The Rolling Stones

The Rolling Stones sünd en engelsch Rockband. Se wurr 1962 vun Brian Jones, Mick Jagger un Keith Richards as Rhythm-and-Blues-Band grünnt. In de Loop vun de folgen teihn Johr wurrn de Rolling Stones to en vun de spoodrieksten Rockgruppen vun de Welt. In de 60er un 70er Johren von dat 20. Johrhunnert hebbt se sück wegen hör exzessiv Levensstil as „bad boys“ in de Musikszene etableert. De Band geiht ok hüütodag noch up Welttourneen und verapenlicht Alben. Se tellen to de „deenstoldesten“ Rockbands.

The Rolling Stones in dat Johr 2005, Toronto

The Rolling Stones in dat Johr 1965: Brian Jones, Charlie Watts, Mick Jagger, Keith Richards, Bill Wyman

De Historie

1961–1967

De Historie vun de Rolling Stones Fung Enn’ Oktober 1961 up de Bahnstieg in Dartford, Graafschaft Kent an. Mick Jagger weer up den Weg nah de London School of Economics un tööf up de Toog nah London. Keith Richards wull ok nah London, to de Sidcup Art College. De beid kennen sück all ut de Schooltiet. Jagger droog Schallplatten vun Chuck Berry un Muddy Waters ünner sien Arm un se hebbt faststellt, dat se beid vun disse Künstlers begeistert weern un hebbt sück denn verafreedt, üm Musik to hören un Rock ’n’ Roll un Blues to spelen.

Mit hör eerst gemeensam Band hebbt se in de Achterköken vun hör Öllernwohnungen öövt un hebbt sück „Little Boy Blue and the Blue Boys“ nömmt. Een vun de Blue Boys weer Dick Taylor (later hen spell he bi The Pretty Things).

In’ März 1962 hebbt Mick Jagger un Keith Richards eerstmals en Jazz-Club in Ealing (Broadway Station/London), in de de Bluesmusiker Alexis Korner mit sien Band Blues Incorporated uptreden is, besöcht. An’ 7. April 1962 hebbt se all mit Alexis Korner tosommen up de Böhn speelt (jammt nömmt man dat in de engelsch Musiker-Spraakgebruuk). Över Korner hebbt se de ut Cheltenham stammend Gitarrist Brian Jones kennen lehrt.

Brian Jones weer en bannig talenteert Gitarrist. He nömm sück domols Elmo Lewis. As Gitarrist kunn he besünners dör sien Bottleneck-Technik övertügen. In Juni 1962 hett he sück dor intensiv um bemöht, tosommen mit den Pianist Ian Stewart, en egen Band to grünnen. He snack mit Mick Jagger, de woll intresseert weer, in de Band intostiegen, wenn sien olde Dartford-Kumpels Keith Richards und Dick Taylor ok dorbi weern. Dorgegen geev dat kien Inwänne. Se hebbt denn en Repertoire vun R&B-Songs intostudeeren.

Alexis Korner's Blues Incorporated speel intüschen tweemal in’d Week (Dönnerdag un Saterdag) in de Londoner Marquee Club. Wiels he en Upnahmtermin bi de BBC harr, muss he de för den Dönnerdag, den 12. Juli1962 verinbart Uptreden in de Club afseggen un hett as Ersatz de Band üm Brian Jones vermiddelt.

In de Besetten Mick Jagger (Gesang), Keith Richards (Gitarr), Brian Jones (Gitarr), Dick Taylor (Bass), Ian Stewart (Klaveer) un Tony Chapman (Slagtüüch) harrn de Rollin' Stones an 12. Juli 1962 in de Marquee Club in London hör eerst Uptreden. Brian Jones harr sück bi de Naam Rollin' Stones dör de Muddy-Waters-Blues 'Mannish Boy' (1956) un de dore Reeg „I'm a rollin' stone“ inspireeren laaten.

An’ 7. Dezember 1962 wurr Dick Taylor dör de Bassisten Bill Wyman ersett. De intüschen dat Slaagtüüch bedeenend Mick Avory is gliekfalls utscheden. In’ Januar 1963 neem Charlie Watts, de de annern all kennen deen vun Alexis Korners Blues Incorporated, de Positschoon as Slaagtüchspeeler in. Dat eerste Uptreden in disse Formatschoon harrn se an’ 14. Januar 1963 im Flamigo Jazz-Club in Soho. Se nömmen sück af disse Tiet The Rolling Stones.

En eloquent jung Mann, Andrew Loog Oldham, de nah en kört Bewerbungsgespräch vun de Rolling Stones as hör Manager verplicht wurr, hett de Band en Plattenverdrag bi Decca Records besörgt. Noch vör de Verapenlichen vun de eerste Single Come On (7. Juni 1963/# 21 UK), en Kompositschoon vun Chuck Berry, hett de Manger aver ok dorför sorgt, dat Ian Stewart nich länger Lidmaate vun de Grupp bleev. Oldham weer de Meenen, „dat söss Bandlidmaaten eenfak to vööl weern un Stewart ok nich hip genoog utsehn dee“. As Pianist un Roadie bleev Ian Stewart de Stones aber bit to sien Dood (1985) erhollen. Andrew Loog Oldham wull de Stones as „wöst“ Version vun de Beatles upbuen un stiliseer hör anfangs as „Droogs“, junge Kriminelle ut Anthony Burgess' Roman A Clockwork Orange.

