Dead Can Dance
Dead Can Dance weer en Musikgrupp, de oorsprünglich ut Australien kummt. Jemehr Musik verbinnt Elementen ut vele ünnerscheedliche multi-ethnische Musikrichten to een ganz egenen Stil.
Stil
ännernDe Musik vun Dead Can Dance arbeit mit Inwirken vun Alternative Rock, Neoklassik, Choralmusik as in’t Middelöller as ok Ethno- un Weltmusik, de vör allen ut oosteuropääsche un araabsche Kulturen stammt. De Grupp arbeit dorüm ok mit exotische Instrumenten as austraalsche Didgeridoo, afrikaansche Persussions, asiaatsche Seideninstrumenten as ok europääsche Gitarren un Synthesizers. De stimmliche Besetten arbeit mit den Kuntrast vun de deepe, weeke Stimm vun Brendan Perry un de helle Stimm vun Lisa Gerrard un ehr onomatopoetisch Singen. Gerrard singt dorbi faken nich in en wohrhaftige Spraak, man se formt mit ehr Stimm intuitive Luden, de de Musik ünnermalen doot. Perry singt tomeist op engelsch mit teemlich geheemnisvull-poetische Texten.
Loopbahn
ännernAnfäng
ännernLisa Gerrard (Oolt) un Brendan Perry (Bariton), de beid’n anglo-irische Afstammen hebbt, dröpen sik 1980 in Melbourne, Australien. Se tingeln as Muskanten dör Pubs un leven beid in dat Veerdel East Prahran mit sien multi-ethnisch Ümfeld, dat anfüng op jemehrn musikaalschen Stil intowirken. Tosamen hebbt de beiden Musiker butendem in en libaneesch Restaurant arbeit, üm sik Geld to’n Översiedeln na London to verdenen. In’t Johr 1981 hebbt de beiden tosamen mit Paul Erikson un Simon Monroe de Musikgrupp Dead Can Dance grünnt. Andreven hett dat Projekt Perry, de dorbi dat Kunzept vun en Künstlerkollektiv in’n Sinn harr, dat mit wesselnde Musiker arbeiten de. De Grupp hett sik denn aver wedder op Perry un Gerrard reduzeert, vun wegen dat de annern den hogen Ansprook vun Perry nich gerecht warrn künnen. Gerrard harr toeerst nich recht Lust, in en faste Grupp to arbeiten, man se hett Perry un de Grupp regelmatig ünnerstütt, wobi se Instrumenten spelen – vör allen dat chinees’sche Yangqin – un den Achtergrund singen de. Dat eerste gemeensome Leed, bi dat Gerrard de eerste Stimm süng, weer dat improviseerte Frontier, dat aver al de Stilelementen vun de Grupp vörwegnahmen hett: den nich-lyrischen, phonetischen Gesang vun Gerrard un atmosphäärsch-elektronische Klangstrukturen in Verbinnen mit orgaansche Instrumenten, as in den Fall en sövensaitige chinees’sche Zither.
Vun de austraalschen Musikszeen weern se aver teemlich frustreert, so dat Perry un Gerrard 1982 na London togen sünd. Perry hööp, dat he dor en Plattenverdrag kriegen de, man in de eersten Johren leven de Musiker eerstmol vun de Arbeitslosenhülp. In disse Tiet hebbt se verschedene Demobänner opnahmen, üm dat Teel vun’n Plattenverdrag vörantodrieven. Na twee Johren dröpen se denn Ivo Watts-Russel, de dree Johren vörher en lütt Independent-Label grünnt hett ünner den Naam 4AD. Watts-Russel hett een vun de Demobänner in de Hand kregen un weer sünners vun dat Stück Frontiers foorts andoon. Dat Label harr aver noch nich noog Geld, un so hett dat noch’n Tiet duert, bit en Tosamenarbeit tostannen kamen is.
