Mythologie

Mythologie (van μυθολογία mythología, uut ooldgreeksch μῦθος mỹthos, plattdüütsch Vertellen, Geschichte, und -logie), ook Sagenwelt, betekent olle Vertellens un Denkbillers van ene bestimmte Kultuur, de belangrieke Fragen ansprikt as den Oorsprung van den Minschen, de Welt un Upschiensels in de Natuur. Ene Mythologie kann sik in’n Loop van de Tid wandeln un an Ümmestände, de sik veränderd hebbt, anpassen. De Kultuur, de een bestimmte Mythologie tohöört, bekikt se as Waarheid. Butendem dögt de Mythen as philosoophsche Reflektschonen un drückt de Normen, Weerde in ene Kultuur uut un könnnt ook wichitge Begeevnissen in Kultuur œr Historie vertellen. Mythologie med allen œren Funktschonen kümt under anderen in de Musikk, Literatuur, Historie, Religioon un in de Kunst to’n Uutdruck.

Ene Kollage van verscheden Gödder un Texte uut Sagenwelten in de ganse Welt

Den Minschen un siene Kultuur to begriepen, studeert Geleerte de Mythologie al sied de klassische Antike un ook vandage doot Forscherlüde Mythologie uut verscheden Sichtwiesen uutforschen. Sied den 19. Jaarhunderd is Mythologie een Studienstück för de Anthropologie, Sotschologie, Historie, Psychologie un Literatuurwetenschop. De Undersöök van Mythen is up uut ruuttokriegen, wo Mythen van af koomt, woans se upkemen un wat se meent un betekent. So könn’ wi meer œver religiöse Praktiken, dat Weltbild un de Kultuur van ene Minschengruppe leren. So verstaat wi Mythen as Vertellens, de uus wat leert, de Moraal weddergevet un wichtige Dele van ene Sellschop verklöört un rechtfärdigt. Dat Studium van de Mythologie kikt ook up verscheden Kulturen liekertieds oder up den Minschen ollgmeen un vergliket Symbole, Rullenbilder van Figuren un bestimmte Begeevnissen. Dat Studium van de Mythologie het dat daarbi up afseen, Insichten to kriegen woans de minschlike Geest löppt, wat de Upbu van Sellschoppen is un wo Kulturen un de Mythologien, de daar tohöört, sik lieket.

Woordafkumst

Pindaros

Bostbild van Platon in’n Louvre

Dat Woord „Mythologie“ kümmt uut den ooldgreekschen μυθολογία mythología. Dat Woord givt’t so ol in’n Öllerdom. Dat Woord sett sik uut μῦθος mỹthos, plattdüütsch dat Seggd un λόγος lógos, plattdüütsch Woord, Gesett tohope. In mythos stickt de Stamm μῡ mȳ, plattdüütsch Sprake. Sodenn betekent dat Woord dat Naververtellen van Mythen up de enen Siede un de Lere van Mythen up’r anderen Siede. Wat eerst so uutsüüt as wenn dat sik weddersprikt, is dat in de greeksche Sprake mythos un logos verscheden Konnontatschonen had hebbet. mythos was een Vertellen van enen Dichter, man logos beteken Bericht med Verlaat up, de wat waars vertellt. Düt Wedderspröök kümt sunderlik bi Platon ruut, man al de Philosooph Heraklitos (ca. 535 - ca. 475 v.Chr.) wiest daar up hen, as he sik med den Woord logos befaat. He seggt man nix spetschells to’n mythos. De Dichter Pindaros (ca. 522 - ca. 443 v.Chr.) wees in siene Poesie faken up mythsche Elemente, man het dat Woord Mythos selten bruukt. De ppar Steden, wo he dat dee, was dat negativ un was in’n Kuntext van Bedroog un Lüge. Platon was de Eerste, de dat tohoopsett Woord mythologie bruukt hett un beteken med dat Woord dat Vertellen van Geschichten, de to’n groten Deel över mythsche un legendäre Figuren vertellt.

