Der Name der Rose
Der Name der Rose (op plattdüütsch so veel as „De Naam vun de Roos“) is en düütsch-italieensch-franzöösch Filmdrama ut dat Johr 1986. Dat Dreihbook baseert op den Roman Il nome della rosa vun Umberto Eco ut dat Johr 1980. De Hööftrullen hebbt Sean Connery un Christian Slater speelt, Speelbaas weer Jean-Jacques Annaud.
Inholt ännern
In’t Johr 1327 reist de Franziskaner-Möönk William vun Baskerville mit sien Adlatus, den Noviez Adson vun Melk, in en Abtei vun de Benediktiners in Noorditalien. Dor schall William an en theoloogschen Disput deelnehmen. Dor hollt sik ok al de Ordensbroder Ubertino da Casale op. As William ankummt, fraagt he den Abt vun’t Klooster, Abbo vun Fossanova, wat vor korte Tiet en Minsch doodbleven is, vunwegen dat he Henwiesen dorop wohrnahmen harr. So warrt he gewohr, dat de junge Möönk un Illustrater Adelmo vun Otranto buten de Kloostermuurn an’n Foot vun en Toorn opfunnen worrn is ünner en Finster dat nich apen geiht. William kummt dorachter, wat passeert is un finnt rut, dat sik Adelmo sülvst ümbröcht hett.
Man, dat blifft nich bi een Doden. Kort later blifft de greeksche Översetter Venantius von Salvemec dood. He warrt koppöver in en grotel Ketel mit Swienblood opfunnen. Gau verbreedt sik in’t Klooster de Angst, dat de Apokalyps losgeiht, vunwegen dat de Ümstännen so utseht as dat in Johannes sien Apenbaaren beschreven steiht. De Henwiesen düüt aver op en Vergiften. Ok Berengar vun Arundel, de Helpsmann vun den Bökermeester Malachias vun Hilmessen, warrt korte Tiet later dood opfunnen – afsopen in en Baadwann. Man, ok Berengar wiest en swarten Finger un en swarte Tung op, jüst so as Venantius. För em düüt all dat dorophen, dat de Doden mit en roovt greeksch Book tosamenhangt, dat in de Bökeree vun’t Klooster ünner Versluss is.
Bi William sien Ünnersöken kummt rut, dat Berenger Intresse an Jungs harr un Adelmo sik ümbröcht hett, vunwegen dat he sik Berengar för sexuelle Saken hengeven hett, üm an dat greeksche Book to kamen. Vör sien Sülvstmoord harr sik Adelmo aver noch den greekschen Översetter Venantius anvertroet, de dorophen dat Book in’t Skriptorium funnen hett. De is storven nadem he dat Book leest hett un sik wat dorto opschreven harr. Berengar hinnert William doran, dat Book in’t Skriptorium to finnen. He nimmt dat Book an sik un lest sülvst dorin. Dorophen kriggt he bannig Wehdaag, verstickt dat Book in de Kamern vun de Heelkunnigen Severinus von Emmeram un versöcht sien Pien mit en Baad to linnern. Dorbi is he afsopen. Severinus warrt later vun Malachias dootslahn, de dat Book wedder an sik nehmen un versteken deit.
Bi de Söök na den Möörder dröpt Adson en Deern ut dat Buerndörp, in de he sik verkieken deit, nadem se mit em Sex hett. De Deern warrt later vun Bernardo Gui, de mit en Delegatschoon anreist is un en Inquisitschoon vörsteiht, in Haft nahmen un beschulligt en Hex to wesen. Gui veroordeelt wieter ok den Kellermeester Remigio da Varagine as ok den sien Helpsmann, den puckeligen Salvatore, de in verleden Tieten beide to de Apostelbröder vun’n Fra Dolcino höört hebbt, de rieke Karkenlüüd ümbröcht hebbt. All dree schüllt dör’t Füer ümkamen, dat se dorna rein sünd. Na dat Oordeel blifft ok Malachias doot – mit de glieken Symptomen as bi de annern Oppers.
Opletzt finnt William rut, dat de fröhere Bökereemeester Jorge de Burgos achter de Moorden steken deit. Dormit wull he verheemlichen, dat in de Kloosterbökeree dat „Tweete Book vun de Poetik“ vun Aristoteles to finnen is – neemlich nipp un nau dat greeksche Book, wat de Möönk lest hebbt. Na Jorge sien Ansicht neemlich bargt dat verloren glöövte Book Inholten, de gegen de Doktrin vun de Kark weer. Ut den Grund, harr Jorge de Ecken vun de Sieten mit Gift insmeert, so dat jeedeen, de dat Book lest hett un den Finger anlickt hett, üm de Sieten ümtobladen, sik sülvst vergiften de.
As William Jorge op de Spoor kummt, versöcht de toeerst, ok em to vergiften, hett dormit aver keen Spood. Bi den Versöök dat Book to redden, sleiht Jorge em sien Latücht ut de Hand un sett dormit de Bökeree in Brand. Jorge kummt in de Bökeree in’t Füer üm, wiel buten to de glieken Tiet Remigio un Salvatore verbrennen doot. Alleen de Deern kummt dorvun af, as de Buern ut dat Dörp sik gegen Bernardo Gui oplehnen doot. Gui warrt bang un will utrieten, warrt aver vun de Lüüd mit sien Kutsch in en Afgrund stött. Adson kann sik ut de Bökeree noch redden, wiel William eerst noch torüch blifft. Mit en poor kostbore Böker kann sik ok William in Sekerheit bringen. Den annern Dag reist de Delegerten af – so ok William un Adson. Kort achter dat Klooster dröpt he de Deern wedder. He mutt överleggen, wat he bi ehr blieven will oder doch sien Meester folgen schall. He beslutt, bi William to blieven. Den Naam vun de Deern is he nienich gewohr worrn.
