Deep Purple

Deep Purple [ˌdiːpˈpɜːpl̩] is en engelsche Musikgrupp, de in’n April 1968 grünnt worrn is. Mit jemehr Hammond-Orgel, de markanten Gitarrenriffs un -solos as ok dör jemehrn Rhythmus hebbt se en ganz egenen Stil prägt un tellt to de eersten un influssrieksten Vertreders vun’n Hardrock. To jemehr bekanntesten Leder tellt Smoke on the Water, Black Night, Woman from Tokyo, Child in Time, Highway Star un Hush. De Musikgrupp hett tosamen mehr as 100 Millionen Musikalben verköfft.

Deep Purple in’t Johr 2004

Historie vun de Band

De Historie vun Deep Purple weer prägt vun fakene Wessels in de Besetten. Dat heet, dat se in de Tiet, de dat de Band nu al gifft, jümmer blotas wenige Johren ut de sülven Lüüd bestahn hett. De verscheden Besetten warrt in de Musikwelt faken mit en vöranstellt Beteken Mk (eng.: „mark“) dörnummereert.

Grünnen un eersten Spood

De Grupp is tostannen kamen, as de beiden engelschen Gewarfslüüd Tony Edwards un John Coletta 1967 beslaten hebbt, Geld in en Rockband to investeeren, un Jon Lord mit de Grünnen vun de Band beopdraagt hebbt. Deep Purple hett sik in’n April 1968 ut de Band Roundabout billt, de to de Tiet ut Ritchie Blackmore, Jon Lord, Chris Curtis, Dave Curtiss un Bobby Woodman bestünn. Curtis, Woodman un Curtiss sünd ut de Band jüst utscheedt wesen. Vörher weer de Besetten dör Rod Evans, Ian Paice un Nick Simper vullstännig maakt worrn

Op den ne’en Naam Deep Purple sünd de Muskanten na en korte Tour dör Skandinavien kamen. Da Naam heet översett „deep Purpur“ un weer dor en Ümgangswoort för LSD. Man, in Wohrheit betütt sik de Naam op dat Leed When the Deep Purple Falls vun Peter DeRose. In de Mk-I-Besetten hett de Rockband dree Musikalben rutbröcht.

Dat eerste Album weer Shades of Deep Purple, dat 1968 rutkamen is. Dorop weer en Mischen vun verscheden musikaalsche Ansätz, de mit de tyypschen Musik vun Deep Purple in de 1970er Johren noch nich veel gemeen harr. Dat Album is in blots dree Daag opnahmen worrn. De Sound weer, de sik noch an de Popmusik vun de Beatles orienteert hett, weer för de dormolige Tiet teemlich hard un ungewöhnlich. Vun de Kritikers warrt he dorüm as Grundlaag för’t Entwickeln vun’n Hard Rock un vun’n lateren Heavy Metall ansehn. Blangen egene Leder sünd op dat Album ok ’n poor Coverversionen, as to’n Bispeel Help! vun de Beatles, Hey Joe vun Jimi Hendrix un Hush, dat vun Joe South schreven worrn is. Jüst mit dat letzte dorvun harr de Band groten Spood in de USA, wo de Single an veerde Steed vun de Charts kamen is. An’n 6. Juli weer de Grupp in’t Vörprogramm vun de Byrds to’n eersten Maal op britsch Rebeet to sehn.

In’t glieke Johr noch, keem dat tweete Album The Book of Taliesyn rut, dat deelwies Markmolen vun Progressive Rock opwiest un de later faken brukten klassischen Zitaten barg. En Bispeel för’t Verwennen vun klassische Instrumenten un Formenlehr is de Middeldeel vun Anthem, wo Striekers en veerstimmig Fugato speelt. Dat geev Loff vun de Kritikers, de sik liekers ’n beten mehr vun dat Album verspraken harrn. AS de Platt rutbröcht weer, güng Deep Purple as Vörgrupp vun Cream un in’n Ansluss in egen Regeer op Tour dör de USA.

Dat drüdde Album hett eenfack Deep Purple heten un keem een Johr later op’n Markt. Wedder harrn enige Leder klassische Elementen, as to’n Bispeel dat Stück April, dat twölf Minuten duert un wedder en Orchester-Deel opwiest. Dat Leed weer een vun de eersten „Rocksuiten“, de bald dorop in Mood kemen un vun Progressive-Rock-Bands as The Nice, Emerson, Lake and Palmer oder Genesis geern speelt worrn sünd.

Eerst Wessel un wassen Popularität

Evans un Simper weern Mitt vun 1969 uttuuscht gegen den Singer Ian Gillan un den Bassspeler Roger Glover. De beiden harrn vörher al enige Johr lang tohopen in de Band Episode Six speelt. Dormit keem de Mk-II-Besetten tostannen.