Woans een „Mythologie“ ümschrivt un defineert

Mythologie besttat uut Mythen, de för’t Eerste Geschichten un Vertellens sind. Mythen dat sind Vetellens, de verklöört un uutlegget. Na Fernańdo-Herner uus Bewusstsien smeed, uus Sinn wat wi sind, wo wi van af kòmen sind, un wo uus Stede binnen ene Welt is, de vull is med Sellschopppen un Gemeenschoppen, de van uus egen afwieket. Daar raakt en Mythos med an Fragen un Probleme, de Minschen al jümmers in de Möte kemen, wat ook verklören kann waarümme Mythen mang verscheden Kulturen, de wied wied uuteen ligget, in de Thematik doch övereenstimmen könnt. Mythen, de binnen ene Kultuur för wichtig geld, wieset de Richte för Fragen wat de Historie, de Tokumnst, Traditschonen un Bruuk as ook de Levenswelt van de Kultuur anbelangt.

Wo sik „Mythologie“ un „Mythos“ underscheedt

Ook wenn, hier boven schrven steet, wat mythologie un Mythos sind, sind de Begrepe doch nich eendüdig. Daar givt dat verscheden Gründe vör. Allereest hebbet Mythen verscheden Funktschonen, de sik ook in den Loop van de Tied wandeln könnt. Wecker alle mythen up ene Wiese verklören well un se os staatsch bekikt, doot den Mythen un de Mythologie med alle de Komplexiteet un Dynamik rich Recht. De Begrepen Mythos un Mythologie lööpt faken ook gladd in een över; för de, de med Mythen levet un an se löövt, man ook för Undersökers de Mythen studeert. Dat lieke geld för de Wöörder Folklore, Legende, Sage un Määrken. Ook wenn Fabels didaktsch sind, vermiddel de ooldgreeksche Dichter Aisopos in sienen Fabels ook wat över greeksche Gödder. Folklore is een wichtigen Born för Informatschoen över öldere Religioonsformen un Mythologien, wat besunder bi de baltsche Mythologie vöörtüüg kümmt

Upn letzen Enne is döörgaans unsinnig mytholigie, Religion, Rituale un Weltsicht scharp van ene to scheden. So schtivt de klassische Philologe J. Boardman daar över:

„Greek myth is in fact compound, primarily of types of folktale which can be found worldwide, but also of legends that conceal history, of stories that explain things peculiar to Greek life and religion, and of sheer poetic :invention. These, often overlapping, categories can be distinguished by modern scholarship but were only observed in antiquity by few authors who were concerned not to appear over-credulous and who sought rational explanations even for the essentially irrational.“

Greeksche Mytholgie is würklik tomeest uut verscheden Aarden Volksvertellens tohope sett, de een weltwied finden kann, man ook uut Legenden, de Historie verbärget, Geschichten, de Saken verklöört, de den greekschen Leven un greeksche Religioon egen sind, un Vertellens, de reinweg poeetsche Uutdichtels sind. Düsse Kategorien, de sik faken översnied, kann de Geleerten vandage underscheden, man in’n Öllerdoom maken bloot een paar Schrievers, de sik ene Kopp maken nich över de Maten lichtglöövsch uuttoseen un versöchten ook dat in’n Grunde Irratschonale ratschonaal to verklören.

Mythografie un Mytheme

Mythen beschrieven dööt de „Mythografie“, de dat ol in’n Öllerdoom gav. Een Bispeel sind Ovid siene Metamorphoses un Apollodorus van Athen sien Bibliothḗkē.

