Dead Poets Society
Dead Poets Society (op plattdüütsch so veel as „Sellschop vun de doden Dichters“; dt. Titel: Der Club der toten Dichter) is en Filmdrama ut dat Johr 1989 vun den austraalschen Speelbaas Peter Weir. In de Hööftrull speelt Robin Williams. Dat Originaldreihbook is vun Tom Schulman un weer vun Nancy H. Kleinbaum as Grundlaag nahmen för en Roman mit glieken Titel.
| Filmdaten | |
|---|---|
| Plattdüütsch Titel: | — |
| Originaltitel: | Dead Poets Society |
| Düütsch Titel: | Der Club der toten Dichter |
| Produkschoonsland: | USA |
| Johr vun’t Rutkamen: | 1989 |
| Läng: | 123 Minuten |
| Originalspraak: | Engelsch |
| Öllersfreegaav in Düütschland: | FSK 12 |
| Filmkru | |
| Speelbaas: | Peter Weir |
| Dreihbook: | Tom Schulman |
| Produkschoon: | Steven Haft Paul Junger Witt Tony Thomas |
| Musik: | Maurice Jarre |
| Kamera: | John Seale |
| Snitt: | William M. Anderson |
| Dorstellers | |
| |
Inholt
ännernTodd Anderson kummt to Anfang vun’t Schooljohr 1959 an de traditschoonsrieke Welton Academy, en konservativ Internat för Jungs in’n US-Bundsstaat Vermont. He is schüchtern, hett nich veel Sülvstvertroen un steiht vullkamen in’n Schadden vun sien groten Broder, de een vun de besten Afgängers vun Welton weer. He deelt sik vun nu an en Kamer mit Neil Perry.
Nee an de School is ok John Keating, de inst sülvst Schöler in Welton weer un nu as Engelsch-Schoolmeester torüchkamen is. Sien Ünnerricht is anners, as allnes wat de Schölers kennt. Keating maakt unkenventschonellen Ünnerricht un foddert de Schölers op, free to denken un sülvststännig to hanneln. Dorbi geiht he op all Schölers in un versöcht jem all Bang uttodrieven. He versöcht jem de Welt vun de Literatur un de schönen Saken to vermiddeln. Se schüllt de Poesie to faten un in sik sülvst optodecken, statt ehr blots eenfack utwännig to lehren un to wedderholen.
In en oolt Johrbook stööt de Schölers op Keating sien Foto un warrt wies, dat he inst Liddmaat in de so nöömte Sellschop vun de doden Dichters wesen i. Se Snackt em dorop an un höört so, dat disse Club sik in en Höhl in’n Woold drapen hett, üm sik (geheem un verboden) an leidenschoppliche Poesie to frein. Eenige Schöler beslutt dorophen, den Club nee to grünnen. Se sliekt in de Nacht in’n Woold, drägt Gedichten vör un geneet de Gemeenschop buten de Regeln vun Welton.
De Ünnerricht vun Keating fallt ok de annern Schoolmeesters op, de vun sien Methoden nix hollen doot. De konservativen Kollegen lehnt dat af, junge Lüüd to egen Denken rantotehn, wiel sik bi de Schölers de Wunsch breet maakt, sik egene Telen to defineeren un eerste Schreed to maken, üm dissen Telen Wohrheit warrn to laten. Todd whert sik lang gegen dissen Weg un bruukt ’n teemliche Wiel, bit he sik freemaken kann un den Sinn dorachter begriepen deit.