Toeerst stünnen vör allen Lord un sien Vörstellen vun de Musik in’n Vördergrund. De klassisch utbillte Muskant harr en Wark vör Rockband un Orchester schreven, Concerto for Group and Orchestra, dat tosamen mit dat „Royal Philharmonic Orchestra“ in de Royal Albert Hall ünner dat Regeer vun Malcolm Arnold ooropföhrt worrn is. Dat weer en eersten Versöök, klassische un Rockmusik mit’nanner to verbinnen. Vun de Tohörers un deelweis ok vun de Kritikers is dat Wark goot opnahmen worrn, man eenige vun de Bandliddmaten, sünners Blackmore, weern dormit nich recht tofreden. Dorna hett de Band beslaten, wedder ’n ne’en Weg intoslahn, vun wegen dat se bang weern, jemehr Image to verleren.

As en Kehrpunkt in de Historie vun Deep Purple kann dat Album In Rock sehn warrn, dat 1970 op’n Markt kamen is. Dat weer ok dat eerste Album vun jem, dat ok in Europa Spood harr. In Grootbritannien keem dat bit op de veerte Steed in de Charts un in Düütschland weer dat sogor twölf an de eersten Steed. Dat Album hett all tyypschen musikaalschen Egenoorden tohopenbröcht, de för de Band in de folgen Tiet bestimmen weern: Dat weern de markanten Hard-rock-Riffs vun Blackmore, klass’sche Kadenzen un Figuren vun Lord, de Gesang vun Gillan as ok de sünners live apen utdragen Konkurrenz twüschen de Orgel vun Lord un de Gitarr vun Blackmore, wat sünners in Leder as Speed King un Living Wreck to’n Utdruck keem. Man, disse Konkurrenz is – faken in de Form vun’n Call-and-Response – musikaalsch teemlich fruchtbor wesen. De harden Rockriffs vun Blackmore hebbt sik nu opletzt dörsett un de klass’schen Elementen gaht jümmer mehr in’n Achtergrund as’n Bigaav, de bi de Hard-Rock-orienteerte Musik weglaten warrn künn. Vun Stil her warrt de Musik jümmer mehr rhythmusbetoont un graadut.

Dit Album bringt toletzt den Dörbrook vun de Band un lenkt internatschonal de Acht op jem. 1971 grünnt de Band en egen Platten-Label ünner den Naam Purple Records. Dat nafalgen Album Fireball, dat noch wat probeerfreidiger is as de Vörgänger, un sünners ok dat Album Machine Head mit de bit vundaag noch live speelten Leder Highway Star un Smoke on the Water, de jümmer mehr vun’t Gitarrspeel vun Ritchie Blackmore bestimmt warrt, maakt de Band veel bekannter. Blangen In Rock tellt disse beiden to de bedüdensten Alben vun Deep Purple. Machine Head bargt dat wohrschienlich bekanntste Leed vun de Rockband, neemlich Smoke on the Water. De utkoppelt Single to dat Leed is bit vundaag een vun de an’n fakensten verköfften in de Bandhistorie un tellt to de bekanntsten Rockleder allgemeen. De Speelfreid un jemehr Vermögen to’n improviseeren wiest de Band op dat Live-Album Made in Japan, dat Versionen bargt, de in’n Vergliek to Studioleder deelwies dubbelt so lang duert.

Man, as de Band veel ünnerwegens weer op Tournee, geev dat mit de Tiet Spannungen un Striet twüschen de Musikers. In’t Johr 1973 sünd de Bandliddmaten för de Opnahm vun Who Do We Think We Are splitt in’t Studio kamen. Toeerst hett dat heten, de Band schüll vullstännig oplöst warrn, man denn weern blots Gillan un Glover uttuuscht, vör allen vun wegen de ünnerscheedlich Menen to Blackmore. Dat album harr to’n eersten mol torüchlöpige Verkoopstallen un keem bi de Kritikers ok nich so an, as de Platten dorvör.

Ne’e Besetten un’t Ophören vun Blackmore

De Singer vun de Band Bad Company, Paul Rodgers, schüll as ne’en Singer verplicht warrn, man dorut is nix worrn. Dorüm keem de dormols noch unbekannte David Coverdale in de Band. As Bassspeler slööt sik Glenn Hughes an, de vörher bi de Band Trapeze weer, un de Coverdale vör allen in de hogen Stimmlagen ok bi’n Gesang ünnerstütten de. De nafolgen Opnahmen för de beiden Platten Burn un Stormbringer harrn mehr Elementen vun Blues un Soul as de Alben dorvör. Dorna güng dat wedder op Tournee, de för as Warf för de beiden Platten begäng weern. Bekannt worrn is jemehr Optritt bi’n California Jam an’n 6. April 1974, wat mit 200.000 verköffte Korten dat gröttsten Deep-Purple-Konzert weer. Dor sünd se tosamen mit Black Sabbath un Emerson, Lake and Palmer to sehn wesen. An’n Enn vun de Show hett Ritchie Blackmore mehrere vun sien Gitarren tweikloppt, en Feernsehkamera toschannen maakt un sien Monitor-Boxen mit Benzin afbrennen laten.

