Sparks (Musikgrupp)
Sparks sünd en noch hüüd aktive Pop-/Electro-Pop-Band um de Bröers Ron un Russell Mael, de as Rockband Enn‘ vun de 1960er-Johren in Los Angeles grünnd wurr.
_@_Albert_Hall,_Manchester_25-8-2015_(20719607009).jpg)
_@_Albert_Hall,_Manchester_25-8-2015_(20285490753).jpg)
Bandhistorie
ännernAnfänge
ännernRon Mael (Ronald David Mael, * 12. August 1945 in Culver City, Kalifornien) kreeg all as Kind Klaveerünnerricht. As Söhn vun en Grafiker un en Bibliothekarin is he in Pacific Palisades, Los Angeles upwussen. Enn‘ vun de 1960er Johren weer he Student an de UCLA. Tosommen mit sien jüngere Bröer Russell Mael (Russell Craig Mael, * 5. Oktober 1948 in Santa Monica, Kalifornien) speel he in verscheeden Bands, bevör se mit Earle Mankey (Gitarr) 1969 de Grupp Halfnelson grünnd hemm, ut de later de Sparks wurrn. Ron schreev de Leeder un speel Keyboards, wiels Russell singen dee. Utwiet dör Mankey sien Bröer Jim (Bass) un Harley A. Feinstein (Drums) hemm se 1971 hör glieknaamig Debüt för Bearsville herutbrocht. Produzeert wurr de Plaat vun Todd Rundgren. Musikalisch Infloot weern besünners engelsch Bands as The Kinks, The Move un de fröhen Pink Floyd mit Syd Barrett.
Grooten Spood harrn se mit dat Album nich, ok nich, as dat nah vun de Plattenfirma vörslahn Naamsännern in Sparks (in Anlehnen an de Marx-Brothers) weer herutbrocht wurr. De Single Wonder Girl weer en lokaler Hit, broch aber ebenso wenig as de tweete LP A Woofer in Tweeter's Clothing (1972) den Dörbröök. Dat herutragen Stück up disse Plaat, Girl from Germany, hannelt vun de Schwierigkeit, den Öllern en düütsch Früendin vörtostellen.
Island Records
ännern
En Europatournee, de hör 1972 dör England (wo se in‘ Marquee Club uptreeden deen), Holland un de Swiez führt harr, hett Island Records up de Sparks upmarksom maak. 1973 sünd Ron un Russell dorüm nah England trucken, hemm sück nee Musiker haalt (Norman 'Dinky' Diamond, Adrian Fisher, Martin Gordon) un hemm Anfang 1974 mit Muff Winwood de Plaat maakt, de völ hüüd noch för hör Meesterwark hollen: Kimono My House. Up dat Album weern twee vun hör bekanntst un spoodriekst Titel, den Nummer-2-Hit This Town Ain't Big Enough for Both of Us un de sien Nahfolgesingle Amateur Hour.
Dat engelsch Musikmagazin Sounds schreev: „Sparks got the musical extravagance of Wizzard, the sophisticated feel of Roxy and the menacing power of the Third Reich.“ De NME snack vun „Instant Classic“.[1] De eenzige Konstante in de Artikeln vun de Musikpresse weer allerdings immer de nich utblieven Henwies up Ron sien „Hitler“-Schnurrbort. De droog he nah eegen Angaaven blots nah dat Vörbild vun Charlie Chaplin.
Noch in dat glieker Johr folgte Propaganda, en dat vörangahn Album bannig ähnlich Produktschoon, de weer eenige Hit-Singles harr, dorünner Something for the Girl with Everything un Never Turn Your Back on Mother Earth.
To disse Tiet wurrn Sparks den Glam-Rock torekent, as ok T. Rex, mit de se af un to vergleeken wurrn.
För Indiscreet (1975) wurr de David-Bowie-Produzent Tony Visconti to Hülp nommen. Dit Album dröfft as dat utriepst vun de Island-Johren gellen. Allerdings harr dat kein vergliekbor Hitsongs mehr un de Stilmix (u. a. Swing un Big Band) hemm eenig fröh Fans wat verstört.