Kritik ännern
- Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film schreev, dat de Film na Ecos sien Roman den sien theoloogschen, kunsthistoorschen, philosoophschen un histoorschen Utföhren, sünners aver dat Strieden vun Vernunft un Verstand mit den Dämonengloven un dat Irratschonale blots noch deelwies övertügen bildlich dorstellt seeg. Twievelhaft weer vör allen, dat de Slussdeel ännert worrn is, wat de pessimistische Parabel allto dull glatt maken de. Liekers weer de Film, de de Welt vun’t Middelöller nau un akkerat dorstellen deit, annehmbor.[1]
- Roger Ebert kritiseer in de Chicago Sun-Times vun’n 24. Oktober 1986, dat dat Dreihbook undisziplineert un unlogisch weer un verbasen de. Sien Anischt na weer de Film ok to düüster, so dat sik de Tokieker nich jümmer seker weer, wat op de Lienwand nu jüst passeren de. De Atmosphäär vun den Film överblenn de Geschicht. De Figur vun William vun Baskerville beteken he as modern[3]
- Rita Kempley meen in de Washington Post vun’n 26. September 1986, dat man den Film nich eernst nehmen künn, vunwegen dat de Möönk as Marty Feldman utsehn un de Figuren as Spöken utsehn deen.[4]
Utteken ännern
De Film weer för tohopen twintig Priesen vörslahn, vun de he föffteihn wunnen hett, so as:
- 1986: de Golden Lienwand
- 1987: den Düütschen Filmpries in Gold in de Kategorie Best Hööftdorsteller för Sean Connery
- 1987: den Düütschen Filmpries in Sülver in de Kategorie Best Speelfilm
- 1987: den David di Donatello Filmpries in de Kategorie Best Szenenbild för Dante Ferretti
- 1987: den Bayerischen Filmpries in de Kategorie Best Produzent för Bernd Eichinger
- 1987: den César in de Kategorie Best utlännsch Film för Jean-Jacques Annaud
- 1988: den BAFTA Award in de Kategorie Best Schauspeler för Sean Connery
- 1988: den BAFTA Award in de Kategorie Best Make-up för Hasso von Hugo
Achtergrünnen ännern
De Film is in Düütschland un Italien dreiht worrn un hett ruchweg 17 Millionen US-Dollar köst. Inspeelt hett he dorgegen 77 Millionen US-Dollar.[5]
De Binnenopnahmen sünd vör allen in’t Klooster Eberbach in’n Rhiengau dreiht worrn. De Szenen binnen dat Labyrinth vun de Bökeree is dorgegen in de Cinecittà Studios bi Rom dreiht worrn. För de Butenopnahmen vun’t Klooster mitsamt de Bökeree is op en Hövel buten vun Rom een vun de gröttsten Sets vun de europääschen Filmhistorie boet worrn. De Landschopsbiller sünd in de Abruzzen noordööstlich vun L’Aquila opnahmen worrn[6]. Dante Ferretti weer vör dat Szenenbild tostännig. As Kulisse hett he ünner annern den 30 m hogen Bökereetoorn utklamüstert, de na dat Vörbild vun’t Castel del Monte boet worrn is [7]. Wietere Szenen sünd ruchweg 50 km vun Rom in’t Klooster Prima Porta as ok op de Borg in Molina de Aragón in Spanien dreiht worrn[8].
As Historienfilm weer he dormols ok dramtuurgsch was Sünners, vunwegen dat he en fiktive Geschicht ut dat Middelöller vertellt, de disse Tiet aver nich blots as Setting bruukt, man as wohren Handlungsoort mit histoorsch spezifische Inholten. Öllere Historienfilmen harrn klass’sche literaarsche Themen as Inholt oder moderne Geschichten in histoorsche Utföhren. De Spood vun den Film hett dorto bidragen, dat enn vun Enn vun de 1980er Johren an jümmer mehr akkerate Historienfilmen mit fiktive Inholten produzeert worrn sünd.
De Film wiekt an verschedene Steden vun de Romanvörlaag af. To’n Bispeel kann Bernardo Gui in’t Book ut dat Klooster ahn Stören weggahn un nimmt dorbi de fangenen Kätters mit sik, üm jem en weltlich Gericht to överstellen – ok de Deern ut dat Dörp. Jemehr Prozess un wat dorbi rutkummt blifft apen. Dat Labyrinth in de Bökeree warrt in’t Book as tweedimensional beschreven, is in’n Film dorgegen dreedimensional, also över mehrere Stockwarken anleggt. Speelbaas Annaud hett sik dorbi vun dat Bild Relativiteit vun den nedderlännschen Grafiker Maurits Cornelis Escher inspireren laten[7].
Literatur ännern
- Der Film: Der Name der Rose. Eine Dokumentation (Hans D. Baumann, Arman Sahihi, Beltz-Verlag 1991), ISBN 978-3-407-85070-6
Borns ännern
- ↑ Kritik to’n Film in’t Lexikon vun’n internatschonalen Film, afropen an’n 8. Dezember 2013
- ↑ Filmkritik von Cinema
- ↑ Filmkritik vun Roger Ebert
- ↑ Filmkritik von Rita Kempley
- ↑ Box-Office in der IMDb
- ↑ Dreihöörd in de IMDb
- ↑ a b Filmkritik vun Dieter Wunderlich
- ↑ Der Name der Rose op filmtourismus.de
Weblenken ännern
- Der Name der Rose in de Internet Movie Database (engelsch)
- Kritiken to’n Film op Rotten Tomatoes