Sichtaante
De Sichtaante (Anas falcata) is en Aantenvagel ut dat Geslecht vun de Aanten an sik. Bröden deit se in Oostsibirien un in Japan. In de lesten Johrteinte is se ok in Middeleuropa jummers fökener to sehn. Wohrschienlich hannelt sik dat hier avers um Smuckvagels bi, de utbüxt sünd. In de Nedderlannen sünd avers in de 1990er Johre fiev mol Sichtaanten sehn wurrn, de weert as Wildvagels gellen laten.[1]
| Sichtaant(e) | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas falcata | ||||||||||||||||
| Georgi, 1775 |
_RWD3.jpg)
Wie de Sichtaanten utseht
ännernDe Sichtaanten is man en tämlich lüttje Aante. Dat Lief is twuschen 48 un 54 cm lang. Waarten weegt twuschen 590 un 770 g. De Seken sünd en beten wat lichter un weegt twuschen 442 un 700 g.[2]
Wenn de Waarten ehr Smuckkleed anhefft, denn dreegt se bannig bunte Feddern. Steern un Scheitel sünd roodbruun. Over de Ogen langs loppt en swatten Striepen, de is nich scharp afgrenzt. Vun de Ogen bit hen an dat Genick sünd de Feddern metallen gröön. Vunwegen den Topp lett de Kopp bannig groot. Vör- un Achterbost wiest dunkergraue un hellocker Schinnen. An de Flanken sünd de Schinnen düütlich wat lüttjer. Upfallen doot de bannig langen Schullerfeddern, de sik as en Sicht over den Ruggen leggt. Dor hett se ok den Naam Sichtaante vun her. Up Nedderlannsch warrt se Bronzekopp-Aante nömmt. In sien Slichtkleed lett de Waart as dat Seken. Man sien Kopp schimmert wat gröön un de Backen sünd dunkerer, as bi dat Seken.[3] Dat Seken sütt ut, as de meisten Seken bi de Aanten an sik. Siene Feddern sünd geelbruun un bruun in allerhand Klören. Up'e Bost fallt Teken in Form vun en Halven Maand up. Ok bi de Aante is an'n Achterkopp en Topp andutt un lett den Kopp grötter utsehn.
Wo de Sichtaanten vörkamen doot un wie groot de Bestand is
ännernDe Sichtaanten bröödt in Oostsibirien, in de Mongolei, un in China un Japan sien Noordosten. Hen un wenn sünd se up de Halfinsel Kamtschatka to finnen. In'n Winter staht se in Zentralchina, in Japan sien Süden un in Korea. Af un to fleegt se over Winter bit in den Süden vun Vietnam, na Burma, Thailand un Laos. Ok in den ütersten Norden vun Indien sünd se dor to sehn. Hier hannelt sik dat avers to'n groten Deel bloß man um Seken bi.[4] Bit hen na Grootbritannien un Frankriek schöllt sik de wecken Exemplare verbiestert hebben. Man dor is denn doch nich kloor bi, ob sik dat nich doch um Ziervagels hannelt, de utknepen sünd.[5] De Bestand warrt taxeert up 100.000 bit 1 Mio. Vagels. Kloor is, datt minner, as 3.000 Vagels in Korea un knapp 8.000 Vagels in Japan overwintert.[6] Ofschoonst se in de wecken Regionen dörchut faken vörkamen doot, warrt dor vun utgahn, datt de Bestand afnehmen deit. Sunnerlich in China sünd de Lüde achter ehr Fleesch un achter ehre Feddern her.[7]
Wo se leven doot
ännernDe Sichtaanten leevt an dat Söötwater. Se bröödt an Meere, Dieke, Ströme un in Brookland. An'n leevsten möögt se Gemarken lieden, wo dat Woold gifft. Wenn se nich bröden doot, hoolt se sik ok an Lagunen un flacke Soltwaterbuchten up. Ok up Land, wo de Floot overhen geiht, un up Riesfeller sünd se to finnen. Bi Minschen laat se sik nich sehn un gaht jem ut'n Weg.
Wie se sik vermehren doot
ännernIn de Brödeltied leevt de Sichtaanten in Paare oder in lüttje Famlilienverbänn. Buten de Brödeltied sünd se ok in gröttere Swarms to sehn. In Russland leggt se ehre Eier vun Mai bit in den fröhen Junimaand. In Indien leggt se de bloß man in'n Juni. Sichtaanten boot ehr Nest normolerwiese nich wiet af vun't Water up'e Eer. Dor leegt se acht bit negen Eier in. Bröden deit bloß man de Aante. De Waart is toeerst noch neeg bi dat Nest, man denn treckt he to'n Ruden in annere Gemarken. De Küken kruupt ut na 24 bit 25 Dage. Wenn se bi'n Minschen holen weert, weegt de Küken in'n Döörsnitt 27,2 g. [8]
Weblenken
ännern
Belege
ännern- ↑ Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel un Wolfgang Fiedler (Rutg): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2, S. 87
- ↑ Gooders und Boyer, S. 36
- ↑ Kear, S. 495
- ↑ Gooders und Boyer, S. 37
- ↑ Kear, S. 496
- ↑ Kear, S. 496
- ↑ Kear, S. 496
- ↑ Kear, S. 496
Literatur
ännern- Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0198546459
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
- John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3