Simone de Beauvoir

Simone de Beauvoir [siˈmɔn də boˈvwaʁ], med fullen Namen Simone Lucie Ernestine Marie Bertrand de Beauvoir (* 9. Januar 1908 in Paris; † 14. April 1986 ook da) was ene fransche Schrieversche, Philosoophsche un Feministsche. Se schreev vèle Romane, Vertellens, Essays un Memoiren un engagere sik bòvento politsch. De Beauvoir tellt as ene exitentschlistsche Philisoophsche un kreeg med œren Romanen „L’invitée“ De Gast (1943) un „Le Sang des Autres“ Dat Blood van den Anderen (1945) groot Lov as Schrieversche. Dat philosoopsche Wärk „Le deuxième Sexe“ Dat twede Slecht geld för enen Mielensteen binnen de feministsche Litteratuur un make œr ene van den bekanntesten Intellektuellen uut Frankriek. Jean-Paul Sartre was lange Jare de Partner van de Beauvoir.

Simone de Beauvoir
Simone de Beauvoir
Personen-Informatschoonen
Boortsdag	9. Januar 1908
Boortsstell	Paris
Doodsdag	14. April 1986
Doodsstell	Paris
Natschoonalität	fransch
Arbeid	Schrieversche, Philosoophsche
Uttekens	Jerusalem-Pries Öösterrieksch Staatspries Sonning-Pries

Lèven

Afkumst, Kindertied, Jœgd

Simone de Beauvoir worde as de öldste van twee Döchters boren. De Öldern weren Georges de Beauvoir un Françoise. De Öldergrootvader up Moderssiede, François Bertrand, was een hogen Amtsdrèger uut de Normandie wèsen, hadde riek frieged, een Landgood in’n Lemosin koft un de Namen „de Beauvoir“ annòmen. De Grootvader friege ook ene rieke Börgerdochter, toog na Paris un hadde daar hoge Posten in’r Administratschoon, eer dat he sik as een oolden Mann up dat Langgood van sienen Vader trüggetoog. De Vader van de Beauvoir was Jurist – dat Landgood hadde sien ölderen Broder krègen – un arbede as enen Avkaten. Siene Hengave was man de Litteratuur un dat Theater. Os een jungen Mann drège he in Pariser Salons Gedichte vœr un spèle in privaten Theatergruppen. Os he 30 Jare oold was friege he de 20 Jare oolde Franc̦oise, de Dochter van den Privaatbankier Brasseur uut Verdun. Na siene Afkumst un Ümmefeld was de Vader van de Beauvoir konservativ un natschonalistsch. Wat de Religioon anlangt was he agnostsch, man de Moder toog de Döchters doch fromm un streng röömsch-kathoolsch up.

Med œre Süster Hélène de Beauvoir, de twee un halv Jare jünger was, besochte Simone de Beauvoir een kathoolsch Instituut för Lütens, de Cours Désir in’r Rue Jacob in Paris. Se was ene gode Schölersche, lèse vèle Böker un schreev geern. In den Ferien kam de Brauvoir up den Landgood van’r Familie de Natuur tomöte un belève ene sorgenfriege Tied.

Os een Kind belève de Beauvoir den groten Mangel in’n eersten Weltkrieg und kreeg med woans de Familie verarme. De Grund was, dat de Grootvader, Brasseur, sien Vermœgen verloren hadde. Ook de Vader hadde sien Geld in russische Weerdpapere steckt, de in’r Oktoberrevolutschoon 1917 den Weerd verloren hadden. Na den Kriege arbede de Vader as enen Anstellten un de Familie toog in een Apartement, dat minder Geld koste. He worde wies, dat he nène Bruudschatt vœr de Hoogtied talen könne, un versochte so siene Döchter med ene gode Lere up’n Weg to bringen, ook os ene leddige Fruwen lèven to können. Simone kam dat topasse: toeerst, ümmedat se sik dat Lèven as ene Nonne wünsche un läter wègen dat se sik nich as ene Huusfruwen un Moder sach.

De Gloven gung de Beauvoir, as se 14 Jare oold was, verlustig. De Minschen ümmerümme spèle se noch een paar Jare lang vœr, dat se een fromm Lüüt were. As œre Modder de Waarheed wies worde was se gans verschreckt un ook de Vader was daalslaan, denn se dachten Atheismus schicke sik för een jung Lüüt nich. Ook œre kathoolsche Schole bekeek se argwòònsch, as se beslo`ten hadde, dat se Schoolmestersche för Philosophie an staatliken, also laizistschen un nich religiösen, Gymnasien werden well.

