Jean-François Millet

Jean-François Millet (* 4. Oktober 1814 in den Weiler Gruchy in Gréville-Hague, Normandie; † 20. Januar 1875 in Barbizon) weer en franzöösch Maler vun den Realismus. Neben Camille Corot is he en vun de führend Künstler vun de School vun Barbizon.

Jean-François-Millet: Fotografie vun Nadar, um 1857

Leven un Wark

Millet wurr as Söhn vun en wohlhebbend Buur, Jean-Louis Nicolas Millet (ut Saint-Germain-le-Gaillard) un sien Ehefru Aimée Henriette Adélaïde Henry boren. Schoolünnerricht kreeg he dör den Abt Herpent. Mit Billigung un Ünnerstütten vun sien Öllern nehm he in Cherbourg bi de Künstlers Alfred Mouchel un Jean-Charles Langlois sien eerst künstlerisch Studien up. De Gemeend Cherbourg hett hüm en Stipendium tokommen laaten, dat hüm de Fortsetten vun sien Studien an de École des Beaux-Arts in Paris bi Paul Delaroche mögelk maaken dee. In’n Louvre studeer he de Olt Meester Andrea Mantegna, Giorgione, Michelangelo un Nicolas Poussin un hett Teknungen nah hör Vörbild anfertigt.

1837 entstunnen sien eersten Öölgemälde. 1840 weer he to’n eersten Mal mit en Bild up den Pariser Salon, de offiziell Leistungsschau vun de jewiels aktuellen franzööschen Künstler, vertreeden. 1841 hett he Pauline-Virginie Ono heiraadt, de aber all an’n 21. April 1844 storven is.

Tüschen 1841 un 1847 hett he, tüschen Paris un Cherbourg pendelnd, Porträts vun Familienangehörigen un Persönlichkeiten ut Cherbourg as ok Gemälde mit mythologisch Szenen malt. Ofschons sien Porträts ut de Johren en fien, empfindsam Behanneln vun de Farven un dat Lucht wiesen, leev he in swoor wertschaplich Verhältnissen. Vör allen sien mythologischen, stilistisch an dat Rokoko anlehnt Szenen sünd bi dat Publikum up spöttische Kritik stött. Sien Bild Ödipus van 1847 funn aber dat Interesse un de Tostimmung vun den anerkannten Kritiker Théophile Thoré; de hett Millet mit den spaansch Malern un Bröers Antoine, Louis un Mathieu Le Nain vergleeken.

Dat Bild weer aber ok dat letzte ut disse Schaffensphase. Millet hett sück dornah de buurlich Arbeitswelt towennd. In dat Revolutschonsjohr 1848 hett sien Gemälde Le Vanneur (de Kornschüttler) en Sensation up den Pariser Salon utlöst: Republikaansch gesinnt Kunstfrüenden weern dorvan begeistert, börgerlich Krinken hemm dat Bild kumplett aflehnt. De republikaansch Minister Ledru Rollin hett dat Bild köfft.

Der Sämann (1850): En Bild, dat Vincent van Gogh to en Kopie in sien eegen Stil anreegt hett^[1]

Wegen de groot Choleraepidemie van 1830 truck Millet 1849 mit sien Angehörigen in dat südlich vun Paris an’n Rand vun den Wald vun Fontainebleau liggend Dörp Barbizon. Af den 1850er Johren kunn he vun den Verkoop vun sien Biller in wertschaplich seker Verhältnisse leven. Sien realistisch Biller vun de hart Buurnarbeitswelt, bispeelswies Les Glaneuses (De Ährenleserinnen) vun 1857, hemm hüm gelegentlich den Roop vun en Revolutschonär inbrocht, wo he sück aber ggen verwohrt hett.

Mit sien Werk Mann mit der Hacke hett he sück in de Johren 1860–1862 weer mit de Arbeitswelt vun Buurn befaat. Dat Bild hett he för en Salon in dat Johr 1863 malt.

Af 1863 hett he sück, ünner anner beinfloot dör sien engen Früend Théodore Rousseau, de Landschapsmaleree towendt. Biler as dat 1868–1873 entstaahn Printemps (Fröhjohr) nehmen all Stilelemente vun den Impressionismus vörweg. 1867 wurr en groot Tosommenstellung vun sien Warken up de Weltutstellung in wiest. 1868 wurr he mit den Orden vun en Ridder vun de Ehrenlegion uttekent.

In sien laat Levensjohren, etwa af 1865, hett Millet en ganze Reeg vun Pastellteknungen anfertigt. Sien laat Landschapsbiller un Teknungen mit hör mystisch Lucht hemm hüm in de Nähe vun den Symbolismus rückt. 1874 kreeg he den Updrag to dat Utmalen vun en Kapell in‘n Panthéon. De aber hett he aber nich afsluuten kunnt.

