Seßel
De Seßel (f. pl. Seßeln), ok Seeß oder Seis nöömt, is vun fröher her een Warktüüg bi de Buurn. Mit de Seßel ward Gras meiht un in fröhere Tied hebbt se ok alle Oorten Koorn dormit afmeiht. Bruukt ward se bi allen Kraam jümmer mit beid Hänn.
.jpg)
De Seßel besteiht minstens ut twee Delen, eenmal dat Seßelblatt oder -kling un de Seßelsteel oder -boom. Dat Seßelblatt is ut Iesen smeed, is’n beten böögt, ward vun de Steelsiet her jümmer ’n beten smaler un löppt spitz to. De Sniekant heet Hoor, de ward to’n Scharpmaken mit’n Hoorhamer fien kloppt, wat denn horen heet. De Seßelsteel wöör in fröhere Tied ut Holt, is hüttaudags mehr ut Iesen un is ünnerscheidlik bogen. Twee Twergrepen sünn dor an, to’n Fastholen un Föhren. Ünnen an’n Steel is ene Twing, in de dat Blatt inklemmt oder fastschraven ward.
De Seßelmeihers harrn jümmer en Streek dorbi, dormit wöör twischendörch de Seßelsnie wedder scharp maakt. So’n Streek sütt ut as een Aftrecksteen an’n Handgreep.
To’n Koornmeihen sitt an de Seßel en Hakengeschirr, dat sütt wie een öbergrote hölten Hark ut. Dormit wöör dat Koorn tohoop kleit un in een Swadd afleggt.