Nahdem se sück mit John Lennon un Paul McCartney drapen harrn, de to en Stones-Uptreden in de Crawdaddy Club in Richmond kommen weern, hebbt de beid den Stones hör Kompositschoon I Wanna Be Your Man överlaten. Dit Stück (mit rasantem Bottleneck-Gitarrensolo vun Brian Jones) is an 1. November 1963 as tweete Single vun de Rolling Stones (# 12 UK) rutkommen.

An’ 17. Januar 1964 wurr de Schallplatt The Rolling Stones verapenlicht. De Schallplatt mit de Stücken Bye Bye Johnny, Money (That’s What I Want), You Better Move on un Poison Ivy keem up Platz 15 vun de UK-Charts.

Not Fade Away, en Kompositschoon vun Norman Petty un Buddy Holly, de an Bo Diddley erinnern de, weer dat nächste Leed. Se wurr an 21. Februar 1964 Grootbritannien rutbrocht un keem up Platz 3 in de Charts. Dat weer aver ok de eerste Verapenlichung vun de Stones in de USA (9. März 1964).

De eerste Langspeelplatt The Rolling Stones wurr an’ 26. April 1964 rutgeven un beleg elf Week lang den eersten Platz in de UK-Charts. In de USA keem de LP ünner de Titel England's Newest Hitmakers an’ 10. Mai 1964 rut un up Platz 11 in de Charts. In Juni 1964 hebbt de Stones ok hör eerst US-Tournee makt, Leeder upnommen in de Chess-Studios in Chicago un to’n Tourneestart de Egenkompositschoon Tell Me as Single verapenlicht – ünner de Komponisten-Pseudonym Nanker/Phelge.

Mit de an’ 26. Juni 1964 verapenlicht Single It's All Over Now harrn de Stones hör eerste Nummer-Een-Hit in UK. In August 1964 hebbt se noch en Wark mit de Titel Five by Five rutgeven, up dat folgend Stücken weern: If You Need Me, Empty Heart, Confessin the Blues, 2120 South Michigan Avenue un Around and Around. In Grootbritannien geev dat för disse EP 200.000 Vörbestellungen.

To’n Anfang van hör Karriere hebbt Jagger un Richards ehr musikaalsch Tätigkeit hööftsächlich up Böhnen-Uptreden konzentreert, dormit se mögelk gau bekannt wurrn deen. Eegen Stücken hebbt se dorbi wenig komponeert. Se hebbt sück meest ut dat Repertoire vun US-amerikaansch Blues-Musikers, as t. B. Muddy Waters, Howlin' Wolf, Willie Dixon, Robert Johnson, John Lee Hooker un Chuck Berry bedeent.

Oldham hett dorup drängt, vermehrt eegen Leeder to schrieven, wiels sück dat beter vermerkten laten dee. Anfangs hebbt Jagger und Richards aber meest blots Balladen komponeert, so as As Tears Go By, wat, vun Marianne Faithfull sungen, Midden 1964 to een Top-Ten-Hit in Grootbritannien wurr.

De nächste Nummer-Twee-Single, dat Bluesstück Little Red Rooster (verapenlicht in GB an’ 13. November 1964), weer en Cover-Version un stamm in’ Original vun Willie Dixon. Dat Stück is prägt dör dat subtile Speel vun Brian Jones up de Slide-Gitarr un Mick Jaggers Mundharmonika.

Hör eerst sülvst verfaat Nr. 1 in England wurr de an’ 26. Februar 1965 verapenlicht Single The Last Time, de sück allerdings nah an de Gospel This May Be The Last Time anlehnt, de toeerst 1954 vun The Staple Singers upnommen wurr un later hen (1957) en groden Hit vun de Blind Boys Of Alabama weer.. Denn keem (I Can't Get No) Satisfaction (27. Mai 1965). Dormit hebbt de Stones den weltwieten Dörbröök schafft (#1 in Grootbritannien un USA). In dat glieker Johr keem mit Get Off of My Cloud (22. Oktober 1965) noch en Leed up Platz 1 in de USA un Grootbritannien.

In September 1965 hebbt se denn ok hör eerst Österriek- un Düütschland-Tournee maakt (Mönster, Essen, Hamborg, München, Berlin un Wien).

1966 wurr hör Album Aftermath (blots mit eegen Kompositschonen), neben Revolver vun de Beatles, Pet Sounds vun The Beach Boys un Blonde on Blonde vun Bob Dylan, as en vun de groot Alben ut dat Johr weert.

De Singles vun dat Johr 1966 weern 19th Nervous Breakdown (verapenlicht an’ 4. Februar 1966, Nr. 2 UK-/US-Charts), Paint It Black (verapenlicht an’ 7. Mai 1966, Nr. 1 UK-/US-Charts) un Have you seen your Mother, Baby, standing in the Shadow? (verapenlicht an’ 23. September 1966, # 5 UK, # 9 US).

De Rolling Stones weern siet 1963 dörgahnd up Konzertreisen, hebbt nebenher noch vööl Daag un noch mehr Nachten in Tonstudios tobrocht, un weern Enn’n vun dat Johr temelk schoon af, besünners de gesundheitlich anslahn Brian Jones full dat stuur, de Weg in dat vörleggt Tempo mittogahn.

An’ 13. Januar 1967 wurr Let's Spend the Night Together (# 3 UK), mit de gliekwertig Rücksiet Ruby Tuesday (# 1 USA), rutbrocht. Dat an’ 22. Januar 1967 verapenlicht Album Between the Buttons keem in Grootbritannien up Platz 3 un in de USA up Platz 2 vun de Charts. As de Stones 1967 en Uptritt in de Ed Sullivan Show harrn, mussen sie den Text vun de Single in „Let's spend some time together“ ännern, wiels de US-Amerikaner ja immer war aansch sünd.

