Jamaica Inn (Film)

Jamaica Inn (dt. Titel: Riff-Piraten oder ok Die Taverne von Jamaika) is de Titel vun en Speelfilm ut dat Johr 1939, bi den Alfred Hitchcock Speelbaas weer. Dat weer sien letzten britischen Film, vör den Anfang vun sien Tosamenarbeit mit David O. Selznick in de USA. De Film baseert op den Roman Jamaica Inn ut dat Johr 1936 vun Daphne du Maurier un is in de Elstree-Studios in de Neeg vun London dreiht worrn.

Filmdaten
Plattdüütsch Titel:	—
Originaltitel:	Jamaica Inn
Düütsch Titel:	Riff-Piraten
Produkschoonsland:	Grootbritannien
Johr vun’t Rutkamen:	1939
Läng:	95 Minuten
Originalspraak:	Engelsch
Öllersfreegaav in Düütschland:	FSK 12
Filmkru
Speelbaas:	Alfred Hitchcock
Dreihbook:	Sidney Gilliat Joan Harrison
Produkschoon:	Erich Pommer, Charles Laughton
Musik:	Eric Fenby
Kamera:	Bernard Knowles Harry Stradling
Snitt:	Robert Hamer
Dorstellers
Charles Laughton: Sir Humphrey Pengallan Maureen O’Hara: Mary Robert Newton: James 'Jem' Trehearn Leslie Banks: Joss Merlyn Marie Ney: Patience Merlyn Horace Hodges: Butler vun Pengallan Hay Petrie: Knecht vun Pengallan

Inholt

De Film speelt to Anfang vun’t 19. Johrhunnert in de engelschen Graffschop Cornwall. He fangt dormit an, as Piraten in en Storm mit jemehr Lichters en Schipp op en Riff oplopen laat. De Mannschop warrt op brutale Oort un Wies doodhaut un de Göder an Boord warrt klaut. To glieken Tiet is de junge Weetdeern Mary op’n Weg na ehr Tante Patience un ehren Mann Joss, de in de Gastweertschop „Jamaica Inn“ leevt. Man, mit de Gastweertschop wüllt de Lüüd nix to kriegen hebben, vun wegen dat se en slechten Roop hett un gresige Lüüd dor in un ut gahn schüllt. Un so föhrt de Kutscher ok gau an de Gastweertschop vörbi un sett de Deern in de Neeg vun dat Goot vun Sir Humphrey Pengallan ut, en Landvogt, de sik in sien Luxus söhlt un butendem dorför bekannt is, junge Deerns geern to hebben. Dor fraagt Mary an, dat ehr een na dat „Jamaica Inn“ bringt.

De kann Pengallan betüdeln, dat he ehr dorhen bringen deit. As se an de Döör kloppen deit, steiht de vör en rugen Kerl, de ehr groff kummt un ehr ok nich rinlaten will. Se mutt faststellen, dat dat ehr Unkel is, de ehr nich in’t Huus laten will. Ehr Tante Patience (in de düütschen Faten Mildred) kennt ehr aver glieks un höört nu vun ehr, dat Mary ehr Mudder doodbleven is un se nu keen Tohuus mehr hett. Dorophen warrt ehr en Kamer towiest un se kriggt wat to eten. Dat duert nich lang, bit Mary rutfinnt, dat ehr Unkel de Baas vun en Bande vun Strandrovers is, de mit verkehrte Lüüchtfüers Schipp op de Kliffs locken doot un jem utroovt. Wat keeneen vun de bedeeligten weet is aver, dat de egentliche Baas de Landvogt Sir Pengallan is. De föhrt en Dubbelleven, to’n een as de Lehnsherr un Richter, de herrisch un iedel, mitünner ok gootmödig is, un to’n annern as Anföhrer vun de Strandpiraten.

As dat ne’e Liddmaat vun de Bande James Trehearn nafraagt, worüm so wenig Büüt bi de Roveree rutkummt un he Joss ünnerstellt, dat he en Deel vun de Göder för sik sülvst aftwiegt, dreiht Joss den Speet üm un schufft em de fehlen Göder in de Schoh. As de Bande em dorophen ophangen wüllt, reddt Mary em dat Leven as se de Strick dörsnieden deit. Tosamen neiht se ut un versteekt sik in en Höhl an’n Strand. Se warrt vun de annern Piraten funnen, künnt aver över’t Water wegswemmen. In Wohrheit is Trehearn keen aver Pirat, man een Agent vun de Regeeren, de den Opdrag hett, de hogen Lüüd vun de Piratenbande ruttofinnen. As se ahn help nix doon künnt, fraagt Trehearn nu utrekent bi Pengallan üm Help na. He vertellt em, dat he över de verkehrten Lüüchtfüer Bescheed weet un ok dat he weet, dat noch en annern dorachter steken mutt as Joss Merlyn.

