Kurt Zeitzler
Kurt Zeitzler (* 9. Juni 1895 in Goßmar bi Luckau in Brannenborg; † 25. September 1963 in Hohenaschau in Oberbayern) weer en düütsch Offizier, toletzt Generaloberst un Generalstaffcheff vun’t Heer während den Tweeten Weltkrieg.
Leven
ännernKurt Zeitzler stamm ut en Spreewälder Pfarrersfamilie.
An’ 23. März 1914 is Zeitzler as Fahnenjunker in dat 4. Döringsche Infanterie-Regiment Nr. 72 intreden. Kört nah Utbröök vun den Eersten Weltkrieg wurr he an’ 24. Dezember 1914 to’n Leutnant befördert. Bi Kriegsenn’ weer he Oberleutnant un Regimentsadjutant. Nahdem he in de Riekswehr övernommen wurrn weer, wurr he in’ Januar 1928 to’n Hauptmann un 1934 to’n Major befördert. In dat sülvig Johr is he to de nee schaffen Panzertrupp wesselt. Af Januar 1937 Oberstleutnant, weer he för twee Johr in de Afdeelen Landsverteidigung vun dat Böverkommando vun de Wehrmacht tätig.
To’n Oberst wurr Zeitzler an’ 1. Juni 1939 befördert. Siet September 1939 weer he Chef vun den Generalstaff vun dat XXII. Armeekorps bi de 14. Armee. In disse Funkschoon nehm Zeitzler ok an’ Polenfeldtoog deell. Af März 1940 weer he ünner Generalfeldmarschall Ewald von Kleist Chef vun de Generalstaff vun de Panzergrupp A, mit de he in Frankriek, up den Balkan un in Russland kämpen dee. An’ 18. Mai 1941 wurr Zeitzler dat Ridderkrüüz vun den Iesern Krüüz verlehnt.
Af 5. Oktober 1941 weer he Chef vun den Generalstaff bi de 1. Panzerarmee. De Ernennung to’n Generalmajor kreeg he an’ 1. Februar 1942. In’ April vun dat Johr wurr he ünner Generalfeldmarschall Gerd von Rundstedt Chef vun den Generalstaff vun de Heeresgrupp D. Mit Överspringen vun den Rang vun en Generalleutnant wurr he an’ 24. September 1942 to’n General der Infanterie un togliek – as Nahfolger vun Generaloberst Franz Halder – to’n Cheff vun den Generalstaff vun dat Heer befördert.
Dör de Ernennung vun Zeitzler to’n Generalstaffchef hett sück Hitler mehr Rückholt för sien risikoriek Kriegsführung verwacht.
Nah de Inketeln vun de 6. Armee in Stalingrad keem dat to swoor Konflikten tüschen Zeitzler un Hitler, nahdem Zeitzler up Drängen vun den Böverbefehlshaber vun de 6. Armee, Generaloberst Friedrich Paulus, mehrmols dorum beden hett, en Rücktoog bzw. Utbröök ut den Keetel totostimmen. Dit Ansinnen wurr vun Hitler aber kategorisch torüchwiest
Nah dat Enn’ vun de Slacht vun Stalingrad Anfang Februar 1943 kreeg Zeitzler dat aber doch noch hen, Rücktoogbefehle för de Truppen westlich vör Moskau mit de Beendigung vun de Ketelslacht vun Demjansk to kriegen.
An’ 30. Januar 1944 wurr he to’n Generaloberst befördert. As Zeitzler in de Loop vun de Johren 1943/44 un de dormit verbunnen Verlusten vun de Düütsch Wehrmacht – u. a. bi dat Ünnernehmen Zitadelle in’ Juli 1943 as ok de Slacht um de Krim in’ Fröhjor 1944 – de Sinnlosigkeit vun wiederen Kamphandlungen begreep, hett he Hitler um Aflöösung beden. De hett aber dit Gesöök veermal aflehnt. An’ 9. Juli 1944 kreeg Zeitzler bi en Laagbespreken mit Hitler up den Berghof en Slaganfall. An’ 10. Juli 1944 wurr he denn ut gesundheitlich Grünnen vun Hitler aflööst. In Vertreden vun Zeitzler amteer van’ 10. Juli bit to’n 22. Juli 1944 der Baas vun de Operatschoonsafdeelen in’ Generalstff, Generalleutnant Heusinger, bit he dör de Explosion vun de Bomb vun Claus Schenk Graf von Stauffenberg verletzt wurr. An’ 31. Januar 1945 wurr Zeitzler endgültig ut de Wehrmacht verafscheed.
An de Verswörung tegen Hitler, de mit de scheitert Anslag vun'n 20. Juli 1944 to Enn’ gung, nehm Zeitzler nich deel. Sien Adjutant Günther Smend harr vergevens versöcht, Zeitzler to en Deelnahm to bewegen. Nah dat Enn’ vun den Tweeten Weltkrieg bleev Zeitzler bit Enn’ Februar 1947 in britisch Kriegsgefangenschap.
Kurt Zeitzler is 1963 in Hohenaschau (Oberbayern) storven.
Utteknungen(Utwahl)
ännern- Iesern Krüüz (1914) II. un I. Klass
- Wehrmacht-Deenstutteknung IV. bis I. Klass
- Spang to dat Iesern Krüüz II. un I. Klass
- Freeheitskrüüz I. Klass mit Steern un Schwertern
- Ridderkrüüz vun dat Iesern Krüüz an’ 18. Mai 1941[1]
Literatur
ännern- Friedrich-Christian Stahl: Generaloberst Kurt Zeitzler. In: Gerd R. Ueberschär (Hrsg.): Hitlers militärische Elite. Vom Kriegsbeginn bis zum Weltkriegsende. Band 2. Primus, Darmstadt 1998, ISBN 3-89678-089-1, S. 283-292.
Enkeld Nahwiesen
ännern- ↑ Veit Scherzer: Die Ritterkreuzträger 1939–1945. Scherzers Militaer-Verlag, Ranis/Jena 2007, ISBN 978-3-938845-17-2, S. 803