Wikipedia

To Catch a Thief (1955)

To Catch a Thief (op plattdüütsch so veel as: „En Deef to fangen“; dt. Titel: Über den Dächern von Nizza) is de Titel vun en US-amerikaanschen Thriller vun den Speelbaas Alfred Hitchcock, de op den Roman mit glieken Naam vun David Dodge baseert. Dreiht weer de Film vun Mai bit August 1954. Rutkamen is he denn 1955 dör Paramount Pictures.

Filmdaten
Plattdüütsch Titel: —
Originaltitel: To Catch a Thief
Düütsch Titel: Über den Dächern von Nizza
Produkschoonsland: USA
Johr vun’t Rutkamen: 1955
Läng: 106 Minuten
Originalspraak: Engelsch
Öllersfreegaav in Düütschland: FSK 12
Filmkru
Speelbaas: Alfred Hitchcock
Dreihbook: John Michael Hayes
Produkschoon: Alfred Hitchcock
Musik: Lyn Murray
Kamera: Robert Burks
Snitt: George Tomasini
Szenenbild: J. McMillan Johnson
Hal Pereira
Kledaasch: Edith Head
Dorstellers

Inholt

ännern

An de franzööschen Riviera geiht en Eddelsteen-Deef üm. Ünner Verdacht steiht John Robie, de wiel den Tweeten Weltkrieg en Held vun de Résistance weer un vör den Krieg en berüchtigten Eddelsteen-Deef wesen is (bekannt ünner den Naam „De Katt“). De Deef geiht jüst so vör, as he dat fröher doon hett. Üm to bewiesen, dat he nix mit dat Roven to doon hett, maakt he sik sülvst op de Söök na den Inbreker, vunwegen dat he glöövt sik in de Laag vun den Deef versetten to künne dör sien egenen fröheren Insichten. Sien fröheren Partners, de intwüschen alltohopen in’t Restaurant Bertani ehrbore Beropen utöövt, sünd argerlich op em. Se glöövt neemlich ok, dat „De Katt“ wedder an’t Musen is un sik de Polizei dorüm ok wedder för jem intresseert.

Vun den Bedriever vun dat Restaurant kriggt he en Henwies, dat he sik an den Versekerungsagent Hughson wennen schall. De is to Anfang noch argdenkern, seggt em aver sien Hülp to. So frünnt he sik mit de Millionärsche Mrs. Stevens un ehr Dochter Frances an, de weertvulle Eddelstenen besitten doot. Wohrhaftig warrt Mrs. Stevens korte Tiet later utroovt. För Robie sütt dat nich goot ut: Frances, de he vörher wat neger kamen is, warrt argdenkern un jaagt em eerst mol de Polizei op’n Hals, wiel ehr Mudder jümmer noch an de Ehrlichkeit vun Robie glöövt.

Robie sett nu allens op een Koort un will den Deef bi sien nächsten Roov överraschen. Man dorbi lööpt he in en Fall, wat he meist mit sien Leven betahlen mutt. Liekers kann he sik redden, vunwegen dat he al mit so wat rekent hett. Foussard, den Robie noch goot ut de Tiet vun de Résistance kennt, kummt dorbi aver ut Versehn üm. Ofschoonst em kloor is, dat he sik sülvst de Sling üm sien Hals leggen deit, wenn he den Deef nich kriggt un he sülvst an’n Daatoort faten kregen warrt, geiht he noch mol dat vulle Risiko in. Op en Maskenball kann he opletzt in’n letzten Moment den Deef opflegen laten. He mutt faststellen, dat Danielle, de Dochter vun Foussard de Deef is. Se harr de Eddelstenen för Bertani roovt. An’t Enn warrt Frances un John en Poor.

Cameo

ännern

Ok in dissen Film hett Hitchcock een vun sien beropenen Cameo-Optreden hatt. To sehn is he teemlich to Anfang al, as he blangen Cary Grant in’n Bus sitten deit. In’t düütsche Feernsehn weer he aver man johrelang blots half ansneden to sehn vunwegen dat 4:3-Format. Eerst in de restaureerten Faten, de ok op DVD to hebben is, is Hitchcock nu ok wedder in vulle Grött to sehn.

Kritik

ännern
  • The New Yorker schreev vun en romantischen Suspense, de mediterran verspeelt weer. Cary Grant un Grace Kelly weern as bannig smuck beschreven, as se mit de leckern Côte-d’Azur-Kulisse konkurreren doot.
  • Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film loov em as en Kriminalhumoreske mit Temperament, Geist un scharpe Dialogen. De Spannungsknütt weer raffineert verslungen.
  • Dat Handbook V vun de kathoolschen Filmkritik (3. Oplaag) weer andoon vun den Humor, de Dialogen un de fein klöörte Landschop.
  • De Evangeelsche Filmbeobachter (Kritik Nr. 16/1956) snack vun en goot maakten un goot speelten Hitchcock-Film mit herrliche Opnahmen vun de Landschop. Af 16 künn man dor sien helle Freid an hebben.
  • De Süddeutsche Zeitung meen, dat de Film twüschen en Oort Parodie vun Gruselkintopp un frischfröhlich Lustspeel pennel, dorbi aver dat Gliekgewicht nich verleren de.

