Julius Nepos
Julius Nepos (* um 430; † 480) is 474/75 de leste legitime Kaiser vun dat Weströömsche Riek ween.
Leven
ännernVun 468 af an weer Julius Nepos sien Ohm Marcellinus as Magister militum in Dalmatien nafolgt. Dor stünn he in militäärsche Hensicht an en sunnerlich wichtige Stäe, just an de Naht twuschen dat weströömsche un dat Ooströömsche Riek. Kaiser Leo I. vun Byzanz hett em siene Nichte to'e Fro geven un hett em, kort ehr he sturben weer, in dat Johr 473 noch den Titel Patricius verlehnt. In't Vörjohr 474 hefft de neen Herrschers in Oostrom, dat weern Zenon un Leo II. Nepos to'n Caesar maakt un em dor gegen den machtlosen weströömschen Kaiser Glycerius mit upstellt. As Glycerius denn afsett' wurrn weer, hett Nepos an'n 24. Juni in Rom den Titel Augustus annahmen. Man sien Heermeester Orestes streev sülms na de Herrschop över dat Riek un verjaag Julius Nepos in'n Oktober 475 ut Rom in de Provinz Dalmatia. Orestes hett denn sien egen Söhn Romulus Augustulus to'n Kaiser utropen laten. To de Tied versöch Nepos vun siene Residenz Salona ut, wieterhen Infloot ut to öven över dat Riek. Zenon weer al in'n Januar 475 för 20 Maanden vun'n Throon jaagt wurrn. Man för em un de Ooströmers is Nepos doch de legitime Kaiser vun den westlichen Deel vun dat Riek bleven.
As Romulus denn 476 afsett wurrn is, is dat Weströömsche Riek endgüllig ut'neen braken. Al vördem weer dat ja upspleten in en Reeg vun Germanenrieken. Italien bleev unner de Hand vun Odoaker, de sik to'n König vun Italien hett utropen laten un denn de kaiserlichen Teken na Konstantinopel henschickt hett. In dat Johr 480 hett Odoaker dorachter steken, dat Julius Nepos an'e Siet maakt wurrn is. Offiziell sünd de Rieken vun de Germanen in den Westen noch Johrteinte unner de Herrschop vun den byzantienschen Kaiser bleven.
Literatur
ännern- Alexander Demandt: Geschichte der Spätantike, München 1998.
- Arnold Hugh Martin Jones: The Later Roman Empire 284–602. A Social, Economic and Administrative Survey, 3 Bände, Oxford 1964 (Nachdruck in zwei Bänden, Baltimore 1986), S. 244f.
