Stippelaant
Die Stippelaant (Stictonetta naevosa), ok Apenaante oder Stippelgoos nömmt, is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels (Anatidae). Se is de eenzige Aart ut en egene Unnerfamilie Stictonettinae un kummt bloß in Australien vör. Vunwegen de korten Been lett de Stippelaanten as en Aant, man u. a. vunwegen ehre Morphologie is se ehrder mit de echten Göse un mit de Swöne verwandt.
| Stippelaant, Stippelgoos | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||
| Systematik | ||||||||||
| ||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||
| Stictonetta naevosa | ||||||||||
| Reichenbach, 1853 |
De IUCN meent, de Stippelaant weer nich in Gefohr (least concern). De Bestand warrt taxeert up 11.000 bit 26.000 utwussene Vagels.
Utsehn
ännernStippelaanten weert 51 bit 56 cm groot. De Toppen vun de Flunken könnt 77 bit 82 cm ut’neen stahn. Waarten un Aanten verscheelt sik nich groot. De Heken sünd en beten grötter un weegt in’n Döörsnitt bi 980 g, un de Seken staht bi 840 g. Bi de Aanten is de Snavel döörgahns leigrau, man bi den Waart entwickelt sik in de Brödeltied en roden Ansatz an’n Snavel. In de Farv gifft dat twuschen Heken un Seken keen Unnerscheed, de Feddern sünd graubruun mit luuter lüttje witte Stippen dor over hen verdeelt. Wenn se mit da Bröden dör sünd, ruut de utwussenen Aanten.
Küken vun de Stippelaante, de just ut’n Ei krapen sünd, sünd eenfarvt grau. An’n Buuk un unner de Flunken sünd de Feddern wat heller un meist witt. De Uppersnavel is graublau un warrt na’n Ansatz hen meist ganz blau. De Nagel is rosa, de Unnersnavel is bleek rosa. De Föte sünd graublau, de Swemmhüde wat bruun un de Iris düüsterbruun. Jungvagels slaht na de Olen, man alltohopen sünd se wat heller.
Wie se sik upföhren deit
ännernStippelaanten sünd faken in Trupps tohopenslaten. Over Dag rauht se sik up Sandbänke oder lüttje Eilannen ut oder sitt up Boomstämm oder Felsen, de in’t Water liggt. Wenn se rauht, staht se faken bannig liekup un steekt den Kopp dor unner de Flunken bi.
Bi’n Swemmen liggt de Stippelaanten bannig hooch in’t Water. Se dükert bloß weg, wenn se ehre Feddern putzt oder wenn se versöökt, ut to büxen. An Land könnt se sik leifig rögen, man gaht doch swabbelig, as Aanten faken doot. Bi’n Upflegen vun’t Water bruukt se en korten Anloop un kaamt man langsom hooch. Bi’n Flegen slaht se bannig slank mit de Flunken un reckt den Hals wiet ut. Ropen doot se nich veel.
Kiek ok bi
ännernLiteratur
ännern- P. J. Higgins (Rutg): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds, Band 1, Ratites to Ducks, Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0195530683
- Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854645-9
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