Mytheem is een Kunzept, dat de Anthrologe Claude Lévi-Strauss uutdachte. Dat is os dat Phoneem un dat Morfeem, de lüttsten Dele, de wat bedüd un betekent, in de Luudlere un de Formenlere. So is een Mytheem de lüttste Deel van enen Mythos, de wat bedüd un betekent. So denkt Lévi-Strauss, dat Mythen uut velen lüttken Delen upbuud sind, de den Mythos ene Struktuur gevet.

Kennteken

In de Theogonia beschreev Hesiodos den Stried twischen de Giganten un de Olympschen Gödder, worns in Olingstieden, wo de Kosmos vandgae uut upkeem, med Zeus as de Baas. Hier is de Strief up een Relief afbild (De Giganten hebbet hier snkaenbeen) 1, Jhd. n. Chr. Agora van Aphrodisias. Den Fall van Giganten kann een as de Upkumst van niegen Göddern un ören Kulten verstaan.

Alle Kulturen hebbet in den Loop van de Tied egen Mythen vertellt un uutfunden, de uut Vertellens över de egen Historie, de religöse Kulte os ook Helden un Heerschers un de Sicht up em Kosmos un woans de Minsche daar in passt. Mythen hebbet enen starken symboolschen Karakter un bruket Allegorien de Waarheed in den Vertell wedder to geven. So maket se anschaulik un düüdlik wat egens nich anschaulik is. Mythen sind so in Schichten upbuud. Of den deperen Schichten to verstaan sind, hängt ook van mytholoogschen un kultuurhistoorschen Kennis af.

Een heel belangriek Deel van Mythen sind man ook de (uut de moderne westen Sichtwiese) nichwürkliken oder övernatüürliken Kennteken. Magie, verwunderlieke Schenisse, Gödder, Halvgödder, fantastsche Wesens un uutdachte Öörde kenntekent elke Mythologie. Düt röpt de Frage up wowied Minschen waarhaftig in alle eren Mythen löövt. De Frage is för vele Mythologieforschers man unwichtig, so dat de Anname is dat Mythen binnen ene Kultuur sunder Tweebedacht waar sind. Dat een Mythos veel un lange Tied in ene bestimmte Kultuur upkümmt seggt eerstan ook nix över de Waarheed van enen Mythos. Dat vertellt vör al wat över den Nütt van een Mythos un of een den Mythos as wichtig bekikt un för de Kultuur nood dööt.

De Mythos maakt butendem enen Denk- un Beleevniswelt to seen, in de veel mögelike is, sunder dat een sik an ene bestimmte Tied oder enen bestimmten Oord binden moot. Faken sind Mythen meer oder minder tiedloos, dat heet dat de Oord in de verleden Tied oder af un an ook de Tokumst unbestimmt is. Wo un wenn se sik afspeelt is nich klaar, man welke Mythen könnt in ene Tied spelen, de enen besunderen Namen dregt, so as

De mythe laat verder een (denk-/belevings)wereld zien waarin heel veel mogelijk is, zonder zich per se te binden aan een bepaalde tijd of plaats. Vaak zijn mythen namelijk min of meer tijdloos, dat wil zeggen dat hun plaats in het verleden (of de toekomst) onbepaald is. Hun lokalisering is niet helder, al kunnen gebeurtenissen bijvoorbeeld wel plaatsvinden in een bij name genoemd tijdperk, zoals een eerste, as de Golden Tied in de greeksche Mythologie, to’n Bispeel in Hesiod sien Erga kaí Hēmérai (ooldgreeksch Ἔργα καὶ Ἡμέραι Wark un Dage) oder Ovid sien Metamorphoses.

Moraal is ook een Kennteken in Mythen so könnt Daden van Helden, wat vör een Bedregen ene Kultuur as dat Ideaal bekikt. Ook hebbet Gödder bestimmte Ansichten un Denkwiesen, so dat de bi den Minschen een wisse Bedregen nödig doot. So is dat to’n Bispeel bi den Raasch un Wood van Zeus, Ischtar oder Jahweh, wat in de Praxis to Rituale un Offergaven uutlopen kann, sone füünschen Göddern to beswichten. Med andern Wöörder: Mythen nemet Inflood up dat Bedregen van Minschen.

