Geelsnavelaante
De Geelsnavelaante (Anas undulata) is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels. Dor höört se to de Swemmaanten mit to, un dor nu wedder to de Aanten an sik.
| Geelsnavelaant(e) | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas undulata | ||||||||||||||||
| Dubois, CF, 1839 |
Kennteken
ännernGeelsnavelaanten slaht, wat Grötte un Gestalt angeiht, na de Graue Aante. In’n Döörsnitt weegt se bi 900 g. Waart un Aante verscheelt sik nich groot. De Waart is en beten grötter un hett en langern Hals. De Koppfeddern sund wat dunkerer, as bi dat Seken. .
Unneraarden
ännernDat gifft twee Unneraarden:
- de „Helle Geelsnavelaante“ (Anas undulata undulata)[1]. Hier hannelt sik dat um de Nominatform bi.
- de “Dunkere Geelsnavelaante” (Anas undulata rueppelli)[2].
Wo se vorkamen un leven deit un wie groot de Bestand is
ännernUm de Aante un ehre beiden Unneraarden mutt een sik keen Sorgen maken. De Bestand is nich in Gefohr. De helle Unneraart siedelt an de Meere in Afrika siene Savannen. Faken to sehn is se sunnerlich in Süüdafrika. Dor overwintert bi 60.000 Vagels. De dunkere Unneraart leevt in lüttje Populatschonen in dat Hoochland vun Äthiopien. Dor kummt se in de hogen Barge bit up 4.000 m Hööchde vor. Butendem is se in Oostafrika to finnen.
Wie se sik vermehrt
ännernGeelsnavelaanten boot ehre Nester an’n leevsten up drögen Grund unner Strüker. Dor leggt se tein bit twolf cremefarvte Eier in un bröödt 27 bit 29 Dage. De Küken wesselt na 22 Dage vun dat Dunenkleed in dat Jungaantenkleed. Wenn se in de teinte Weken kaamt, fangt se al an, un öövt dat Flegen. Sülms könnt se Junge al kriegen, wenn se noch nich een Johr oold sünd.
Freten
ännernGeelsnavelaanten freet tomeist Wildgras un Waterplanten. In Gemarken, wo Ackerbo bedreven warrt, fallt se gegen Avend ok up de Kornfeller in. De Jungen freet to’n bannig groten Deel Larven vun allerhand Insekten.
Literatur
ännern- T. Bartlett, Ducks And Geese – A Guide To Management, The Crowood Press, 2002, ISBN 1-85223-650-7
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
- Edward Blyth: Report of Curator, Zoological Departement for April meeting 1855, in: The journal of the Asiatic Society of Bengal, Bd. 24, Nummer 3, 1855, Sieten 252–281 Online hier to finnen: online
- Charles Frédéric Dubois: Ornithologische Gallerie oder Abbildungen aller bekannten Vögel, Nummer 1-22, Aaken, 1835–1839
