Willem Keitel
Wilhelm Bodewin Johann Gustav Keitel (* 22. September 1882 in Helmscherode bi Gannersheim; † 16. Oktober 1946 in Nürnbarg) weer en Offzier in de düütsche Landmacht. Vun 1940 af an weer he Generalfeldmarschall un vun 1938 bit 1945 weer he Baas vun dat Böverkummando vun de Wehrmacht. In düsse Positschoon gell he just so veel, as en Minister vun dat Riek. Keitel höör to de 24 Lüde, de in den „Nürnbarger Perzess gegen de gröttsten Verbrekers in den Krieg“ anklaagt wurrn sünd. He is an’n 1. Oktober 1946 vun den „Internatschonalen Militärgerichtshoff“ in al veer Punkten vun de Anklage schullig spraken wurrn. De Gerichtshoff hett em to’n Dood dör Uphangen verordeelt.
De General vun de Infanterie Bodewin Keitel (1888-1953), de vun 1938 bit 1942 Baas vun dat Personalamt vun de Landmacht weer, is sien jüngern Broder ween.
Leven
ännernWillem Keitel weer de Söhn vun den Gootsbesitter Carl Keitel (1854 – 1934) un den siene Fro Apollonia Vissering (1855 – 1888) ut Helmscherode in’n Harz. Siene Schooltied hett he, wat af vun siene Familie, in Chöttingen tobröcht. Dor besöch he dat „Humanistische Gymnasium“, wat hüdigendags dat „Max-Planck-Gymnasium is. Na dat Abitur is he 1901 in de Armee vun Preußen intreden. In’n Eersten Weltkrieg hett he tolest as Kaptein Deenst maakt. Na den Krieg is he Offzier vun Beroop in dat „100.000-Mann-Heer“ wurrn. An’n 18. April 1909 hett he Lisa Fontaine heiraat’. Se weer de Dochter vun en Gootsbesitter. De beiden hefft sess Kinner mit’nanner harrt. Dor is eent fröh vun storven. Ehr dat de Natschonalsozialisten an’e Macht kamen sünd, hett Keitel vun 1925 – 1927 as Gruppenleiter in de Organisatschoonsafdelen för de Landmacht („T2“) in dat Truppenamt arbeit’ un vun’n 1. Oktober 1929 af an bit to’n 1. Oktober 1933 weer he Baas vun düsse Afdelen.[1]. 1931 is he to’n Oberst upstegen un an’n 1. März 1934 is he denn to’n Generalmajor maakt wurrn. Vör 1933 hett Keitel mit de Natschonalsozialisten nix an’n Hoot harrt. He weer ok keen Liddmaat vun de Partei.
An’n 1. Oktober 1935 is he to’n Baas vun dat Amt vun de Wehrmacht in dat Ministerium vun de Riekswehr beropen wurrn. He harr sik woll goot maakt in dat Truppenamt.
An’n 1. Januar 1936 is Keitel to’n Generalleutnant maakt wurrn un an’n 1. August 1937 weer he denn al General vun de Artillerie.
Nadem Blomberg un Fritsch in’n Tosamenhang mit de Blomberg-Fritsch-Krise Bott geven harrn un nu de ganze Struktur vun dat Kummando vun de Wehrmacht ummuddelt weern möss, is Keitel an’n 4. Februar 1938 Baas vun dat Böverkummando vun de Wehrmacht wurrn. Dat weer en Amt sunner unmiddelbare Befehlsgewalt. He weer Adolf Hitler sien engsten militäärschen Raatgever. Mank dat Korps vun de Offzieren is he as en Deener ankeken wurrn, de Hitler blind achterher lopen dö. Dor hett he den Spottnaam „Lakeitel“ (vun Lakai) vun weg harrt. As Frankriek un de Benelux-Staaten unnerkregen weern, nömm he Hitler den „gröttsten Feldherrn vun all Tieden“.
Karl Heinz Janßen un Fritz Tobias hefft to bedenken geven, dat Keitel na sien Dood an’n Strick in Nürnbarg gau to’n Sünnenbuck wurrn is för de Generalen, de noch an’t Leven weern. Mank de Generalen is he al vun 1927 af an nich sunnerlich fründlich ankeken wurrn. He weer dormols as Baas vun dat Truppenamt för en zentrale Leitung vun de Wehrmacht. Just so hett he dat as Baas vun dat Amt vun de Wehrmacht meent. De Generalen vun de Landmacht müchen em dorüm just so wenig lieden, as Blomberg. Wat se avers nich begrepen hefft, is, dat Keitel vun Anfang an sehn hett, dat Himmler dat dor up afsehn harr, eenmol de Wehrmacht in siene Hannen to kriegen.[2][3][4]
1939 hett Keitel dat Gollen Parteiafteken vun de NSDAP kregen. An’n 22. Juni 1940 hett he in Compiègne den Wapenstillstand mit Frankriek unnertekent. An’n 19. Juli hett Hitler em to’n Generalfeldmarschall maakt.
An’n 8. Mai 1945 hett he as Bevollmächtigten vun Karl Dönitz siene Regeern in dat sowjetsche Hööftquartier in Berlin-Karlshorst de bedingungslose Kapitulatschoon vun de Wehrmacht gegen de Rode Armee över unnertekent. Düsse Urkunne weer al an’n 7. Mai in dat Hööftquartier vun de Amerikaners in Reims vun Generaloberst Alfred Jodl unnerschreven wurrn.