Man düsse Kennteken kümmt nich alleen in Mythen up un sind ook in anderen Genres to finden. Dat Tiedlose, de Moraal, dat Unwürklike find sik ook in Määrkens un Fabels. De Fabels het hier noch eenmaal enen besunders starken Fokus up dat Beleren un de Moraal.

Typologie

Dat Ninnion-Pinax, een Votivsteen, wo Elemente van Eleus’sche Mysterien up afbild staat. (Midde 4. Jhd. v. Chr.)

Ene klare Typologie van Mythen is bloot med Mögge uptostellen. Mythen so intodelen is al fix to stiev un bovento nich oorsprünglik. Dat is de Frage wat för Kriterien den Uutslag gevet. Dat givt wat öldere Aarden Mythen intodelen, so as bi den röömschen Schriever Sallust in’n 4. Jaarhunderd un van niegere, de sik Mythologieforschers as de Reliogioonswetenschopper Samuel Henry Hooke, uutdachten. Hooke dele Mythen up Grundlage van Funktschonen in, so as dat hier under steet:

Rituelle Mythen

Dat givt mythsche oder reliogiöse Texte, de binnen een bestimmt religiöös Systeem ene Funktschoon hadden un to’n Bispeel binnen Tempeldeenste un fastleggd Rituale. Veel mythsche Texte konnen wi daarümme ook in Tempelarchiven wedderfinden. Rituale güngen nich alleen ümme dat, wat een med’n Lieve doot, man ook ümme dat Uutspreken van Formels, dat Singen van Leder un dat Reziteren van Texten, de so maagsch wärken sollen. Een Bispeel is dat babyloonsche Niejaatsfest, wo Preesters de Enûma Eliš upseden. Hier hadde de Mythos eer de Funktschoon dat Wiederbestaan van de Gemeenschop sekertostellen

Ätioloogsche Mythen

Ätiolooogsch heet „verklörend“. Mythen, de verklöört sind dörgaans oold un maket düüdlik waarümme een bestimmten Bruuk besteet, waarüme wat sienen namen kregen het, wo wat upkomen is un so wieder. Af un an besteet er meer as een Mythos, de dat sülve verklöört. To’n Bispeel givt’t twee Mythen, de verklöört woans Room: eenmool den Mythos van Romulus un Remus, man ook den mythos van Aeneas andersieds. Hiet tellt ook kosmogoonsche Mythen to, de verklöört woans de Welt upkomen is. So as to’n Bispeel de Theogonia van Hesiod. Kosmogoonsche Mythen könnt vertellen, wo de Welt upkam, man ook woans Natuurscheenisse oder Dele van de Kultuur upkemen. So het de Titaan Prometheus dat Füür na de Minschen brocht un Kadmos dat Alphabeet na Grekenland brocht.

Kultsche Mythen

Dat givt ook Mythen, de ene Funktschoon binnen enen Kult oder een Rituaal hebbet. Bispele sind de Mysterien van Eleusis, de Demeter un Kore veren, de israeelschen Feste Jahweh to vereren un de Mythos över Bund twischen Jahweh un den Volk Israel. De Mythos beschrivt de Situaatschoon un stellt dat Foortbestaan van de Situatschoon seker, man dööt dat nich länger up maagsche Wiese. De Mythos dööt dat up moraalschen Gründen, butendem sett Profeten, de den Mythos wedder ruuthaalt den vertell up höger Niveau.

Prestigemythen

De Prestigemythe verleent ene bestimme Gruppe Prestige, indem dat een groten Held, de to Gruppe höört het, faken överminschlike Daden vulldööt oder ook enen Oord begründ. Bispele sind de Vertellens över Moses, Romulus un Remus, Troja un Zion.