François Millet is, nah weekenlang quälende Hoosten- un Migräneanfälle slapp wurrn, in’n Januar 1875 in dat Öller vun 60 Johren in Barbizon storven un wurr up de Karkhoff vun Chailly-en-Bière begraven, wo ok Théodore Rousseau sien letzt Ruhestäe funnen hett.

Millet sien Gemälde weern un sünd deelwies immer noch düchtig beleevt. Les Glaneuses (De Ährenleserinnen) bispeelswies wurr faken as Kunstdruck herstellt un as prieswert Wandsmuck verköfft.

Warken (Utwahl)

Jean-François Millet, Les Glaneuses (Radeerung), post 1857

Jean-François Millet, La Fournée (Ööl up Lienwand), 1854, Museum Kröller-Müller, Otterlo

De Ebene vun Chailly mit Egg un Ploog, 1862, Belvedere, Wien

1847: Oedipe détaché de l’arbre par un berger (Ödipus, vun en Deertenhöder vun den Boom befreet)
1848: Le Vanneur (De Kornschwinger), London, National Gallery
1848: Le Vanneur (De Kornschwinger), Paris, Musée d’Orsay
1850: Le Semeur, (De Sämann), Boston, Museum of Fine Arts
um 1850: Sülvstbildnis, Wien, Belvedere
1857: Les Glaneuses (De Ährenleserinnen), Paris, Musée d’Orsay
1857/59: Dat Angeluslüüden, Paris, Musée d’Orsay
1858/60: La petite bergère (Da lütt Deertenhöderdeern), Paris, Musée d’Orsay
1862: De Ebene vun Chailly mit Egg un Ploog, Wien, Belvedere
1868/73: Le printemps (Fröhjohr), Paris, Musée d’Orsay
1871/74: L’Église de Gréville (De Kark vun Gréville), Paris, Musée d’Orsay
1872/73: Le parc à moutons, clair de lune

Literatur

Robert L. Herbert, Roseline Bacou, Michel Laclotte (Kurat.): Jean-François Millet. Ausstellungskatalog, Editions des Musées Nationaux, Paris, 1975
Dario Durbé, Anna M. Damigella: Corot und die Schule von Barbizon. Pawlak, Herrsching 1988, ISBN 3-88199-430-0.
André Fermigier: Jean-François Millet – Die Entdeckung des 19. Jahrhunderts. Skira/Klett-Cotta, Stuttgart, 1979, ISBN 3-88447-047-7.
Ingrid Hessler: Jean-François Millet – Landschaftsdarstellung als Medium individueller Religiosität. Dissertation, Universität München, 1983.
Estelle M. Hurll: Jean François Millet. A Collection of Fifteen Pictures and a Portrait of the Painter, with Introduction and Interpretation, New Bedford, MA, 1900. [Mögelk Neeuplaag:] ISBN 1-4142-4081-3.
Lucien Lepoittevin: Jean François Millet − Au-delà de l’Angélus. Editions de Monza. Paris, 2002, ISBN 978-2-908071-93-1.
Lucien Lepoittevin: Jean François Millet – Images et Symboles. Éditions ISOÈTE Cherbourg, 1990, ISBN 2-905385-32-4.
Lucien Lepoittevin: Une Chronique de l’amitié. Correspondance intégrale du peintre J.F.Millet. Le Vast 2005.
Alexandra R. Murphy: Jean-François Millet. Ausstellungskatalog, Museum of Fine Arts, Boston, Mass. 1984, ISBN 0-87846-242-2.
Alexandra R. Murphy, Richard Rand, Brian T. Allen, James Ganz, Alexis Goodin: Jean-François Millet – drawn into the light. Ausstellungskatalog, Yale Univ. Press, New Haven, London, 1999, ISBN 0-300-07925-7.
Lauren Manouevre: Jean-François Millet – pastels et dessins. Bibliotheque de l’Image, Paris, 2002, ISBN 2-914661-40-1.
Alfred Sensier: La vie et l’œuvre de Jean-François Millet. Editions des Champs, Bricqueboscq 2005, ISBN 2-910138-17-8 (nee Uplaag vun dat Wark van 1881)
Andrea Meyer: Deutschland und Millet. Deutscher Kunstverlag, Berlin und München 2009. ISBN 978-3-422-06855-1.
Hugues Plaideux: L’inventaire après décès et la déclaration de succession de Jean-François Millet. in Revue de la Manche, t. 53, fasc. 212, 2e trim. 2011, b. 2–38.
Hugues Plaideux: Une enseigne de vétérinaire cherbourgeois peinte par Jean-François Millet en 1841. in Bulletin de la Société française d’histoire de la médecine et des sciences vétérinaires, n° 11, 2011, b. 61–75.

Enkeld Nahwiesen

↑ Jean-François Millet – Vincent van Gogh (franzöösch), afropen an’n 12. November 2016

Weblinks

Jean-François Millet. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

[1] Jean-François Millet – Vincent van Gogh (franzöösch), afropen an’n 12. November 2016

[1]