Amerika
ännern1976 sünd de Maels nah Amerika torüchkehr, wo se, weer mit nee Musikern, versöchjt hemm, den Dörbröök hentokrieg. Allerdings bleeven sowohl dat nächste Album Big Beat as ok dat folgende, ironisch Introducing Sparks nömmt, wiet achter dat wat verwacht weer torüch. Up hör Homepage wurrd disse Plaat as „uneasy cross between“ The Beach Boys un Randy Newman beteekent. Allerdings sünd jüst de meest as Beach-Boys-Parodien to hören Stücke vun bannig eegen Reiz. In den Katastrophenfilm Achterbahn ut dat Johr 1976 sünd se as Liveband to dat Apenmaaken vun den Themenpark mit den Song Big Boy to sehn.
De nächste Insnitt keem dör de Tosommenarbeit mit Giorgio Moroder, de jüst Donna Summer to Erfolgen führt harr. Dat Ergevnis weer 1979 No 1 in Heaven, dat en völligen Stilwessel bedüüden dee un hör besünners mit den Titelsong un de Single Beat the Clock en kumplett nee Publikum inbroch. In de folgen Jahren hemm se (deelwies ünnerstütt dör Marc Moulin) en Reeg vun Alben herutbrocht, de hööftsächlich in Frankriek spoodriek weer, wo se 1980 mit When I'm With You en vun hör gröttsten Hits harrn.
Comeback
ännern1994 hemm Sparks nah en söss Johr lang düern Paus Gratuitous Sax & Senseless Violins (en Wöörspeleree: gratuitous sex & senseless violence = grundlos Sex un sinnlos Gewalt) herutbrocht, dat weer en markanten Stilwessel broch. Klor Melodien un Russell sien Stimm wurrn weer in de Vördergrund rückt, deelwies ünnerleggt vun Techno-Beats. In Düütschland wurr de Single When Do I Get to Sing 'My Way' dank MTV to’n Överraschungshit. Nah dissen körten Spood keem dat Album Plagiarism herut, up dat se hör gröttsten Hits in deelwies kumplett nee Arrangements präsenteeren dee. Ok bi dat Nahfolgealbum Balls bleev de Spood gröttstendeels ut. Eerst mit Lil' Beethoven un ansluutend Hello Young Lovers kunnen se weer Erfolg bi Kritikern as ok bi dat Publikum fiern. De eerste herutbrocht Single Metaphor vun dat Album Hello Young Lovers wurr in dat düütsch Rolling Stone as „Single des Jahres“ beteekent.
To’n Anlaat vun dat 21. Studioalbum Exotic Creatures of the Deep hemm Sparks in‘ Mai un Juni 2008 all hör Alben live in London upführt.
In‘ August 2009 wurr in‘ Sweedschen Rundfunk en nee Radio-Musical vun Sparks mit den Titel "The Seduction of Ingmar Bergman" upführt, dat vun den fiktiven Upenholt vun de Speelbaas in Amerika vertellt.
In‘ März 2013 hemm Sparks hör eerst Live-Album: "Two Hands, One Mouth: Live In Europe" herutbrocht.
