Count Basie

Count Basie (eegentlich William Allen Basie; * 21. August 1904 in Red Bank, New Jersey; † 26. April 1984 in Hollywood (Florida)) weer en afroamerikaansch Jazz-Pianist, Organist, Komponist un berühmt Bandleader vun den Swing. Basie hett för meest 50 Johr lang dat Count Basie Orchestra leit, dör dat völ Musikers as de Tenor-Saxophonisten Lester Young un Herschel Evans, de Trompeter Buck Clayton un Sweets Edison as ok de Singer Jimmy Rushing un Joe Williams bekannt wurrn. De Erkennungsleeder vun Count Basie weern One O’Clock Jump un April in Paris.

Count Basie bi en Upträe in de New Yorker Jazzclub Aquarium, ca. 1947.
Fotografie vun William P. Gottlieb.

Leven

Jöögd

William Basie wurr an‘ 21. August 1904 boren. Sien Vater, Harvey Lee Basie, hett as Kutscher un Huusmeester för en Juristen arbeit, sien Moder weer Lilly Ann Childs Basie. Sien Bröer, acht Johr öller as he sülvst, is storven, as Basie noch Kind weer. Sien Vader speel Mellophon, en Oord Hoorn; sien eerst Klaveer-Ünnerricht kreeg he vun sien Moder to Huus an dat eegen Piano. Later nehm Basie Klaveerstünn bi en „Miss Vandevere“. Sien Klaveerspeel wurr vun den dree Maand ölleren Thomas „Fats“ Waller beinfloot, de he regelmaatig Midden vun de 1920er Johren in dat Lincoln Theatre in Harlem besöcht hett, wo Waller Stummfilme an de Wurlitzer-Örgel begleiten dee. Waller leet Basie eerst dat Pedal spelen un hett hüm denn wieder to de Filmbegleitung anleit, bit he sück vun Basie tietwies aflöösen leet, während he Pinochle speel. Waller hett hüm so nah un nah dat Verdeelen vun farvgevend Begleitung un free Themenarbeit up de twee Manuale as ok de „Stops“ bibrocht.

In sien Jöögd hett he in dat „Palace Theater“ in Red Bank uthulpen, um sück wat dorto to verdeenen. As an een Avend de Pianist vun dat Theater nich to’n Deenst keem, wurr Basie körterhand an’t Klaveer sett un hett af dor Stummfilme musikalisch ünnermalt.

De 1930er und 1940er Johren

Mehrere Johren lang tour de jung Bill Basie, as he domols nömmt wurr, dör de Varietés as Solokünstler, an de Siet vun Bluessingers, t. B. Gonzelle White un Theatergruppen (T.O.B.A). 1928 keem he to Walter Pages „Blue Devils“, un in dat folgend Johr wurr he Arrangeur un tweet Pianist vun de Bennie-Moten-Band in Kansas City (Missouri). 1933 hebbt de Musikers vun Motens Band över den Bandleader abstimmt un Basie wählt. He hett tosommen mit de „Motenverräter“ 1933 sien eegen Band Count Basie and His Cherry Blossom Orchestra (nah de glieknaamig Club in dat ehmalg Eblon Theatre) grünnd. Moten harr wieder sien eegen Band. Allerdings wurr Basies Band immer minner, bit blots noch Jo Jones un he sülvst över bleeven. 1935 speel Basie denn ok weer bi Moten. Nah de Dood vun Moten in dat sülvig Johr hett Basie de Band verlaaten, stell sien eegen Band tosommen un fung sien Karriere as „Count Basie“ an. In‘ Januar 1937 entstunnen Basie sien eerst Upnahmen ünner eegen Naam – ut Verdragsgrünnen för Columbia ünner de Beteknung „Jones Smith Inc.“.

Sien eegen Big Band, de to’n gröttsten Deel ut Motens Musikers bestunn wurr in de nächst Johren (af 1938) mit Hits in de natschonale Charts bi Decca, OkeH, Vocalion un Columbia gau överregional populär; hör eerst Hit weer 1937 „One O’Clock Jump“. Dat Material vun disse eerst Basieband bestunn vörwiegend ut Headarrangements vun Bluesthemen. De eersten Arrangements stüer Eddie Durham („Topsy“, „John’s Idea“) bi, de dormit anfung, en Basie-Stil to entwickeln. To de Band hörrn u. a. Lester Young un Herschel Evans (ts), Earle Warren (as), Buck Clayton un Harry Sweets Edison (tp), Dicky Wells (tb), Freddie Green (git), Walter Page (b) un Jo Jones (dr).