Eschatoloogsche Mythen

Eschatoloogsche Mythen beschrievt wo un wenn de Welt to’n Ende komen sal oder al to’n Ende kam un wedder nie upkam. So vertellt de ooldnoordsche Völuspá över Ragnarök, den Endstried, in de alns ook de Gödder undergaat. In de ooldgreeksche Tragödie Promētheús desmṓtēs (ooldgreeksch Προμηθεὺς Δεσμώτης De fastbunden Prometheus) vertellt Prometheus in Vöruutsagen un Swartkiekeree woans de Welt enden sall. Man ook de Geschichte van Noah in de Genesis un Uta-napišti in de Gilgamesch-Epos vertellt över dat Ende van de Welt. Düsse eschatoloogsche Typ is een Kennteken van’n Zoroastrismus, Jodendom un Christendom (Apokalypse). Bi de profeetsche, apokalyptsche Literatuur is de mythsche Sprake un dat Bruken van Symbolen nich weg to denken.

Sichtwiesen up Mytholgie

As een Studienstück kiekt verscheden Fackgebede up de Mytholgie, de een dat andere nich uutsluut. Bispele sind de Historie, Anthropolgie, Sotschologie, Religioonswetenschop, Philosophie, Psychoanalyse man ook Linguistik un Literatuurwetenschop. Af un an is dat swaar de Fackgebeden exakt to scheden, so dat wi statts ook verscheden Methoden underscheden könnt Mythen un Mythologie to undersöken, exempelwiese den Strukturalismus oder den Formalismus.

Hier under stellt de Artikel verscheden Sichtwiesen, Methoden Mythen un Mytholgie to bekieken vör. Se alle hebbet bidregen den Begreep Mythos to undesöken, man kunnen nich allens verklören.

Moderne Fiktschoon un Mythopoeia

Mythologie, de al bestaat, könnt moderne Texte bruken oder ook sülvenst ene Mythologie formen. Een Bispeel is de argentiensche Surrealist Jorge Luis Borges. In sienen Esaays un Kortgeschichten verwiest he regelmatig up Mythologie. För moderne Texten de egen Mytholigen uutfind is William Blakes een frö Bispeel. Vöral in den Genres Fantasy-un Sciencefiction schapet de Schriever faken ene uutdachte Welt, de ook egen Mythologien hebben kann. Düt Soort Literatuur heet ook Mythopoeia „Mythen maken“. Mythsche Bestanddele könnt er ook Dele van uutmaken, wieldes de Bgreep „Mythologie“ ook de hele uutdachte Welt med egen Bewoners, Kulturen un af un an sülvst afwieken Natuurgesteeen beschrieven kann. Bispele uut de moderne Literatuur un Filem sind:

• Amber-Zyklus van Roger Zelazny;
• Conan the Barbarian van Robert E. Howard;
• Darkover van Marion Zimmer Bradley;
• Middle-Earth van J. R .R. Tolkien;
• Known Space van Larry Niven;
• Dune van Frank Herbert;
• Een heel Universum med Midkemia als zentrale Welt van Raymond Feist;
• De Discworld van Terry Pratchett

Frank Herbert schreev to’n Bispeel sess Sciencefiction-Böker rune ümme de Welt Dune. Daar arbede he de Ökolgie, Religion, Mytsik un Mytholgie van de Welt in uut un beschrivt besunder woans allens över hunderd un vele dusend Jare upkommen sind. Düsse Aspete brochte he in ene Geschichte tohoop, wo he bi vertelle, dat sik de Minsch wal veerder uutwickelt, man sik de Mytholige in de Welt van Dune doch nich so veel van use mytholgien underscheede, ümme dat Kärmthemas bestaan blievt un biblievt wedder un wedder to komen.

Weblenke

Mythologie. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Bi’n Wikiborn gifft dat Originalschriften över dat Thema oder vun den Schriever: Mythologie (op hoochdüütsch).

