The Sting
| Filmdaten | |
|---|---|
| Plattdüütsch Titel: | — |
| Originaltitel: | The Sting |
| Düütsch Titel: | Der Clou |
| Produkschoonsland: | USA |
| Johr vun’t Rutkamen: | 1973 |
| Läng: | 124 Minuten |
| Originalspraak: | Engelsch |
| Öllersfreegaav in Düütschland: | FSK 12 |
| Filmkru | |
| Speelbaas: | George Roy Hill |
| Dreihbook: | David S. Ward |
| Produkschoon: | Tony Bill, Julia Phillips, Michael Phillips |
| Musik: | Scott Joplin |
| Kamera: | Robert Surtees |
| Snitt: | William Reynolds |
| Szenenbild: | Henry Bumstead, James W. Payne |
| Kledaasch: | Edith Head |
| Dorstellers | |
| |
The Sting (op plattdüütsch so veel as „De Stickel“; dt. Titel: Der Clou) is de Titel vun en US-amerikaansch Heist-Movie ut dat Johr 1973. Speelbaas weer George Roy Hill, in de Hööftrullen weern Paul Newman, Robert Redford un Robert Shaw to sehn.
De Film harr bannig Spood. In de USA hett he mehr as 160 Millionen US-Dollar inspeelt, wat dat beste Resultat vun’t Johr 1974 weer. In Düütschland is de Film an’n 11. April 1974 in de Kinos kamen.
Inholt ännern
De Geschicht speelt in Chicago in’t Johr 1936: De junge Trickbedreger Johnny Hooker un sien ollen Kolleeg Luther Coleman haut den legen Mottola över’t Ohr, de en poor Dusend US-Dollars an Doyle Lonnegan överbringen schall. Luther fraagt em, wat he för em en gröttere Summ Schuulgeld an en sünnere Steed afgeven kann, un Mottola seggt glieks to, will aver mit dat Geld utneihn. Eerst in’t Taxi markt he, dat de beiden em beklaut hebbt un dat vörgeevliche Schuulgeld blots Papeer ahn Weert is. As Doyle Lonnegan – de gröttste Verbrekerbaas vun en Syndikat in New York City un Chicago, för den dat Geld bestimmt weer – dat mitkriggt lett he sien Geldbaad Mottola an de Siet maken. Natürlich kann he dat nich op sik sitten laten un schickt Killers na Chicago, de Luther ok glieks ümbringen doot. Hooker kriggt dat mit un is nu üm sien egen Leven bang. Gau sütt he to, dat he Land winnen deit un söcht Henry Gondorff op, de fröher mol mit Luther arbeit hett.
Ofschoonst Gondorff teemlich rünnerkamen utsehn deit, weet he doch noch all de Tricks. Tosamen besluut se, Luther sien Dood an Lonnegan torüch to betahlen. Se wüllt em dor drapen, wo em dat an dullsten weh deit: an sien Geld! Mit eenfache Tricks is Lonnegan nich bitokamen, also denkt se sik en vigelienschen Plaan ut. Üm den ümtosetten bruukt se eerstmol Geld: se beklaut Lonnegan un Gondorff köfft sik mit sien Geld in en Pokerrunn in, bi de Lonnegan mitspeelt. Hooker vertellt Lonnegan dorvun, dat Gondorff beschieten deit un sliemt sik so bi em in.
Lonnegan will den Swinnel natürlich an Gondorff torüchbetahlen. Hooker vertellt em vun Gondorff sien nee Wettbüro un bringt em dorto in Peerwedden intostiegen un Gondorff dormit to ruineren. Hooker gifft vör, een to kennen, de de Rennresultaten an de Wettbüros dörgeven deit. De künn em den Winner vun en Rennen al vertellen, noch vördem dat Radio jem publiek maken deit. In Wohrheit is dat Wettbüro blots en Kulisse, un de Radiospreker sitt in en Kamer blangenan un leest de Resultaten mit ’n beten Tietvertog vör. So maakt se Lonnegan vör, as weer dat Peerrennen en Live-Överdrägen. Man to glieken Tiet söökt de Killers vun Lonnegan jümmer noch na Hooker, kriegt em aver nich to faten. As se dat nich op de Reeg kriegt, sett Lonnegan Salino – en sünners go’en Killer – op em an.
En annere Sorg is, dat Lonnegan dorop bestahn deit, den Mitarbeiter vun dat Telegrafenbüro persönlich to drapen. Üm Lonnegan to övertügen, dat de Plaan funkschoneren deit, inszeneert se noch en wieteren Swinnel, op den Lonnegan ok wedder rinfallt. Intwüschen kummt Hooker en Anstellte in en Café neger, de em holpen hett as en vun Lonnegan sien Killers achter em ran weern. He blifft över Nacht bi ehr. An’n nächsten Morgen is se aver al weg. As he denn ok ut dat Huus geiht, sütt he ehr op sik tokamen. Se warrt aver vun en Fründ vun Gondorff doodschaten, de den verbaasten Hooker verkloort, dat se Salino weer, de Opdragskiller vun Lonnegan.