In’n lesten Schooljare (1926/1927) hadde se Mathematik un Philosophie as Fäcker för dat Baccalaureat, dat fransche Abitur, uutsocht. Se besochte de Pariser Universiteet un engagere sik de Moder to begüüschern in enen kathoolschen mildgèvern Vereen. Se lere vèle junge Intellektuelle kennen un begunn enen Romaan to schrieven.

Studium un Arbeed as Schoolmestersche

Jean-Paul Sartre un Simone de Beauvoir an’n Denkmaal van Balzac

Nadat se 1928 an’r Sorbonne med Bestnote de Licence, den franschen Studienafslœt, krègen hadde, begunn se de Agrégation, dat Examen för Schoolmeester an Gymnasien in Frankriek. Sik vœrtobereden besochte se de Kurse an’r Sorbonne un an’r École normale supérieure, de Elitehoogschole för dat Leeramt. Ook in de Tied schreev se an’r Sorbonne œre Dilpomarbeed œver Gottfried Wilhelm Leibniz in’n Fack Philosophie. Se kam in de Tied Jean-Paul Sartres tomöte un de beden maken sik nu tohope för de Agrégation klaar.

Na dat de Beauvoir de Agrégation krègen hadde, sochte se no ene òpen Stède as Schoolmestersche in Paris. Man da worde niks van. Daarümme hadde se eerst Leerupdrège an Pariser Gymnasien un gav Nahülpe. Se toog van Tohuus uut un läter med Sartre tohope.

1931 kreeg de Beauvoir ene Stède as Schoolmestersche för Philosophie in Marseille. Sartre arbede in Le Havre. För befrieged Pare was et mœgelik in’n òpentliken Deenst Arbeedstèden dichter bi eenander to kriegen. Daarümme make Sartre enen Heraadsandrag, man de Beauvoir wees af.

In Marseille was de Beauvoir nich tofrèden un fund kenen Kontakt to Kollegen un anderen Minschen. Al 1932 kreeg se ene Stède in Rouen, also veel dichter bi Sartre. Van 1936 an konn se eerst an’n Gymnasium Lycée Molière un läter an’n Camille Sée in Paris underrichten. Ook Sarte kam 1937 trügge na Paris, wo se nu wedder gemeensaam lèven.

1943 brochte de Beauvoir œren eersten Romaan L’Invitée ruut. Ook in dat Jaar verafscheden de natschonaalsotschalistschen Besetters œr wegen den politschen Ansichten uut den Schooldeenst un se arbede nu bi’n Radio Nationale. In’n Jare daarna kam œr philosooph Essay Pyrhus et Cinéas ruut. Med den Romaan Le Sang des Autres kam se 1945 groot as Schriversche ruut.

Natschonaalsotschalistsche Besatter un Wedderstand

De Beauvoir un Sartre hadden as Frankriek van den Natschonaalsotschalisten besett was, ene Wedderstandsgruppe gründ. Bi den eersten Drèpen in’r Kamer van de Beauvoir weren Merleau-Ponty, Pierre Bost, Dominique Desanti daar. De Gruppe heet Socialisme et Liberté.

„Café de Flore“ in Paris

De Beauvoir was een règelmatigen Gast in’n „Café de Flore“, dat in’n Pariser Veerdel Saint-Germain-des-Prés liggt. Daar arbede se, drapp Fründe un kam hier 1943 ook Albert Camus tomöte, de to de Tied för de Undergrundtiedschrivt Combat arbede. Andere bekannte Persöönlikheden, de se hier tomöte kamm weren Pablo Picasso, Jacques Lacan un Armans Salacrou.

Nakriegstied

1945 brochten de Beauvoir de eerst Uutgave van’r Tiedschrivt Les Temps Modernes ruut. In’r Tiedschrivt brochte de Beauvoir ook dree Kapitels van œren Book Le deuxième Sexe ruut.

1946 lere de Beauvoir Philippe Soupalt in’n Café de Flore kennen, enen Fründ van André Bretons, de to de Tied in’n Kultuurafdeel van’n Butenminsterium arbede. He make dat för de Beauvoir mœgelik na de USA to reisen, daar Vœrdrège to holden. Se lere den Schriever Nelson Algren kennen; de beden weren van 1947 bet 1952 een Paar. Œver de Reise schreev se 1947 een Dagebook, dat läter as L'Amerique au jour le jour („Amerika van enen up den anderen Dag“) ruutkam. Na de USA-Reise brochte se den Essay Pour une morale de l’ambiguité ruut.