1975 is Blackmore ut de Band rutgahn, nadem dat mehrmols Striet geven harr, üm mit Rainbow sien egene Band to grünnen.

Kries un Oplösen

För den Rest vun de Rockband weer dat swor, keeneen to finnen, de de Steed vun Blackmore innehmen künn, vun wegen dat he as Grünnenliddmaat den Stil vun Deep Purple düchtig mitprägt hett. Coverdale hett den US-amerikaanschen Gitarrspeler Tommy Bolin vörslahn, de bi Fusion speelt harr. Op em hett man sik denn eenigen künnen. Man, Bolins Möh haar wenig Spood: Dat in Hughes’ Bassspeel un Bolins Rhythmusgitarr starker op Soul- un Funkelementen utrichte Album Come Taste the Band weer vergleken mit de vörherigen Platten en kommerziell Katastrooph. De Kritikers as in de Tietschrift Sounds snacken vun en „bösen Versnitt“.

In’t Booklet vun dat 1995 nee rutbröchte Album Malice in Wonderland vun Paice Ashton Lord warrt Ian Paice’ Verkloren to de Besetten mit Bolin ziteert, in dat he de TOsamenarbeit mit em loovt, man ok op sien Afhangigkeit vun Heroin henwiest. Swore Drogenproblemen vun Hughes un Bolin, aver ok ünnerscheedliche Vörstellen vun de musikaalsche Richt ünner de Liddmaten hett dat Tosamenhollen vun de Band opletzt tonichten maakt. Coverdale, Lord un Paice hebbt dorüm de Band na en letzt Konzert in Liverpool in’n März 1976 oplöst.

Mit den Gitarrspeler Tommy Bolin nehm dat en traagsch Enn: Blots wenige Maanden na’t Oplösen vun Deep Purple is he an’n 4. Dezember 1976 in’t Öller vun 25 Johren na en Anfall vun Klöterigkeit dood bleven. An’n Avend vörher harr he noch en Konzert in’t Vörprogramm vun Jeff Beck geven. As Oorsaak vun sien Dood weer en Överdosis Heroin in Verbinnen mit Alkohol angeven.

In de Johren dorna hebbt de Künstlers sünners jemehr Solo-Loopbahnen vöranbröcht. Blackmore harr groten Spood mit Rainbow. Roger Glover hett as Produzent arbeit mit naamhafte Gruppen as to’n Bispeel Judas Priest, Nazareth oder Elf. Later hett he twee Solo-Platten rutbröcht, bevör he 1978 ok mit in de Band Rainbow gahn is. Lord un Paice weern as Studiomusikers goot nafraagt un hebbt ü.a. mitarbeidt bi Gary Moore, Whitesnake, Cozy Powell oder Pete York.

De ehmolige Singer Rod Evans hett 1980 den Versöök ünnernahmen, mit en poor unbekannte Musikers ünner den Naam Deep Purple wietertomaken. Aver dat Projekt kreeg bannig Kritik un keem bi de Fans ok nich dull an, so dat dor ok nich lang wat vun worrn is. Un as he ok nich dat Naamsrecht harr, weer de Band vun Warner Bros. verklaagt, so dat se sik wedder oplösen müss.

Coverdale hett Whitesnake grünnt, woneem sik 1978 ok Lord un’n beten later ok Ian Paice anslaten hebbt. Gillan hett toeerst de Ian Gillan Band opboot un güng 1983 för korte Tiet na de Band Black Sabbath.

Comeback un Anknütten an den ehmoligen Spood

Deep Purple bi en Konzert in Berlin, 2003

Acht Johr na’t Oplösen, in’t Johr 1984, hett de britsche Plattenkonzern PolyGram veel Möh op sik nahmen, üm Deep Purple in de Mk-II-Besetten wedder tosamentobringen. Dat gifft Snackeree, dat jeedeen vun de Musikers twee Millionen Dollar anboden worrn is. De Spood vun Rainbow güng torüch, Lord un Paice weern mit de Utrichten vun Whitesnake nich mehr tofreden un Gillan müss bi Black Sabbath sien Hoot nehmen. So hebbt sik de Musikers wedder tohopensett, üm mit Perfect Strangers en överraschend frisch Album optonehmnen. Mit markante Riffs un gaue intrumentaal Duellen vun Blackmore un Lord, as de ollen Deep-Purple-Elementen, de fröher den Spood maken deen, un en licht moderneren Sound hett sik de Platt gott verköfft, un jüst so ok de nafolgen Tournee, bi de de Rockband in’t engelsche Knebworth tohopen mit Meat Loaf, de Scorpions un UFO vör ruchweg 80.000 Fans speelt hett. De Kritiken op dat Comeback weern to’n gröttsten Deel positiv mit en poor Utnahmen.

