The Man Who Knew Too Much (1956)
| Filmdaten | |
|---|---|
| Plattdüütsch Titel: | — |
| Originaltitel: | The Man Who Knew Too Much |
| Düütsch Titel: | Der Mann, der zuviel wusste |
| Produkschoonsland: | USA |
| Johr vun’t Rutkamen: | 1956 |
| Läng: | 120 Minuten |
| Originalspraak: | Engelsch |
| Öllersfreegaav in Düütschland: | FSK 12 |
| Filmkru | |
| Speelbaas: | Alfred Hitchcock |
| Dreihbook: | John Michael Hayes |
| Produkschoon: | Herbert Coleman Alfred Hitchcock |
| Musik: | Ray Evans Bernard Herrmann Jay Livingston |
| Kamera: | Robert Burks |
| Snitt: | George Tomasini |
| Kledaasch: | Edith Head |
| Dorstellers | |
| |
The Man Who Knew Too Much (op Plattdüütsch so veel as „De Mann, de toveel wüss“; dt. Titel: Der Mann, der zu viel wusste) is de Titel vun en US-amerikaanschen Thriller vun Alfred Hitchcock ut dat Johr 1956 un en Remake vun sien egen Film ut dat Johr 1934. De Film baseert op en Ge3schicht vun Charles Bennett un D.B. Wyndham-Lewis.
Inholt ännern
De US-amerikaansche Dokter Benjamin (Ben) McKenna, is mit sien Fro Josephine (Jo), en ehmolige Singersche, un jemehrn Söhn Hank in Marokko, woneem se Urlaub maakt. Op de Fohrt in’n Bus na Marrakesch drapt se den Franzosen Louis Bernard, de jem för de wietere Tiet sien Sellschop anbeden deit. Jo finnt em snaaksch un troet em nich över’n Weg. Den nächsten Dag drapt se em op’n Marktplatz wedder verkleedt as’n Araber. He hett ’n Mess ’n Rüch un kummt op Ben to. Vördem Bernard dood blifft kann he em Informatschonen över en plaanten Anslag wietergeven: In London schall in de nächsten Daag en wichtigen Staatsmann an de Siet maakt warrn. De eenzige Henwies is de Naam Ambrose Chapel.
As Tügen warrt se vun de öörtlichen Polizei vernahmen. Ünner den Schock över den Moord geevt se jemehrn Söhn an dat engelsche Ehpoor Drayton af, dat se den Avend vörher drapen hebbt. As sik rutstellt, hett Bernard as Geheemagent för den franzööschen Geheemndeenst arbeit. Noch wiel dat Verhöör warrt Ben an’t Telefon ropen. En Unbekannten drauht, dat he jemehrn Söhn wat andeit, wenn Ben sien Weten över den Anslag wietergifft. Wohrhaftig sünd de Draytons in’t Hotel nich mehr to finnen. De McKennas besluut nu, na London to reisen, woneem se op egen Fuust na Hank söken willt.
Glieks, as se in London ankamt, warrt jem Hülp vun Scotland Yard ünner dat Regeer vun Inspekter Buchanan anboden. Man, de McKennas sünd bang, dat Hank wat passeert un lehnt en Tosamenarbeit af. To glieken Tiet holt sik Drayton en Killer ran, den he in Marokko anworven harr. De schall wiel en Kunzert in de Royal Albert Hall nipp un nau bi’n Beckenslag to’n musikaalschen Hööchpunkt den Ministerpräsident doodscheten, de an’n glieken Avend as Ehrengast to dat Kunzert inlaadt is.
Ben McKenna kann en Ambrose Chappel utfinnig maken, stellt aver fast, dat he de Person verwesselt hett. Jo blifft intwüschen in’t Hotel torüch un mutt en poor Gäst henholen. Ehr warrt dorbi kloor, dat mit Ambrose Chapel keen Person meetn weer, man en Kark, un dat dor de Spoor na Hank to finnen wesen mutt. So künnt de beiden de Draytons utfinnig maken, de in de Kark to’n Schien as Presters arbeit. Ben versöcht, de Rovers hentohollen, wiel Jo den Inspekter Buchanan Bescheed geven will. De hollt sik aver in de Albert Hall op, üm den Staatsgast to schulen.
Ben warrt vun de Verbrekers intwüschen daalslahn, wiel Jo sik op’n Weg na dat Kunzert maakt. In de Ingangshall löpt se en verdächtigen Mann över’n Weg, den se al in Marrakesch flüchtig sehn harr. Ehr warrt foorts kloor, dat dat nich mehr lang bi to’n Anslag duern kann. Vertwievelt as se is, fangt se an to schreen un tütt dormit in letzte Sekunn de Acht op sik. So kummt dat, dat de Killer sien Teel nich drapen deit. De Killer verlütt bi de Flucht aver sien Gliekgewicht, fallt över’t Gelänner un blifft dorbi sülvst dood.
