Pangaea (Kontinent)
Pangaea, ok Pangäa, hen un wenn ok Pangea schreven, weer bitherto de leste Superkontinent in de Erdhistorie. De Naam is vun Alfred Wegener 1920 inföhrt wurrn. He hett dor de Woortelemente pan- (vun ooldgr. πᾶς pās „ganz, all“) un γαῖα gāia (ok ooldgreeksch, dor de poetsche Form vun γῆ gē „Land“) for tohopenstellt. “Pangaea” bedutt denn soveel, as “dat ganze Land (dat up’e Eer to finnen is)” oder “All-Land (wat dor is)”. Pangaea hett dat as en unbannig groten Bulten Land, de tosamenhangen dö, in de Tied vun dat Karbon bit hen to dat Jura geven, also vör um un bi 300 Mio. Johre bit hen to vör um un bi 150 Mio. Johre. Dat weer just de Tied in de Eerdgeschicht, wo sik dat grote Massenutstarven an’t Enne vun dat Perm afspeel, un de Dinosauriers tostannekamen sünd. Pangaea weer as Kontinent tohopen mit de Schelfsockels bi 138 Mio. km² groot. Dor hören 73 Mio. vun to den süüdlichen Deel mit den vörmoligen Grootkontinent Gondwana.[1]
Literatur
ännern- Alfred Wegener: Die Entstehung der Kontinente und Ozeane. 2. Uplage, Friedrich Vieweg & Sohn, Braunschweig 1920, 135 S. (online bei archive.org)
Belege
ännern- ↑ Spencer G. Lucas, Joerg W. Schneider, Giuseppe Cassinis: Non-marine Permian biostratigraphy and biochronology: an introduction. In: Spencer G. Lucas, Giuseppe Cassinis, Joerg W. Schneider (Hrsg.): Non-Marine Permian Biostratigraphy and Biochronology. Geological Society, London, Special Publications, 265, London 2006, S. 1–14 (PDF; 1,9 MB)
