The Kinks

The Kinks (engelsch kinky ‚schrullig‘, ‚utflippt‘ aber ok ‚pervers‘; also ‚De Schrulligen‘ oder ‚De Utflippten‘ oder ‚De Perversen‘, buterdem Paronym vun The Kings; also ‚De Könige‘) sünd en engelsch Musikgrupp. Se gellen neben den Beatles, The Who un den Rolling Stones as en vun de spoodrieksten britischen Bands vun den1960er Johren (British Invasion). Hüüd tellen de Kinks to de Oorvaders vun Punk un Britpop. Tallriek Gruppen wurrn in de Vergangenheit un ok noch van Daag dör hör Musik inspireert, so to’n Bispeel The Jam un The Pretenders.

The Kinks, 1967

Geschichte

De Kinks wurrn Enn’n 1963 in Nord-London vun de Bröers Ray un Dave Davies grünnd, nahdem se tovör ünner de Naam „The Ravens“ (för en körten Tiet ok: „Robert Wace & The Boll-Weevils“) kien Spood haarrt harrn. In‘n Januar 1964 kreegen se en Plaatenverdrag bi Pye Records un wurrn vun Shel Talmy produzeert. An’n 24. Januar 1964 stunnen se eerstmals in dat Pye-Tonstudio un hemm veer Titel upnommen. De wurrn up twee Single-Plaaten presst, de stilistisch noch stark an de fröh Beatles anlehnt weern un kien Beachtung funnen. An’n 12. Juli 1964 entstunn hör darte Single, You Really Got Me, mit de de hör de internatschonal Dörbröök gelung. Dat Stück mit den berühmten Gitarrenriff wurrd gelegentlich as de Anfang vun den Hard Rock ansehen und entwickelte sich zum Millionenseller. Insbesünnere bit 1967 harr de Band tallriek wiedere Hitparadenerfolge in Europa un den USA. Dorbi hett sück Ray Davies ünner annern mit Kompositschonen as Sunny Afternoon, Dead End Street un Waterloo Sunset neben John Lennon un Paul McCartney en Naam as en vun de besten britischen Songschriever maakt. En Uptrittsverbot in de Johren 1965 bit 1969 in den USA, Oorsaak weer en Striet mit de US-amerikaansch Musikergewarkschap, hett to disse Tiet aber den entscheeden Spood in de USA verhinnert.

De fröhen Langspeelplatten vun de Grupp (Kinks, Kinda Kinks, The Kink Kontroversy) weern för de Tiet typische nich tosommenhangend Kollektschonen vun Hitsingles, Coverversionen un sülvst schreeven üllmaterial. Neben den Hits sünd ut disse Tiet (1964/1965) vör allen Stücke bekannt as de Ballade Stop Your Sobbing, dat atmosphärisch-bedrohliche Nothin’ in the World Can Stop Me Worryin’ ’bout that Girl, de EP-Klassiker A Well Respected Man, dat verqueer I’m on an Island as ok de beid B-Sieden Where Have All the Good Times Gone un I’m Not Like Everybody Else.

Mit Face to Face hemm de Kinks 1966 de Langsprelplaat as eegenständige Kunstform opdeckt.. Eerstmals weern in en atmosphärisch dichten Mischung ahn Utnahm Davies-Eegenkompositschonen to hören. Dat Album entholt mit Dandy ok den eenzigen Nummer-een-Hit vun de Kinks in Düütschland.

En vun den Arrangements her noch afwesselndriekere Kollektschoon an Leedern hett de Nahfolger Something Else by The Kinks vun 1967 boden. Allerdings weer bi dit Övergangsalbum ok en gewisser Mangel an Tosommenhang fasttostellen, de dör de uneenheitlich Produktschoon noch verstärkt wurr. Kurioserwies is dit Problem in de Stereo-Version vun dat Album völ öffensichtlicher as in de Mono-Faaten, de folgerichtig ok för de remasterte Verapenlichung up CD bruukt wurr.

1968 keem dat Konzeptalbum The Village Green Preservation Society herut. Dat Album kunn sück dormals kommerziell nich neben den to glieker Tiet herutbrocht Alben vun de Beatles (Wit Album) un vun de Rolling Stones (Beggars Banquet) dörsetten, wiel dormals dat Publikum vun dat opsternatsche Johr 1968 an völlig anner Themen interesseert weer. Lang Tiet meest vergeeten, gellt dat hüüd faken as dat beste Album vun de Band.

Mit Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire) folg 1969 en wieder Konzeptalbum. Dat vertellt de Geschichte vun den Teppichlegger Arthur, de de Sinnlosigkeit vun sien Leven erkennt, an Winston Churchill twiefelt un vun de Flucht nah Australien dröömt. Trotz en interessant Konzept, wiet weg vun den Tommy-Glamour vun den Who, kunn dat Album in musikalisch Hensicht nich an de Qualität vun den Vörgänger anknütten.

