The Men They Couldn’t Hang
The Men They Couldn’t Hang sünd en brittsche Folk-Punk-Grupp. Se weer in de laten 1980er Johren faken tosamen mit de Pogues nöömt. In ünnerscheedliche Besetten un Formatschonen is de Musikgrupp bit vundaag aktiv.
Historie vun de Grupp ännern
1984 bit 1991 ännern
De Musikgrupp The Men They Could’t Hang hett sik 1984 in de Süüdengelschen Stadt Southampton tosamendoon. Twee vun de Mitgrünners, de Bröder Philip Odgers un Jon Odgers, kemen oorsprünglich ut Oban in Schottland, sünd mit jemehr Öllern aver al fröh na Southampton togen. Dor hebbt se den inheemschen Paul Simmonds kennenlehrt as ok den ehmoligen Stratenmuskant Stefan Cush un de Bassspelersche Shanne Bradley.
Jemehr musikaalsch Weg weer düchtig prägt vun de Punk-Bewegung Enn vun de 1970er Johren. De Vergliek mit de Pogues, de in de folgen Johren faken bruukt weer, haar musikaalsche aver ok persönliche Achtergrünnen: Beide Gruppen hebbt en teemlich ruge Mischen ut Folk un Punk speelt, wobi se mehr oder minner positive Ansichten in Henblick op de Levensümstännen vun’t Arbeitermiliö un de eenfacken Lüüd dorstellen deen. Mit de Pogues geev dat aver ok persönliche Kuntakten: Shanne Bradley weer mit den Pogues-Singer Shane MacGowan bekannt ut jemehr gemeensome Tiet in de Punkgrupp The Nips, Stefan Cush hett ’n Tiet lang as Roadie för de Pogues arbeit un ok de Naam The Men They Couldn’t Hang schall op Shane MacGowan torüchggahn. He betöög sik dorbi op en överleverte Geschicht ut dat 19. Johrhunnert, wona een blots wegen Indizien to’n Dood veroordeelt worrn is. Man, as he henricht warrn schüll, is mehrfack de Strick reten.
De ne’e Grupp hett toeerst in regionale Clubs un op lüttere Festivals speelt. Jemehr eerste Publikatschoon weer 1984 de Single The Green Fields of France. Dat Leed is vun den schottisch-Austraalschen Folksinger Eric Bogle Schreven worrn un beschreev in’n Torüchkieken de Beleevnissen vun en fallen Soldaten ut’n Eersten Weltkrieg. De Titel is teemlich bekannt worrn, vun wegen dat he veel in de John-Peel-Show op BBC speelt worrn is. Dat offizielle Debütalbum is dat nafolgen Johr ünner den Titel Night of a Thousand Candles rutkamen. Dor weern wietere sellschopskritische Leder op. De letzte Strooph vun’t Leed Ironmasters, in dat de konservative brittsche Premierministersche Margaret Thatcher as Iron Bastard betekent weer, weer in de Single-Faten aver nich mehr binnen. Mit disse Sülvstzensur wull de Grupp sik de Mööglichkeit apenhollen, wieter ok in’t Radio speelt to warrn.
För jemehr tweet Album is de Grupp vun’t Independentlabel Demon Records na MCA wesselt. Ok How Green Is the Valley vun 1985 hett klore politische Ansichten vermiddelt. In dat Leed „Ghosts of Cable Street“ geiht dat üm dat so nöömte Battle of Cable Street in’t Eastend vun London 1936, as dat to en gewaltsamen Opstand vun de Inwahners gegen en Marsch vun de rechtsextreme British Union of Fascists ünner Oswald Mosley keem. In „Shirt of Blue“ güng dat üm den vun de National Union of Mineworkers organiseerten groten Streik vun de Bargarbeiters 1984/85. De drüdde Single ut dat Album weer „Gold Rush“. As dat Album promotet weer, is Shanne Bradley ut de Grupp utstegen. An ehr Steed keem Ricky McGuire, de vörmols bi UK Subs den Bass speelt harr.
In’t Johr 1987 wessel de Grupp noch mol dat Label un güng ditmol na Magnet Records. Dör jemehr drütt Album Waiting For Bonaparte is de Grupp bekannt un populär worrn. De Single „The Colours“ hett wedder en politisch-histoorsch Thema opgrepen, as dat in de Twüschentiet för de Grupp tyypsch weer: Dat güng dorbi üm en Meuteree op en engelsch Kriegsschipp wiel de Kriegen gegen Napoléon. Dat Leed keem bit op’n 61. Platz in de brittschen Top 75. De Grupp harr intwüschen den Roop, Agenten un Platenfirmen aftonütten. Dorbi bleev dat ok, vun wegen dat dat veerte Album wedder bi en anner’t Label rutbröcht weer. Silvertown keem 1988 bi dat Independent-Label Silvertone rut. Hier is ok dat letzte Studioalbum vun de klass’sche Grupp produzeert worrn, dat 1990 ünner den Titel The Domino Club rutkeem. Vun de Kritik weer dat as dat musikaalsch riepste Album vun The Men They Couldn’t Hang loovt worrn. Een Johr later, 1991, hett sik de Grupp oplöst. Jemehr Afslusskunzert hebbt se in’n Town And Country Club in London geven un weer noch 1991 as CD ünner den Titel Alive, Alive-O publizeert.