Dübbelkonzerte un Big Band-Battles weern Enn‘ vun de 1930er- bzw. Anfang vun de 1940er-Johren anseggt. En bekannt Big Band-Battle funn an‘ 16. Januar 1938 in de Savoy Ballroom tüschen dat Basie Orchestra un dat Orchester vun Chick Webb statt, wat Basie mit sien Band wunnen hett.

Charakteristisch weer de Big-Band-Stil vun de Basie-Formatschonen, de sück dör en bannig traditionsbewusst un eng an de Wuddels vun den Jazz (Blues, Boogie-Woogie) orienteert Speelwies vun den Swingmusik utteken dee. De jeweiligen Rhythmusgruppen weern berühmt för hör exzeptionelle Qualität un Prägnanz (de Beteknung All American Rhythm Section vun Paul Whiteman för de Rhythmusgrupp vun de Old Testament Band ut Basie, Freddie Green, Jo Jones un Walter Page bleev haften). Basies Klaveerstil sülvst vleev sien Traditschoon as Music-Hall-Pianist wietgahnd trüe, indem he en improvisatorischen, sporsamen Ansatz pleeg, de stets in‘ Deenst vun dat Ensemble stunn. Blots selten geev he en virtuos Solo.

Af de 1950er Johren

Ut wertschaplich Grünnen muss Basie sien Big Band Enn‘ 1949 uplöösen. Se wurr anfangs 1950 dör en Septet ersett. Dorin hebbt neben Count Basie de Trompeter Clark Terry, de Saxophonist Charlie Rouse, de Klarinettist Buddy DeFranco, de Gitarrist Freddie Green, de Bassist Jimmy Lewis un de Slagtüüchspeler Gus Johnson speelt. De Big-Band-Ära gung so nah un nah to Enn‘, aber Basie hett 1952 en nee Band grünn, de „New Testament Band“ mit Marshall Royal (as) as Konzertmeester, Eddie Lockjaw Davis (ts), Joe Newman (tr) un Paul Quinichette (ts). Dank nee Arrangeure un Jazzberühmtheiten as Thad Jones (tp), Frank Wess un Frank Foster (ts) ('The two Franks') un Henry Coker (tb) gelung hüm mit de nee Formatschoon en grandioses Comeback. De beweglich Sound mit de blockoordigen Ensemblepassagen weer för de latere Band typisch. De fröh un ehmals spoodriek Sound vun den Kansas City Jazz keem 1949 bi dat Publikum nich mehr an. En Bispeel för dissen fröhen Sound gifft de Jamsession up Bennie Goodmans Carnegie Hall Konzert 1938. Se is qualitativ nich besünners herutragend. Gunther Schuller beschrifft en wiederen Ünnerscheed: „Die frühe Basie-Band schwebte auf der Rhythmusgruppe, die neue wurzelte in ihr.“ Basie behull allerdings sien Anspröök an de Musiker: „Ich will, daß diese vier Trompeten und drei Posaunen richtig zupacken. Aber mit so viel Geschmack und Gefühl, wie es die drei Blechbläser taten, die ich in Kansas City hatte …“ As Komponisten un Arrangeure hebbt den lateren Sound un da Repertoire Ernie Wilkins mit t. B. Sixteen Man, Frank Foster mit Blues Backstage, Thad Jones un Quincy Jones präägt. Vun buten broch ünner annern Neal Hefti muie Stücke in‘t Programm, di wat anners un nich in‘ Stil vun de Basie Band weern, aber bannig musikalisch. Vun Hefti is to’n Bispeel Li’l Darling en Standard wurr. Neal Hefti kunn up Arrangements vun de eerst Band van 1938 torüchgriepen as Jumpin’ at the Woodside oder Every Tub.