Ernsthaftere Probleme kregen se in de Verloop vun dat Johr aver noch. In Keith Richards' Landhuus Redlands in Sussex funn an’ Weekenenn’ 11./.12.1967 en Party statt, an de u. a. de Fotograf Michael Cooper, de Kunsthändler Robert Fraser, George Harrison un Pattie Boyd as ok Mick Jagger un Marianne Faithfull deelnommen hebbt. Nahdem George Harrison un Pattie Boyd de Party verlaten harrn, geev dat en Razzia (Keith Richards meent immer noch, dat de Polizei so lang tööft hett, bit Harrison mit sien Frau de Partie verlaten hett). Bi Jagger hett man blots harmlose, in England aber verboden Amphetaminen funnen, de en Dokter Marianne Faithfull in Italien verschreben harr. Richards wurr anklaagt wegen Duldung vun de Konsum vun Ruuschmiddel in sien Huus. Dat harr to mehrjohrig Haftstrafen föhren kunnt. Eerst as en Zeitungsredakteur vun Times inschalt' wurrn is, hebbt se blots noch Geldstrafen verhangt. Jagger hett en Nacht in’ Knast verbrocht un sall dor dat Leed 2000 Light Years from Home schreven hemm. In’ Mai 1967 wurr Brian Jones verhaft; bi hüm funn de Polizei Tabletten, Marihuana un Kokain-Spuren. Mit de Uplaag, sück in professionalle Hülp to begeben, keem he ünner Kautschoon weer free.

Tüschen de Verhaftungen un Gerichtsverhandlungen gungen de Stones 1967 noch mal up Europa-Tournee, dorbi geev dat veer Uptreden in Düütschland (Bremen, Köln, Düörpm un Hamborg).).

Stücke, de up de USA-Verapenlichungen vun Aftermath un Between the Buttons nich enthollen weern, dree nee Leeder (My Girl, Ride on Baby und Sittin' on a Fence) as ok en paar Singles geev dat up de Album Flowers, dat an’ 15. Juli 1967 rutgeven wurr (# 3 US-Charts).

An’ 20. August 1967 hebbt de Stones We Love You (# 8 UK, # 14 US) verapenlicht. Dat Stück fangt an mit Schritten un dat Döörknallen vun en Zellendöör, as ok en fulminant Piano-Intro vun Nicky Hopkins. John Lennon un Paul McCartney sünd in de Achtergrundchor dorbi. Offiziell würr verkünd, dat sück dat um en Dank vun de Stones an hör Fans hanneln dee, wohrschienlich hebbt se mit dat Leed aver woll eher de Boulevardspresse vernaah bruukt, de sück bannig freut hebbt över de Razzien un Verhaftungen (un villicht ok gezielte Informatschonen an de Polizei wiederleit hett).

As musikaalsch Antwort up dat bahnbrekend Album Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band vun de Beatles un den Tietgeist folgend, hebbt de Stones en psychedelisch präägt Album upnommen: Their Satanic Majesties Request (8. Dezember 1967, # 3 UK, # 2 US) liggt kompositorisch un sound-experimentell en veelschichtig Musikkonzept togrunnen un wiest mit 2000 Light Years From Home un She's a Rainbow twee atypische Stones-Klassiker up.

1968–1972

En nee Single keem an’ 24. Mai 1968 rut: Jumpin' Jack Flash mit de typisch Gitarrenriffs vun Keith Richards un druckvull Bassloopen(Wyman speel Örgel!). Dorto keemen Charlies knakendröög Drums un Mick Jaggers Stimm mit snobistisch Cockney-Akzent, wat dat Leed to en Nummer-Een-Hit maken dee. Enn’1968 wurrr Beggars Banquet verapenlicht. De LP enthollt klassischen Country Blues, Rhythm & Blues un Rock. Dat is dat eerste vun veer in Folge rutgeven Studio-Alben, de as de besten vun de Rolling Stones gellen un somit de Johren van 1968 bit 1972 as de fruchtboorst Tiet vun de Musikgrupp dokumenteren.

An’ 11. Dezember 1968 funn in London de „Rolling Stones-Rock and Roll-Circus“ statt. Dat weer en Show, de för dat Feernsehn uptekend wurr. Inladen weern t.B. John Lennon, The Who, Jethro Tull un Taj Mahal ein. De Upteknung (mit Füerschlucker un Artisten) wurr aber nich in’t Feernsehn wiest, wiels de Stones de Meenung weern, dat hör Uptritt tegenöver de Show vun The Who düütlich swacher weer. 1995 wurrr de „Rolling Stones-Rock and Roll-Circus“ as Video (un ok as CD), later hen as DVD, verapenlicht.

Aver Jagger, Richards un besünners Brian Jones harrn gesundheetliche Probleme un all siet twee Johr kien Konzerten mehr geven. Jones weer wegen sien Drogenproblemen in en slechten körperlichen Verfaten un weer ok vörbestraft. Up Drängen vun Jagger un Richards hett he de Grupp an’ 8. Juni 1969 verlaten. He wull denn en neen progressive Blues-Band grünnen, aber dorto keem dat nich mehr. An’ 3. Juli 1969 is he ünner nich klärte Umstännen bi en Party in sien Pool afsoppen. Dat twee Daag later to de Inföhrung vun de nee Gitarrist Mick Taylor – he keem vun John Mayalls Bluesbreakers – plant Free Concert in de Londoner Hyde Park wurr to en Gedenkverstaltung för Brian Jones. Vör ruch weg 250.000 Minschen droog Jagger in Gedenken an Brian Jones en Gedicht vun Shelley vör, leet hunnerte vun Flinnerkens upstiegen un sung to’n eersten Mal live de nee Nummer-Een-Hit vun de Stones: Honky Tonk Women.