1970 hemm de Kinks mit Lola versus Powerman and the Moneygoround, Part One nochmals en Konzeptalbum herutbrocht, up dat sück Ray Davies eegen Erfahrungen verarbeitend kritisch un zynisch mit den Gepflogenheiten un Dwang vun de Musikindustrie utnannersetten dee. Musikalisch hett sück de Band vun britisch Fiensinnigkeit weg bewegt un mehr up de US-amerikaansch klingenden Stadionrock sett. Mit Apeman un insbesünnere Lola weern ok weer twee internatschonale Single-Hits enthollen.

De Text vun Lola gull to de Tietpunkt vun dat Herutkommen as anstößig, wiel Ray Davies över en sexuelle Betrecken tüschen en Transvestiten un en heterosexuellen Mann sung – angevlich inspireert vun en persönlich belevnis. Aber nich dorum hett de BBC sück vörstellt, dat Leed up den Index to setten, sonnern wegen vermoot Schleichwarf för Coca-Cola in de inleitend Strophe vun de Albumversion vun dat Leed: „… where you drink champagne and it tastes just like Coca-Cola …“. För de Singleversion wurr dorüm „Coca-Cola“ dör „Cherry-Cola“ ersettt. 2007 wurr dat Stück in en Warfspot för Coca-Cola bruukt.

Nah den Soundtrack för den Film Percy ut dat Johr 1971 (en Kummedie Elke Sommer un Britt Ekland) keem in dat sülvig Johr dat Album Muswell Hillbillies herut, dat ünner Kritikern as en vun de besten Verapenlichungen vun de Band gellt: ahn Hitsingle, aber in sück slooten un stimmig, de Musik düchtig US-amerikaansch präägt un up de Hööcht vun de Tiet, krachmakend Vaudeville-Rock mit Country-Anlehn to melancholisch anhauchten Texten.

1972 folg Everybody’s in Show-Biz, dat mit Celluloid Heroes de luut eegen Utseggen best Ballade vun Ray Davies enthull. Dat Düppelalbum (en Studio- un en Livealbum) hett sück aber an beid Sieden vun den Atlantik schlecht verköfft, blot de an’n 5. Mai 1972 herutbrocht Single Supersonic Rocket Ship reck in England Platz 16 in de Charts.

In de Jahren 1973 bit 1976 geev dat en Reeg vun textlastigen Konzeptalben (Preservation Act 1/2, Schoolboys in Disgrace, Soap Opera), de in de Bewertung bi Fans un Kritikern umstreeden sünd un sück ok schlecht verkoopen leeten. Immerhin kreeg Ray Davies to disse Tiet sien Drogen- un Alkoholprobleme in Greep.

Eerst in de laat 1970er Johren gelung den Kinks vör allen in den USA en kommerzielles Comeback: Ray Davies – anreegt dör de mittlelrwiel spoodriek Punkmusik – erinner sück mit den Alben Sleepwalker (1977), Misfits (1978) un Low Budget (1979) an den kraftvullen, stringenten Sound vun de Anfangsjohren. Besünners dat toletzt nöömt Album harr in den USA grooten Spood un reck dor Platz 11 in de Albumhitparade. En Tosommenfaaten vun de besten Stücke vun de letzt dree Alben finnd sück up dat 1980 herutbrocht, live inspeelt Album One for the Road. In den 1980er Johren folgten noch Give the People What They Want (1981) mit Art Lover, State Of Confusion (1983) mit den Hitsingles Come Dancing (Dezember 1982), en letzten grooten Spood in England un den USA, un Don’t Forget to Dance (Oktober 1983), denn Word of Mouth (1984) mit de Single Do It Again as ok 1986 Think Visual, dat Lost & Found un How Are You? enthull.

De Slagtüüchspeler Mick Avory is 1984 utscheeden. He weer immer dat ruhige utgliekend Element bi de ständig Striedereen in de Band un in de Studioarbeitween, harr aber sluutend noog vun de Spannungen tüschen de Davies-Bröers. Wesentlich för sien Utstieg weer, dat Avory un Dave Davies övereenstimmend verklort harrn, nich mehr mitnanner arbeiten to wullen. Sien Nahfolger wurr Bob Henrit, de tovör – ebenso as Jim Rodford – Liddmaat vun de Band Argent ween weer.

1990 wurr de Band in de „Rock and Roll Hall of Fame“ upnommen.

