Mauritiusaante
De Mauritiusaant(e) oder Mauritiusteeling (Anas theodori) is en utstorvene Aart mank de Aanten. Se hett up Mauritius un wohrschienlich ok up Réunion leevt. De wetenschoppliche Naam ehrt den franzööschen Naturforscher Théodore Sauzier. He harr de subfossilen Överreste vun de Aante in de Fossillagersteed Mare aux Songes funnen. Dor hannelt sik dat um Deele vun en Borstbeen bi, um twee Knaken vun’n Ravenbeckbeen, um acht Upperarmknaken un um twee Tarsometatarsi (Knaken ut’n Vagelfoot). All sünd se in slechten Tostand. All Knaken, de hier funnen wurrn sünd, sünd veel grötter as de sülvigen Knaken bi de Afrikaansche Dwargaante (Nettapus auripus), Bernier siene Aante (Anas bernieri) un bi de Wannerpiepgoos (Dendrocygna arcuata). Up’e annere Siet sünd se körter, as bi de Madagaskaraante (Anas melleri). De Bostbeenliest ist körter, as bi de Wannerpiepgoos un bi de Madagaskaraante. De Ravensnavelbeen is 42 mm lang un de Upperarmknaken sünd twuschen 70 un 78 mm lang. De rechte Footknaken is 42 mm lang un dutt dor up hen, datt de Mauritiusaante lüttjere Föte harrt hett, as de Madagaskaraante. As later noch annere Stäen up Mauritius un up Réunion utgraven wurrn sünd, sünd dor noch annere Bostbeene un Footknaken, dorto een Flunkenknaken un en Schädelfragment to Dage brocht wurrn.
| Mauritiusaant(e) | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas theodori | ||||||||||||||||
| Newton & Gadow, 1893 |
Dat gifft bloß en poor histoorsche Berichte, de sik up de Mauritiusaante betreckt. So hett de Gouverneur vun dat Eiland Issac Johannes Lamotius, in dat Johr 1681 vertellt, up de Dieke un in de Woolden geev dat en grote Masse vun Flamingos, Aanten un Göse.[1]1693 al hett François Leguat schreven, vun de Mauritiusaante geev dat nich mehr veel.[2] 1696 hett Lamotius sien Nafolger Roelof Deodati as Lesten vun Aanten up Mauritius vertellt.[3] De Aanten vun Réunion hören wohrschienlich to düsse Aart. Vun jem warrt ok hen un wenn mol vertellt. 1710 schrifft Antoine Desforges-Boucher, vun 1723 bit 1725 weer he Gouverneur vun Réunion, dat vun de grote Masse Flamingos, Duven, Waterhöhner, Göse, Aanten, Larken, Snippen, Drosseln, Kiewitte un Raven bloß noch en lüttjen Rest overbleven weer un vun de Siedlers ehren unbannigen Jieper nich dalslaken wurrn weern.[4]
Belege
ännern- ↑ Lamotius: Log of the President, 1681
- ↑ François Leguat (1708): Voyages et Avantures de François Leguat & de ses Compagnons, en Deux Isles Desertes des Indes Orientales etc. Jean Louis de Lorme, Amsterdam. PDF Volltext to finnen bi Gallica: "Leguat" ingeven.
- ↑ Ziteert bi P. J. Barnwell: Visits and despatches : (Mauritius, 1598-1948). Port Louis : Standard Printing Establishment, 1948
- ↑ Zitiert bei Barré, N., Barau A. & Jouanin C. 1996. Oiseaux de la Réunion. Editions du Pacifique, Paris
Literatur
ännern- Anthony William Diamond: Studies Of Mascarene Island Birds. Cambridge University Press, 1987 (Nahdruck 2009). ISBN 978-0-521-11331-1
- Edward Newton & Hans Friedrich Gadow (1893): On additional bones of the Dodo and other extinct birds of Mauritius obtained by Mr. Théodore Sauzier. Trans. Zool. Soc. 13: S. 281-302
- Walter Rothschild (1907): Extinct Birds
- Masauji Hachisuka (1953): The dodo and kindred birds, or, The extinct birds of the Mascarene Islands. London : H.F. & G. Witherby, 250 S.
- Anthony Cheke & Julian Pender Hume: Lost Land of the Dodo. T. & A.D. Poyser, 2008, ISBN 0-7136-6544-0.