In November 1969 wurr Let it Bleed verapenlicht; dat Nahfolgealbum för Beggars Banquet. In de sülvig Maand maken se ok nah en tweeenhalf Johr en USA-Tournee mit vööl Spood. Up Get yer ya ya's out sünd Live-Upnahmen vun disse Tournee ut New York un gellt as en vun de beste Live-Alben vun de Rockmusik. De positive Indruck vun disse Tournee wurr aber uphoben dör dat, wat in dat noordkalifornischen Altamont an'n 6. Dezember 1969 passeert is. Bi disse in kört Tiet ümorganiseert Free Concert keemen ruch weg 300.000 Minschen un hebbt Jefferson Airplane, Santana, Crosby, Stills, Nash & Young un de Flying Burrito Brothers sehn un höört, aver veer Minschen sünd dorbi to Dood kommen. De 18johrig Meredith Hunter is dorbi vun en as Ordner anhüerten Hells Angels direkt vör de Böhn, angeblich in Notwehr, afstoken wurrn. He harr mit en Pistol in Richtung Böhn zielt. Disse Vörfall weer in Nahhineen Bekieken dat Enn’ vun de meest freedfull Love and Peace Generation. En Film över de US-Tournee wurr dör Albert un David Maysles dreiht un keem ünner de Titel Gimme Shelter in de Kinos.

Anfang vun de 70er Johren leep de Plattenverdrag mit Decca Records ut un se hebbt sück vun hör Manager Allen Klein trennt, ok wenn sück de Rechtsstriedereen över Johren trucken. Dat weer aber ok so, dat de Stones dordör meest pleite weer, wiels de Rechten all bi Decca liggen bleven. In England mussen de Stones hooch Stüern betallen, also sünd se nah Süüdfrankriek trucken un hebbt hör eegen Plattenlabel grünnd: Rolling Stones Records – mit de intüschen weltbekannt root Tuung as Markenteken, de, anners as de Lüüd meenen, nicht vun Andy Warhol, sonnern vun John Pasche maakt wurrn is. De Stones-Tung wurr to’n eersten Mal 1971 up de Binnerhüll vun dat Album Sticky Fingers verapenlicht. Dör dat eegen Plattenlabel weern se unafhängiger vun de groot Plattenfirmen, de Rechten vun de Verapenlichungen, de nu kommen deen, harrn se. De finanzielle Laag, besünners vun de beid Songschrievers Jagger un Richards, hett sück denn ok gau verbetert.

Ofschoons Mick Jagger immer weniger Tiet mit sien Kollegen verbringen de, he weer so nah un nah to’n Lidmaat vun de internatschonale Jetset upstegen, lepp dat musikaalsch aver wiederhen goot mit. In April 1971 wurr dat vun de Kritiker düchtig lobt Album Sticky Fingers verapenlicht. För nee Impulse sörg de middererwielen fast in de Grupp inegreerte Mick Taylor, de in’ Trüggblick as de handwarklich best vun all de Stones Gitarristen gellt, wat he t.B. in de Leeder Sway, Can't You Hear Me Knocking un Moonlight Mile ünner Bewies stellen de.

In de Keller vun de vun Keith Richards miet Villa Nellcôte in dat süüdfranzöösch Villefranche-sur-Mer entstunn de nächste Klassiker: Exile on Main Street. En Dübbelalbum, dat to’n Anfang bi de Kritikers, wiels dat so ruch weer un en unfertigen Sound harr, gar nich goot ankeem. Intüschen is dat genau annersrüm un wurrd nu as könstlerisch Hööchtpunkt vun de Stones sehn. Wenn dat um en Afstimmen vun de beste Alben vun all Tieden geiht, is Exile nu immer vörn dorbi.

1973–1983

De Tourneen in de Johren 1972 (USA) un 1973 (Europa) hebbt an de Spood vun dat Dübbelalbum anknüppt un de Starken vun de Stones upwiest. In de USA hebbt se 1972 bi jedes Konzert immer de sülvigen Stücken speelt, aber Mick Taylor kunn mit sien Gitarrensoli in Love in Vain un Midnight Rambler övertügen. Up de US-Tournee 1972 wurr in Fort Worth un in Houston de Konzert-Film Ladies and Gentlemen, the Rolling Stones dreiht. En inoffiziell Film, Cocksucker Blues, wurr nich verapenlicht, wiels he dat Tourneeleven ungeschminkt mit Sex-un Drogenszenen wiesen de un dorüm för dat Publikum as nich passlich ansehn wurr.

An’ 18. Januar 1973 hebbt de Stones in dat Inglewood Forum / Los Angeles en Benifizkonzert för de Oppers vun dat Eerdbeven (1972) in Nicaragua geven.

De Europa-Tournee 1973 gellt as Hööchtpunkt vun de Rolling-Stones-Konzertkarriere. En in Brüssel an’ 17. Oktober upnommen Live-Album is nie offiziell rutgeven wurrn un kurseert blots as Röövpressung. Dat gellt as best Live-Upnahm vun de Stones. Vööl Musikkritikers kummt dat komisch vör, dat en vun de starksten Livephasen vun de Grupp undokumenteert blieven moot.

To de Europatournee 1973 weer dat Album Goats Head Soup rutkommen, dat as eher swach instuft wurrn weer. In Nahhinnen harr dat ganz eenfach nich de Standard vun de Vörgängeralben. In dat Gesamtwark vun de Stones nimmt dat aber liekers en hohen Positschoon in, un dat nich blots, wiels dat Leed Angie dor up weer, een vun hör gröttste Hits. De nächst Alben It’s Only Rock ’n’ Roll (1974) un Black and Blue (1976 – to’n eersten Mal mit Ron Wood vun de Faces) harrn en Mangel an Inspiratschoon.