1947–1956

1947 reisen de Beauvoir un Sartre na Skandinavien, œver Kopenhagen un Stockholm wieder bet dicht an den Polaarkring. Den Mee 1948 ütere se sik, nu dat Israel gründ was, goodsunnen to enen jöödschen Staat.

Dat Book Le deuxième Sexe hadde up’r gansen Welt Erfolg un make œr de bekannteste Intellektuelle uut Frankriek. Se reise dœr gans Europa, na Noord-, Middel- un Süüdamerika, in de Sowjetunion un na China. Van 1952 bet 1958 hadde Beauvoir ene Affäre med den Filmemaker Claude Lanzmann. Sied den Sommer 1953 lève de Beauvoir den Sommer in Rom un alleen noch ene Halve van’n Jare in Paris. In’n Oktober 1954 kreeg se den Prix Goncourt för œren Romaan Les Mandarines. 1955 brochte se de Essaykollektschoon Privilèges ruut.

Algerienkrieg

De Beauvoir un Sartre weren al 1956 van’n Beginn an tègen den Algerienkrieg. Dat Büro van’r Temps Modernes dœrsochte de Polizei, den se hadden „uproorsche“ Artikel ruutbrocht, de sik tègen de Krieg uutspreken. Se krègen direkt van Saldaten uut Algerien Berichte œver Massaker, so dat Sartre to enen Protest upropen hadde.

Simone de Beauvoir und Jean-Paul Sartre im Gespräch mit Che Guevara in Kuba, 1960

Sartre hadde enen Verdrag med den France-Soir, för den he ene Artikelserie œver Kuba schrieven solle. De Beauvoir un Sartre reisen daarümme up dat kommunistsche Eiland un drèpen sik da med Che Guevara un Fidel Castro.

De Beauvoir Berichte schreev in Le Monde enen Aritkel, woans Saldaten Minschen in Algier de zivilen Inwòners folterd hadden. As nu Gisèle Halimi dat Book Djamila Boupacha œver een Lüüt uut Algier ruutbrochte, hadden Terroristen ook de Beauvoir in’n Viseer, denn se hadde de Vœrrède för dat Book schrèven. Med Halimi gründe de Beauvoir ook den feministschen Vereen Choisir la cause des femmes.

Letste Jare

Gravsteen van Jean-Paul Sartre un Simone de Beauvoir up’n Cimetière Montparnasse (2014)

De Beauvoir un Sarte verbröchten veel Tied in Rom. Veer Maande dat Jaar lèven se da. Se befründen sik hier med den Schriever Carlo Levi, de de beden ook med Alberto Moravia bekannt make un drèpen sik med Palmiro Togliatti, den Leidsmann van’r italieenschen kommunistschen Partei.

De Beauvoir plège œren Partner Sartre bet to sienen Dode 1980. 1981 brochte se dat Memoir La Cérémonie des adieux („Die Zeremonie van’n Afscheed“) ruut, een Trüggeblick up de letsten Jare van Sartre. Simone de Beauvoir bleev den 14. April. 1986 dood un liggt up’n Cimetière du Montparnasse in Paris tègen an Jean-Paul Sarte begraven.

Wärk

Up dat Denken van de Beauvoir nemen de Wärke van Georg Wilhelm Friedrich Hegel un Sören Kirkegaard enen groten Inflood. Ook de Existentschalimus van œren Partner Sartre wärke stark up œr in.

„L’invitée“

De eerste Romaan van de Beauvoir „L’invitée“ kam 1943 bi den Pariser Verlag Éditions Gallimard ruut un spèèlt in den 1930er Jaren in Paris tiedens de twede Weltkrieg. De Romaan vertellt de Geschichte van’r Schrieverschen Fançoise un de òpen Partnerschop, de se med den Schauspèler un Regisseur Pierre het. De beden binden sik med de jüngere Xavière in ene Ménage à trois an. De Romaan vertellt œver Themen uut den Existentschlismus as Frieheed, Angest un warümme Minschen ik verbunden föölt oder up Distans gaat.

Dat Book het enen starken Betog to dat egen Lèven van de Beauvoir, wat de Lüde in œren Ümmefeld al ruutkrègen, as dat Book ruutkam.