De Ökelnaam „Count“, in düütsch „Graf“ wurr hüm ut warfstrategisch Grünnen vun en Radiomoderator geven: In de fröh Johren vun den Jazz weern sück aristokratisch“ Övernaams bannig anseggt (Joe „King“ Oliver, Edward „Duke“ Ellington oder Bessie Smith, de „Kaiserin des Blues“). Basie hett den „Adelstitel“ aflehnt un truck dat vör, vun Früenden un de Musikers vun sien Band as „Bill“ oder „Base“ anspraken to wurrn.

Basie wunn mehrere Grammy Awards un tour, för Big Bands domols ehder nich begäng, international.

Count Basie (links) 1975 während en Konzert in Köln

In de 1970er Johren dwung hüm sien Hartkrankheit fakener in den Rullstohl. 1980 hett he sien letzte Europa-Tournee start.

Basie hett nich blots eenig vun de besten Bluessinger as Billie Holiday, Jimmy Rushing, Joe Turner un Joe Williams opdeckt, sonnern hett ok tallriek Singer begleit, so as to’n Bispeel Frank Sinatra, Sammy Davis jr., Ray Charles, Tony Bennett un Singerinnen as Helen Humes, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan. As Arrangeure hebbt för hüm arbeit Benny Carter, Ernie Wilkins, Quincy Jones, Thad Jones, Neal Hefti, Bill Holman, Sammy Nestico un Frank Foster.

Nah sien Dood an‘ 26. April 1984 hebbt Thad Jones, Frank Foster un later Grover Mitchell de Leitung vun de Big Band övernommen; dat Count Basie Orchestra gifft dat noch hüüd un wurrd vun Bill Hughes leit.

Anner Liddmaaten vun de Basie Band weern (neben de vörher nömmt) u. a.: Eddie Jones (b), John Clayton (b), Preston Love (as), Reunald Jones (tr), Al Grey (tb), Cleveland Eaton (b), Dennis Rowland, Charles Turner, Chris Murrell, Milton Hinton (de blots för en körten Tiet), Benny Powell.

Sonstiges

Basie war Fremüerer vun de Wisdom Lodge No. 102 in Chicago, Illinois, USA.

1985 hett hüm US-Präsident Ronald Reagan posthum de Freiheitsmedaille („The Presidential Medal of Freedom“), de hööchst zivile Utteknung vun de USA, verlehnt.

Warken

Diskographisch Henwiesen

De fröh Titel vun Basie ut de Schellack-Ära siet 1937 bi Decca, OkeH, Vocalion un Columbia sünd up de Alben vun de Firmen Classics un Hep dokumenteert.
Hervörtoheven ut de umfänglichen Diskographie sünd de Alben:

• The Original American Decca Recordings 1937–1939 (MCA/GRP, 1937-39)
• April in Paris (Verve, 1956)
• Count Basie Swings, Joe Williams Sings (Verve, 1955/56)
• Count Basie at Newport (Verve, 1957)
• The Atomic Mr.Basie (Roulette, 1957)
• Count on the Coast, Vol. 1 & 2 (Phontastic, 1958)
• Breakfast dance and Barbecue (Roulette, 1959)
• Straight Ahead (GRP, 1968)
• Basie and Zoot (Pablo Records/OJC, 1975) mit Zoot Sims

Berühmt Singles

• April In Paris
• Basie Boogie
• Bugle Blues
• Cute
• Dance Of The Gremlins
• Flight Of The Foo-Birds
• I’ll Always Be In Love With You
• Jive At Five
• Jumpin’ at the Woodside
• Lil’ Darlin
• Little Pony
• Midgets
• Moten Swing
• One O’Clock Jump
• Plymouth Rock
• Rock-A-By Basie
• Shiny Stockings
• Shoe Shine Boy
• Shout And Feel It
• Splanky
• Sleepwalker’s Serenade
• Swing Brother Swing
• Swinging The Blues
• The Count Steps In
• The Kid From Red Bank
• The Me And You That Used To Be
• They Can’t Take That Away From Me
• When My Dreamboat Comes Home
• Whirly Bird