Aver de Stones fullen Enn’n vun de 60er Johren nich blots dör hör Musik up, sonnern ok dör hör Skandalen. Besünners Keith Richards maak dör sien Drogenkonsum vun sück reden. Midden vun de 70er Johren weer dat eenig blots noch en Fraag vun de Tiet, wanneer he Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin oder Jim Morrison upfolgen würd. Dat Fotomodell Anita Pallenberg, mit de he tosommen weer un de ok düchtig heroinafhängig weer, schien hüm mit rünner to trecken. 1977 hebbt se hüm aber in Toronto wegen Drogenbesitt verhaft und dat weer woll en heelsamen Schock för Richards. In Tosammenhang mit de Prozess, de denn keem, wo he bit to söben Johr Haft harr veurdeelt wurrn kunnt, hett he sück vun Heroin los seggt. He hett denn blots en Geldstraaf kregen un en Uplaag vun dat Gericht, dat he för den kanaadsch Blinnenstiftung (Canadian National Institute for the Blind -CNIB) 1979 in Oshawa, Kanada, en Gratiskonzert geven muss. Mit de ielig tosommenstellt Grupp New Barbarians un de Rolling Stones hett he dat denn ok maakt. .

Ok in de Gruppe harr dat intüschen Verännerungen geven. In Dezember 1974 hett Mick Taylor de Band verlaten. As Nahfolger wurr, nahdem he de Stones eerst as Gastgitarrist up en USA-Tournee ünnerstött harr, in’ Dezember 1975 offiziell vörstellt, Ron Wood. He harr twaars nich de glieke Virtuosität as Mick tayler, pass aver vun Charakter her beter in de Grupp. Keith Richards weer vun dat Utscheden vun Taylor woll nich so begeistert. He hett in en Feernsehinterview seggt: "Dat is en Frechheit, entwedder Du deist de Stones in’ Sarg verlaten, oder se schmiet Di rut."

Vööl düüt dorup hen, dat de musikaalsch Spood vun de Band in de fröhe 70er Johren bannig up Mick Taylors Gitarrenarbeit torüchtoföhren is. Dat Verhältnis tüschen den Stones un Mick Taylor kann man as verkrampt beteken, aver Mick Jagger erkennt den Infloot vun Taylor intüschen an. In en Biographie hett he seggt, dat he sück wunnert, worüm Taylor as Solokünstler kien Spood harr. Mick Taylor sülvst tingelt mit sien eegen Band in lütt Clubs rüm und seggt sülvst, dat dat woll en Fehler weer, de Stones (so fröh) to verlaten.

Up de gigantisch inszeneert US-Tournee 1975 hebbt de Stones so wat vun slecht speelt, dat de Kritikers all menen, dat Enn’n vun de Grupp weer nich mehr wiet. De unpräszis Singeree vun Mick Jagger full ok bi de Europa-Tournee 1976 negativ up (bispeelswies up dat offiziell Live-Düppelalbum Love You Live). Aver in disse Tiet harr Mick Jagger sowieso anner Bohnen up Böhn-He leev – so as anner Künstlers, to’n Bispeel David Bowie ok – sien androgyn Image am starksten ut.

Ron Wood hett sük good in de Grupp integreert un Keith Richards meent: "Mit Mick (Taylor) weern de Fronten insowiet afstaken, as dat he för de Soli tostännig weer un ik de Rhythmus-Gitarr speel. Bi Ronnie is dat anners, wi könnt uns tegensietig tospelen..." (Quelle: The Rolling Stones - In eigenen Worten / Palmyra-Verlag)

Dat ruuger Gitarrenspeel vun Wood maak sück in de Musik vun de Stones bemarkbor un funn sien Hööchtepunkt in de för vööl Kritikers leste Meesterwark Some Girls, dat 1978 as Antwoort up de Punkbewegung rutkommen de. Dor is all in, wat en klassisch Stones-Album utmaakt: Inprägsam Gitarrenriffs mit stark Blueswuddels, antööglich chauvinistisch Texten un en geniales, Protest utlösend Cover.

De utgahnd 1970er sünd noch mal vun en groot Kreativität kenntekend. In disse Tiet sünd vööl Leder entstahn, de noch Grundlaag för de folgend dree Alben weern: Emotional Rescue 1980, Tattoo You 1981 un Undercover of the Night 1983.

Meest al automatisch sloot sück de Verapenlichungen vun Some Girls un [Tattoo You Tourneen an; de Konzerten funnen meest blots noch in Stadien statt. 1978 hebbt se van 10. Juni bit 26. Juli en USA-Tournee makt.

Van 25. September bit 19. Dezember 1981 hebbt de Rolling Stones de bit dato gröttste Tournee in de Musikbranch absolveert ; över 2 Million Besöker hebbt de Stones en Verdeenst vun ruch weg 50 Million Dollar inbrocht. Dat in’ Juni 1982 rutgeven Album Still Life enthollt Upnahmen vun disse Tournee. Dokumenteert wurr dat Konzertereignis ok för dat Kino: Hal Ashby hett de Konzerte vun de Tournee filmen laten. 1983 geev dat de Film Rocks Off in Düütschland. In de USA leep de Film ünner de Titel Let's spend the Night together.

