Friedrich Ernst Witte

düütschen Jurist, Geoloog un Paläontoloog

Friedrich Ernst Witte (* 1803 in Hannover; † 2. September 1872 ok dor) weer en düütschen Jurist un blangenbi Geoloog un Paläontoloog.

Witte is 1803 as Söhn von Wilhelmine Sophie Elisabeth, borene Boettcher (17. November 1777–17. September 1854), un den Kunsistorial- un Hoffraad Christian von Witte (1773–1854) in Hannover boren. Siene Süster weer Minna Witte. He hett sik an’n 19. Oktober 1820 an de Universität Göttingen inschreven un dor bet 1824 Juristeree studeert. He weer in Hannover Maat von dat Corps Hannovera.[1] Na dat Studium is he 1825 in’n hannöverschen Justizdeenst gahn un Auditer in Calenberg worrn. 1833 is he Prokurater bi de Justizkanzlie Hannover worrn un 1842 dor Hoffraad.

1844 is he Oberfinanzraad in dat Ministerium för Finanzen un Hannel worrn.

He is 1856 Obergerichtsraad worrn un Richter an dat Obergericht Hannover un dat General-Kriegsgericht.[2] He weer von 1863 af an Viezdirekter von dat Obergericht Hannover. To’n 1. November 1866 is he in Rohstand gahn.[2] Na sien Rohstand hett he wieder in Hannover leevt.[2]

He weer von 1853 bet 1866 de eerste Vörsitter von de Naturhistoorsche Sellschop Hannover.[2] In’n Sommer 1861 hett Witte den Fossiliensammler Karl Häberlein in Pappenheim bi Solnhofen besöcht un dor en Skelett sehn, dat kort vörher bi Langenaltheim funnen worrn is. Dit Skelett schull later as Archaeopteryx bekannt warrn. Witte hett foorts sehn, wo wichtig de Fund is un hett ünner annern versöcht, Andreas Wagner to övertügen, den Fund to köpen. Dat Fossil is denn aver an dat Museum för Naturgeschicht in London verköfft worrn.

He weer Liddmaat von’n Hannöverschen Staatsraad bet 1851 un as Liddmaat buten de Reeg von 1857 bet 1866 (Afdeel Justiz).

Witte weer nich verheiraadt.[2] He is 1872 in Hannover doodbleven. Sien paläontoloogsche Sammlung hett he de Universität Göttingen verarvt.

Footnoten ännern

  1. Kösener Corpslisten 1960, 42, 254
  2. a b c d e Archaeopteryx: Jahreszeitschrift der Freunde des Jura-Museums Eichstätt. Band 6, 1988, Sied 21ff