Scott LaFaro
Rocco Scott LaFaro (* 3. April 1936 in Newark, New Jersey; † 6. Juli 1961 in Flint (New York) bi Geneva, New York) weer en US-amerikaansch Jazzmusiker. He gellt as en vun de innovativsten un inflootrieksten Bassisten in de Jazzgeschichte.
Leven un Wark ännern
LaFaro is in en musikalisch Familie upwussen, sien Vader speel in völ Big-Bands. He sülvst fung in sien Grundschooltiet mit dat Klaveerspeel an, wiels de Junior High School hett he Bassklarinette lehrt, üm denn wiels de High-School up Tenorsaxophon umtostiegen. Eerst in' Sömmer vör sien Inträe in't College to'n Musikstudium hett he Kontrabass lehrt, wiel en Striekinstrument Plicht för Musiklehrer wer. Nah dree Maand up dat College hett he beslooten, sück up den Bass to konzentreeren.
LaFaro hett dat College verlaaten, um in de Big Band vun Buddy Morrow mittowarken. Nah en Tournee dör dat ganze Land hett he de Band in Los Angeles weer verlaaten, um in de Musikszene dor sien Glück to versöken. He funn dor ok gau Arbeit un kreeg bald den Roop as en vun de best jung Bassisten. 1959 hett he sück nah Upträen mit Grötten as Chet Baker, Percy Heath, Victor Feldman, Stan Kenton un Benny Goodman den Trio vun Bill Evans anslooten. In disse Tiet fallt ok en Tosommenarbeit mit Ornette Coleman.
LaFaro is bi en Autounfall in Flint, dicht bi Geneva, New York to Dood kommen, twee Daag nahdem he Stan Getz up dat Newport-Festival begleit harr un kien twee Week nah de wegwiesen Upnahmen ut dat Village Vanguard mit Bill Evans. De Upnahmen wurrn as Sunday at the Village Vanguard un Waltz for Debby rutgeven.
Scott LaFaro wurr in sien kört Karriere vör allen dör sien Speel in dat Bill-Evans-Trio en vun de inflootrieksten Bassisten vun de Jazzgeschichte. An de Stäe vun den klassischen Walking Bass hett he en bedüüden freeer Speel sett, dat as en Oord Gegenmelodie to dat Speel vun Bill Evans betekent wurrn kann.
- LaFaro speel mit virtuoos Technik, begeev sück faken för lang Soli in de höhgeren Register vun dat Instrument un hett sück faken dorför entscheeden, Gegenmelodien anstatt traditschonell Walking Bass-Lienen to spelen.[1]
Tosommen mit den Slagtüüchspeler Paul Motian wurr dormit den Triospeel en nee Richt geven, de mehr up annähernd Gliekberechtigung tüschen Klaveer un Bass footen dee, statt up de alleenig Begleiten vun den Pianisten dör de beid anner Mitwarken, as dat bispeellswies Erroll Garner maakt hett. Nah Ansicht vun den Bassisten Dave Holland is de Bass dör LaFaro to en veert Melodiestimm vun en Quartetts wurrn.[2] Ok in technisch Hensicht wurr LaFaro to'n Maatstaff för de folgen Bassistengeneratschoon.
Ehrungen ännern
2003 wurr he in de Big Band and Jazz Hall of Fame upnommen.
Literatur ännern
- Helene Lafaro-Fernandez: Jade Music - the life and music of Scott LaFaro, University of North Texas Press 2009
Weblenken ännern
Enkeld Nahwiesen un Anmarken ännern
- ↑ Eegen Översetten vun LaFaro played with virtuosic technique, often soaring up to the upper register of the bass for long solos, and often opting to play countermelody instead of a traditional walking bass line. ut Christopher Meeder: Jazz - The basics, Routledge, New York, 2008, Siet 203 un 204; online up Google Book Search
- ↑ Dave Holland: "The bass has become something like the fourth melody voice in the quartet. Wasn't Scott LaFaro the major reason for that?"; ziteert ut Joachim Ernst Berendt: The Jazz Book - From Ragtime to Fusion and beyond, Lawrence Hill Books, 1982, Seite 261; düütsch Utgaav: Das große Jazzbuch - Von New Orleans bis Jazz Rock, Fischer, 1982, Seite 324