James Edward Rothman

James Edward Rothman (* 3. November 1950 in Haverhill, Massachusetts) is en US-amerikaansch Biochemiker un Perfesser an de Yale University. 2013 wurr hüm gemeensam mit Randy Wayne Schekman un Thomas Südhof de Nobelpries för Physiologie oder Medizin tospraken.

Leven

Rothman kreeg 1971 en Bachelor an dat Yale College. He hett sück tonächst an de Harvard University för Medizin inschreven, hett dor aber 1976 sien Doktertitel (Ph.D.) an de Afdeelen för Biochemie maakt. Ansluutend harr he en Stäe as Post-Doktorand an dat Massachusetts Institute of Technology. En Juniorprofessur för Biochemie (Assistant Professor 1978, Associate Professor 1981) kreeg Rothman an de Stanford University in Stanford, Kalifornien, 1984 en ordentliche Professur. 1988 wurr he Perfesser för Molekulare Biologie an de Princeton University in Princeton, New Jersey. 1991 hett he de Leiden vun dat Programm för zelluläre Biochemie un Biophysik an Sloan-Kettering Institute vun dat Memorial Sloan-Kettering Cancer Center in New York City un en glieknaamigen Lehrstohl övernommen. 2004 wurr he Perfesser för Physiologie un zelluläre Biophysik an de Columbia University, New York un wurr Direkter vun dat dortige Zentrum för chemische Biologie. 2008 övernehm he de Professur för Biomedizinische Wetesnchapen an de Yale University in New Haven, Connecticut.

Wark

Rothman beschreev den Mechanismus vun de intrazellulären Membranfusion. He hett de wichtige Opdecken maakt, dat Zellen düchtig lütt Vesikel enthollen, de mit Biomembranen utstatt sünd un bannig ünnerscheedlich Proteine tüschen de Zellkompartimenten transporteeren. Disse Transportprozess, de Prozesse vun den Vesikelfloot un de Membranfusion inslutt, hett entscheeden Bedüüden för Zellwassdom un -deelen. Rothman kunn wiesen, dat de Spezifität vun den Membranfusion vun de Paarung vun bestimmt Proteine – de SNARE-Proteine – tüschen de Biomembranen afhängig is. Dör disse Opdecken kunnen tallriek physiologische Prozesse eenheitlich verklort wurrn, dorünner dat Utschütten vun Insulin, de Kommunikatschoon vun Nervenzellen un de Infektschoon vun Zellen mit Viren as den HI-Virus. Störungen in de Kontroll vun disse Membranfusionsprozesse spelen en wichtig Rull in de Pathophysiologie vun de Diabetes mellitus un vermootlich ok vun bestimmt Oorten vun Krebs. Fusions-Inhibitoren hörrt to de jüngere Medikamenten, mit deren Hülp de Infektschoon mit den HI-Virus beherrscht werrn sall, indem se en nee Membranfusion behinnern.

Utteknungen (Utwahl)

• 1986 Eli Lilly Award in Biological Chemistry
• 1986 Passano Award
• 1989 Humboldt-Forschungspries
• 1990 Heinrich-Wieland-Pries
• 1993 Laddmaatschap in de National Academy of Sciences
• 1994 Rosenstiel Award
• 1994 Liddmaatschap in de American Academy of Arts and Sciences
• 1995 Ehrendoktorat vun de Universität Regensburg
• 1996 Gairdner Foundation International Award
• 1996 König-Faisal-Pries
• 1997 Richard Lounsbery Award
• 2000 Dr H.P. Heineken Prize för Biochemie un Biophysik vun de Königlich-Nedderlannsch Akademie vun de Wetenschapen
• 2001 Otto-Warburg-Medaille
• 2002 Albert Lasker Award for Basic Medical Research; gemeensam mit Randy Wayne Schekman
• 2002 Louisa-Gross-Horwitz-Pries mit Randy Schekman
• 2007 Liddmaatschap in de American Association for the Advancement of Science
• 2010 Kavli-Pries (gemeensam mit Richard Scheller un Thomas Südhof)
• 2010 Massry-Pries
• 2010 E. B. Wilson Medal
• 2013 Nobelpries för Physiologie oder Medizin

Weblenken

• Websteed an de Yale School of Medicine