In‘ März 2015 hemm Sparks tosommen mit de britisch Band Franz Ferdinand de Grupp FFS grünnd.[2]
Diskografie
ännernStudioalben
ännern| Johr | Titel | Chartplatzeeren[3][4][5] | Anmarken | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| DE | AT | CH | UK | US | |||
| 1974 | Kimono My House | — | — | — | 4  (24 Week) |
101 (14 Week) |
Eerstveröffentlichung: Mai 1974 |
| Propaganda | 49 (4 Week) |
— | — | 9  (13 Week) |
63 (13 Week) |
Eerstveröffentlichung: November 1974 | |
| 1975 | Indiscreet | — | — | — | 18 (4 Week) |
169 (6 Week) |
Eerstveröffentlichung: Oktober 1975 |
| 1979 | No. 1 in Heaven | — | — | — | 73 (1 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: September 1979 |
| 1981 | Whomp That Sucker | — | — | — | — | 182 (2 Week) |
Eerstveröffentlichung: Juli 1981 |
| 1982 | Angst in My Pants | — | — | — | — | 173 (6 Week) |
Eerstveröffentlichung: April 1982 |
| 1983 | In Outer Space | — | — | — | — | 88 (17 Week) |
Eerstveröffentlichung: April 1983 |
| 1994 | Gratuitous Sax & Senseless Violins | 29 (14 Week) |
— | — | — | — | Eerstveröffentlichung: November 1994 |
| 2006 | Hello Young Lovers | — | — | — | 66 (1 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Februar 2006 |
| 2008 | Exotic Creatures of the Deep | — | — | — | 54 (1 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Mai 2008 |
| 2015 | FFS mit Franz Ferdinand as FFS |
22 (2 Week) |
36 (1 Week) |
19 (3 Week) |
17 (5 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: 8. Juni 2015 |
wiedere Alben
- 1971: Sparks / Halfnelson
- 1972: A Woofer in Tweeter’s Clothing
- 1976: Big Beat
- 1977: Introducing Sparks
- 1979: The Best of
- 1980: Terminal Jive
- 1981: The History of
- 1984: Pulling Rabbits Out of a Hat
- 1986: Music That You Can Dance To
- 1988: Interior Design
- 1990: Mael Intuition: The Best of 1974–76
- 1991: Profile: The Ultimate Sparks Collection
- 1993: The Hell Collection
- 1993: In the Swing
- 1996: The 12 Inch Mixes
- 1997: Plagiarism
- 1999: 12" Mixes
- 2000: Balls
- 2002: Lil' Beethoven
- 2002: This Album’s Big Enough … The Best Of
- 2009: The Seduction of Ingmar Bergman
Singles
ännern| Johr | Titel | Chartplatzeeren[3] | Anmarken | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| DE | CH | UK | US | |||
| 1974 | This Town Ain’t Big Enough for Both of Us Kimono My House |
12 (12 Week) |
7 (7 Week) |
2 (10 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: April 1974 |
| Amateur Hour Kimono My House |
12 (11 Week) |
— | 7 (9 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Juli 1974 | |
| Never Turn Your Back on Mother Earth Propaganda |
40 (1 Week) |
— | 13 (7 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Oktober 1974 | |
| 1975 | Something for the Girl with Everything Propaganda |
— | — | 17 (7 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Januar 1975 |
| Get in the Swing Indiscreet |
— | — | 27 (7 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Juli 1975 | |
| Looks, Looks, Looks Indiscreet |
— | — | 26 (4 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Oktober 1975 | |
| 1979 | The Number One Song in Heaven No. 1 in Heaven |
— | — | 14 (13 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: April 1979 |
| Beat the Clock No. 1 in Heaven |
— | — | 10 (9 Week) |
— | Erstveröffentlichung: Juli 1979 | |
| Tryouts for the Human Race No. 1 in Heaven |
— | — | 45 (5 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Oktober 1979 | |
| 1982 | I Predict Angst in My Pants |
— | — | — | 60 (7 Week) |
Eerstveröffentlichung: April 1982 |
| 1983 | Cool Places In Outer Space / The Very Best Of |
— | — | — | 49 (12 Week) |
Eerstveröffentlichung: April 1983 (mit Jane Wiedlin) |
| 1994 | When Do I Get to Sing "My Way" Gratuitous Sax & Senseless Violins |
7 (26 Week) |
22 (9 Week) |
32 (5 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Oktober 1994 |
| 1995 | When I Kiss You (I Hear Charlie Parker) Gratuitous Sax & Senseless Violins |
61 (10 Week) |
— | 36 (2 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: März 1995 |
| Now That I Own the BBC Gratuitous Sax & Senseless Violins |
81 (8 Week) |
— | 60 (2 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: November 1995 | |
| 1997 | This Town Ain't Big Enough for Both of Us Plagiarism |
— | — | 40 (2 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: November 1997 (vs. Faith No More) |
| 2006 | Perfume Hello Young Lovers |
— | — | 80 (1 Week) |
— | Eerstveröffentlichung: Februar 2006 |
Enkeld Nahwiesen
ännernWeblenken
ännern- Sparks Discography
- Sparks (Musikgrupp) in de Internet Movie Database (engelsch)
- Sparks (Musikgrupp) in de Internet Movie Database (engelsch)