1987 hett Deep Purple dat Album The House of Blue Light opnahmen, worop sik de Band wedder mit mehr Risiko wiest hett. To’n eersten mol bruukt Blackmore hier Gitarrensynthesizer un Paice sett en elektroonsch Slagtüüch in. Een Johr later keem dat Live-Album Nobody’s Perfect rut mit en ne’e Faten vun den eersten Hit Hush. Gillan is 1989 nochmol ut de Band rutflagen, nadem he mit Blackmore Striet harr över de musikaalsche richt vun de Band. Na disse tweete Splitten, hett Gillan sülvst seggt, dat he in tokamen Tieten nich noch mol wedder bi Deep Purple mitmaken wull.

An sien Steed keem op Raatslag vun Blackmore Joe Lynn Turner in de Band, de vörher bi Rainbow un Yngwie Malmsteen sungen harr. Dormit weer de Band to’n gröttsten Deel ut de letzten fasten Tohopensetten vun Rainbow tosamenstellt. As nächst’ keem dat Album Slaves and Masters tostannen, wat vun’n Stil her düütliche Parallelen to de late Musik vun Rainbow harr. Man, de ne’e Singer keem bi de Fans nich goot an, wat dorto föhrt hett, dat Turner de Band al na een Platt wedder verlaten müss.

Ian Paice bi en Live-Optridd 2005

Gegen den Willen vun Ritchie Blackmore is op dat Inwarken vun Lord, Paice un Glover Gillan wedder in de Band torüchhollt worrn, ofschoonst he sik vörher düütlich dorgegen utsnackt harr. So weer dat mööglich, de Platt The Battle Rages On wedder in de MK-II-Besetten to produzeeren, worop sik bekannte Leder as Anya oder Solitaire finnen doot. Man, de ünnerscheedlichen Ansichten geev dat jümmer noch in de Grupp. In’n Ansluss an en Europa-Tournee to dat Album hett Blackmore an’n 17. November 1993 na sien letzten Optritt in Helsinki op egen Wunsch de Band verlaten, vun wegen dat he nich tofreden weer mit dat Singen vun Gillan. De Band schüll dorna noch in Japan spelen, man Blackmore wull dat nich mehr un leet ok nich mit sik doröver snacken.

Blackmores Aflohnen vun Gillan is op de DVD Come Hell Or High Water, de to de Tournee publizeert worrn is, düütlich to sehn. To’n Bispeel brickt Blackmore gliek in’t eerste Leed en Solo af, üm mit en Beker Water na Gillan to smieten, un op de Bühnee is he blots noch wenig to sehn.

Üm gerichtlichen Striet mit de Veranstalters ut den Weg to gahn, söch de Band kortfristig en ne’en Gitarrspeler. Na blots dree Daag Proven hett Joe Satriani utholpen för den Rest vun de Tournee un ok noch op en wietere Tournee dör Europa in de eersten Johreshälft vun 1994 He weer ok fraagt, duersom an de Steed vun Blackmore spelen, künn aver vun wegen sien Plattenverdrag nicht bi de Band blieven.

Instiegen vun Morse

Roger Glover un Steve Morse

De Fans vun en ne’e Besetten vun Deep Purple ahn Ritchie Blackmore to övertügen weer nich licht. Aver denn hett man mit Steve Morse, de vörher ü.a. bi de Dixie Dregs un Kansas speelt harr en Gitarristen, de goot nooch weer, an Blackmores Steed to pedden. Sien ne’e Interpretatschonen vun de ollen Deep-Purple-Leder hebbt en ne’en Sound maakt, de mischte Geföhlen utlösen de. Mit sien Instieg kemen nu vele Leder ut dat fröhere Wark vun de Band in dat Live-Programm, de vörher nienich oder blots as roor Utnahmen mol live speelt worrn sünd, vun wegen dat Blackmore sik verseggt harr. Mit disse Besetten speel Deep Purple 1996 dat ruhigere un musikaalsch deelwies ne’e Richten inslahn Album Purpendicular in, dat vun de Tietschrift Audio as överraschen melodiös beschreven warrt. Twee Johr later is mit de glieke Besetten dat wedder wat hardere Album Abandon rutbröcht worrn.

Deep Purple na dat Johr 2000

Jon Lord is wiel en Tournee is 2001 krank worrn, so dat sik de Rockband Don Airey an sien Steed ranhollt hett. Airey harr al för Ozzy Osbourne, Jethro Tull, Gary Moore un Rainbow speelt. In’n März dorop hett Lord beslaten ut de Band ganz uttostiegen, vu wegen, dat he en Solokarriere wietermaken wull. Dör de goden Insichten mit Don Airey op de vörherigen Tour, is he denn as ne’en hööftamtlichen Keybordspeler in de Plicht nahmen worrn.

2003 keem in disse Besetten dat Album Bananas op’n Markt. De Opnahm vun Airey in de Band is vun vele Sieten as en Verbetern un Beriekern opfaat worrn, de „frischen Wind“ in dat Schrieven vun de Leder bröcht hett. Dat Album bargt nich blots den tyypschen Deep-Purple-Sound, man bringt’n Afwesseln rin.

