Horst Buchholz
Horst Werner Buchholz (* 4. Dezember 1933 in Berlin-Neukölln; † 3. März 2003 in Berlin) weer en düütschen Schauspeler.
Leven un Wark
ännernHorst Werner Buchholz weer as Söhn vun Maria Hasenkamp in Berlin-Neukölln boren. Sien Vadder hett he nienich drapen. Kort na de Geboort is he an Pleegöllern geven worrn. eerst 1938 kreeg he den Naam Buchholz, as sien Mudder den Schohmaker Hugo Buchholz heiraat hett un ehrn Söhn wedder torüchnahmen hett. Wahnt hebbt se dorna in’t Arbeiterveerdel Prenzlauer Berg. Sien Halfsüster Heidi keem 1941 op de Welt. Se geev em den Ökelnaam „Hotte“, den he bit to sien Dood behollen hett. Al fröh hett Buchholz lehrt unafhangig un sülvststännig to leven. 1943 is he in en Verschickungsheim na Slesien evakueert worrn. Tosamen mit en Fründ hett he sik 1946 torüch na Berlin dörslahn.
Sien eerst Geld hett he in Berlin mit verscheden Jobs verdeent. Bito güng he wedder na School, wat he dör den Krieg ünnerbroken harr. Bi en Schoolopföhren vun dat Stück Kabale und Liebe hett he sien eerste Theaterrull speelt. Vun 1948 an hett Buchholz as Statist an’t Metropoltheater arbeit un möök blangento ok Synchroonarbeiten. De School hett he 1950 ahn Afsluss afbroken, üm sik vull op de Schauspeleree to kunzentreren un Schauspelleünnerricht to nehmen. He weer kort bi’n Rundfunk anstellt un speel den bit 1955 an verschedene Bühnen vun Berlin, so as dat Schlossparktheater, de Vagenten-Bühne oder dat Schillertheater.
Siet 1952 hett Buchholz as Komparse ok bi Filmprodukschonen mitarbeit. För sien veerten Film (Himmel ohne Sterne) is he 1955 bi de Filmfestspelen in Cannes to’n besten Schauspeler wählt worrn. Sien Dörbrook harr Buchholz 1956 mit de Hööftrull in dat Filmdrama Die Halbstarken. Mit den nächsten Film, Endstation Liebe, harr he ok wedder Spood un kreeg dat Ansehn vun’n „düütschen James Dean“. De Rull vun’n buckigen Rebell pass wunnerbest to em un möök em in Ost- un Westdüütschland to en Vörbild för de jungen Lüüd. 1957 speel he de Hööftrull in Monpti an de Siet vun Romy Schneider.
1958 hett he de franzöösche Schauspelersche Myriam Bru heiraat, mit de he vörher tosamen speelt harr. Ut de Eh stammt twee Kinner: Christopher (* 1962) un Beatrice. In en Interview ut dat Johr 2000 hett Buchholz to’n eersten mol dorop henwiest, dat he bisexuell weer un dat ok utleevt harr – wenn ok nich apen[1]. Dör sien Titelrull in de Thomas-Mann-Verfilmen Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull is he ok internatschonal bekannt worrn. Twee Johren later hett he in London mit Tiger Bay sien eersten internatschonalen Film dreiht un weer för sien Dorstellen düchtig loovt.
Sien eerst mol letzten düütschen Film dreih he 1959 (Das Totenschiff). Buchholz, de söss Spraken goot snacken künn, arbeit dorna vör allen in de USA, in Frankriek, Italien oder Grootbritannien. In Hollywood weer he in twee Filmen dorbi, de weltwiet groten Spood harrn. Dat een weer de Westernklassiker The Magnificent Seven, dat annere de Kummedie One, Two, Three öcer den Kolen Krieg. För de Filmkummedie Aber Johnny… keem he 1973 torüch na Düütschland un arbeit dorna vör allen för’t Feernsehn. 1981 kreeg he sien egene Sennen mit den Titel Astro Show, de he mit de Astroloogsche Elizabeth Teissier modereert hett. Dormit harr he aver keen Spood, un de Sennen weer na fief Folgen vun Hans-Peter Heinzl övernahmen.
In Berlin hett he bit to sien Dood nu wedder Theater speelt, as to’n Bispeel 1979 in’t Musical Cabaret an’t Theater des Westens oder 1986 in Die Geschäfte des Baron Laborde an’t Schillertheater. Sien letzte grote Kinorull hett Buchholz 1997 in den uttekenten Film La vita è bella speelt, in den he en KZ-Doktor dorstellt hett.
Buchholz leev toletzt nich mehr mit sien Fro tosammen. 2003 is he unvermodens an en Lungensweer doodbleven, de he as Naklapp vun en Operatschoon kregen harr. Sien Graff liggt op den Karkhoff Heerstraat in Charlottenburg-Wilmersdorf un is siet 2010 en Ehrengraff vun’t Land Berlin.