„Le Sange des Autres“

De Romaan „Le Sange des Autres“ kam 1945 ruut un vertellt ene Geschichte œver de Lèven van verscheden Charakteren, de in Paris tiedens den tweden Weltkrieg lèvet, as dat natschonaalsotschalistsche Düütschland Frankriek besett hadde un befaat sik med den Themen Frieheed un Verantwoordlikheed.

„Tout les hommes sont mortels“

Anders as „Le Sange des Autres“, dat Frieheed un Verantwoordlikheed behandelt un in’n tweden Weltkrieg speelt, vertellt de Roman „Tout les hommes sont mortels“ ene Geschichte, de in’n 16. Jaarhunderd spèlet un dat Lèven van den Minschen swartkiekern süüt. De Protagonist is Fosca, een italieenschen Eddelmann, de enen Töverdrunk slükt, dat he eewig livt. De Beauvoir wolle in den Romaan wiesen, dat’t eewige Lèven unütte es, den so günge de Toversicht un de Lèvensinn verlustig. Dat Book beschrivt dat late Middelölder med slimmen Kreigen, Rebellionen un Massakern.

„Le deuxième Sexe“

Dat bekannteste Book van de Beauvoir es de Studie œver Rulle van’n Fruwen in „Le deuxième sexe“, dat 1951 ruutkam. Se wist in den Book uutföörlik woans dat Patriarchat de Fruwen underdrückt un brochte so ene van den theoreetschen Grundlagen för den Feminismus to Wège.

De Beauvoir seggt in œren Wärk, dat de Männer de Fruwen to den „anderen Slecht“ maked hebbet. Dat heet, dat sik de Mann, na den existentschalistschen Begrèpen van de Beauvoir, as dat Afslute, dat Essentschelle, dat Subjekt bekikt, un togliek de den Fruwen de Rullen van den Anderen towist. So es de Rulle van’r Fruw altieds afhängig van’n Manne defineerd.

De Beauvoir stellt ene komplexe Analyase daar. Se sprikt œver bioloogsche, psychoanalytsche un histoorsche „Fakten un Mythen“ un den wat ene Fruwen belivt. De existentschalistsche Phänomenologie nimt starken Invlood up œr, so dat se denkt, dat kene Sichtwiese un Blickwinkel in’r Wètenschop „de Fruwen“ verklaren kann. Alleen dat, wat Fruwen individuell belèvet givt na de Beauvoir den Uutslag. Düsse Ansichten stötten vèle Diskusschonen an un nemen groten Inflood up den Feminismus. Se maken den Weg frie för de läteren Gender Studies.

„Les Mandarins“

De Romaan Les Mandarins („De Mandarins“) kam 1954 ruut un was de Romaan, de beto up’t beste ankam. Se kreeg den Prix Goncourt för den Romaan. Book beschrivt dat Lèven van Linksintellektuellen in Frankriek na den tweden Weltkrieg. De Natschonaalsotschalisten, tovœr noch de gemeensame Feend, de alle enig make, weren nu betwungen. De Linke spillere sik in vèle Gruppen up, de sik eenander feendlik bekèken.

„Les belles images“

Dat Book „Les belles images“ geet et ümme de Nouveaux-Riches, de nierieken Familien in Paris. Dat zentrale Thema es de Materialismus un de Kluft twischen Armen un Rieken, de sik jümmers vergröttert.

Memoiren

Simone de Beauvoir brochte fiev Böker as œre Memoiren ruut. Vèle Namen wandele se af, liekers konnen läter meest alle Personen indentifizeerd werden. In Mémoires d'une jeune fille rangée („Memoiren van een ordentlik Lüüt“) beschrivt de Beauvoir œre Kindertied. In den Memoiren La Force de l’âge, de 1960 ruutkemen, geet dat ümme de Jare 1929–1944, bet dat de Allierten Paris befried hadden, also de Tied, de ook in den Book L’Invitée un den den Breven an Sartre in’n Middelpunkt steet. 1963 brochte de Beauvoir den drüdden Band van œren Memoiren ruut: La Force des choses. He beginnt as de Allierten Paris befrieged. Se beschrivt woans de Lüde up den Essay Le deuxième Sexe reageren un se wègen œren skandalösen Book belästigen. De veerde Band „Tout compte fait“ beschrivt dat Lèven van Beauvoir in’n Jaren 1961–1971, as de Algerienkrieg ende bet dat de Femininus upkam. De letste Band „La Céremonie des adieux“ beschrivt de letsten teggen Jare med Sartre.