In’n Rahmen vun de weltwieten Live-8-Benefizkonzerten an’n 2. Juli 2005 is Deep Purple in Barrie op de Bühne to sehn wesen. In’n Oktober dorno keem dat Studio-Album Rapture of the Deep rut. Anfang 2006 güng de Rockband op en Welttournee un weer in Düütschland tosamen mit Alice Cooper to sehn. To glieken Tiet keem ok de 4-CD-Box Live Across Europe 1993 op’n Markt, de twee kumplette Konzerten vun Stuttgart un Birmingham vun de letzten Deep-Purple-Tour in de Mk-II-Besetten bargt.

Översicht över de Liddmaten

De vun de fakenen Wessels prägte Historie vun Deep Purple is nafolgen in en Översicht tosamenstellt.

Bi de Tabell un de nafolgen Diskografie mutt acht warrn, dat bi de Tellwies vun de enkelten Besetten ’n beten Dörenanner is, wieldat sik nich all eenig sünd. Eenige Borns seht de Tiet mit Joe Satrianis as Gastmusiker as vullweertige Besetten Mk VI, ofschoonst he bloots för twee Live-Touren dorbi weer, ahn sik Studionopnahmen bedeeligt to hebben. Un bi eenige Borns warrt de Weddertosamenkünft vun de Mk-II-Besetten mitünner ok as Mk V un Mk VII betekent, so dat dor also de Gefohr besteiht, wat to verwesseln.

Tietduer	Beteken	Gesang	Gitarr	Keyboard	Bass	Slagtüüch
04/1968 - 06/1969	Mk I	Rod Evans	Ritchie Blackmore	Jon Lord	Nick Simper	Ian Paice
06/1969 - 06/1973	Mk II	Ian Gillan	Ritchie Blackmore	Jon Lord	Roger Glover	Ian Paice
10/1973 - 04/1975	Mk III	David Coverdale	Ritchie Blackmore	Jon Lord	Glenn Hughes	Ian Paice
06/1975 - 07/1976	Mk IV	David Coverdale	Tommy Bolin	Jon Lord	Glenn Hughes	Ian Paice
04/1984 - 04/1989	Mk II	Ian Gillan	Ritchie Blackmore	Jon Lord	Roger Glover	Ian Paice
12/1989 - 04/1992	Mk V	Joe Lynn Turner	Ritchie Blackmore	Jon Lord	Roger Glover	Ian Paice
04/1992 - 11/1993	Mk II	Ian Gillan	Ritchie Blackmore	Jon Lord	Roger Glover	Ian Paice
12/1993 - 07/1994	Mk VI	Ian Gillan	Joe Satriani	Jon Lord	Roger Glover	Ian Paice
11/1994 - 02/2002	Mk VII	Ian Gillan	Steve Morse	Jon Lord	Roger Glover	Ian Paice
Siet 03/2002	Mk VIII	Ian Gillan	Steve Morse	Don Airey	Roger Glover	Ian Paice

Musikstil

Bestimmt warrt de Musik vun Deep Purple vör allen dör den Sound vun de E-Gitarr un vun de Hammond-Orgel.

Vun wegen de klassische Utbilln vun Jon Lord hett de Band ehr Wörteln ich blots in’n Blues, man ok in de klass’schen Musik. Een mutt dorbi aver ok bedenken, dat de Betog to de klass’schen Musik in de 1960er un 1970er Johren bi Bands vun’n Progressive Rock un Symphonic Rock, as to’n Bispeel Emersono, Lake and Palmer, Ekseption, Yes oder Procul Harum ’n Oort Mood dorstellt hett. Sünners bi Optreden un Opnahmen vun de eersten Besetten is faken mit Orchesters tosamenarbeit worrn. Butendem is ut de tallriek Orgelsoli ruttohöörn, dat Lord ok Weert leggt hett op klass’sche Zitaten un Kadenzen. Een Bispeel dorför is dat Orgelsolo ut Highway Star, dat de Akkordfolg Am – E – Gm – D – F in broken Dreekläng präsenteert. De tyypsche Klang vun de Hammond-Orgel is een vun de bedüdensten Bestanddelen vun’t Stück. Dorbi grippt Lors, jüst so as in sien Solo op No No No ok op de Blues- un Jazzstatistik vun Graham Bond un Hammondpioneer Jimmy Smith torüch.

Man, in jemehrn tyypschen Hardrock hett de Band jümmer wedder Elementen ut Blues, Funk un Soul inarbeit, as ok Elementen ut Folk- un Countrymusik, Rock ’n’ Roll un psychedeelsche Musik. Un ok Balladen hebbt se af un an opnahmen.