Siet 1991 ännern
De Liddmaten vun de Grupp hebbt twüschen 1991 un 1996 ünnerscheedliche Weeg inslahn. Philip Odgers un Paul Simmonds hebbt de Grupp Liberty Cage grünnt, de vun de Musik un den Text her den Stil vun de fröhere Grupp wieterföhrt hett. Vun jem geev dat dat Alben Sleep of the Just (1994) un de Maxi I’ll keep It With Mine (1995). As 1996 de olle Grupp wedder tosamenkamen is, weer de Slagtüüchspeler Jon Odgers nich mehr dorbi, vun wegen dat he in de Twüschentiet för de Grupp Therapy? arbeiten de. Mit wesseln Besetten an’t Slagtüüch un ok annere Studiomusikers geev dat 1996 mit Never Born to Follow en nee Album vun de Grupp un een Johr later dat Mini-Album Six Pack. 1988 sünd de beiden Best-of-Alben Majestic Grill un The Mud, the Blood and the Beer rutkamen.
De Verbinnen ut Hööftgrupp un musikaalsche Biprojekten hett ok in de Tiet dorna för en Reeg vun ünnerscheedliche Produkschonen sorgt. As Solo-Publikatschonen vun Philip Odgers un Paul Simmonds geev dat de beiden Alben Baby Fishlips (1999) un Folk at the Fortress (2002). Vun The Men They Couldn’t Hang sülvst keem eerst 2003 wedder en Studioalbum rut mit den Titel The Cherry Red Jukebox. In’n Rahmen vun en lütte Tour mit tosamen söven Clubkunzerten keem de Grupp in’n September 2003 ok na Düütschland. Bit in’n Sommer 2006 harr de Grupp regelmatig Optreden sünners in lüttere Club in Grootbritannien. In dat Johr keem mit Elvis Lives Here ok de tweete Plaat vun Philip Odgers sien Biprojekt Swaggerband rut.
Stil un Kritiken ännern
De für de Grupp tyypsche Mischen ut klass’sche Rockband-Besetten, Punk-Elementen un folklastige Leder hett Mitt vun de 1980er Johren op de egene Stilbeteken Folkpunk föhrt. Prägt hebbt dissen Stil vör allen The Pogues. Blangen disse beiden Gruppen höörn in de laten 1980er un fröhen 1990er Johren to dissen Stil bekannte Musikgruppen as The Levellers, New Model Army, Billy Bragg und Frank Tovey. Anners as de Gruppen, de sik mit lieke Musik rein op den Popmarkt utricht hebbt, as to’n Bispeel The Hooters, hebbt sik de nöömten Gruppen un Künstlers bewusst in’t linke politische Spektrum stellt. Stefan Cush hett in en Interview för dat düütsche Musikmagazin Spex to de Grünnen för de Kombinatschoon ut Folk un Punk seggt, dat se foorts vun de reinen Folk-Saak weg wullen. Se weern mehr vun de Ideologie prägt un andoon as vun de Musik. Folk weer Musik för dat Volk, jüst so as de Punk, un dat güng ja beids Hand in Hand.
De Vergliek mit de Pogues, de kommerziell ’n beten mehr Spood harrn, hüng de Grupp siet jemehr Grünnen an. Kritiker beteken jem mitünner as „slichte Epigonen“, annere seggen ’n beten fründlicher „de Pogues jemehr Sparring-Partners“. De Grupp sülvst nömen as musikaalsche Inspiratschonen Punk, Folk un sünners de Country-Musik vun Johnny Cash.
Diskografie (Utwahl) ännern
Studioalben ännern
- 1985: Night of a Thousand Candles (Demon Records)
- 1985: How Green Is the Valley (MCA)
- 1987: Waiting for Bonaparte (Magnet Records / WEA)
- 1988: Silvertown (Silvertone Records)
- 1990: The Domino Club (Silvertone Records)
- 1996: Never Born to Follow (Demon Records)
- 2003: The Cherry Red Jukebox (Twah!)
- 2009: Devil on the Wind (Irregular Records)
DVD ännern
- 2005: 21 Years of Love and Hate (SPV)
- 2005: The Shooting (Rough Trade)