Flagg vun Mekelnborg-Vörpommern
De Flagg is in de aktuelle Form siet 1991 gültig.
Landsflagg
ännernDe Landsflagg vun dat düütsch Bundsland Mekelnborg-Vörpommer is - vun baben nah ünnern - ultramarinblau, witt, geel, witt un zinnoberroot. Dat Verhältnis vun den Breedten vun de fiev Stripen tonanner bedrocht 4:3:1:3:4. De Flagg is in dat Gesetz über die Hoheitszeichen des Landes van' 29. Januar 1991 (Gesetz- und Verordnungsblatt für Mecklenburg-Vorpommern 1991, S. 14) in de Faaten vun de Bekanntmaaken van' 23. Juli 1991 (GVOBl. M-V 1991, S. 293f.) nauer beschreeven.
Hensichtlich de Utwahl un Reegfolg vun de Farven hannelt sück dat um en Kombinatschoon vun den Flaggen vun Mekelnborg (Blau - Geel - Root) un Vörpommern (Blau - Witt). De ebenfalls enthollen Kombinatschoon Blau - Witt - Root entspreckt de in dat 19. Johrhunnert in Gebruuk ween mekelnboorgsch Hannelsflagg. Symbolisch staht de Farven ok för Meer un Himmel (blau), Felder (geel) un Backsteen (root).
Tosätzlich to de Landsflagg können in de beid Landsdeelen de traditschonellen Flaggen führt wurrn.
Landsdeenstflagg
ännern.svg)
In de Landsdeenstflagg wurrn ahn Schild de Wappenfiguren vun de beid Landsdeelen Mekelnborg (Stierkopp) un Vörpommern (Greif) führt. De geel Lien is dorför ünnerbraken.
Mekelnborg
ännern
De Flagg vun Mekelnborg, de an' 26. März 1813 vun Herzog Friedrich Franz I. för Mekelnborg-Swerin fastleggt wurr, is horizontaal gliekmäßig deelt in Blau, Goldgeel un Root.
Se is hüüd faken to finnen mit den Stier up en witt oder golden Schild. Disse Dorstellen is allerdings nich korrekt.
Dat Gold entstamm de Farv vun dat mekelnborgsch Hööftwappen, dat Blau steiht för de 1323 dortokommen Herrschap Rostock un Root för de 1358 wedderwunnen Graafschap Swerin. Bit in dat 16. Johrhunnert hörr ok dat Swaart vun den Stierkopp to de Farven vun de Landsfahn.
Dat Fastleggen vun de Farven 1813 hett tonächst de Kokarden vun de Uniformen bedrapen. De Reegfolg vun de Farven wurr mit en an' 23. Dezember 1863 för Mekelnborg-Swerin erlaaten Flaggenverordnung endgültig fastleggt. De Fahn bleev in disse Form bit 1935 för beid mekelnborgsch Landsdeelen gültig, un wurr nah de Gliekschalten dör de Hakenkrüüzfahn ersett.
In de Verfaaten vun dat Land Mekelnborg van 1947 wurrn ebenfalls Blau-Geel-Root as Landsfarven fastleggt, wobi da vörpommersche Rebeet unberücksichtigt bleev. Mit de Verwaltensreform van 1952, in de de Länder in de Bezirke vun de DDR umstruktureert wurrn, wurr de Gebruuk de Landsfahn gegenstandslos. De private Gebruuk in de Apenlichkeit wurr as unerwünscht ünnerdrückt.
Tüschen 1990 un 1991 wurr för dat nee Land provisorsch de olt Flagg vun Mekelnborg gebruukt[1][2]
Vörpommern
ännern
De Pommersche Flagg is horizontal to Hälft in Hellblau un Witt deelt, Dorup befind sück in Root de pommersche Greif.
Dat Blau-Witt vun de hüüdig Fahn steiht in kien Betoog to de Farven vun dat Hartogdom Pommern. 1802 wurr in en Kabinettsorder vun den preußischen König Friedrich Wilhelm III. den Liddmaaten vun de Landstände vun all preußischen Provinzen dat Dragen vun en blau Interimsrock neben de Galauniform anwiest. Um de Provinzen ünnerscheeden to können wurrn ünnerscheedlich Farven de Kragenupslääg toordnet. De Vertreder vun de Provinz Pommern kreegen Witt mit Gold.
In en Verordnung to de Organisatschoon vun de Landwehr van 1813 full de golden Stickeree weg, so dat de pommersche Landwehr en blau Uniform mit witt Kraag as ok en blau Schermmütz mit witt Striepen droog. Mit disse Uniform hett sück Blau-Witt as Farv vun de Provinz allgemeen dörsett. In en Kabinettsorder van' 22. Oktober 1882 wurrn de pommerschen Farven ok normativ fastleggt. Dat in de Norm fastleggt, in't dunkle gahn Blau, hett sück aber in den allgemeenen Gebruuk nich dörsett, wo wiederhen Hellblau bevörtoogt wurr.
Literatur
ännern- Norbert Buske: Wappen, Farben und Hymnen des Landes Mecklenburg-Vorpommern. Eine Erläuterung der neuen Hoheitszeichen des Landes verbunden mit einem Gang durch die Geschichte der beiden Landesteile dargestellt an der Entwicklung ihrer Wappenbilder. Mit Upnahmen vun Thomas Helms. Edition Temmen, Bremen 1993, ISBN 3-86108-202-0, S. 98ff.