In’n November 1983 hett de Grupp een vun de legendären John-Peel-Sessions bi de BBC opnahmen. Invn März 1984 keem denn dat eerste Album „Dead Can Dance“ rut. De Naam schüll en Teken dorför wesen, dode oder vergetene Saken wedder torüch in’t Leven to bringen un spelt op dat Verwennen vun middelöllerliche Instrumenten an. Dat Cover weer mit en rituelle Mask ut Nee Guinea smückt, de den Titel ok för’t Oog ransporteeren schüll: De Mask weer toeerst Deel vun en Boom, ut den nich-belevte Materie worrn is. Man dör de künstlerische Anlaag vun den, de de Mask maakt hett, hett se ehr egen Lebennigkeit för den rituellen Bruuk kregen. Disse Ümwanneln vun Beleevtheit in Unbeleevtheit un wedder torüch schüll den Karn vun dat Musikbeleevnis weddergeven. De Opnahm vun sat Albuum wies sik as teemlich swor, vun wegen dat Perry un Gerrard nich recht tofreden weern mit de inschränkten musiktechnischen Mööglichkeiten in dat lütte Achtspoor-Studio. De beiden hebbt sik dorüm mit den Klang vun jemehrn eersten Toondräger nie so recht anfrünnen künnt.
Musikaalsch Entwickeln
ännernDorna hebbt se twee Leder to dat eerste Album vun de 4AD-Musikers This Mortal Coil bistüert, vördem se in’t glieke Johr de 12"-EP Garden of the Arcane Delights opnahmen hebbt. Al een Johr late keem jemehr tweet Album mit den Titel Spleen and Ideal rut, dat in de britischen Independent-Charts bit op Rang 2 kamen is. Produzeert weer dat Album von John Rivers, de den hogen Ansprook vun dat Duo bestahn de. Dat Album schüll en Oort Vörstellen vun’t 19. Johrhundert dorstellen un wies en vullstännig Wennen weg vun elektrische Gitarren hen to akustische Instrumenten as Cello, Ketelpauken un Posaunen.
In dat Johr 1986 is Dead Can Dance op en längere Tournee gahn un hett dat drüdde Album Within the Realm of a Dying Sun op’n Markt bröcht. Dorop hebbt sik Perry un Gerrard dat Singen deelt anlehnt an de beiden Sieten vun’t Album. Ok disse Platt is vun John Rivers produzeert worrn, wobi Perry nu aver ok as Produzent mitarbeit hett. Sien Inwirken wiest sik ok in de warmeren, organischeren Töön vun de Produkschoon, vun wegen dat he sik nu vullstännig vun de klassischen Rock-Modellen wegbewegen wull. He hett sik mehr mit klassische Musik befaat un fünn sien Intressen vör allen in’n Barock mit sien kontrapunktischen Strukturen. De beiden Musiker hebbt nu beslaten, in tokamen Tieten blots noch mit klassische Instrumenten to arbeiten, de aver mit Samplers un Rekners tohopenbröcht weern. De ne’e Richt is in dat veerte Album The Serpent’s Egg ümsett worrn, dat een Johr later rutkeem. De hypnootsche Atmosphäär vun disse Opnahm wies ok groot filmisch Vermögen vun de Kompositschoon, so dat de Filmindustrie anfüng sik för de Arbeit vun de beiden to intresseeren. 1988 hebbt Gerrard un Perry den Soundtrack to den Film El Niño De La Luna (Moonchild) vun Agustí Villaronga schreven, in den Lisa Gerrard ok mitspeelt hett.
Jemehr eerste Tournee dör de USA hebbt se 1990 maakt. In’t glieke Johr keem ok dat föffte Album Aion rut, dat vun’n Titel her an Platons Philosophie anlehnt weer. Op dat Album warrt dat Intresse an de Musik vun de Renaissance düütlich. Blangen Gregoriaanschen Gesang un traditschonelle Leder boet de Musik stark op Instrumenten ut dat Middelöller op as Dreihleier un Dudelsack. Ok en Entwickeln vun de Stimm vun de beiden Singers warrt düütlich. In’t Johr 1991 is en eersten Torüchblick rutkamen ünner den Titel A Passage in Time, de ok twee ne’e Leder (Bird un Spirit) bargen de. De Tosamenstellen wiest noch mol düütlich op de musikaalsche Entwickeln, de openanner opboet ahn sik dorbi to wedderhollen.
Dat Album Into the Labyrinth weer 1993 rutbröcht. Dat verbinnt elektronische Elementen duller mit „primitive“ Weltmusik as de Saken dorför. In’t glieke Johr hebbt Perry un Gerrard mit en poor olle un ne’e Leder to den US-amerikaanschen Film Baraka bidragen un nöhmen mit Hector Zazou twee Leder op. Een Johr later keem dat Live-Album Toward the Within rut, dat wiel de USA-Tour opnahmen worrn is. Dorop weern vör allen Leder op, de vörher noch nich pulizeert worrn sünd.