Rezeptschoon un Vermaaknisse

Dat Wärk „Le deuxième Sexe“ bekikt de Philosophie vandage as ene wichtige Grundlage för den Feminismus. De Arbeed nam weltwied groten Inflood up de twede feminstsche Bülge in den 1960er un 1970er Jaren. Wichtige Feminstschen as Kate Millett, Shulamith Firestone, Juliet Mitchell, Ann Oakley un Germaine Greer vertellen medsams, dat de Beauvoir enen groten Inflood up dat Denken van œnen nòmen hadde.

Man de Beauvoir nam nich alleen Inflood up de Gründerschen van de twede feministsche Bülge man ook up vèle andere feministsche Gebede as de Litteratuurktitik, Historie, Philosophie, Theologie un Psychotherapie. Dat Zitaat uut den Wark Le deuxième Sexe: „On ne naît pas femme: on le devient“ (Een es nich as Fruw boren: een werd ene) geld för enen mang den wichtigsten Sätzen binnen den Feminismus. Ook bi all de groten Underschede mang den modernen Feminstschen, nèmet alle modernen Ideen to Slecht un Gender Betog up düssen Satz van de Beauvoir. Judith Butler nam Betog up düt Zitaat un gung noch enen Schridd wieder, indem dat se dat Argument vœrbrochte, dat Verb „devenir“ (werden) lött denken, dat Slecht un Gender performativ sind. Dat heet, dat se een Perzess sind, bi den de Interaktschoon van Sellschop, Kultuur un Individuum jümmerto up den Perzess ene Fruwen to werden Inflood nèèmt.

Publikatschonen

Romane

• L’Invitée – 1943
• Le sang des autres – 1945
• Tous les hommes sont mortels. – 1946
• Les Mandarins
• Les belles images

Vertellens, Novellen

• Quand prime le spirituel – 1979
• La femme rompue, suivi de Monologue et de L’âge de discrétion – 1968

Essays

• Pyrrhus et Cinéas (1944)
• Pour une morale de l’ambiguïté (1947)
• L’Existentialisme et la Sagesse des nations (1948)
• Le Deuxième Sexe (1949)
• Privilèges (1955)
• La Longue Marche (1957)
• La Vieillesse, 1970

Memoiren

• Mémoires d’une jeune fille rangée (1958)
• La Force de l’âge (1960)
• La Force des choses (1963)
• Une mort très douce (1964)
• Tout compte fait (1972)
• La Cérémonie des adieux (1981)

Reisebericht

• L’Amerique au jour le jour (1950)

Theater

• Les Bouches inutiles (1945)

Breve (postum)

• Lettres à Sartre (1990)
• Lettres à Nelson Algren

Priese un Eren

• 1975 kreeg de Beauvoir den Jerusalempries för de Frieheed van den Individuum in’r Sellschop
• 1978 kreeg se den öösteriekschen Staatspries för europääsche Litteratuur.
• 1983 kreeg se den Sonning-Pries van’r Universiteet Kopenhagen.
• 1991 de Venuskrater de Beauvoir krigt œren Namen.
• 1989 krigt de Asteroid (11385) œren Namen.
• 2000 krigt de Place Jean-Paul-Sartes-et-Simon-de-Beauvoir œren Namen.
• 2006 wiet Paris de Passerelle Simone-de-Beauvoir, ene Footgängerbrügge, in.
• 2008 gründe sik de Prix Simone de Beauvoir pour la liberté des femmes.
• 2021 brochte de fransche Post (La Poste) ene Breevmarke med œren Afbild ruut.

Filmografie

• 1974: Simone de Beauvoir live. Een Filmportree van Alice Schwarzer – Dokumentaarfilm
• 2006: Les amants du Flore – Speelfilm
• 2007: Simone de Beauvoir, une femme actuelle – Dokumentaarfilm
• 2013: Violette – Speelfilm