Grammys

Count Basie Grammy Historie
Johr	Kategorie	Titel	Genre	Resultat
1982	Best Jazz Instrumental Performance, Big Band	Warm Breeze	Jazz	Winner
1984	Best Jazz Instrumental Performance, Big Band	88 Basie Street	Jazz	Winner
1980	Best Jazz Instrumental Performance, Big Band	On The Road	Jazz	Winner
1977	Best Jazz Performance By A Big Band	Prime Time	Jazz	Winner
1976	Best Jazz Performance By A Soloist (Instrumental)	Basie And Zoot	Jazz	Winner
1963	Best Performance By An Orchestra - For Dancing	This Time By Basie! Hits Of The 50's And 60's	Pop	Winner
1960	Best Performance By A Band For Dancing	Dance With Basie	Pop	Winner
1958	Best Performance By A Dance Band	Basie	Pop	Winner
1958	Best Jazz Performance, Group	Basie	Jazz	Winner

Grammy Hall of Fame

Ver Titel wurrn in de Grammy Hall of Fame upnommen, en speziell Utteknung för Upnahmen, de mindst 25 Jahre old sünd un en qualitative oder historsche Signifikanz upwiesen.

Count Basie Grammy Hall of Fame Utteknungen
Johr vun de Upnahm	Titel	Genre	Label	Upnahm in de Hall of Fame
1939	Lester Leaps In	Jazz (Single)	Vocalion	2005
1955	Every Day I Have the Blues	Jazz (Single)	Clef	1992
1955	April in Paris	Jazz (Single)	Clef	1985
1937	One O'Clock Jump	Jazz (Single)	Decca	1979

Utteknungen un Ehrungen

Count Basie un Bob Crosby, ca. 1941.
Fotografie vun William P. Gottlieb.

An‘ 23. Mai 1985 wurr Count Baise posthum vun Ronald Reagan mit de Presidential Medal of Freedom uttekent. De Utteknung wurr vun sien Söhn Aaron Woodward entgegennommen.

An‘ 11. September 1996 geev dat U.S. Post Office en 32 Cent Breefmark vun Basie as Deel vun en Big Band Leader Utgaav as Deel vun en Legends of American Music Serie herut.

He is ok in de American Jazz Hall of Fame upnommen wurrn.

Historie vun de Count Basie Utteknungen
Johr	Kategorie	Utteknung
2007	Long Island Music Hall of Fame	Upnommen
2005	Nesuhi Ertegun Jazz Hall of Fame	Upnommen
2002	Grammy Lifetime Achievement Award	Winner
1983	NEA Jazz Masters	Winner
1981	Big Band and Jazz Hall of Fame	Upnommen
1981	Grammy Trustees Award	Winner
1981	Kennedy Center Honors	Priesdräger
späte 1970er	Hollywood Walk of Fame	Priesdräger
1958	Down Beat Jazz Hall of Fame	Upnommen

Filmografie

• 1950: 'Sugar Chile' Robinson, Billie Holiday, Count Basie and His Sextet
• 1960: Cinderfella
• 1974: Blazing Saddles

Literatur

• Studs Terkel: Giganten des Jazz. Zweitausendeins, Frankfurt 2005, ISBN 3-86150-723-4
• Stanley Dance: The world of Count Basie 1980, da Capo 2001, ISBN 0-306-80245-7
• Count Basie (mit Albert Murray): Good morning blues, Econ, Düsseldorf 1987
• Reiner Nolden Count Basie – sein Leben, seine Musik, seine Schallplatten, Oreos 1990, ISBN 3-923657-30-7
• Alun Morgan Count Basie, Hippocrene Books, New York und Turnbridge Wells, 1984
• Raymond Horricks Count Basie and his orchestra 1957, Nahdruck: Negro Universities Press, Westport 1971,
• Arrigo Polillo Jazz, Piper 1994

Weblenken

Count Basie. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

• Count Basie in de Katalogvun de Deutsche Nationalbibliothek
• Diskographie
• Count Basie Orchestra 1999 (engelsch)
• Count Basie bi IJS, Rutgers University
• Hans-Jürgen Schaal to Count Basie
• Biografie vun Count Basie bi Swingmusic.net (engelsch)
• Jazz Profil vun Count Basie bi BBC
• Bemerkungen to de Verleihung vun de Presidential Medal of Freedom an‘ 23. May 1985
• Biografie vun Count Basie un Albenlist
• Personennaamdatei