Na egen Vertellen weer Blackmore vun Hank Marvin, Duane Eddy, Django Reinhard un Scotty Moore beinflusst. He speel to’n Begleiden mehrstendeels Powerchords, op de ok de tallrieken ingängige Riffs baseert hebbt, de he dorto maakt hett, as t.  dat bekannte Intro to Smoke on the Water. Sien Soli hett he op Konzerten jümmer improviseert, wobi he faken de pentatoonsch Toonledder bruukt hett, aver ok de Bluestoonledder – in Leder as Lazy, Mitzi Dupree, oder When a Blind Man Cries. Aver ok dormols bruuk he al Elementen un Ideen ut de klass’schen Musik, al lang bevör he in de Middelöllerrockband Blackmore’s Night wesselt is. Twee vun sien Soli hebbt sik in de List vun de „Top 100 Greatest Guitar Solos“ vun’t Guitar World Magazines platzeert. Dat he sik aver ok in annere Stilrichten as Country oder Rock ’n’ Roll wunnerbor torechtfinnt wiest Titels as Anyone’s Daughter, Hold On as ok sien opnahmen mit den Country-Gitarrspeler Albert Lee ünner den Naam The Green Bullfrog. in eenige Leder as mad Dog speelt Blackmore ok Slide-Gitarr. In Nafolg vun Jimi Hendrix un Rory Gallagher bruuk he veel den Tremolo-Hevel. In sien Tiet bi Deep Purple hett Blackmore fast blots Fender Stratocaster speelt in Verbinnen mit en Marshallverstarker.

De technisch talenteerte Paice harr Influss vun Buddy Rich, Carmine Appice un Bobby Elliot, de Slagtüüchspeler bi de Hollies weer. Paice is vun’n Stil eendüdig an Rock orienteert, bruukt aver ok Inwirken vun Swing. Liekers dat he de Leder tosamen mit Glover faken en Rhythmusbasis gifft, de as in Nobody’s Home op dat Wichtigste reduzeert is , versetieht he dat in annere Titels kumplexe un gaue Fills un Breaks as op Burn oder raffineerte Hi-Hat-Figuren as op Woman From Tokyo intoarbeiden, wobi he mit sien Speel aver jümmers dat Leed ünnerstütten deit. Op Titels as Hungry Daze oder de Livefaten vun The Mule un You Fool No One gifft he längere, technisch fundeerte Soloinlagen.

Den Bass hett lange Johren Roger Glover speelt, de sik dör en eenfacke aver variantenrieke Rhythmusarbeit utteken deit. He sülvst seggt, dat he keen Tabulaturen lesen kann , liekers improviseert he un verännert ok bi Optreden sien Basslööp. As ein musikaalsche Vörbiller gifft he ünner annern Jaco Pastorius, Jack Bruce un Paul McCartney an. Nadem he över de Johren vele verscheden Bäss un Verstarkers speelt hett, bruukt he siet Anfang vun de 1990er Johren Instrumenten vun de nich so bekannten Marke Vigier Excess mit Sieten vun Picato oder Ernie Ball.

De Gesang oder veelmehr de Stimm vun Gillan wiest en groten Toomümfang op, wat Schreen un Krieschen mitinsluten deit un stickt bi eenige Leder as Child in Time düütlich vör. In Leder as Lazy oder Black and White speelt Gillan tosätzlich ok Mundharmonika.

Steve Morse hett teemlich Influss op de aktuellen Leder. Sien Wörteln leegt in’n Jazz/Fusion un op dat Country-Rebeet, wat sik ok op de Musik vun Deep Purple överdragen hett. De Band sülvst is dem Hardrock tro bleven, man dorblangen maakt Morse mit sien Speeloort komplizeerte Arrangements, deels ok mit nich-graadtaktige (t. B. Picture of Innocence, Bananas) oder mit Folk- un Country-Elementen (Hey Cisco, The Aviator, A Touch Away) versett. Blangento bruukt he bi Deep Purple vörher nich verwennte Speeltechniken as dat Chicken Pickin (as in Ted the Mechanic) oder Harp Harmonics (Sometimes I Feel Like Screaming, Seventh Heaven).

In’n Gegensatz to Blackmore, de sik bi’t Begleiden faken op Powerchords beschränken de, speelt Morse sünners to de Strophen Figuren, de sik afwesseln doot. De Gegensatz to de Orgel blifft dorbi bestahn. Morse hett sik un de Vermoden vun de Fans jümmer verseggt, de ollen klassischen Blackmore-Solos nipp un nau natospelen. An de Steed hett he de Solodelen vun de ollen Leder kumplett nee utfunnen. Dat hinnert em aver nich doran, markante Delen as t. B. dat Solo ut Highway Star to övernehmen.

Texten

Bi Rod Evans stünnen de Texten in’n psychedelischen Themenkrink mit dat Torüchropen vun verleden Tieten, dat Beschrieven vun de Natur un Klöör as romantischen Utdruck vun’t egen Seelenleven un en Swormoot ut de laate Jöögd. Gillans Texten behannelt en breder’t Themenrebeet. He sülvst hett över dat Spektrum vun sien Inholten dat folgende seggt:

„Ik schriev an sik över allens, […] över eenfacke Saken bit hen na de Politik, vun Religion bit Revolutschoon, vun Bahnfohrten bi hen na Duukaventüers, vun wat, dat ik in’t Feernsehn sehn heff, bit hen to Lüüd, de ik op de Straat draap. Över mien Indrück, mien Geföhlen.“

Jüst so fehlt bi Deep Purple ok nich de för de Hardrock-Musik tyypschen Themen to Sex, Drugs and Rock ’n’ Roll und Machismo, de in vele Leder opduken doot, as toSex, Drugs and Rock ’n’ Roll und Machismon Bispeel in Strange Kind of Woman, Highway Star oder Hard Lovin’ Man, oder ok in Lay Down, Stay Down, I Need Love, oder High Ball Shooter üm dat Thema Sex.

