Rostgoos
De Rostgoos (Tadorna ferruginea) is en orangebrune Halfgoos ut dat Geslecht vun de Buntgöse. De Vagel brott in den Noordosten vun Afrika, in Süüdoost-Europa, Zentralasien un in'n Süüdwesten vun China. Overwintern deit he in Indien un Süüdoost-Asien.
| Rostgoos | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Tadorna ferruginea | ||||||||||||||||
| Pallas 1764 |
Kennteken ännern
De Rostgoos is 58 bit 70 cm lang un kann ehre Flunken 110 bit 135 cm wiet utspannen. Dor is düsse Buntgoos grötter mit, as en Aante, man lüttjer, as de meisten Göse. De Vagel sleiht na de Bargaante, de ok in Noorddüütschland vörkamen deit un in Würklichkeit keen Aant, man ok en Halfgoos is un ok to de Buntgöse tohören deit. In de Farv verscheelt sik Heken un Seken nich groot, man de Kopp vun dat Seken is en beten heller, mehr na Kaneel hen. De Ganner hett in'n Sommer todem en swatten Halsring. De Snavel is watt un de Föte sünd ok swatt. De Ogen sünd dunkerbruun.[1]
Wie sik de Rostgoos vermehren deit ännern
De Rostgoos leggt 6 bit 16 Eier. De Jungen slaht na dat utwussene Seken, man faken hefft se en griesen Vörflunken un keen witten.
Wo se leven deit ännern
Düsse Halfgoos brott in Steppen, an de Övers vun Meere, Solten Sümpe un Ströme, towielen ok wietaf vun Water up kahle Barge, wo se in Höhlen bröden doot. Dat Nest kann ok in holle Böme oder in de Planten an't Över bi dat Water boot weern.
IUCN-Status ännern
De Tahl vun all Rostgöse in de Welt is 2006 up 170.000 bit 220.000 Vagels taxeert wurrn. Dat is nich bekannt, ob düsse Tahlen wasst oder achterut loopt. In Süüdoosteuropa besteiht en Gefohr for de Aart dör de Jagd. Bovenhen nehmt Bueree un Stadtbo de Vagels Land to'n Leven weg. Man dat Achterutlopen vun de Tahlen geiht langsam vor sik un de Vagel hett en groot Rebeed, wo he in leven deit, vundeswegen steiht de Rostgoos unner den Status „gor keen Gefohr“ up de Rode List vun den IUCN.
Weblenken ännern
Belege ännern
- ↑ Svensson, L. et al., 2012. ANWB Vogelgids van Europa, Tirion, Baarn. ISBN 978 90 18 03080 3