Geelsnavelkricke
De Geelsnavelkricke, Geelsnavelkrickaant(e) oder Andenaante (Anas flavirostris) is en süüdamerikaanschen Aantenvagel ut dat Geslecht vun de Aanten an sik. Se kummt ok vor up en Reeg vun Eilannen in de Subantarktis. Bi düssen Vagel hannelt sik dat um en lüttje Aante mit korten Hals. Wo se vorkamen deit, is se wiethen de lüttjeste Aantenaart.[1] Ofschoonst se in’n gröttsten Deel vun de Gemarken, wo se leven deit, jaagt warrt, is se man nich bange.[2] Dat gifft veer Unneraarden, de sik in de Morphologie to’n Deel bannig verschelen doot. Dat Arvgoot vun all Geelsnavelkricken sleiht bannig na dat vun de Anas crecca carolinensis.
| Geelsnavelkrick(e), Aandenaant(e) | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas flavirostris | ||||||||||||||||
| Vieillot, 1816 |
Kennteken
ännernUtwussene Geelsnavelkricken sünd bi 35 bit 45 cm lang un weegt 600 bit 830 g.[3] De Waart is in’n Döörsnitt bi 35 g swaarer, as de Aante. De Farv vun de Feddern ännert sik mit de Saison nich, un ok Heken un Seken verscheelt sik nich groot. Seken kann een dor an erkennen, datt de Flanken ehrder utseht, as wenn dor Schinnen un nich Stippels up sitten döen. Bi de Aante lücht de Snavel bovenhen nich so geel.[4] De Beck hett geele Sieten (dor de Naam vun) un en swatten Bock.
Unneraarden
ännern_RWD.jpg)
Bekannte Unneraarden sünd:
- De Anden-Kricke (A. f. andium) - leevt in Kolumbien (Zentral- un Oostanden), Noordwestvenezuela un Ecuador.
- De Naamform (A. f. flavirostris), ok Chile-Kricke nömmt, leevt in de Anden vun Peru, West- un Zentralbolivien, in'n Norden vun Chile un Argentinien un in düsse beiden Länner ok in dat Siedland bit hen na Füerland. Ok in Uruguay, up de Falklandinseln un in Süüdgeorgien sünd se to finnen. In'n Winter fleegt se na Paraguay un in'n Süden vun Brasilien.
- De Merida-Kricke (A. f. altipetens) - wohnt in de ööstlichen Anden vun Kolumbien bit hen na den Noordwesten vun Venezuela.
- De Spitzflunkenaante (A. f. oxyptera) - leevt in de Anden vun Zentralperu bit hen to den Noordwesten vun Argentinien.
Wo se tohuse is
ännernDe Geelsnavelkricke leevt in de Anden up en Hööchde vun 2.600 bit 4.300 m over NN. Se hollt sik geern an Frischwatermeere, Dieke, Ströme, in’e Masch un in’n Brook up. In’n Winter leevt se sunnerlich an de Küsten.[5]
Wat se freten deit
ännernUtwussene Vagels freet sunnerlich Warvellose Deerter as Insekten, Kreeftdeerter un Flohkreefte, dorto Plantensaat. In’n Winter gaht se ok an doden Seetang. Küken, de just utkrapen sünd, freet lüttje Kreeftdeerter, Flohkreefte un Muggenlarven.
Wie se sik upföhren deit
ännernDe Groten jaagt in flack Water un grünnelt oder dükert dor. Man se gaht ok bi un sicht Modder an’t Över vun en Water mit’n Snavel dör. Normolerwiese billt de Vagels Trupps vun bit hen to 20 Aanten. Wenn nich Brödeltied is, könnt de Trupps ok wat grötter ween, sunnerlich, wenn se ruden doot. Hen un wenn sünd se tosamen mit de Kaneelaante to sehn. De Geelsnavelkricke sitt ok up hoge Böme.
Wie se sik vermehren deit
ännernDe Nester weert alleen bott oder in lüttje Gruppen. Bröden deit bloß man de Aante, man de Waart hölpt bi dat Uptehn vun de Jungen. An’n leevsten boot se dat Nest dicht bi’t Water, twuschen allerhand Planten. Ok in grote twillde Telgen oder unner dat Dack vun Hüser brott se.
De Aante leggt fiev bit acht Eier. De weegt bi 39 g un sünd cremefarvt. Bröden deit de Geelsnavelkricke 24 bit 26 Dage. Utwussen sünd de Aanten mit een Johr.
Literatur
ännern- P. J. Higgins (Rutg): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds, Band 1, Ratites to Ducks, Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0-19-553068-3
- Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854645-9
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
- Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife - The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean, Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5
- Robin und Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands, Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0-904614-60-3