Neil deckt nu sien Leev för’t Theaterspeel op. As he vun en Theatergrupp höört, de in de Neeg A Midsummer Night’s Dream opföhren will, bewarft he sik – gegen dat strikte Verbott vun sien Vadder – üm en Rull. Wohrhaftig kriggt he de Rull vun Puck, de he opletzt mit groten Spood spelen deit. Man, Neil sien Vadder hett in de Twüschentiet Wind dorvun kregen, dat sien Söhn nich op sien Anwiesen höört hett. An’t Enn vun de Premiere tarrt he sien Söhn na Huus un maakt em künnig, dat he em vun de School nehmen deit, üm em in’t Johr dorop na en Militär-Akademie to schicken. Dormit will he em sien Dickkopp utdrieven. Neil mutt faststellen un insehn, dat de Levensweg, den he sik sülvst utsöcht hett, vun sien Vadder nich Acht warrt. Ok wieter warrt he dwungen wesen, dat to doon, wat sien Vadder em seggt. Noch in de glieken Nacht maakt he Sülvstmoord.
Natürlich mutt een funnen warrn, de för den Dood vun Neil de Schuld driggt. För de Schoolleitung is kloor, dat blots Keating sien Anstalten, de Schölers to egen Denken optotehn, Schuld an de Tragödie wesen kann. Ahn sien freedenkerschen Ansichten weer dat allen nienich passeert. De Liddmaten vun de Sellschop vun de doden Dichters warrt, üm jemehr egen Huut to redden, dorto dwungen en fardig Verkloren to ünnerschrieven, in dat dorstellt warrt, dat Keating alleen den Vörfall to verantwoorten hett. He schall vun de School weggahn, dormit de Saak vergeten is.
As Keating in de Slussszeen noch mol in den Klassenruum kummt, üm persönliche Saken aftohollen, hollt Todd den Druck vun sien egen Geweten nich mehr ut. Wiel Keating vun den Schooldirekter op ruge Oort anhollen warrt, den Ruum to verlaten, stiggt Todd op sien Pult un wiest sien Schoolmeester sien Respekt. Luut seggt he to em „O Captain, my Captain“, wat Keating sien Schölers as de Anreed vörslahn hett, de he an’n leefsten hett. As Keating sik nochmol ümdreiht, staht jümmer mehr Schölers op un stiegt op jemehr Pult, bit opletzt de halve Klass op de Dischen steiht. Nolan, de Direkter löpt opbröcht dör de Regen, hett aver keen Macht mehr över de Schölers, as he jem anbörgen deit, sik hentosetten. Anröhrt seggt Keating sien ehmoligen Schölers sien Dank un geiht.
Themaatsch Middelpunkt
ännernDe Leddgedanken, de sik dat konservative Welton-Internat op sien Fahn schreven hett, sünd Traditschoon, Ehr, Disziplin un Leistung (in’t engelsche Original Tradition, Honor, Discipline, Excellence). Disse Dögen schüllt ut de jungen Schölers op den Weg to Spood in’n Beroop bringen un jem to tokamen Eliten maken. De Schölers maakt sik doröver eher lustig un seht de School as nödig Elend. För jem warrt de Welton-Akademie to de Höllton-Akademie.
De Schoolmeester Keating versöcht den Alldagstrott to dörbreken un sett dorbi op Poesie. Sien Schölers schüllt ehr nich blots lesen, man ok leven un to en Instrument för sik maken, mit dat se jemehr Geföhlen utdrücken un jemehr Leven mit mehr Individualität füllen könnt. För em is Poesie nich blots en litearrisch Phänomen, dat een mit wetenschoppliche Maattallen beschrieven kann, man för em is Poesie in all Formen vun’t kreative Leven. Sien Ansinnen is, de Schölers to sülvststännig Denken to föhren, ümdat se in jemehr vergänglich Leven jeden Dag in’n Sinn vun Horaz sien Leddspröook Carpe diem! utleven doot.
Vörbiller
ännernDat Dreihbook is in’t Johr 1989 vun Tom Schulman schreven worrn. Inspireert hett em dorbi sien egen Schooltiet an de konservativen Montgomery Bell Military Academy, de dormit dat Vörbild för de Welton-Akademie dorstellt. De Insatz vun sien dormoligen Engelsch-Schoolmeester Dr. Sam Pickering hett em op de Idee för den fiktiven Schoolmeester John Keating bröcht. Man, wiel sien Scholltiet hett dat an de School keen Dichter-Club geven un ok keen Sülvstmoord. En Mitschöler vun Schulman, Greenfield Pitts, weer de Naamspaat vun den Film-Schöler Gerard Pitts[1].
