Weert (Biologie)

En Weert is in de Biologie en Organismus, de en annere Aart versorgt, oder de ehr anners hölpen deit un ehr Freten gifft, oder se schuult, oder enerwegens henbringt, oder wo se sik upholen kann oder wo se sik dör vermehren kann.^[1] De annere Aart, de dat annehmen deit, wat de Weert gifft oder deit, warrt „Gast“ nömmt. Hefft Weert un Gast vun ehr Mit’nanner beide en Vordeel, warrt vun Symbiose snackt. Wenn de Weert dor avers en Schaden vun hett, denn is de Gast en Parasit. Wenn de Weert dor sogor doot bi geiht, is he en Parasitoid.^[2] Wenn de Gast bloß Affälle vun den Weert sien Freten bruken deit, is he en „Mitfreter“ un dat warrt vun Kommensalismus snackt. Deerter, Planten un Swämme könnt Weerte ween. Gäste sünd nich bloß Mikroorganismen as Bakterien^[3], man ok Deerter, Planten un Swämme. De Weert is normolerwiese grötter, as de Gast.^[4]

Twuschenweert un Endweert

Wenn en Parasit nich bi den Weert blieven deit, wo he (meist as Larve) sien Leven anfungen hett, man wenn he eerst noch en annern Weert nödig hett, wo he in leevt un sik ok vermehren kann, denn warrt von den ersten Weert as vun en „Twuschenweert“ snackt. De leste Weert, wo de Parasit bi blieven deit, is de „Endweert“. Bi de Echten Bandwörmer kruupt de Sesshakenlarve (Hexacanthlarve) ut de Eier ut. Se mutt vun en Twuschenweert upnahmen weern. Dor lagert se sik in dat Geweev in un warrt nu Metacestode nömmt. Nu hollt sik de Worm so lange ruhig in dat Geweev, bit de Twuschenweert vun en passlichen Weert (as Hund oder Minsch) upfreten warrt. In den sien Darm warrt de Worm nu free un siedelt sik dor an. De nee Weert warrt dor nu to'n Endweert bi. So leevt de Beesterbandworm Moniezia in Rinner, wenn se utwussen sünd, un hefft en Miete as Twuschenweert, man de Beesterbandworm Taenia leevt utwussen in den Minschen un hett en Rind as Twuschenweert.

Belege

↑ Thomas Schnieder (Rutg.), Josef Boch, Rudolf Supperer, Christian Bauer: Veterinärmedizinische Parasitologie. Thieme, Stuttgart 2006, ISBN 978-3-8304-4135-9, S. 16.
↑ Theodor Hiepe, Richard Lucius, Bruno Gottstein (Rutg.): Allgemeine Parasitologie: mit den Grundzügen der Immunologie, Diagnostik und Bekämpfung. Parey, Stuttgart 2006, ISBN 978-3-8304-4101-4, S. 59.
↑ Hans-Joachim Selbitz, Uwe Truyen, Peter Valentin-Weigand (Rutg.): Tiermedizinische Mikrobiologie, Infektions- und Seuchenlehre. 9. Uplage, heel un deel noch mol dörgahn, Enke, Stuttgart 2011, ISBN 978-3-8304-1080-5, S. 3.
↑ Georg von Samson-Himmelstjerna, Horst Zahner, Johannes Eckert, Peter Deplazes: Lehrbuch der Parasitologie für die Tiermedizin. Thieme, Stuttgart 2012, ISBN 978-3-8304-1205-2, S. 2 f.

[1] Thomas Schnieder (Rutg.), Josef Boch, Rudolf Supperer, Christian Bauer: Veterinärmedizinische Parasitologie. Thieme, Stuttgart 2006, ISBN 978-3-8304-4135-9, S. 16.

[2] Theodor Hiepe, Richard Lucius, Bruno Gottstein (Rutg.): Allgemeine Parasitologie: mit den Grundzügen der Immunologie, Diagnostik und Bekämpfung. Parey, Stuttgart 2006, ISBN 978-3-8304-4101-4, S. 59.

[3] Hans-Joachim Selbitz, Uwe Truyen, Peter Valentin-Weigand (Rutg.): Tiermedizinische Mikrobiologie, Infektions- und Seuchenlehre. 9. Uplage, heel un deel noch mol dörgahn, Enke, Stuttgart 2011, ISBN 978-3-8304-1080-5, S. 3.

[4] Georg von Samson-Himmelstjerna, Horst Zahner, Johannes Eckert, Peter Deplazes: Lehrbuch der Parasitologie für die Tiermedizin. Thieme, Stuttgart 2012, ISBN 978-3-8304-1205-2, S. 2 f.

[1]

[2]

[3]

[4]