In’ Sömmer 1982 geev dat eerstmals siet 1976 ok weer Uptreden vun de Grupp in Europa, de, bit up dat Konzert in Frankfurt an’n Main, blots in Footballstadien stattfunnen. Ok mit disse Tournee harrn se bannig Spood (de Korten för de 6 Konzerte in Düütschland harr se in een Dag verköfft). Ok in Betoog up de Zuschauers wurrn nee Bestmarken upstellt.

1983–1988

In de 1980ern keem dat to massiv Spannungen binnerhalf vun de Band, wiels Keith Richards un Mick Jagger sück in de Plünn kregen harrn. Mick Jagger wull partout nich mit de Stones up Tournee gahn (wedder to de 1983 verapenlicht LP Undercover noch to de 1986-er Verapenlichung Dirty Work), he wull sück um sien Solo-Karriere kümmern. So hett Jagger de Alben She's The Boss (Februar 1985) un Primitive Cool (September 1987) rutbrocht un hett sück ok mit de dorup folgend Konzerten sülvstännig maakt. He speel aver in disse Konterte meest blots Stones-Leeder, wat Keith Richards gar nich goot funn. Jagger sien Plan, ok as Solo-Künstler to’n Superstar to wurrn, gung letztendlich nich up.

Aber ok Keith Richards gung nu in’t Tonstudio. Mit en paar befrüend Musikers, as Steve Jordan un Ivan Neville, hett he en Album upnommen. Talk is Cheap keem an’ 3. Oktober 1988 rut. Mit de X-Pensive Winos gung he up Tournee dör elf Städer in de USA (November/Dezember 1988), wo he meest blots egen Leeder spelen de (Utnahmen weern t.B. Happy, Before They Make Me Run.

Vör de Verapenlichung vun dat Album Dirty Work (März 1986) hebbt de Stones bi CBS-Records en nee Verdrag sloten, de hör 25 Million Dollar inbrocht hett. De meest Leeder up Dirty Work klingt schroff un mennig Leeder dorto gewollt unfardig. Richards övernimmt to’n eersten Mal up en Album bi twee Leeder de Vocalparts (Sleep Tonight un Too Rude).

To’n Gedenken an de storven Ian Stewart is an’ Enn’n vun de tweete Siet en 30 Sekunden lang Upnahm to hören, in de he sien typisch Boogie-Woogie-Klaveer speelt. De Single Harlem Shuffle keem in Grootbritannien un in de USA jewiels in de Top Ten vun de Charts.

1989–2000

In’ Januar 1989 truffen sück Mick Jagger un Keith Richards to en paar Drinks up Barbados. Se harrn hör Gitarren un Keyboards mit, se hebbt hör Striedereen beend’ un Leeder för en nee Album schreben. To de Upnahm vun de Grupp – inklusive Mick Taylor, Ronnie Wood un Ian Stewart – in de Rock and Roll Hall of Fame an’ 18. Januar 1989 hebbt se hör Upholt up de Eiland ünnerbroken.

De Stones hebbt denn in Juni und Juli dat Album Steel Wheels (verapenlicht 28. August 1989) upnommen. Dorför harrn se all de Single Mixed Emotions rutgeven, de in Grootbritannien un USA ünner de best Teihn vun de Charts kommen is. An’ 31. August 1989 hebbt de Stones nah söben Johr mol weer en Tournee maakt, de Fans harrn do ok all up töövt. As wietere Musiker weern de Keyboarder Chuck Leavell un Matt CLifford, de Saxofonist Bobby Keys un twee Singersche för de Achtergrund mit dorbi. De Veranstalter hebbt de Stones Innahmen vun 70 Million Dollar toseggt.

De Europa-Tournee funn 1990 ünner de Titel Urban Jungle statt. Dat geev twee Konzerten mit de Steel-Wheels-Böhn vun de USA-Tour in Berlin-Weissensee. Um de Böhn nah Europa to schaffen, hett man twee Jumbojets bruukt. De Stones hebbt hör Fans eerstmals nah langer Tiet ok mehrer Leeder ut de 60er Johren, so as Paint It, Black, Ruby Tuesday un 2000 Light Years from Home dorbrocht. Meest ebenso bedüüdend as de Musik weer aver ok de Inszeneeren vun de Konzerte mit Kulissenupbo, Videowannen, Luchtereffekte, upblasbar Puppen. Up dat in April 1991 verapenlicht Live-Album Flashpoint weern Upnahmen vun disse Tournee un twee nee Studioupnahmen „Sex Drive“ un „Highwire“. Disse Leeder wurrn aber nich vun de BBC spelt, wiels se sück kritisch mit de Tweeten Golfkrieg utnanner setten deen.

Nahdem de Verdrag mit CBS-Records utloopen weer, funn’ de Stones in Virgin-Records 1991 (bi en Gage vun ümrekend 38,1 Million Euro) en nee Verdriefspartner.

1993 hett Bill Wyman ut persönlich Grünnen de Grupp verlaten. Up de folgend Platten un Tourneen speel de Bassist Darryl Jones, de aver nich as offiziell Bandlidmaat tellen deiht. .

De Stones hebbt hör spoodriek Welt-Tourneen wieder maakt, kregen aver immer mehr Kritik, wiels dat all to groot, to dörorganiseert, perfekt un vermarkt weer. Spontanität geev dat nich mehr.

