Blackmail (1929)

Blackmail (op plattdüütsch so veel as „Afpressen“; dt. Titel: Erpressung) is de Titel vun en britischen Kriminalfilm vun Alfred Hitchcock ut dat Johr 1929. De Film is een vun de eersten britischen Toonfilmen. Dat Dreihbook baseert op en Theaterstück vun Charles Bennett. In de Hööftrull speel Anny Ondra.

Filmdaten
Plattdüütsch Titel:	—
Originaltitel:	Blackmail
Düütsch Titel:	Erpressung
Produkschoonsland:	Grootbritannien
Johr vun’t Rutkamen:	1929
Läng:	84 Minuten
Originalspraak:	Engelsch un no value
Öllersfreegaav in Düütschland:	FSK 12
Filmkru
Speelbaas:	Alfred Hitchcock
Dreihbook:	Alfred Hitchcock Benn W. Levy (Dialogen) Michael Powell
Produkschoon:	John Maxwell för British International Pictures
Musik:	Hubert Bath Harry J. Stafford
Kamera:	Jack Cox
Snitt:	Emile de Ruelle
Szenenbild:	C. Wilfred Arnold
Dorstellers
Anny Ondra: Alice White Charles Paton: Mr. White Sara Allgood: Mrs. White John Longden: Inspekter Frank Webber Donald Calthrop: Tracy Cyril Ritchard: De Künstler Hannah Jones: Hüürbaas’sche Harvey Braban: Baas Inspekter

Inholt

Frank Webber is en jungen ehrgiezigen Inspekter bi Scotland Yard. He is mit de söten Alice White tosamen, de ehr Vadder en Daagblatt- un Tobakladen in den Londoner Stadtdeel Chelsea bedrieven deit. As Alice een Dag en längere Tiet op Frank in de Polizeiwacht töven mutt, kriegt de beiden sik in de Plünnen. Egentlich wullen se beid tohopen noch in’t Kino gahn, man as Alice buckig is, geiht Frank alleen los. Alice dröpt sik dorför heemlich mit en annern Kerl, en Maler, de ehr opletzt sien Atelier wiesen deit.

De beiden hebbt dor eerst en vergnögte Tiet, man opletzt warrt de Künstler opdringlich un drückt ehr ’n Söten op. Alice geiht dat to wiet un will na Huus gahn, de Maler lett ehr aver nich weg un versöcht sik an ehr to vergahn. De Deern kann nix dorgegen doon un sleiht mit de Arms üm sik. Dorbi kriggt se en Kökenmess to faten un stickt den Maler dormit in Nootwehr doot. Se versöcht all Sporen wegtomaken, de op ehr düden doot, översüüt dorbi aver, dat se en Handschoh verloren hett. Frank, de na’t Opdecken vun de Liek mit de Ünnersöken vun den Moordfall beopdragt warrt, finnt den Handschoh un lett em in sien Tasch verswinnen, üm sien Bruut to schulen.

In’n Laden vun ehrn Vadder will he jüst mit Alice snacken, wat dat to bedüden hett, as de lege Tracy opduken deit un jem to verstahn gifft, dat he weet, wokeen den Moord begahn hett. Ok hett he mitkregen, dat Frank en Bewiesstück torüchhollen deit un will de beiden nu Geld afpressen. He lett sik eerst mol en fein Fröhstück geven un is jüst dorop af, jem to vertellen, wat he vun jem will, as Frank en Anroop vun sien Baas kriggt: De Hüürbaas’sche hett to Protokoll geven, dat se en verdächtigen Kerl in de Straat sehn hett, den se as Tracy wedderkennen deit. Dormit steiht de Afpresser nu sülvst ünner Verdacht. As he nu bang warrt, dat em vör Gericht keeneen glöven warrt vunwegen sien Vörstrafen, ritt he ut.

Tracy neiht bit in’t Britische Museum ut, woneem he opletzt bit op’t Dack flüchten deit. Man, he passt nich goot op un fallt dör en Dackfinster in’n Dood. Alice weet dorvun nix af, beslutt för sik sülvst aver, dat nich anners een utlepeln schall, wat se sülvst verbroken hett. In en Breef schrifft se ehrn Grund op un geiht denn na Scotland Yard, üm sik to stellen. Intwüschen is Frank ok al bi sien Baas ankamen, um den Fall aftosluten, liekers kann he in’t Biwesen vun sien Baas nich apen snacken, üm Alice dorvun aftobringen, sik sülvst to belasten. Man, jüst as se allns vertellen will, klingelt dat Telefon un snitt ehr dat Woort af. Frank schall sik anhöörn, wat se to seggen hett un warrt ut dat Büro schickt. An sien Siet kummt se opletzt wedder dorvun af, sik sülvst to belasten.

Kritik

• Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film beteken de Geschicht as nich sünnerlich akkeraat utklamüstert un ok psycholoogsch wenig oparbeit. Liekers probeer Hitchcock souverän de Mööglichkeiten mit Krimispannung to arbeiten.
• De Evangeelsche Filmbeobachter schreev, dat disse eerste engelsche Toonfilm ünner de Regie vun Alfred Hitchcock nich blots filmhistoorsch intressant weer, man ok as Kriminalfilm goot utdacht un ümsett.

Achtergrünnen

Hitchcock hett ok in dissen fröhen Film en Cameo-Optritt. Na ruchweg ölven Minuuten sitt he in de U-Bahn un leest en Book, as em en lütten Jung den Hoot över de Ohren tehn deit.

De Film weer egentlich as Stummfilm plaant. De Dreiharbeiten weern al lang in’n Gang, as de Produzenten vun de British International Pictures övereenkamen sünd, ut den Film den eersten britischen Toonfilm to maken. Dat weer beslaten, as al en groten Deel vun den Film ahn Toon dreiht weer. Hitchcock hett nadräglich Tooneffekten inspelen laten. Eenige vun de Szenen weern stumm bibehollen, annere sünd noch mol mit Toon nadreiht worrn. Dat weer aver nich so eenfack, tomol ok de Hööftdorstellersche Anny Ondra, de ut dat Rebeet vun dat hüütige Polen stamm, en teemlich starken Akzent harr, wat to ehr Rull nu gornich passen de.

Man, ok mit ehr weer al en Deel vun de Szenen afdreiht, so dat se de Rull ok wieterhen speelt hett. Bi ehr Optreden hett se aver blots de Lippen bewegt un nix seggt. Ehr Text weer synchroon ut dat Off vun de Schauspelersche Joan Barry snackt. Ondra ehr Speel wirkt dordör ’n beten stakig.

As Toonfilm is Blackmail in de Filmhistorie ingahn, un in disse Faten is he ok för Tohuus op’n Markt. 1929 is de fardige Stummfilmfaten vun den Film kort na den Toonfilm in de Kinos bröcht worrn. Wohrhaftig lööp de Stummfilmfaten länger in de Kinos un weer to de Tiet ok lever wiest. Dat leeg nich toletzt ok doran, dat de meisten Kinohüüs to de Tiet noch gor nich för Toonfilm utleggt weern.

Weblenken

• Blackmail in de Internet Movie Database (engelsch)