Utteken

ännern

De Film weer för söss Filmpriesen vörslahn, dorünner dreemol för den Oscar, as in de Kategorien Best Kledaasch un Best Szenenbild. Wunnen hett he aver blots een Pries, neemlich den Oscar in de Kategorie Best Kamera för Robert Burks.

Produkschoon

ännern

Dreihbook

ännern

De Film baseert op den glieknöömten Roman vun David Dodge ut dat Johr 1952. Dat Dreihbook hett John Michael Hayes schreven. De Originaltitel is mehrdüdig: Toeerst geiht dat dorüm, en Eddelsteen-Deef to fangen. An’t Enn vun’n Film fangt butendem Frances den Deef John Robie un heiraat em. Dorto kummt, dat de Originaltitel op en Woortspeel opboet, dat nich to översetten geiht. De engelsche Seggwies „take a thief to catch a thief“ (oder ok „to set a thief to catch a thief“) bedüüt ruchweg so veel as in’t düütsche „den Buck to’n Goorner maken“. In Film warrt disse Snack mehrfack wöörtlich nahmen.

In twee Szenen wiest Hitchcock, dat he en Weddersinn gegen Eier hett. So kiekt Grant in de een Szeen dör en Finster in de Köök vun dat Restaurant Bertani, as jüst en roh Ei gegen dat Finster klatschen deit. In de annern drückt Jessie Royce Landis ehr Zigarett in en Eigeel ut.

Mit dissen Film hett Hitchcock en nee Ünnergenre grünnt, neemlich de kultiveerte Thriller-Romanze (Harris/Lasky, 1976), de later ünner annern vun Stanley Donen in Charade und Arabesque opgrepen worrn is.

Dreihöörd

ännern

Hitchcock hett To Catch a Thief in Saint-Jeannet, Gourdon, Nizza, Monaco, Grasse, Cannes, Èze Village, Saint-Jean-Cap-Ferrat un Cagnes-sur-Mer dreiht. De gauen Luftopnahmen vun de Verfolgungsjagd dör mehrere Dörper sünd üm Saint-Paul-de-Vence rüm dreiht worrn. En länger’t Stück, in de dat üm en Utfohrt geiht, is op de hööchste Küstenstraat Grande Corniche twüschen Nizza un Monaco mit en langen Blick op de Middellansche See un Cap Ferrat opnahmen worrn. Filmszenen, de op’nanner folgt un in’n Film so utsesht, as weern se dicht bi’nanner, hebbt geograafsch faken teemlich wiet ut’nanner legen. Dör de Bildtosamensetten is dat för den Tokieker aver nich to marken.

Filmachtergrund

ännern

To Catch a Thief is de tweete vun fief Filmen, de Hitchcock twüschen 1954 un 1958 för Paramount Pictures produzeert hett. De Verdrag schüll eerst över acht Filmen gahn. Bi veer vun de Filmen schülln de Rechten an de Filmen na en Tiet vun acht Johren an Hitchcock torüchfallen, as Deel vun sien Arf. Disse Filmen weern wohrhaftig dree Johrteihnten lang nich opföhrt. Disse Film weer dorgegen de letzte ut dat Paket, bi den de Rechten bi Paramount bleven sünd. So künn de Produkschoonssellschop den Film wieter internatschonal utweerten. In Düütschland is de Film an’n 13. Dezember 1969 to’n eersten mol in’t ZDF wiest worrn.

Sexuelle Anspelen

ännern

To de Tiet vun den Film weern Anspelen op sexuelle Saken in Hollywood allns annere as begäng. In de USA gell bito twüschen 1934 un 1967 de Hays Code – en Sammeln vun Richtlienen un Regels to’n Inhollen vun Moralvörstellen un över dat Verlööf to’n Dorstellen vun Kriminalität, Gewalt un Sexualität in’n Film. Dat de Hays Code inhollen warrt is scharp överwacht worrn. Dor keem keen Speelbaas an vörbi, vunwegen dat de Film vör’t Rutkamen bi de Production Code Administration vörleggt warrn müss. So keem dat mit de Tiet ünner de Filmmakers to en Oort Tekenspraak mit verstekene sexuelle Anspelen, üm dör de Zensur to kamen. So is dat ok in dissen Film.

Al Anfang vun de 1940er Johren hett Hitchcock mit de Zensurbehöörd to doon kregen. Em de dat tarren, de Grenzen dorvun aftokloppen, wo wiet man gahn künn, un woans een de Zensurwächters överdüveln künn. In To Catch a Thief wiest he visuelle un spraakliche Anspelen op de Sexualität, de direkter weern as allns wat vörher in Hollywood bekannt weer un de unvermodens an de Zensur vörbi kamen sünd.

Literatur

ännern

Weblenken

ännern
Vun „https://nds.wikipedia.org/w/index.php?title=To_Catch_a_Thief_(1955)&oldid=924980“