Butendem geiht de Band aver ok kritische Themen an. In Leder as Strange Ways warrt politische oder gesellschaftliche Kritik öövt. So ok in dat Antikriegsleed Under the Gun un annere kritische Leder, de sik gegen den Missbruuk vun Macht, dat Tonichtenmaken vun de Eer oder gegen överdreihte political correctness wennt.

En bedüden Thema is dorbi ok dat egene Reflekteeren un dat Togeven, datt een sülvst ok nich allens henkriggt, as in’n tweeden Satz vun’t Concerto for Group and Orchestra, in’t Leed Pictures of Home oder op Perfect Strangers:

„What shall I do, when they stand smiling at me. Look at the floor, and be oh so cool, Oh so cool.“ (ut Concerto for Group and Orchestra)

„Here in this prison of my own making. Year after day I have grown. Into a hero, but there’s no worship. Where have they hidden my throne?“ (ut Pictures of Home).

Faken warrt dat mit en kritische Reflekschoon vun de Rock’n’Roll-Leevoort un’t -gewarf verbunnen as in Super Trouper, No One Came, oder Wasted Sunsets.

Bi vele Texten geiht Gillan woll free assoziativ an de Saak ran, wat mitünner to billerriek, deelwies sinnfree wirken Textsteden föhrt. En Bispeel dorför is de Titel Gypsy’s Kiss, bi den de Klang vun de Spraak un dat Riemen in’n Vördergrund to stahn schient.

De Texten ut de Tiet mit Coverdale bewegt sik as in Burn oder Stormbringer (dat is de Titel vun’n Roman vun’n Fantasy-Schriever Michael Moorcock) üm Themen, de vun de Fantasy beinflusst sünd, as dat later in’n Metal geern bruukt weer:

„Thunder and lightning. Heading your way. Ride the rainbow. Crack the sky. Stormbringer coming. Time to die“ (ut Stormbringer)

Bedüden för de Rockmusik

Deep Purple hett dull inwirkt op dat Musik- un Levensgeföhl vun de fröhen 1970er Johren. So schreev de Tietschrift Konkret 1980:

„Die Beatles, Stones, Cream, Deep Purple, Roxy Music haben ganz selbstverständlich die deutschen Wohnzimmer infiltriert.“

Un dat Musikmagazin Eclipsed schreev in Betog op de Inleiden vun’t Leed Speed King:

„Blackmore zersplitterte in nur fünfzig Sekunden die gängigen Konventionen der Beat-Ära, und machte die sechziger Jahre der Popmusik zur Historie.“

Die Rockband tellt blangen Black Sabbath un Led Zeppelin to de eersten un bedüdensten Bands vun’n Hard Rock un gellt as Wegwieser för de latere entwickeln vun’n Metal. Dat warrt dör en Översicht vun de personellen Verbinnen vun de Musikers bi Deep Purple un jemehr Nafolgebands mit annere naamhafte Rockbands düütlich.

Mitünner warrt Deep Purple verkehrterwies de Musikricht Heavy Metal toordent. Dat liggt doran, dat in de 1970er Johren noch nich twüschen Hard Rock un Heavy Metal ünnerscheedt worrn is. Man, ut hüütige Sichtwies kann de Band klor den Hard Rock toordent warrn mit Influss vun’n Blues.

Highway Star, Hard Lovin’ Man, de gaue Deel vun Child in Time un ok Burn warrt vun eenige Lüüd sogor as fröhe Leder ut’n Speed-Metal ansehn. Vele spoodrieke Musikers un Gruppen ut de 1980er un 1990er Johren as Iron Maiden, Europe, Yngwie Malmsteen, Ronnie James Dio, Metallica geevt to’n Deel explizit in Interviews oder indirekt in jemehr Musik an, dat Deep Purple jemehr egen musikaalsche entwickeln düütlich prägt hett. Sünners de Stil vun Blackmore hett vele Gitarrspelers as Yngwie Malmsteen, Steve Vai, John Norum oder Joe Satriani inspireert, so dat sien Ästhetik un Technik ok vun vele annere Musikers opnahmen worrn is.

