Aalversuper

De Geschicht vun de Aalversupers is ene Legenn ut dat Dörp Fockbek in Sleswig. Vun de Geschicht hebbt de Fockbekers ok den Ökelnaam Aalversupers vun af.

De Fockbekers wullen Soltherings tüchten un hebbt de Soltherings in enen See utsett. Doch as se dat Water ut’n See rutlaten hebbt, hebbt se nix funnen as en fetten Aal. Do glöven se, dat de Aal de Herings all opfreten harr. Bald weren se groot an’t beraden, wat se den Aal to Straaf andoon schullen. Do keem een op de Idee: „Wi wüllt em versupen!“ Un so as he’t seggt harr, hebbt se’t ok daan. Se hebbt em in’t Water smeten, de Aal kringel sik un is wegswommen. Do repen de Fockbekers: „Kiek mal, wat he sik quält.“

En Gedicht ut dat 19. Johrhunnert, dat de Geschicht temlich free navertellt, geiht so:

De Aalversuper vun Fockbek

In Fockbek an de Eiderkant,

bi Rendsburg glieks to linken Hand,

dor sünd de Burn dört ganze Land

vör ere Dummheit wohl bekannt.

Mal wehr een Foss nat Dörp rin kam,

har manche schöne Gos mitnahm,

de Burvogt wehrn fief Höhner beeten,

de Köster gar een Lamm opfreten.

De Burn, de rahn nu hin und her,

wer wohl den blödgen Mörder wehr,

se passen op, de Vogt, de Bur,

de Knecht, de Fru, de Dirn.

Mal ging fröh Morgens mit sin Fru,

de Bur Hans Knast nan See hinto,

dar krög een Dirt, so kromm und scheef,

Gott help, segt Knast, dat is de Deef.

He smet sik dal un hel em fass

een Strümpband gef em Moder Knast,

he slep em hin, den Höhnerdeef,

dar högt sik Fockbek krumm und scheef.

Den annern Dag Klock halbe negn,

harn all de Burn all Oeller kregen,

nan Burvogt hin, so as se gung und stun,

Hans Knast de har’n Halunken fungn.

Dar kehm to sitten stramm und frisch

föftein Burn wol üm den Disch,

in’n groten Pott darin leg de Höhnerdeef,

de schwere Schock.

De Burvogt seg to ungefähr,

seht Lüd un Kinner hier mal her,

dat grote Dirt, dat fung Hans Knast,

he smet sik dal un hel em fast.

Dat Best, dat het uns Höhner stahlen,

dat schall he mit sin Leben betahlen,

dat is man blot, dat is de Sak,

wo kriegt wi denn dat Aas wol dot.

Dar segt Ohl Flöhn, wie scheet em dohl,

nee, segt Ohl Sievers, dat knallt to doll,

ik denk, dat best is, wi hengt em up,

und slagt em mächtig up den Kop.

Dat heng’n, segt Buhr, dat geit ni god,

dat Aas is glitschig, he krüpt darut,

wi möt to Straf em düchtig quälen,

versup wi em, kann gar nich fehln.

Ja, segt de Burvogt, dat let sik sehn,

wat mehn je Kinners, wenn wi dat dehn,

wi dreg em rin in unser Boot,

und veer Mann gef em in See den Dot.

Dat ganze Dörp kehm up de Been,

denn jeder wull den Spitzbog sehn,

un as de Veer nan See to gingn,

dor müss de Köster de Klocken klingn.

Un endlich wehr dat al’ns porat,

Hans Knast, de kreg em bin Kripps tofat,

un smet em rut ganz fürchterlich,

nun seht dat Dirt, wat krümmt he sik.

Un nächstens kehmt ok noch

in’t Karkenbook,

dor mehn se, se wehrn bannig klook,

awers ik vertell ju, de dummen Apen,

in Fockbek hebt se’n Aal versapen!