Ünnerscheden twüschen Film un Book
ännernIn den Film liggt de Swoorpunkt bi de Schölers eendüüdig op Neil, wiel dat Book gliekermaten Neil Perry un Todd Anderson belüchten deit. De Film arbiet dorüm nipp un nau de Geschichte vun Neil rut, as he den Club grünnt, Theater speelt, üm sik vun sien Vadder lostolösen. Dorgegen warrt dat binnere Entwickeln vun Todd Anderson in’n Film blots an’n Rand bekeken. So ünnerschrifft he an’t Enn vun’n Film dat Schrieven, dat Keating de alleenige Schuld an Neil sien Dood gifft. In’t Book dorgegen ünnerschrifft he nich un geiht den Kunflikt nich ut’n Weg. Sien Entwickeln to en egenstännig Hanneln un Denken warrt bi em in’t Book noch konsequenter dorstellt as bi Neil.
Kritik
ännern- Fischer Film Almanach 1991: „Die Inszenierung lässt in Besetzung, Kamera und Ausstattung keine Wünsche offen.“
- Rowohlt-Filmlexikon: „Peter Weir findet für die bewegende Story faszinierende Bilder. Ein in Thema und Machart gleichermaßen beachtlicher Film, in dem sich Humor, jugendliche Abenteuerlust, Tragik und revolutionärer Geist fast nach klassischem Maßstab die Waage halten.“
- Filmzentrale/Malte Krüger: „Mögen die filmischen Mittel noch so gekonnt sein, Keatings Figurenzeichnung bleibt unglaubwürdig.“[2]
Utteken
ännernDe Film haar groten Spood, wat sik ok in de tallrieken Filmpriesen wiest. Nomineert weer Dead Poets’ Society för meist dörtig Priesen, dorünner alleen veermol för den Oscar. De Film hett 14 Priesen wunnen, as ünner annern:
- 1990: den Oscar in de Kategorie Best Originaldreihbook för Tom Schulman.
- 1990: den Young Artist Award in de Kategorie Best Speelfilm – Drama.
- 1990: den ASCAP Award in de Kategorie Top Box Office Film för Maurice Jarre.
- 1990: den David di Donatello Filmpries in de Kategorie Best utlännsch Film för Peter Weir.
- 1990: den BAFTA Film Award in de Kategorie Best Film för Steven Haft, Tony Thomas, Paul Junger Witt , Peter Weir.
- 1990: den BAFTA Film Award in de Kategorie Best Original Film Score för Maurice Jarre.
- 1991: den Golden Lienwand
- 1991: den César in de Kategorie Best utlännsch Film för Peter Weir.
Literatur
ännern- Nancy H. Kleinbaum: Der Club der toten Dichter. Roman. Das Buch zum großen Film (OT: Dead Poets Society). 24. Oplaag. Lübbe, Bergisch Gladbach 1996, ISBN 3-404-11566-X
- Nancy H. Kleinbaum: Dead Poets Society. A Novel. Peterson, Hamburg, 2002, ISBN 3-88389-170-3
- Stefan Munaretto: Nancy H. Kleinbaum: Der Club der toten Dichter (Dead Poets Society). Königs Erläuterungen und Materialien (Bd. 431), Bange Verlag, Hollfeld 2005, ISBN 3-8044-1817-1
- Lydia Schuth: Dead Poets Society. Der Club der toten Dichter, mentor Lektüre Durchblick, München: mentor 2006, ISBN 978-3-580-65435-1
Borns
ännern- ↑ Greenfield Pitts: Mr. Keating from „Dead Poets Society“. From Reel to Real. In: Education Digest 56/4 1990, S. 3–6. Ziteert na: Niedersächsischer Bildungsserver [1]; afropen an’n 23. Juli 2010
- ↑ Malte Krüger: Die Märchenstunde des Captains; afropen an’n 23. Juli 2010