Litteratuur

• Alois Prinz: Das Leben der Simone de Beauvoir. Insel Verlag, Berlin 2021, ISBN 978-3-458-17941-2.
• Wolfram Eilenberger: Feuer der Freiheit: Die Rettung der Philosophie in finsteren Zeiten (1933–1943). Klett-Cotta, 2020, ISBN 978-3-608-96460-8.
• Kate Kirkpatrick: Simone de Beauvoir. Ein modernes Leben. Piper, München 2020, ISBN 978-3-492-07033-1
• Ingrid Galster: Simone de Beauvoir und der Feminismus. Argument Verlag, Hamborg 2015, ISBN 978-3-86754-501-3.
• Deirdre Bair: Simone de Beauvoir. Eine Biographie. btb/Goldmann, München 1990, ISBN 3-8135-7150-5.
• Hans-Martin Schönherr-Mann: Simone de Beauvoir und das andere Geschlecht. Deutscher Taschenbuch-Verlag, München 2007, ISBN 978-3-423-24648-4.
• Florence Hervé; Rainer Höltschl: absolute Simone de Beauvoir. orange-press, Freiburg 2003, ISBN 3-936086-09-5.
• Christiane Zehl Romero: Simone de Beauvoir. 15. Aufl. Rowohlt Verlag, Reinbeek 2001, ISBN 3-499-50260-7.
• Claudia Card: The Cambridge Companion to Simone de Beauvoir. Cambridge University Press, 2003, ISBN 0-521-79429-3.
• Sylvie Chaperon; Christine Delphy: Cinquantenaire du Deuxième sexe. Syllepse, Paris 2003, ISBN 3-936086-09-5.
• Toril Moi: Simone de Beauvoir. Die Psychographie einer Intellektuellen. Fischer Taschenbuch Verlag, Frankfort an’n Main 1997, ISBN 3-596-13557-5.
• Claudine Monteil: Die Schwestern Hélène und Simone de Beauvoir. Nymphenburger, München 2006, ISBN 3-485-01086-3.
• Alice Schwarzer: Simone de Beauvoir heute. rororo, Reinbeek bi Hamborg 1983, ISBN 3-462-03956-3.
• Alice Schwarzer, Simone de Beauvoir: Ein Lesebuch mit Bildern. Rowohlt, Reinbeek bi Hamborg, 2007, ISBN 978-3-498-06400-6.
• Gerlinde Kraus: Bedeutende Französinnen – Christine de Pizan, Émilie du Châtelet, Madame de Sévigné, Germaine de Staël, Olympe de Gouges, Madame Roland, George Sand, Simone de Beauvoir. Schröder Verlag, Mühlheim am Main 2006, ISBN 3-9811251-0-X.
• Ingeborg Gleichauf: Sein wie keine Andere. Simone de Beauvoir. Schriftstellerin und Philosophin. (Reihe Hanser). dtv, München 2007, ISBN 978-3-423-62324-7.
• Hazel Rowley: tete à tete – Leben und Lieben von Simone de Beauvoir und Jean-Paul Sartre. Parthas Verlag, 2007, ISBN 978-3-86601-667-5.
• Susanne Moser: Freiheit und Anerkennung bei Simone de Beauvoir. Edition Diskord, Tübingen 2002, ISBN 3-89295-727-4.
• Susanne Moser: Freedom and Recognition in the Work of Simone de Beauvoir. Peter Lang, Frankfort an’n Main 2008, ISBN 978-3-631-50925-8.
• Yvanka Raynova, Susanne Moser: Simone de Beauvoir: 50 Jahre nach dem Anderen Geschlecht. Peter Lang, Frankfort an’n Main 2004, ISBN 3-631-50866-2.
• Walter van Rossum: Simone de Beauvoir und Jean-Paul Sartre. Die Kunst der Nähe. Rowohlt-Taschenbuch-Verlag, 2001, ISBN 3-499-23042-9.
• Axel Madsen: Jean-Paul Sartre und Simone de Beauvoir, Die Geschichte einer ungewöhnlichen Liebe. Rowohlt Taschenbuch Verlag, Reinbeek bi Hamborg 1982, ISBN 3-499-14921-4.
• Diary of a Philosophy Student: Volume 1, 1926/27. Hrsg. und bearbeitet von Barbara Klaw, Sylvie Le Bon de Beauvoir, Margaret Simons, Marybeth Timmermann. University of Illinois Press, Urbana/Chicago 2006, ISBN 0-252-03142-3. (englisch, postum)

Weblenke

Simone de Beauvoir. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Op Wikiquote gifft dat Zitaten to, över oder vun „Simone de Beauvoir“ (hoochdüütsch).

Indrège in Enzyklopädien binnennets

• Marion Kremer: Simone de Beauvoir. In: FemBio.org, 1990
• Debra Bergoffen, Megan Burke: Simone de Beauvoir. In: The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Edward N. Zalta, Uri Nodelman, afropen an’n 20. November 2023 (engelsch). 
• Shannon Mussett: Beauvoir, Simon de. In: Internet Encyclopedia of Philosophy. Afropen an’n 20. November 2023 (engelsch).