 Wiktionary: Mythologie – Bedüdensverklaren, Woortherkamen, Synonymen, Översetten

• Micha F. Lindemans (Heruutgever.): Encyclopedia Mythica. In: Pantheon.org (engelsch)

Literatuur

Nederländsch

• Flaton, J.M. Oneindig moment. Informatie over Frank Herbert en zijn wereld van Duin. Amsterdam: Meulenhoff, 1988.
• Fromm, Erich. Dromen, sprookjes, Mythen. Inleiding tot het verstaan van een vergeten taal. Utrecht: Bijleveld, 1987.
• Campbell, J. De held met de duizend gezichten. Utrecht: Kosmos-Z&K, 1993 (oorsprünglik 1949 ruutkamen).
• Dijk, J. van. Mythen en hun esoterische betekenis. Amsterdam: W.N. Schors, 1977.
• Gorp, H. van, D. Delabastita & R. Ghesquiere. Lexicon van literaire termen. Mechelen: Wolters Plantyn, 2007.
• Jung, C.G. Psychologische beschouwingen. Heruutgeven van J. Jacobi. Amsterdam: L.J. Veen, 1949.
• Kinder, H., W. Hilgeman, R. Bukor & H. Bukor. Sesam atlas bij de wereldgeschiedenis. Baarn: Bosch & Keuning, 1965.
• Kloos, P. Culturele antropologie. Assen: Van Gorcum, 1995.
• Leezenberg, M. & G. de Vries. Wetenschapsfilosofie voor geesteswetenschappen. Amsterdam: Amsterdam University Press, 2001.
• Liagre Böhl, F.M.T. (Heruutgever). Het Gilgamesj-epos. Nationaal heldendicht van Babylonië. Amsterdam: H.J. Paris, 1952.
• Van Dale Studiewoordenboek Nederlands. Utrecht: Van Dale Lexicografie, 2006.
• Muller, F. & J.H. Thiel. Beknopt Grieks-Nederlands woordenboek. Groningen: J.B. Wolters, 1958.
• Nagelkerken, J. (ed.). Phaedrus. Fabels. Amsterdam: Athenaeum - Polak & Van Gennep, 2001.
• Schepel, S. Enuma Elisj. Het Babylonische scheppingsverhaal. Deventer: Ankh, 2002.