Filmografie (Utwahl)
ännern| Johr | Titel |
|---|---|
| 1952 | Die Spur führt nach Berlin |
| 1955 | Marianne, meine Jugendliebe |
| 1955 | Himmel ohne Sterne |
| 1956 | Die Halbstarken |
| 1957 | Robinson soll nicht sterben |
| 1957 | Monpti |
| 1957 | Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull |
| 1958 | Endstation Liebe |
| 1958 | Auferstehung |
| 1959 | Tiger Bay |
| 1959 | Das Totenschiff |
| 1960 | The Magnificent Seven dt.: Die glorreichen Sieben |
| 1961 | One, Two, Three dt.: Eins, Zwei, Drei |
| 1963 | La noia dt.: Die Nackte |
| 1965 | La fabuleuse aventure de Marco Polo dt.: Im Reich des Kublai Khan |
| 1965 | Estambul 65 dt.: Unser Mann aus Istanbul |
| 1967 | Johnny Banco dt.: Johnny Banco – geliebter Taugenichts |
| 1967 | Cervantes dt.: Cervantes – Der Abenteurer des Königs |
| 1969 | Come, quando, perché dt.: Wo, wann, mit wem? |
| 1972 | The Great Waltz dt.: Der große Walzer |
| 1973 | …aber Jonny! |
| 1975 | Pittsville – Ein Safe voll Blut |
| 1977 | Frauenstation |
| 1979 | From Hell to Victory dt.: Nur drei kamen durch |
| 1979 | Avalanche Express dt.: Lawinenexpress |
| 1981 | Berlin Tunnel 21, Feernsehn |
| 1982 | Aphrodite dt.: Aphrodite – Im Wendekreis der Begierde |
| 1983 | Sahara |
| 1984 | Wenn ich mich fürchte |
| 1985 | Code Name: Emerald dt.: Codename: Emerald |
| 1986 | Die Fräulein von damals, Feernsehn |
| 1988 | And the Violins Stopped Playing dt.: Und die Geigen verstummen |
| 1994 | Fantaghirò 4 dt.: Prinzessin Fantaghirò IV |
| 1994 | Tödliches Erbe, Feernsehn |
| 1997 | La vita è bella dt.: Das Leben ist schön |
| 1997 | Geisterstunde – Fahrstuhl ins Jenseits, Feernsehn |
| 1998 | Voyage of Terror dt.: Die Schreckensfahrt der Orion Star |
| 2000 | Heller als der Mond |
| 2003 | In der Mitte eines Lebens, Feernsehn |
Utteken
ännernBuchholz weer as Jöögdidol faken op dat Titelblatt vun de BRAVO afbillt un weer ok dreemol mit den Bravo Otto uttekent. Teihnmol weer he för beropene Filmpriesen nomineert, mit de he sössmol ehrt worrn is:
- 1956: mit den Düütschen Filmpries in Sülver in de Kategorie Best Nawassdorsteller för Himmel ohne Sterne
- 1956: mit den Bambi in de Kategorie Best Dorsteller natschonal för Himmel ohne Sterne
- 1957: mit den Sünnerpries vun’t Internatschonale Filmfestival Karlovy Vary för Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
- 1957: mit den Bambi in de Kategorie Best Dorsteller natschonal för Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
- 1958: mit den Bambi (2. Platz) in de Kategorie Best Dorsteller natschonal för Nasser Asphalt
- 1984: mit den Düütschen Filmpries in Gold in de Kategorie Best Dorsteller för Wenn ich mich fürchte
Literatur
ännern- Christopher Buchholz, Myriam Bru, Beatrice Buchholz: Horst Buchholz. Sein Leben in Bildern. Henschel-Verlag, Berlin 2004, ISBN 3-89487-468-6.
- Will Tremper: Die Halbstarken. Ein packender Zeitroman. MEDIA Net-Edition, Kassel 2012 (E-Book). ISBN 978-3-939988-13-7 (E-Pub); ISBN 978-3-939988-14-4 (PDF). Mit tallrieke Biller, Uttöög ut dat Dreihbook un en Vörwoort vun de Rutgevers
- Werner Sudendof: Verführer und Rebell Horst Buchholz. Die Biographie. Berlin 2013, ISBN 978-3-351-02763-6.
Feernseh-Dokumentatschoon
ännernWeblenken
ännern
- Horst Buchholz in de Internet Movie Database (hoochdüütsch)
- Literatur vun un över Horst Buchholz in’n Kataloog vun de Düütschen Natschonalbökeree
- Tabellarsch Levensloop in’t LeMO
- Biller vun Horst Buchholz op Virtual History
- Georg Seeßlen: Naroop op filmzentrale.com
- Wolfgang Kohrt: Auf der weißen Couch. In: Berliner Zeitung, 17. September 2005.
Borns
ännern- ↑ Axel Schock, Karen-Susan Fessel: OUT! – 800 berühmte Lesben, Schwule und Bisexuelle. Querverlag, Berlin 2004, ISBN 3-89656-111-1