Love is strong weer en nee Single, de an’ 4. Juli 1994 rutbrocht wurrn is. Disse Leed weer ok up de nächst LP Voodoo Lounge, de an’ 11. Juli 1994 rutbrocht wurr. Voodoo Lounge wurr een vun de bestverköfft Alben vun de Stones. Natüürlich geev dat ok weer en nee Welttournee un de Voodoo-Lounge-Tournee wurr de bit dorhen spoodriekst Tour in de Musikhistorie. De Böhnenpräsentatschoon hett nee Maßstäbe sett: De Middelpunkt in de Upbo weer en Chroom-Suul, de as Hals un Kopp vun en Kobra utsehn de, un de füerspeen kunn. Dorto keemen överdimensional Videowannen, wo nich blots de Musikers up to sehn weern, sonnern ok Computeranimatschonen.

Nebenbi aver to glieker Tiet hebbt de Stones ok noch en paar Konzerten in Clubs geven (t.B. dat Paradiso in Amsterdam). Disse Konzerten sünd mitschneden wurrn. Disse, un nee Studio-Upnahmen vun old Stones-Leeder (aber mit akustisch Gitarren) weern up den an'n 13. November 1995 verapenlicht Stripped enthollen.

An’n 22. September 1997 hebbt se Anybody seen my Baby vun dat Album Bridges to Babylon, wat five Daag later rutkeem, verapenlicht. De Tournee dorto fung an’ 23. September 1997 in de USA (so as immer) an. 1998 kemen se dormit nah Europa. Ok hier weer dat weer en prachtig Böhnentheater.

Live-Upnahmen vun de Bridges-to-Babylon-Tournee sünd up dat dat Album No Security verapenlicht, de an’ 2. November 1998 rutkeem. Eerstmals geev dat nah en Live-Album en Tournee: Van 25. Januar bit 20. April 1999 funn de No-Security-Tour dör Noord-Amerika statt.

Üm de in dat Johr 1998 utfallen Konzerte nahtohollen, hebbt de Stones van 29. Mai bit 20. Juni 1999 de Bridges-to-Babylon-Tournee in Europa wieder makt.

Nah 2000

To dat 40-johrig Bestahn fungen de Rolling Stones an’ 3. September 2002 in Boston de Forty Licks-Tour an, de weer rund um de Eer gung. An’ 30. September 2002 keem dorto de Dübbel-CD Forty Licks rut. Up dit Album sünd eerstmals Leeder vun de Stones ut all Perioden (also ok ut de Decca-Tiet) enthollen; up dat Album sünd aver ok veer nee Leeder.

To’n eersten Mal siet de fröhe 70er Johren hebbt de Rolling Stones up de 40-Licks-Tour nich blots in Stadien, sonnern ok in lüttkere Hallen un in utsöcht Clubs, so as to’n Bispell Circus Krone oder Olympia Park in Paris, speelt. Utschnitten ut disse Konzerten sünd up de Box „Four Flicks“ enthollen, de an’ 3. November 2003 verapenlicht wurr un up dree DVDs je een vun de ünnerscheedlich Stadion-, Arena- un Theater-Shows enthollen deiht. Up de veerte DVD is de Vörbereitung vun de Tournee (mit Band-Proben) dokumenteert.

Tüschen twee Uptreden in Europa sünd de Stones Enn’n Juli 2003 nah Kanada flogen, um an een Freeluft-Konzert in Toronto, de togunsten de Bekämpfung vun de SARS-Epidemie afhollen wurr, deeltonemmen. Ok dorto geev dat nahst een DVD („SARStock“) Ok AC/DC un Justin Timberlake hebbt doran deelnommen. Wegen de SARS-Epidemie sünd in Fröhjohr 2003 de Konzerte in Hongkong utfallen, aver nahst in November 2003 nahholt wurrn.

2005 hebbt se een nee Welt-Tournee in Boston anfungen. In Amerika weern neben Mick Jagger (voc, gtr, harm), Keith Richards (gtr, voc), Ronnie Wood (gtr) un Charlie Watts (dr) folgend Musiker dorbi: Darryl Jones (bass,bvoc), Bobby Keys (tsax), Chuck Leavell (keyb, bvoc), Lisa Fisher (bvoc), Bernard Fowler (bvoc, perc), Blondie Chaplin (bvoc, gtr, perc), The New West Horns (Tim Ries - sax, key; Michael Davis - tb; Kent Smith - tp). Ok en nee Studioalbum is verapenlicht wurrn, ünner de Titel A Bigger Bang.

Dat gröttste Konzert bi de Bigger-Bang Tour funn an 18. Februar 2006 in Rio de Janeiro statt. Ruch 1,2 Million Lüüd weern an de Strand vun de Copacabana vör een monströös Böhn. De Besöök kost nix, de Stadt harr aber 750.000 Dollar betallt. Dorto keemen noch Sponsorengelder.

In de Bigger-Bang-Tour sünd de Stones an’ 8. April 2006 eerstmals in Shanghai (Grand Stage) uptreden. Vör 8.000 Besökers hett de Grupp up Bidden vun de chinesisch Regeeren keen Leeder mit sexuellem Inhollt speelt (Honky Tonk Women, Brown Sugar, Let's Spend the Night Together). In Europa fung de Bigger-Bang-Tournee wat later an as plaant. Keith Richards harr en Koppverletzung up de Fidschi-Inseln kregen. Of hüm en Kokosnööt up Kopp fallen is oder he vun de Boom rünner, is woll so ganz klor nich. Van 11. Juli (Mailand) bit 20. September 2006 (Horsens, Däänmark) weern se in Europa up Tour.

2007 hebbt se noch mol de Tour maakt. Mehr as en Half Milliarde Dollar keemen tosommen.

För März 2008 is en nee Album vun de Rolling Stones mit Naam "Shine A Light" ankünnigt. Dit is ok de Titel vun en dokumentaarsch Konzertfilm över de Grupp vun Speelbaas Martin Scorsese. Disse Film leep ok up de Berlinale 2008. An’ 4. April 2008 löppt de Film de in de Kinos an.

