Ellen Burstyn
Ellen Burstyn, eegentlich Edna Rae Gillooly (* 7. Dezember 1932 in Detroit, Michigan) is en US-amerikaansch Schauspelerin.
Leven ännern
Burstyn is fröh vun de High School afgahn, um sück up hör Model-Karriere to konzentreeren, während se tosätzlich noch in Koophüüs arbeiten de. 1957 is se eerstmals as Dorstellerin an’ Broadway uptreden. Se wessel dornah ganz to de Schauspeleree un övernehm verscheeden Rullen in Feernsehserien. 1963 truck se nah New York, um dor an dat renommeert Actors Studio vun Lee Strasberg Schauspeelünnerricht to nemmen.
De Dörbröök gelung hör mit de Rull vun de Lois Farrow in Peter Bogdanovichs Die letzte Vorstellung van 1971, för de se ok en Oscar-Nomineeren kreeg. En Johr later speel se de Moder vun de beseeten Regan in de Horror-Klassiker Der Exorzist, woför se noch en Oscarnomineeren kreeg. Dör den grooten internatschonalen Erfolg vun de Film (dat weer de eerste, de mehr as 100 Million US-Dollar inspeelt hett) wurr se en gröötere Publikum bekannt.
1974 hett se en Projekt dörsett, dat hör bannig an’ Harten leeg. In de Film Alice lebt hier nicht mehr speel se en jung Wittfru, de mit hör Söhn en tweete Chance in’t Leven söcht. De Regie wurr hör vun de Produzenten woll anboden, aber dat wull se nich, so hett den domols temelk unbekannten Martin Scorsese de Regie övernommen. Burstyn wurr to’n darten Mol för den Oscar nomineert un kunn de denn ok winnen, ofschoons se sück sülvst för de norweegsch Schauspelerin Liv Ullmann insett harr.
In dat glieker Johr kreeg se ok den Tony Award för hör Leistung in dat Broadway-Stück Same Time, Next Year, wat 1978 vun Robert Mulligan verfilmt wurr. An de Siet vun Alan Alda övernehm se dorbi de Rull, de se ok in de Broadway-Upführung speelt harr. Mit Der Starke Wille kreeg se 1980 ok weer vör Kritikerlob, bevör hör Film-Karriere in de 1980ern en Knick kreeg. Se kreeg af denn vor allen Rullen in Feernsehfilmen anboten, hör eegen Sitcom The Ellen Burstyn Show wurr 1987 nah een Johr afsett.
Burstyn konzentreer sück in disse Tiet mehr up dat Theater un de Förderung vun de jung Schauspeler. Dorför is se an dat Actors Studio nah New York torüchgahn un hett dor as Schauspeellehrerin arbeidt. Nah de Dood vun de Gründer Lee Strasberg övernehm se dor an de Siet vun Al Pacino de künstlerische Leitung. Van 1982 bit 1985 weer se todem de Präsidentin vun de Actors' Equity Foundation, en Schauspeler-Gewerkschaft.
Upmarksomkeit up de Kinolienwand hett se eerst weer 2000 weer erregt – mit de Rull vun de Sara Goldfarb in dat Drogendrama Requiem for a Dream. För hör Leistung in disse Film wurr se nah lang Tiet mal weer för en Oscar nomineert.
Ellen Burstyn weer dreemal verheiraadt un hett en Söhn ut eerste Ehe mit Neil Burstyn.
Filmographie (Utwahl) ännern
| Johr | Titel | Synchroonsnacker |
|---|---|---|
| 1971 | The Last Picture Show dt.: Die letzte Vorstellung |
Marianne Wischmann (1. Synchro) Lissy Tempelhof (2. Synchro) |
| 1972 | The King of Marvin Gardens dt.: Der König von Marvin Gardens |
Ursula Herwig |
| 1973 | The Exorcist dt.: Der Exorzist |
Agnes Fink (1. Synchro) Krista Posch (2. Synchro) |
| 1975 | Alice Doesn’t Live Here Anymore dt.: Alice lebt hier nicht mehr |
Marianne Wischmann |
| 1977 | Providence | Marianne Lutz |
| 1979 | Same Time, Next Year dt.: Nächstes Jahr, selbe Zeit |
Emely Reuer |
| 1980 | Resurrection dt.: Der starke Wille |
|
| 1986 | The Ellen Burstyn Show, Feernsehreeg | |
| 1991 | Dying Young dt.: Entscheidung aus Liebe |
Marianne Lutz |
| 1994 | When a Man Loves a Woman dt.: When a Man Loves a Woman – Eine fast perfekte Liebe |
|
| 1995 | How to Make an American Quilt dt.: Ein amerikanischer Quilt |
Judy Winter |
| 1996 | The Spitfire Grill dt.: Die Geschichte vom Spitfire Grill |
Dagmar Altrichter |
| 1997 | Deceiver dt.: Scharfe Täuschung |
Gisela Fritsch |
| 1999 | Playing by Heart dt.: Leben und Lieben in L.A. |
Heidi Treutler |
| 2000 | Requiem for a Dream | Micaela Kreißler |
| 2000 | The Yards dt.: The Yards – Im Hinterhof der Macht |
Rita Engelmann |
| 2002 | Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood dt.: Die göttlichen Geheimnisse der Ya-Ya-Schwestern |
Gisela Fritsch |
| 2002 | Red Dragon dt.: Roter Drache |
Christel Merian |
| 2005 | Mrs. Harris | |
| 2006 | The Fountain | Gisela Fritsch |
| 2006 | The Wicker Man dt.: Wicker Man – Ritual des Bösen |
Gisela Fritsch |
| 2008 | The Loss of a Teardrop Diamond | |
| 2008 | W. dt.: W. – Ein missverstandenes Leben |
Gisela Fritsch |
| 2009 | Greta | Karin Buchholz |
| 2010 | Main Street | Marion Hartmann |
| 2011 | Another Happy Day | Eva-Maria Lahl |
| 2011 | Someday This Pain Will Be Useful to You dt.: Du wirst schon noch sehen, wozu es gut ist |
Mariam Kurth |
| 2012 | Political Animals, Feernseh-Minireeg | |
| 2013 | Wish You Well dt.: Das Versprechen |
|
| 2014 | The Calling dt.: The Calling – Ruf des Bösen |
Monica Bielenstein |
| 2015 | The Age of Adaline dt.: Für immer Adaline |
Kornelia Boje |
| 2017 | The House of Tomorrow | |
| 2018 | Nostalgia |
Utteknungen (Utwahl) ännern
- 1975 Oscar (Best weiblich Hööftrull)
- 1975 Tony Award (Best weiblich Hööftrull)
- 1976 BAFTA Award (Best weiblich Hööftrull)
- 1978 Golden Globe (Best weiblich Hööftrull/Musical)
- 2000 National Board of Review Career Achievement Award
- 2009 Genie Award (Best weiblich Hööftrull)