As nu opletzt all Hinnern ut’n Weg rüümt sünd, bringt se Lonnegan dorto, 500.000 US-Dollar op en sünner’t Peerd to setten. Lonnegan sett op de Winner, vunwegen dat he sik mjit den Wettjargon nich utkennt. Eerst na dat Rennen warrt he wies, dat he „op Platz“ setten schüllt harr, also dat dat Peerd Tweeter warrt. Natürlich is Lonnegan in de Brass un foddert sien geld foorts wedder torüch. In dat Wettbüro kummt dat to’n Schandaal, bi den Gondorff mit Platzpatronen op Hooker scheten deit. De deit so, as weer he doot. Togliek warrt dat Büro vun verkehrte FBI-Agenten hoochnahmen un Gondorff warrt ok to’n Schien vun en Agenten doodschaten. De eenzige echte Polizist ünner de verkehrten FBI-Lüüd, Snyder, nimmt gau Lonnegan bi de Hand un bringt em in Sekerheit, dat he blots weg is, vördem de Presselüüd kaamt un he an’t Enn womööglich noch in en Dagblatt opduken deit. Dat Geld mutt he dorbi torüchlaten – de Plaan hett funktschoneert.
Kritik ännern
Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film beteken den Film as en intelligente Gaunerkummedie, de vull weer mit unvermoodte Saken un achtergrünnig Plie.[1]
Die Zeit, Utgaav 16/1974 schreev vun en mechaansch kalkuleert un syntheetsch Starkino un vergleek den Film mit en Musical ahn Musik. De Film weer alltosamen fein, man dat he söven Oscars kregen harr, weer de gröttste Clou wesen.[2]
Utteken ännern
De Film harr bannig veel Spood, wat sik ok in de tallrieken Priesen wedderfinnt. Vörslahn weer The Sting för tosamen 23 Filmpriesen, vun de he 17 wunnen hett, dorünner alleen al söven Oscars. Uttekent weer he to’n Bispeel mit:
- 1974: den Oscar in de Kategorie Best Film för Tony Bill, Julia Phillips, Michael Phillips
- 1974: den Oscar in de Kategorie Best Speelbaas för George Roy Hill
- 1974: den Oscar in de Kategorie Best Originaldreihbook för David S. Ward
- 1974: den Oscar in de Kategorie Best Szenenbild för Henry Bumstead, James W. Payne
- 1974: den Oscar in de Kategorie Best Kledaasch för Edith Head
- 1974: den Oscar in de Kategorie Best Snitt för William Reynolds
- 1974: den Oscar in de Kategorie Best Filmmusik för Marvin Hamlisch
- 1974: den David di Donatello Filmpries in de Kategorie Best utlännsch Schauspeler för Robert Redford
- 1974: den Eddie-Award in de Kategorie Best sneden Film för William Reynolds
- 1975: de Golden Lienwand
Achtergrund ännern
De Dreihbookschriever David S. Ward hett bi’t Utarbeiten vun’t Dreihbook David Maurer sien Book The Big Con nütt. „The Wire“ weer in de eersten twei Johrteihnten vun’t 20. Johrhunnert wohrhaftig as Methood begäng, wenn een rieke „Marks“ utnehmen wull. De inblennten Kapitels The Set-Up (De Plaan), The Hook (De Haken), The Tale (De Geschicht), The Shut-Out (Nix geiht mehr) un The Sting (De Stickel) geev nipp un nau de Phasen vun’n Big Con wedder. De Hannen vun Paul Newman, de mit Speelkorten wiest, woans en beschieten kann, sünd vun den Fackmann för’t Falschspeel John Scarne doubelt worrn.
De Ragtime-Kompositschonen vun Scott Joplin vun Anfang vun’t 20. Johrhunnert, as to’n Bispeel The Entertainer sünd eerst en poor Johren vör den Film wedder bekannt worrn un wunnen dör den Film an Bekanntheit. De Musikproduzent weer Gil Rodin.
Dat Doyle Lonnegan in’n Film hinken deit, hett mit de Geschicht nix to doon un warrt in’n Film ok nich verkloort. Ray Walston hett in en Interview dorto seggt, dat sik de Dorsteller Robert Shaw kort vör de Dreiharbeiten den Knövel bi en Handballspeel verstuukt harr un dorüm nich richtig gahn künn. Em harr dat so leed doon, dat he den Speelbaas sogor andragen harr, en annern Schauspeler för de Rull to nehmen, ahn dat he in’n Weg stahn de. Hill wull em aver behollen un hett dat Hinken mit in den Film inboet.[3]
Borns ännern
Weblenken ännern
- The Sting in de Internet Movie Database (engelsch)
- Kritiken to’n Film op Rotten Tomatoes