De Kinks wurrn bit hüüd nich offiziell uplöst, besteiht aber woll nich mehr, dat letzte reguläre Studioalbum Phobia wurr all 1993 herutbrocht, twee wiedere Studioupnahmen geev dat noch 1996 up dat Album To the Bone, dat ansonsten Liveupnahmen un Neeinspeelungen vun de gröttsten Erfolge vun de Band enthollt. En letzt Mal ünner de Naam „The Kinks“ is de Band in’n Juli 1996 in Oslo bi dat Norwegian-Wood-Festival uptreeden. De Bröers Davis fungen in de Folge an, alleen oder mit Band up Tournee to gahn. Ray Davies is dorbi ünner annern ok un Fan-Drapen mit de Band „Kast Off Kinks“ uptreeden, in de ok mehrere ehmalge Liddmaaten vun de Band as Mick Avory, John Dalton, John Gosling, Jim Rodford un Bob Henrit spelen deen. Faken weer upkommend, ok vun Ray Davies street Gerüchte, de Kinks wüürn weer gemeensam spelen, gellen wegen de nich lööst Probleme tüschen den Davies-Bröers intüschen as nich wohrscheinlich. 2007 schreev Dave Davies in sien Internet-Forum, he würr sück nie nich weer mit sien Bröer in’t Studio setten, hööchstens live spelen, all anner weer en Tortur. Ray Davies wedderum hett seggt, wenn he över en Weddervereenigen nahdenken dee, grundsätzlich blots över en nee Album. An‘n 18. Dezember 2015 geev dat aber in London den eersten gemeensamen Upträe vun de beid siet 1996, as Ray bi en Liveupträe vun sien Bröer up de Bühne beeden wurr; beid hemm ünner annern You Really Got Me tosommen speelt. De Naamsrechte för The Kinks liggen bi de Bröers Davies gemeensam.

Peter Gabriel hett up dat 2020 herutbrocht Studioalbum mit den Naam Scratch My Back dat Leed Waterloo Sunset vun The Kinks in en orchestralen Faaten covert, dat sluutend as Bonustrack up de tweet CD vun de Special Editionherut keem. Ray Davies hett dat aber aflehnt, an dat later in dat Johr 2013 herutbrocht Kompilatschons-Album vun dat Folgeprojekt And I’ll Scratch Yours deeltonehmen un wurr dör en anner Künstler ersett.

De Bassist Peter Quaife, en Grünnensliddmaat vun de Grupp, muss sück mehr as teihn Johr lang wegen en Nierenverseggen en Dialysetherapie ünnertrecken. He is an’n 23. Juni 2010 storven. Jim Rodford (ebenfalls Bass) keem all an’n 20. Januar 2018 in dat Öller vun 76 Johren an den Folgen vun en Trappenstört to Dood.

In‘n Juni 2018 hett Ray Davies de Arbeit an en nee Studioalbum bestätigt.

De Rolling Stone hett de Kinks up Rang 65 vun de 100 gröttsten Musiker vun all Tieden list.

Film

• The Kinks. Die bösen Jungs des Rock'n' Rolls. Dokumentatschoon, 50 Min., FR 2020, Regie: Christophe Conte.

Literatur

• John Mendelssohn: The Kinks Kronikles. Quill, New York/N.Y. 1984 ISBN 0-688-02983-3.
• Johnny Rogan: The Kinks. A Mental Institution. Proteus Publishing Company, New York/N.Y. 1984 ISBN 0-86276-064-X.
• Jon Savage: The Kinks – The Official Biography. Faber and Faber Limited, London 1984, ISBN 0-571-13379-7.
• Jacques Vincent / Didier Delinotte: The Kinks. Librairies Parallèles, Paris 1993.
• Rebecca Bailey (Hrsg.): The Kinks. Reflections On Thirty Years Of Music. Trillium Publications, Kentucky 1994, ISBN 0-9640755-1-2.
• Neville Martin / Jeffrey Hudson: The Kinks – Well Respected Men. Castle Communications, Chessington / Surrey 1996, ISBN 1-86074-135-5.
• Thomas M. Kitts / Michael J. Kraus (Hrsg.): Living On A Thin Line: Crossing Aesthetic Borders With The Kinks. Illustrationen von Pete Quaife. Rock ’n’ Roll Research Press, Rumford / Rhode Island 2002, ISBN 0-9641005-4-1.
• Andy Miller: The Kinks Are Village Green Preservation Society. Continuum International Publishing Group, New York/London 2003, ISBN 0-8264-1498-2.
• Peter Krause: The Kinks. A Rock ’n’ Roll Fantasy. Parthas Verlag, Berlin 2006, ISBN 3-86601-432-5.

Weblinks

The Kinks. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

• Offizielle Website
• Dave Emlen's Unofficial Kinks Website
• Website vun Dave Davies
• Rezensionen aller Studioalben bei Tante Pop
• Karl-Heinz Hense: Fünfzig Jahre Rockmusik aus London
• Kinks: Interview With Mick Avory. In: www.pennyblackmusic.co.uk. 20. März 2011, afropen an’n 21. Mai 2017 (engelsch).