Magnus Maximus

Magnus Maximus (* üm 335; † 28. August 388) weer vun 383 af an bit to sienen Dood Kaiser in den Westen vun dat röömsche Riek. He hett düssen Titel mit Gewalt an sik reten. Röömschen Kunsel is he ok ween.

Leben

Anfang

Baren is he in Hispanien. He deen as Suldat ünner Flavius Theodosius, wat de Vadder vun Theodosius I. weer. Dat is nich antonehmen, datt he mit Theodosius verwandt weer, he stamm vun lüttje Lüde af. As he in dat Vörjohr 383 mit sien Truppen in Britannien stünn, hefft sien Suldaten em to'n Kaiser utropen. Dat lä dor an, datt de röömschen Suldaten jümmers mehr vergrellt weern öber den Westkaiser Gratian. De hett sik, so wurr dat snackt, to veel up Suldaten ut den germaanschen Stamm vun de Alanen verlaten.

Magnus Maximus as Kaiser

Maximus güng eerst mal nah Gallien hen. Kaiser Gratian rück em up'n Lief, man den sien Armee is denn bi Paris nah Maximus öberlopen. Gratian versöch, ut to büxen, man an'n 25.August 383 hefft se em in Lyon upgrepen un doot slahn. De Oostkaiser Theodosius hett em denn as Augustus in den Westen gellen laten. He weer tostännig för de Provinzen öber de Alpen. Dat weeren Britannien, Gallien, Germanien un Spanien. De anner Augustus in den Westen weer Gratian sien Halfbroder Valentinian II.. Maximus sien Macker Gildo regeer to düsse Tiet in Afrika.

Sien Residenz hett Maximus in Trier nahmen. De Lüde müchen em lieden, man gegen Ketteree güng he hart gegenan. He striet gegen de Lehr vun Priscillian, de sik in Spanien un in den Süden vun Frankriek utbreet harr un leet Priscillian in Trier dootmaken. Dor üm keem he in'n Striet mit Ambrosius vun Mailand. 384 maak he sienen Söhn Flavius Victor to'n Augustus.

Dat Enn

In dat Johr 387 trock Maximus öber de Alpen hen nah Mailand to. Dor woll he den annern Kaiser in den Westen verjagen. Dat weer Valentinian. De kneep ut un güng nah sienen Swager Theodosius. De maak nu sien Armee klaar för een Feldtog gegen Maximus. Twee Slachten hefft de beiden mit ehre Truppen slahn. Een bi Sisak un een bi Ptuj. Beide Molen hett Theodosius wunnen. Dat duur nich lang, dor wurr Maximus vun sien egen Suldaten an'e Siet bröcht. Korte Tiet later wurr ok sien Söhn Flavius Victor in Gallien ümbröcht.

Literatur

Hans Roland Baldus: Theodosius der Grosse und die Revolte des Magnus Maximus. Das Zeugnis der Münzen. In: Chiron. Bd. 14, 1984, S. 175–192.
David Leedham: Born for the good of the state. Emperor Flavius Magnus Maximus, Wales, and the later Roman Empire, 367–411 (= The Bitter Sea Book. Bd. 3). Penrhyn Books, Chester 2010, ISBN 978-0-9565884-3-2.
John Matthews: Macsen, Maximus, Constantine. In: John Matthews: Roman Perspectives. Studies in the social, political and cultural history of the First to Fifth Centuries. Classical Press of Wales, Swansea 2010, ISBN 978-1-905125-39-5, S. 361 ff.
Otto Seeck: Geschichte des Untergangs der antiken Welt. Band 5. 4. Uplage. Metzler, Stuttgart 1921, S. 167 ff. (Unverännert nahdruckt. Primus-Verlag, Darmstadt 2000, ISBN 3-89678-161-8).