Vele Leder sünd ok vun annere Gruppen naspeelt worrn. Al 1973 hett Thin Lizzy een Tributealbum ünner den Naam Funky Junction mit de bekanntesten Leder inspeelt. De Progressive-Metal-Band Dream Theater hett 2006 bi twee Konzerten sogor dat Livealbum Made in Japan vullstännig opföhrt. Ok de Gitarrspeler Yngwie Malmsteen hett al eenige ne’ere Faten vun de Leder rutbröcht. Ünner Bedeligen vun Musikers as Vinnie Moore, T. M. Stevens, un Joe Lynn Turner is en Album mit Reggae- un Funkversionen vun bekannte Deep-Purple-Leder tostannen kamen. Annere Coverversionen sünd speelt worrn ü.a. vun Bruce Dickinson (Iron Maiden), de Puhdys, Van Halen, Sonata Arctica, Dio, J.B.O., Mr. Ed Jumps The Gun, Metalium, Iron Maiden, Black Sabbath, Soulfly, Six Feet Under un Overkill.

Diskografie

Studioalben

Johr	Album	Besetten	USA	UK	D	AT	CH
1968	Shades of Deep Purple	I	24	-	-	-	-
1968	The Book of Taliesyn	I	54	-	-	-	-
1969	Deep Purple / April	I	162	-	-	-	-
1970	Deep Purple in Rock	II	143	4	1	-	-
1971	Fireball	II	32	1	1	-	-
1972	Machine Head	II	7	1	1	4	-
1973	Who Do We Think We Are	II	15	4	4	2	-
1974	Burn	III	9	3	1	1	-
1974	Stormbringer	III	20	6	10	4	-
1975	Come Taste the Band	IV	43	19	29	-	-
1984	Perfect Strangers	II	17	5	2	5	1
1987	The House of Blue Light	II	34	10	1	11	3
1990	Slaves & Masters	V	87	45	23	28	5
1993	The Battle Rages On	II	192	21	14	9	7
1996	Purpendicular	VII	-	58	16	16	17
1998	Abandon	VII	-	76	16	25	46
2003	Bananas	VIII	-	?	3	12	13
2005	Rapture of the Deep	VIII	43	81	10	20	16
2013	Now What?!	VIII
2017	Infinite	VIII
2020	Whoosh!	VIII
2021	Turning to Crime	VIII
2024	=1	IX

Reguläre Live-Platten

• 1969 • Mk. II • Concerto For Group And Orchestra (D: 22, UK: 26, USA: 149)
• 1972 • Mk. II • Made in Japan (D: 1, USA: 6, UK: 16)
• 1974 • Mk. III • Live In London
• 1975 • Mk. III • Made In Europe
• 1975 • Mk. IV • Last Concert In Japan
• 1988 • Mk. II • Nobody’s Perfect
• 1994 • Mk. II • Come Hell Or High Water
• 1996 • Mk. VII • Live At The Olympia ’96
• 1999 • Mk. VII • Live At The Royal Albert Hall
• 1999 • Mk. VII • Total Abandon: Live In Australia
• 2000 • Mk. VII • Live At The Rotterdam Ahoy
• 2001 • Mk. VII • The Soundboard Series
• 2007 • Mk. VIII • They All Came Down To Montreaux: Live At Montreaux 2006

Literatur

• Didi Zill, Michael Rudolf: Deep Purple. Fotografien. Schwarzkopf & Schwarzkopf, Berlin 2002, ISBN 3-89602-406-X
• Jürgen Roth, Michael Sailer: Deep Purple. Die Geschichte einer Band. Hannibal, Höfen 2005, ISBN 3-85445-251-9
• Chris Charlesworth: Deep Purple - The illustrated biography. Omnibus Press, London/New York 1983, ISBN 0-7119-0174-0
• Michael Heatley: The Complete Deep Purple. Reynolds & Hearn Ltd, 2005, ISBN 1-903111-99-4
• Dave Thompson: Smoke on the Water: The Deep Purple Story. ECW Press, Kanada, 2004, ISBN 1-55022-618-5
• Ian Gillan, David Cohen: The Autobiography of Deep Purple's Lead Singer. Blake Publishing, 1998, ISBN 1-85782-320-6
• Frank Laufenberg: Deep Purple (Facts und Platten). Moewig TB, 1991, ISBN 3-8118-3451-7
• Ted Allbeury: Deep Purple. Mysterious Press, 1990, ISBN 0-89296-401-4
• Purple Rainbows: A Definitive Rock History Featuring the Best of Deep Purple, Rainbow, Whitesnake, Graham Bonnett, Dio - Off the Record. Stave House, 1994, ISBN 1-85909-148-2

Noten

• Greatest Hits. Gitarre, Tabulatur (Guitar Signature Licks). Hal Leonhard (Book un CD), 2002, ISBN 0-634-02942-8
• Deep Purple - Greatest Hits. Hal Leonard Corporation, 2002, ISBN 0-634-04908-9
• The Best of Deep Purple. Hal Leonard Corporation, 1998, ISBN 0-7935-9192-9
• Perfect Strangers (Transcription by Jesse Gress). Music Sales, 1988, ISBN 0-8256-1194-6
• Deep Purple - House of Blue Light. Music Sales Ltd, 1996, ISBN 0-7119-1236-X

Weblinks

Deep Purple. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

• Offiziell Deep Purple-Websteed (engelsch)
• Deep Purple Tour Page (hoochdüütsch)