Drahttoonspeler
En Drahttoonspeler is en Oort vun Toondräger, dat Enn vun’t 19. Johrhunnert to’n Spiekern vun Schallbülgen konstrueert worrn is. De däänsche Physiker Valdemar Poulsen hett üm 1890 en Reedschop utfunnen, dat Töön op en Stahldraht spiekern künn. He hett den Apparat Telegraphon nöömt un dormit den eersten Drahttoonspeler entwickelt.
De den Drahttoonspeler warrt en Stahldraht an en Elektromagnet vörbilopen laten. De Magnet is mit en Mikrophon verbunnen, dat de Schallbülgen in en Wesselspannung ümwannelt un in den Stahldraht dör magneetsche Indukschoon en duersome Magnitiseren torüchlaten deit. Wenn de magnetiseerte Draht later wedder an den Elektromagnet vörbiföhrt warrt, warrt ümgekehrt en elektrische Spannung induzeert, de över en Luutspreker, de an den Apparat anslaten is, wedder dat Utgangsschallsignal weddergeven deit.
Drahttoonspelers weern in de USA in de 1940er un 1950er Johren wiet verbreedt. In Düütschland hebbt se dorgegen keen bedüdene Rull speelt. In de 1950er Johren weern se denn vun de Toonbandspelers aflööst. Wat länger weern se dorgegen noch in Flaagschrievers insett, vunwegen dat de Stahldraht bestänniger weer als dat Toonband.
As Drahtmaterial weer in de 1930er Johren tomeist ut Chrom-Mangan-Stahl (15 % Chrom, 12 % Mangan) bruukt. De Dörmeter vun den Draht weer 0,11 mm för Musik- un 0,22 mm för Spraakoptekens. Later is dat Mangan dör Nickel uttuuscht worrn (18 % Chrom un 8 % Nickel). De Dörmeter is togliek op 0,09 mm minnert worrn.[1]
Borns
ännern- ↑ Hans Sutaner, Schallplatte und Tonband, Fachbuchverlag Leipzig, 1954 (Redakschoonssluss 7. November 1953)