Mary sleiht sik op de Siet vun ehr Tante Patience. Se neiht mit de Kutsch ut un gifft ehr Wahrschau, man de Tante hollt liekers to Joss, vun wegen dat se em leef hett ofschoonst he all de gresigen Saken maakt. Pengallan kummt tosamen mit Trehearn na’t Jamaica Inn un deit so as wenn he de Saak eernsthaft opkloren wull, ümdat he sülvst nich opflegen deit. As he mit Joss alleen is gifft, seggt he em Bescheed, dat gau al dat nächste Schipp an de Küst vörbiseilt. In de Twüschentiet kummt de Bande torüch in de Gastweertschop un kriegt Trehearn un Pengallan ünner. As se glieks los mööt, üm dat Schipp to plünnern, laat se Pengallan un Trehearn anbunnen torüch. Natürlich binnt Joss Pengallan nich richtig fast, so dat he glieks dorna verswinnen kann. Patience schall op Trehearn oppassen, lett em denn aver doch free.

An’n Strand kann Mary hinnern, dat ok dit Schipp hochnahmen warrt. As de nande de junge Fro an de Siet maken wüllt, geiht Joss aver dortwüschen un helpt ehr, in de Kutsch to stiegen, mit de he ehr wegbringen will. Man, dorför warrt he vun sien Lüüd doodschaten. Pengallan maakt sik in de Twüschentiet op na’n Haven, vun wegen dat he na Frankriek utneihn will. Vörher aver schütt he Mary ehr Tante dood, kort vördem se vertellen kann, wokeen de egentliche Anföhrer vun de Bande is. De schöne Mary tüdelt he fast un nimmt ehr mit. As de Piraten torüch kamt, dröpt jüst ok Trehearn mit de Miliz in, de jem all fastnehmen deit. He höört dorvun, dat Mary vun Pengallan op’t Schipp bröcht warrn schall un neiht achteran. Kort vör’t Utlopen kamt he mit de Soldaten an. As de Saak keen Utsicht mehr hett, stört sik Pengallan vun’n böversten Mast. Un so finnt Mary un Trehearn opletzt to’nanner.

Kritiken

• Howard Barnes, en Kritikerde normalerwies Hitchcock fründlich gegenöversteiht, in de New York Herald Tribune: „...einzigartige Langeweile und Uninspiriertheit. Charles Laughton zeigt schon fast so etwas wie Verachtung für das Medium Film und begnügt sich stets damit, eine Show abzuziehen, anstatt die emotionalen und psychologischen Faktoren in den Film einzubringen, die zusammengenommen eine gute Darstellung ausmachen. Hier hat er nur eine Selbstdarstellung geliefert und keine gute dazu.“

• "Ein effekthaschend grausamer Abenteuerfilm ohne Qualität." - 6000 Filme. Kritische Notizen aus den Kinojahren 1945 bis 1958. Handbook V vun de kathoolschen Filmkritik, 3. Oplaag, Verlag Haus Altenberg, Düsseldorf 1963, S. 356

• Adolf Heinzlmeier un Berndt Schulz: "Hitchcocks letzter englischer Film vor der Hollywoodkarriere spielt in einem Kulissen-England, dem man mühelos die Vorliebe des Spannungsmeisters für irreale Stimmungen und unwirkliche Schauplätze ansieht. Die Handlung des ironisch gebrochenen Piratenstücks schwankt zwischen Krimi, Melodram und Kostümschinken; schwarzweiße Bilder in raffinierter Ausleuchtung, jedoch eher schleppendes Kammerspiel als rasanter Krimi (..)." (Wertung: 2½ Steerns = över’n Dörsnitt)

Literatur

• Daphne du Maurier: Jamaica Inn, Op Düütsch vun Siegfried Lang. Fischer-Taschenbook-Verlag, Frankfort an’n Main 2005, 283 S., ISBN 3-596-16352-8 (fröher ünner den düütschen Titel Gasthaus Jamaica)
• Robert A. Harris, Michael S. Lasky, Rgv. Joe Hembus: Alfred Hitchcock und seine Filme (OT: The Films of Alfred Hitchcock). Citadel-Filmbook bi Goldmann, München 1976, ISBN 3-442-10201-4

Weblenken

• Jamaica Inn in de Internet Movie Database (engelsch)
• Jamaica Inn to’n Rünnerladen in’t Internet Archive (engelsch)
• Kritik to’n Film vun Ulrich Behrens op filmzentrale.com