Der verlorene Sohn
Der verlorene Sohn (op Plattdüütsch so veel as „De verloren Söhn“) is de Titel vun en düütschen Feernsehfilm ut dat Johr 2009. Dat Filmdrama weer vun de Firma Moovie – the art of entertainment in Tosamenarbeit mit’n NDR ünner de Regie vun Nina Grosse produzeert un befaat sik mit dat Thema Terrorismus in Düütschland, de vun radikal-islamistische Konvertiten utgeiht. De Hööftrullen weern mit Kostja Ullmann un Katja Flint besett. Dreiht worrn is de Film in Hamborg un Hannober.
| Filmdaten | |
|---|---|
| Plattdüütsch Titel: | — |
| Originaltitel: | Der verlorene Sohn |
| Düütsch Titel: | Der verlorene Sohn |
| Produkschoonsland: | Düütschland |
| Johr vun’t Rutkamen: | 2009 |
| Läng: | 89 Minuten |
| Originalspraak: | Düütsch |
| Öllersfreegaav in Düütschland: | FSK 12 |
| Filmkru | |
| Speelbaas: | Nina Grosse |
| Dreihbook: | Fred Breinersdorfer Léonie-Claire Breinersdorfer |
| Produkschoon: | Oliver Berben |
| Musik: | Dürbeck & Dohmen |
| Kamera: | Busso von Müller |
| Snitt: | Jens Klüber |
| Dorstellers | |
| |
Inholt
ännernDe junge Düütsche Rainer Schröder hett in Israel in Haft seten, vun wegen dat he wat mit islamistische Terroristen to doon harr. Nu warrt he torüch in sien Heimatland afschaven. Dor warrt aver ok gegen em ermiddelt, as de Verdacht besteiht, dat he jümmer noch en radikal-islamistische Grupp ünnerstütten deit.
Sien Mudder, Stefanie Schröder, is överrascht vun’t Torüchkamen vun ehrn Söhn un freit sik düchtig. Över de verleden Tiet geiht se weg, as ehr Mann, de intwüschen doodbleven is, Rainer vör de Döör sett harr, vun wegen dat he na sien Konverteeren jümmersweg vun Dschihad vertellt harr. As Rainer seggt, dat he mit’n Hilligen Krieg nix mehr an’n Hoot hett, glöövt sien Mudder em dat, un versöcht em wedder in de Familie torüch to bringen.
Man, Hööftkommissar Buchner vun’t LKA glöövt nich doran, dat Rainer sien Ansichten sik wannelt hebbt un lett em överwachen. Dat Observeren maakt dat Torüchfinnen in de Sellschop aver noch sworer, liekers maakt Buchner mit dat Beschadden wieter ok as de Staatsafkaat dat Verfohren gegen Rainer instellt hett. Sien Mudder geiht vör’t Gericht, ümdat dormit Sluss is. Wohrhaftige Bewiesen kann Buchner nich vörwiesen, un so kriggt de Familie Recht.
Man, ok binnen de Familie gifft dat gau Arger twüschen Rainer un sien jüngeren Broder Markus, de mit de Ansichten vun Rainer rein gor nich ümtogahn weet. Mit de Tiet versöcht Rainer, de intwüschen sien Naam afleggt hett un nu „Omar“ nöömt warrn will, jümmer duller, sien Broder un sien Mudder sien egen Ansichten un verhollen optodwingen. Mit de fre’e westliche Welt un ehr Sucht na Vergnögen un ehrn Freetietstress will he nix mehr to doon weten. As dat doröver een Avend Striet gifft, geiht Rainer sien jüngeren Broder an de Görgel. Markus tütt dags dorop na sien Fründin.
De Mudder is schier an’t Verrückt Warrn, as se na un na markt, dat Rainer sien Torüchkamen den Rest vun ehr Familie tonichten to maken drauht. Opletzt weet se sik nich to helpen, as em ok ut’t Huus to smieten, jüst so as ehr Mann dat früher doon hett. Wiel dat LKA versöcht, ahn Beschadden mit jemehr Ermiddeln wieter to kamen, kriggt nu ok de Mudder jümmer mehr Twievel, wat er Jung so harmlos is, as he seggt hett. Se sütt, dat he jümmer mehr Aggresschoon gegen jemehr Oort leven opboet un kriggt denn ok noch vun snaaksche Kuntakten to hören, de ehr Söhn hett. Op sien Reekner finnt se opletzt dat Bekennervideo vun en fröheren Anslag. En letzt Teken bringt ehr opletzt to den kloren Sluss, dat Rainer wohrhaftig wat plaant un wohrschinelich kort dorför is, sülvst en Anslag to veröven.
Kritiken
ännernRainer Tittelbach op www.tittelbach.tv:
- „Der verlorene Sohn“ ist ein starkes, universales Drama, ein Drama eines doppelten Verlustes. Man hat aber nie den Eindruck, dass das Thema austauschbar sei. Dafür haben es Fred und Tochter Léonie-Claire Breinersdorfer zu realistisch in der deutschen Wirklichkeit verankert. […] Die Schauspieler sind es, die die einfache Geschichte ausdifferenzieren, die die Zwischentöne anschlagen, und Katja Flints Stefanie Schröder mit ihrer Löwinnenmentalität ist es, die den Zuschauer an die Hand nimmt. Das ist außergewöhnlich pur, trocken, ungeschönt gespielt. Da wäre allzu viel dramaturgische Raffinesse sogar fehl am Platze[1].
Kritik op www.kino.de:
- Die Dramatik des Filmes, der ohne Effekte und künstliche Spannungsbögen auskommt, ergibt sich aus den Figuren, aus der Frage nach den wahren Beweggründen des Sohnes und der verzweifelten Hoffnung der Mutter. […] Wie durchlässig Katja Flint, mit der Nina Grosse zuletzt die Franziska-Luginsland-Filme drehte, und Kostja Ullmann dieses Wechselbad der Gefühle spielen, ist sehenswert[2].
Borns
ännern- ↑ http://www.tittelbach.tv/programm/fernsehfilm/artikel-1298.html, afropen an’n 25. Februar 2011
- ↑ http://www.kino.de/kinofilm/der-verlorene-sohn/118982.html, afropen an’n 25. Februar 2011
Weblenken
ännern- Der verlorene Sohn in de Internet Movie Database (engelsch)