De Ministerpräsident kriggt blots ’n beten wat af un laadt de McKennas to’n Dank in de Bottschop vun dat Land in, den sien Bottschopper vör den Moordanslag verantwoortlich weer. Natürlich ahnt de Staatsmann nix dorvun. De McKennas vermoodt, dat sik jemehr Söhn un de Draytons in dat Huus ophollen doot. Üm Hank to finnen, nütt Jo ehr Bekanntheit un singt ünner Tranen vör de inlaadten Gäst dat Leed Que Sera, Sera, dat se jümmer mit ehrn Söhn öövt hett. As Hank dat Leed höört, fangt he an mittofleiten un verrat dordör den Oort, woneem he fastholen warrt. Drayton versöcht, mit Hank un Ben as Börgen ut de Bottschop uttoneihn, aver Ben kann em de Trepp rünnerstöten un sik un sien Jung in Sekerheit bringen.
Kritik ännern
Die Zeit schreev över den Film, dat he in enkelte Szenen mit grote Meesterschop inszeneert weer. Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film oordeel dorgegen, dat de Film sik ’n beten lang hentehn de. Man dorför weer de Hööchpunkt as brillant kalkuleert beschreven.
Utteken ännern
De Film weer tohopen för fief Filmpriesen vörslahn, hett dorvun aver blots twee wunnen:
- 1957: den Oscar in de Kategorie Best Leed för Jay Livingston un Ray Evans
- 1990: den ASCAP Award in de Kategorie Meist speelt Leed för Jay Livingston un Ray Evans
Achtergrünnen ännern
- The Man Who Knew Too Much is dat Remake vun en Film, den Hitchcock al 1934 in England dreiht harr. Gegenöver de eerste Faten sünd hier de Öörd ännert worrn, an de de Film spelen deit. De Inholt is butendem streckt und mit ne’e Handlungssträng verknütt worrn. Ok de Figuren sünd deels anners anleggt worrn. De eerste Faten füng in St. Moritz an, wiel dat Remake in Marrakesch anfangt. Nee sünd to’n Bispeel de Szeen bi’n Deerutstopper un dat Enn in de Bottschop. Fehlen deit dorgegen de sadistische Tähndokter. Anner Szenen sünd aver meist nipp un nau övernahmen worrn.
- Blangen John Michael Hayes weer vör allen Angus MacPhail an dat Dreihbook bedeeligt. De Dreihplaan sett Hitchcock ünner Druck mit den Film antofangen, noch vördem dat Dreihbook fardig stellt weer. So keem dat, dat de Vörgaven vun Hayes deelwies eerst an’n Avend vör’t Dreihn vun Hitchcock un MacPhail ümschreven worrn sünd. En Deel vun de Dreiharbeiten weern dor maakt, woneem dat Dreihbook jem in Marrakesch vörsehn de. Wegen de Termin- un Dreihbookproblemen hüngen de Arbeiden aver bannig achter den Plaan her, so dat vele Szenen later in’t Studio vör Torüchprojekschonen nadreiht warrn müssen. Alltohopen weern de Dreiharbeiten üm 34 Daag övertogen.
- Dat Studio wull an sik de Popularität vun Doris Day as Singersche utnütten. So weer dat in ehrn Verdrag glieks fastleggt, dat se in den Film en Leed singen müss. Eerst wull se dat egens dorför komponeerte Leed „Que Sera, Sera“ gor nich singen, vunwegen dat dat blots en Kinnerleed weer. Man, dat Leed is opletzt mit en Oscar uttekent worrn un hett ehr den gröttsten Spood in ehr Platen-Loopbahn inbröcht.
- Tosamen mit veer annere Filmen (Rope, Rear Window, The Trouble with Harry un Vertigo) weer disse Film för eenige Johrteihnten nich to kriegen, vunwegen dat Hitchcock de Rechten doran torüchköfft harr un jem as Deel för dat Arv an sien Dochter vörsehn harr. De Filmen weern lang bekannt as de „fief Verloren Hitchcocks“ un weer eerst 1984 na fiefuntwintig Johren wedder wiest.
- Hitchcock sien Komponist Bernard Herrmann hett in dissen Film en persönlichen Optritt: Sien Naam warrt op de Plakaten an de Albert Hall wiest, woneem man em wenig later an’t Dirigentenpult wiel dat Kunzert sehn kann, bi dat de Moord passeeren schall. He dirigeert hier de „Storm Clouds Cantata“ vun den austraalschen Komponist Arthur Benjamin, de al in Hitchcock sien Originalfaten vun 1934 to höörn weer.
- Hitchcock hett ok in dissen Film wedder en Cameo-Optritt: He steiht op den marokkaanschen Marktplatz mit’n Rüch na de Kamera un kiekt sik de Artisten an, kort vördem de Moord an Bernard passeert. Al vörher is twee Regen vör de Familie McKenna in’n Bus na Marrakesch en Mann to sehn, den sien Gesicht verdeckt blifft, de an sik aver jüst so utsütt as Hitchcock. Man, ’n beten later warrt de Mann vun de Siet wiest un dat warrt düütlich, dat dat eendüüdig nich Hitchcock is.