2021 is Slagtüüchspeler Charlie Watts storven.

Diskografie

Bemarkenswert is de eher seltsam anmutend Verapenlichungspolitik vun de Stones. Bit hüt gifft dat kein Gesamtutgaav vun hör Wark, de ok bither nich verapenlicht Stücken enthollen deiht. Mit de Verapenlichung von Forty Licks in dat Johr 2002 sünd aber to’n eerste Mal de bekannst Leeder ut de beid Epochen (mit 1964 bit 1970 un nah 1971 bit 2000) enthollen. Dat 2005 verapenlicht Album Rarities harr ok nich de vun de Anhängers verwacht Raritäten.

De Tabell sall en Överblick mögelk maken:

Datum	UK-Verapenlichungen	US-Verapenlichungen
April 1964	The Rolling Stones
April 1964		The Rolling Stones: England’s Newest Hit Makers
Oktober 1964		12 x 5
Januar 1965	No. 2
April 1965		Now
Juli 1965		Out of Our Heads
September 1965	Out of Our Heads
Dezember 1965		December’s Children
April 1966	Aftermath
Mai 1966		Aftermath
November 1966		Got Live If You Want It! (Live)
Januar 1967	Between the Buttons	Between the Buttons
Juni 1967		Flowers
November 1967	Their Satanic Majesties Request
November 1968	Beggars Banquet
November 1969	Let it Bleed
September 1970	Get Yer Ya-Ya’s Out (Live)
April 1971	Sticky Fingers
Mai 1972	Exile on Main Street
August 1973	Goats Head Soup
Oktober 1974	It’s Only Rock ’n’ Roll
Juni 1975	Made in the Shade
Juni 1975	Metamorphosis
April 1976	Black and Blue
September 1977	Love You Live (Live)
Juni 1978	Some Girls
Juni 1980	Emotional Rescue
März 1981	Sucking in the Seventies
August 1981	Tattoo You
November 1983	Undercover
Juli 1984	Rewind
März 1986	Dirty Work
August 1989	Singles Collection: The London Years
August 1989	Steel Wheels
Juni 1990	Hot Rocks 1964-1971
April 1991	Flashpoint (Live-Album mit 2 ne’e Leder)
November 1993	Jump Back: The Best of The Rolling Stones
Juli 1994	Voodoo Lounge
November 1995	Stripped (live un akustisch)
Oktober 1996	Rock and Roll Circus (Live)
September 1997	Bridges to Babylon
Oktober 1998	No Security (Live)
September 2002	Forty Licks (Best-of-Album mit 4 ne’e Leder)
November 2004	Live Licks (Live)
September 2005	A Bigger Bang
November 2005	Rarities 1971-2003
2016	Blue & Lonesome
2023	Hackney Diamonds

Literatur

• Hans-Ulrich Prost/Gerd Röckl:"Die Rolling Stones" Bastei-Lübbe-Verlag, Bergisch-Gladbach 1978 ISBN 3404009290
• Roy Carr:"The Rolling Stones" Abi Melzer Produktions GmbH,Dreieich 1978 ISBN 3820100237
• Mick Jagger, Keith Richards, Charlie Watts, Ronnie Wood u. a.: According to The Rolling Stones - Das Buch. Ullstein 2003, ISBN 3550075731
• Steve Appleford: Rip this joint. The Rolling Stones. Die Story zu jedem Song. Buhmann und Haeseler, 2002. ISBN 3927638110
• Stanley Booth: The Rolling Stones. Der Tanz mit dem Teufel. Hannibal Verlagsgruppe KOCH, 2002. ISBN 3854451490
• Georg Diez: Gegenspieler: Beatles – Rolling Stones. Fischer, Frankfurt 2002. ISBN 3596144698
• Geoffrey Giuliano: Not Fade Away: „Rolling Stones“ Collection. Paper Tiger, 1995. ISBN 1850283672
• Bill Wyman und Ray Coleman: Stone alone. Goldmann, München 1992. ISBN 3442413907
• Bill Wyman: Bill Wymans Rolling Stones Story. Dorling Kindersley, 2002. ISBN 3831003912
• Klaus Miethke, Rainer Peschen: FAQ-Kompendium STONES. ComRock-Publishing, 2005
• Rainer Peschen: Still A Live, dt. Stones-Fanzine. ComRock-Publishing, 2003, 2004, 2005 und 2006
• Gerd Coordes/Wolfgang Thomas: "The Rolling Stones over Germany". ISBN 3-00-002394-1
• Willi Winkler: Mick Jagger und die Rolling Stones. Rowohlt, 2002. ISBN 3498073486
• Bildband: Rolling Stones-40[Jahre]X20[Fotografen]. Heel-Verlag,Königswinter 2002. ISBN 3898801721
• Miles:"The Rolling Stones-Die komplette Chronik 1960 bis heute".Heel-Verlag, Königswinter 1995 ISBN 3-89365-459-3
• Tony Sanchez: Die Rolling Stones - Ihr Leben, ihre Musik, ihre Affären. Moewig Verlag, München 1980. ISBN 3-8118-6604-4

Weblenken

• Offiziell Websteed (engelsch)
• The Complete Works Website 1962 - Present (engelsch)
• The Rolling Stones bi laut.de (hoochdüütsch)
• The Rolling Stones im Rolling Stone-Rezensionsarchiv (hoochdüütsch)
• Deutschsprachige Rolling Stones-Enzyklopädie mit umfangriek Diskographie un Leedtexten (hoochdüütsch)