Na den Krieg
ännernAn’n 13. Mai 1945 is Keitel as en Kriegsgefangenen in Flensborg grepen wurrn un keem in dat Lager Camp Ashcan. Keitel harr mitmaakt bi de Plaans un dat Vörbereiden vun de düütschen Kriegen un Angreepen. Meist jeden Befehl, de wat mit Kriegsverbreken un Verbreken gegen de Minschlichkeit to kriegen harr, weer vun em unnertekent. He hett as en Minsch gullen, de Hitler bewunnern dö un he hett Hitler siene Befehlen tomeist utföhrt, ohn dor gegenan to gahn. Toeerst weer he dor noch gegen, de Sowjetunion an to griepen, weil he dor keen Sinn in sehn konn, man naher weer he sünnerlich dor achter her, dat de Kommissarbefehl un annere Befehlen to Massenmorden in de Länner, de vun de Wehrmacht besett weern, nu ok utföhrt wurrn sünd.
Dat Material, dat gegen em vörliggen dö, dat weer so klaar, dat Keitel sien ganzen Fall in Nürnbarg bi den Perzess up fief Sieten tohopenfaat' weern konn. Wat he verbraken harr, weer so dull un de Bewiesen gegen em weern so düütlich, dat de Verteidigung bange weer, bloß wegen em schollen dat Böverkummando vun de Wehrmacht un de Generalstaff to ene „Organisatschoon vun Verbrekers“ verklaart weern. Sien Fall is denn ok bloß an’n körtsten beraden wurrn.
An’n 2. Oktober 1946 is he för schullig verklaart wurrn in all veer Punkten vun de Anklage. He scholl an’n Strick uphungen weern. An’n 12. Oktober 1946 is dor kort över streden wurrn, vunwegen dat he sülms un ok de Franzosen menen, so güng dat nich an. En Offzier warrt nich uphungen, man doot schaten. Man an’n 16. Oktober 1946 is he denn doch uphungen wurrn.
De Breef, den he to’n Afscheed verfaat harr, is lang versteken bleven. Eerst in’n September 2006 is he in dat Archiv vun’n Staat in Neddersassen in Wulfenbüttel upmaakt wurrn. He harr em kort vör sien Dood upschreven. In düt Schrieven finnt sik private Wöör un ok en Woort to de Politik. He seggt, he weer vunwegen en
- Treueverhältnis besonderer Art an den Führer Adolf Hitler gebunden [gewesen.] Hätte ich diese Gefolgschaft nicht bis zuletzt gewahrt, wäre ich zum Verräter geworden.
De Präsident vu n dat neddersassische Hööftarchiv vun den Staat in Hannober meen to düsse Wöör, Keitel harr „nix tolehrt“.
In sien Slusswoort vör dat internatschonale Militärtribunal an’n 31. August 1946, hett he, anners as de gröttste Deel vunde annern Anklaagten, togeven, he harr woll Schuld harrt:
- „... Ich habe geglaubt, ich habe geirrt und war nicht imstande zu verhindern, was hätte verhindert werden müssen. Das ist meine Schuld. Es ist tragisch, einsehen zu müssen, daß das beste, was ich als Soldat zu geben hatte, Gehorsam und Treue, für nicht erkennbare Absichten ausgenutzt wurde und daß ich nicht sah, daß auch der soldatischen Pflichterfüllung eine Grenze gesetzt ist....“
Literatur
ännern- Werner Maser (Rutg.): Wilhelm Keitel. Mein Leben – Pflichterfüllung bis zum Untergang. Hitlers Generalfeldmarschall und Chef des Oberkommandos der Wehrmacht in Selbstzeugnissen. postum tohopenstellt, edition q in’n Quintessenz Verlag, Berlin 1998, ISBN 3-86124-353-9
- Wilhelm Keitel, Walter Görlitz (Rutg.): Generalfeldmarschall Keitel – Verbrecher oder Offizier? Erinnerungen, Briefe, Dokumente des Chefs OKW. 558 Sieten. Verlag Siegfried Bublies, Schnellbach 2000, (Lizenzutgave vun’n Verlag Musterschmidt, Chöttingen 1961), ISBN 3-926584-47-5
- Der Prozess gegen die Hauptkriegsverbrecher vor dem Internationalen Militärgerichtshof, amtlicher Text in deutscher Sprache, Nürnbarg 1948
- Karl-Heinz Janßen, Fritz Tobias: Der Sturz der Generäle, C.H. Beck Verlag, München 1994, ISBN 3-406-38109-X
- Kirstin A. Schäfer: Werner von Blomberg - Hitlers erster Feldmarschall, Schöningh Verlag, Patterbuorn 2006, ISBN 978-3-506-71391-9
- Samuel W. Mitcham jr.: Generalfeldmarschall Wilhelm Keitel; in: Gerd R. Ueberschär (Rutg.): Hitlers militärische Elite Bd. 1, Primus Verlag, Darmstadt 1998, ISBN 3-89678-083-2, Seite 112-120
