buten vör.
Sien tweet Mission is Wolynow denn 1976, 16 Johr nah sien Utwahl flagen. Bi de Mission Sojus 21 floog he gemeensam mit Witali Scholobow to de Ruumstatschoon Saljut 5. Plaant weer dor en Upenholt vun 60 Daag. Nah 42 Daag sünd dor aber mehrere Systeme utfallen (Lucht, Laagkontrolle un Levenserhollenssysteme). De beid Kosmonauten hemm dat aber weer henkreegen, aber de Havarie hett de beid sowohl physisch un ok mental düchtig belast. De Mission wurr noch eerst wieder führt, aber denn doch afbraken. Wolynow un Schobolow sünd nah 49 Daag an’n 24. August 1976 in slecht körperlich un seelisch Verfaaten lannd. Eenzelheiten hett man nich mideelt, worum de Mission doch afbraaken wurr. Mögelkerwies hemm giftig Gase oder de physischen un mentalen Probleme bi Scholobow en Rull speelt.
Af 1982 weer Wolynow Baas vun de Kosmonautenafdeelen.
Van 1985 an hett sück Wolynow weer vör en Langtietmission vörbereit. He harr tosommen mit Anatoli Lewtschenko un Mussa Manarow mit Sojus T-15 to de Ruumstatschoon Saljut 7 starten sullen. In’n November 1985 hett aber de dormalige Mannschap de Statschoon verlaaten un kehr mit Sojus T-14 to de Eer torüch. De Kommandant Wladimir Wasjutin weer dor all langer Tiet krank, so dat de Mission afbraaken wurrn muss, woruphen ok de Mission Sojus T-15 utsett wurr.
De Mission Sojus T-15 funn af März 1986 tatsächlich statt, allerdings mit en anner Mannschap. So wurr för Wolynow ok sien letzt plaant Mission afseggt.
Eerst 1990 is Wolynow ut de sowjeetsch Ruumfohrt utscheeden. He weer nah dat Utscheeden vun Wiktor Gorbatko in‘n August 1982 de letzte verbleeven Kosmonaut ut de eerst Kosmonautengrupp vun de Sowjetunion.
Wolynow is verheiraadt un hett twee Kinner.
Weblinks ännern
- spacefacts.de: Körtbiografie