Engelsch

• Bailey, D.W. Prehistoric Figurines. Representation and Corporeality in the Neolithic. London: Routledge, 2005.
• Boardman, J. The Archaeology of Nostalgia. How the Greeks Re-Created their Mythical Past. London: Thames & Hudson, 2002.
• Boas, F. Tsimshian Mythology. Washington: Government Printing Office, 1916.
• Bulfinch, T. Bulfinch's Mythology. Whitefish: Kessinger, 2004.
• Cauvin, J. The Birth of the Gods and the Origins of Agriculture. Vertaald door T. Watkins. Cambridge: Cambridge University Press, 2000.
• Change, J. Medieval Mythography : From Roman North Africa to the School of Chartres, A.D. 433-1177. Gainesvill: University Press of Florida, 1994.
• Cotterell, Arthur. A Dictionary of World Mythology'.' Oxford: Oxford University Press, 1986.
• Edmunds, L. Approaches to Greek Myth. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1990.
• Eliade, M. Myths, Dreams and Mysteries. Översett van Philip Mairet. New York: Harper & Row, 1967.
• Farrington, B. Greek Science. A survey of scientific thought from 600 B.C. to the time of Ptolemy and Galen, when the foundations of much of modern science were laid. Harmondsworth: Penguin, 1953. Eerste druk: 1944.
• Faulkes, A. (Heruutgever). Snorri Sturluson. Edda. London: Everyman, 1995.
• Fernández-Armesto, F. (Heruutgever). The Legendary Past. World of Myths. Volume Two. London: The Britisch Museum Press, 2004.
• Fontenrose, J.E. Python. A study of Delphic myth and its origins. New York: Biblo & Tannen, 1959.
• Gardner, H. The Quest for Mind. Piaget, Lévi-Strauss and the Structuralist Movement. New York: Vintage Books, 1972.
• Gras, V.W.: Myth and the Reconciliation of Opposites: Jung and Lévi-Strauss. In: Journal of the History of Ideas, vol. 42, 3 (1981), pp. 471-488.
• Hanegraaff, W. (Heruutgever). Dictionary of Gnosis & Western Esotericism. Leiden: Brill, 2006.
• Honko, L. The Problem of Defining Myth. Sacred Narrative: Readings in the Theory of Myth. Ed. Alan Dundes. Berkeley: University of California Press, 1984, 41–52.
• Hooke, S.H. Middle Eastern Mythology. Harmondsworth; Penguin, 1976.
• Kirk, G.S. The Nature of Greek Myths. Harmondsworth: Penguin, 1974.
• Kunzmann, P., F.P. Burkard & F. Wiedmann. Sesam Atlas van de filosofie. Amsterdam: Sesam 1996.
• Lakoff, G. & M. Johnson. Metaphors we live by. Chicago: Chicago University Press, 1980.
• Leeming, D.A. Mythology. The Voyage of the Hero. Oxford: Oxford University Press, 1998.
• Liebermann, P. Uniquely Human: The Evolution of Speech, Thought, and Selfless Behavior. Harvard: Harvard University Press, 1991.
• Lincoln, B. Theorizing Myth. Narrative, Ideology, and Scholarship. Chicago: Chicago University Press, 1999.
• Littleton, C. The New Comparative Mythology: An Anthropological Assessment of the Theories of Georges Dumezil. Berkeley: University of California Press, 1973.
• Maranda, P. (ed.). Mythology. Harmondsworth: Penguin, 1972.
• McColl Millar, R (ed.). Trask's Historical Linguistics. London: Hodder Education, 2007.
• Morford, M.P.O. & R.J. Lenardon. Classical Mythology. Oxford: Oxford University Press, 2007.
• Neumann, E. The Origins and History of Consciousness. Princeton: Princeton University Press, 1973.
• Northup, L. Myth-Placed Priorities: Religion and the Study of Myth. In Religious Studies Review 32.1 (2006): 5–10.
• Poignant, R. Oceanic Mythology. Polynesia, Micronesia, Melanesia, Australia. London: Paul Hamlyn, 1967.
• Principe, L. The Secrets of Alchemy. Chicago: Chicago University Press, 2013.
• Rich, J. An Introduction to Critical Theory. Tirril: Humanities-Ebooks.co.uk, 2007.
• Santillana G. de & H. von Dechend. Hamlet's Mill: An Essay Investigating the Origins of Human Knowledge And Its Transmission Through Myth. Cambridge: ..., 1969.
• Segal, R. Myth: A Very Short Introduction. Oxford: Oxford University Press, 2004.
• Sherman, J. (ed.). Storytelling. An Encyclopedia of Mythology and Folklore 1-3. Armonk: M.E. Sharpe, 2008.
• Tecumseh Fitch, W. The Evolution of Language. Cambridge: Cambridge University Press, 2010.
• Varagnac, A. ‘The Problem of Prehistoric Religions.’ In Larousse World Mythology. Geëditeerd door P. Grimal. London: Hamlyn, 1965.
• Vroon,P. Wolfsklem. De evolutie van het menselijk gedrag. Baarn: Ambo, 1992.
• Warner, M. From the Beast to the Blonde. On Fairy Tales and their Tellers. London: Vintage, 1995.
• Watkins, C. How to Kill a Dragon. Aspects of Indo-European Poetics. Oxford: Oxford University Press.
• West, M.L. Indo-European Poetry and Myth. Oxford: Oxford University Press, 2007.