Brendan Perry füng 1995 an, an en Solo-Projekt to arbeiten. Dat hett aver noch veer Johr duert, bit dat Album Eye of the Hunter fardig stellt weer. Ok Lisa Gerrard füng to de Tiet mit en Solo-Wark an, dat noch dat glieke Johr mit den Titel Mirror Pool bi 4AD publizeert worrn is. De Musik vun Perry güng nu mehr in Richt Folk un akustische Gitarr, wiel Gerrards Album vör allen orchestrale Stücken bargen de, dorünner en Faten vun Händels Largo ut Serse (dt.: Xerxes). Mirror Pool barg Leder, de in de Tiet mit Dead Can Dance entstahn, aver nich bruukt worrn sünd.
Dat Album Spiritchaser is 1996 rutkamen un barg sünners afrokaribische Musikelementen. Bestimmen weer op dat Album sünners de rhythmishcen Strukturen, de vun bit to teihn Percussion-Speler inspeelt worrn is. De musikaalsche Vördenker weer ok bi dit Album Brendan Perry. He hett de musikaalschen Strukturen entwickelt un de gemeensome Arbeit koordineert un struktureert. An’n 9. Dezember 1998 sünd de beiden Musiker uteneen gahn un de Grupp is oplöst worrn. De Grünnen dorför sünd nich bekannt worrn.
Na’t Oplösen
ännernGerrard hett bito mit verschedene Musikers tosamenarbeit as to’n Bispeel Pieter Bourke, Patrick Cassidy, Denez Prigent oder Orbital un hett sik nu ok en Naam as Filmmusik-Komponistin maakt, as to’n Bispeel för Gladiator (tosamen mit Hans Zimmer), The Insider, Ali oder Whale Rider. Perry leevt vundaag in’n County Cavan in Irland, woneem he en Samba-School (Quivvy School of Samba) leiden deit. Af un to gifft he ok Percussion-Workshops in’t olle Dead-Can-Dance-Studio. He hett wieter ok en tweet Album maakt, dat 2010 ünner den Titel Ark rutkamen is.
In dat Johr 2003 is mit Wake en Best-of-Album vun Dead Can Dance rutkamen, dat blangen Opnahmen vun de John-Peel-Session ok dat bit dorhen letzte gemeensome Leed (The Lotus Eaters) vun Dead Can Dance bargt, wat an sik Deel vun en nee Album warrn schüll.
Unvermodens geev dat in’t Fröhjohr un Harvst 2005 en gemeesome Europa- un Noordamerika-Tournee as Dead Can Dance, bi de mit de Leder Saffron, Yamyinar, The Love that Cannot Be, Crescent, Minus Sanctus un Hymn for the Fallen ok nee Material vun de beiden Komponisten speelt worrn sünd. Dat geev ok Vermoden, dat de Grupp wedder tosamen kamen schüll, man Gerrard hett in mehrere Interviews düütlich maakt, dat disse gemeensome Tournee en eenmolige Akschoon weer un dat keen wieteren Publikatschonen as Dead Can Dance mehr geven warrt. Se meen dorto, dat de beiden sik över de Johren musikaalsch to wiet vunenanner uteneen bewegt harrn un de Differenzen nich mehr ünner een Hoot to bringen weern. Liekers hebbt se 2012 mit Anastasis noch mol wedder en gemeensom Album op’n Markt bröcht un sünd 2013 op Tournee ünnerwegens mit en Reeg vun Kunzerten ok in Europa.
Diskografie
ännern| Johr | Titel |
|---|---|
| 1984 | Dead Can Dance |
| 1986 | Spleen And Ideal |
| 1987 | Within The Realm Of A Dying Sun |
| 1988 | The Serpent’s Egg |
| 1990 | Aion |
| 1991 | A Passage In Time (Best of) |
| 1993 | Into The Labyrinth |
| 1994 | Toward The Within (Live) |
| 1996 | Spiritchaser |
| 2001 | 1981 – 1998 (Best of) |
| 2003 | Wake (Best of) |
| 2005 | Memento: The Very Best of Dead Can Dance (Best of) |
| 2005 | Selections From North America 2005 (Live) |
| 2012 | Anastasis |
| 2013 | In Concert (live) |
| 2018 | Dionysus |
