Klooster Hude

Dat Klooster Hude liggt in de Landgemeen Hude twüschen de Städer Ollnborg un Demost. De Geschichte vun den Oort Hude is eng verbunnen mit de vun dat Zisterzienser-Klooster, dat vun 1232 bet 1536 bestahn hett. Vundaag sünd darvun blots noch de imposanten Ruinen to sehn.

Kloosterkark Hude, de gröttste Karkenruin in Noorddüütschland

Vun 1250 bet 1300 boon de Mönken mit egene Hannen de fröhgotische Kloosteranlaag un de Kloosterkark up. De Tegels, de se darför bruken, stelln se in ehre egene Tegelee her. To dat Klooster höör ok ene Watermöhl, de vundaag noch dar is, aver nich mehr as Möhl, man as Utstellruum för Kunstwarken bruukt warrt.

1482 nehm de Bischop vun Mönster de Stadt Demost in un woor so ok Landesherr vun Hude. He scho sik nich, dat rieke Klooster för siene egenen Afsichten uttonütten un verlang hoge Afgaven vun de Mönken.

In de Reformatschoonstiet flücht de Abt Liborius in dat protestantische Bremen. De Bischop vun Mönster meen, dat ok de Mönken sik in ehre Verhoolnswiesen „verbiestert“ harrn un nehm dat Klooster in sienen Besitt. 1536 spies he de lesten fief Mönken mit ene Levensrent af un övergeev sienen Drost Wilke Steding de Geböden to'n Afbreken. Dat Klooster un de Kark denen de Buren in de Umgegend as Steenbrook för ehre Neeboten.

1547 kunn Graaf Anton I. vun Ollnborg de Stadt Demost wedder trüggwinnen un nehm ok Hude wedder in sienen Besitt. He leet dat Afbreken vun de Geböden wieterhen to un richt dat Abthuus as Jagdhuus in. 1683 koff de Jagdmester Veit vun Witzleben dat Kloostergeböde un vele Grundstücken as adlig-freet Goot. De Familie Witzleben is vundaag jümmer noch de Besitter. De Reste vun dat Kloosterhuus verfullen na un na. Blots de Doorkapell is noch in goden Tostand un deent de evangeelsche Gemeen as Parrkark.