Wayne Shorter (* 25. August 1933 in Newark, New Jersey; † 2. März 2023 in Los Angeles)[1] weer en US-amerikaansch Jazz-Saxophonist un -komponist. Mit John Coltrane un Sonny Rollins hörrt he to de „vordersten Linie“ vun Saxofonisten in' Modern Jazz. „Sein Spiel wird als poetisch, rätselhaft und zugleich natürlich und in sich völlig logisch charakterisiert.“[2]

Wayne Shorter (2006)
Wayne Shorter (1977)
Wayne Shorter (1980)

Biographie

ännern

Shorter speel tonächst för Horace Silver un Maynard Ferguson, bevör he af 1959 to Art Blakey's Jazz Messengers stööten dee. He wurr deren musikalisch Leiter, bevör he1964 up Empfehlung van John Coltrane vun Miles Davis afwurben wurr. He hett aber ok meest hooch loovt Alben ünner eegen Naam herutbrocht, as 1964 Night Dreamer as sien eerst Album för Blue Note. Van 1964 bit 1969 weer he - neben Herbie Hancock, Ron Carter un Tony Williams - Liddmaat vun dat tweet „klassisch“ Miles Davis Quintett, för dat he völ Kompositschonen schreev, de to Klassikern wurrn, dorünner de Stücke „Footprints“ un „Nefertiti“. Shorter weer de „logische“ Nahfolger vun John Coltrane in Davis sien Grupp, wat dordör ünnermüert wurr, dat he bi Blue Note in de Tiet ünner eegen Naam en Quartett-Plaat mit Coltrane sien Begleitern McCoy Tyner un Elvin Jones inspelen dee. (Juju).

1970 hett he gemeensam mit den Keyboarder Joe Zawinul un den Bassisten Miroslav Vitouš de legendäre Jazz-Rock-Formatschoon Weather Report grünnd, de later ok Jaco Pastorius un Peter Erskine anhörrn deen. In de Tiet vun de fröh Weather Report fallt ok Shorter sien wietgahn Wessel vun dat Tenorsaxophon, dat he bit 1968 ahn Utnahm speelt harr, up dat Sopransaxophon un Lyricon. Parallel speel he siet1976 ok weer akustischen Jazz mit V.S.O.P.

Siet Uplösen vun Weather Report (nah de Meenen vun Joachim-Ernst Berendt „der erfolgreichsten aller Jazz-Rock-Gruppen“) hett Shorter solistisch arbeit. He hett Carlos Santana un de Rolling Stones up Tourneen begleit un speel up mehreren Alben vun Joni Mitchell un mit Steely Dan. Siet mittlerwiel över teihn Johren leit he en hooch loovt Quartett mit den Pianisten Danilo Pérez, den Bassisten John Patitucci as ok den Slagtüüchspeler Brian Blade (CDs: Footprints Live! Beyond the Sound Barrier und Without a Net).

2003 un 2005 kreeg he för de Alben Alegría un Beyond the Sound Barrier jewiels den Grammy in de Kategorie Bestes Jazz Instrumental Album.

2003 wunn Wayne Shorter den Kritikerpoll vun de Tietschrift Down Beat in dat Johr glieks in fiev Kategorien: För Footprints Live! as „Album van dat Johr“, as „Jazzmusiker van dat Johr“ un Komponist, för de „Akustische Jazzgrupp van dat Johr“ un up dat Sopransaxophon. Bi de Kritikerpoll 2013 leeg Wayne Shorter weer in veer Kategorien vörn: För Without a Net as „Album van dat Johr“, as „Jazzmusiker van dat Johr“ un up dat Sopransaxophon as ok för de „Jazzgrupp van dat Johr“.[3] För dat Stück Orbits kreeg he 2014 en Grammy för de beste Jazzimprovisatschoon.

Ehrungen

ännern

Privatleven

ännern

1985 is Shorter sien Dochter Iska Maria (* 1971) nah en epileptischen Anfall storven.[5] 1996 keemen Shorter sien Ehefru Ana Maria (* 1947) un hör Nichte Dalila Lucien, de 17-johrig Dochter vun den Singer Jon Lucien, bi den TWA-800-Floogtüüchafstört vör Long Island to Dood.

1999 hett Shorter in dart Ehe de brasiliaansch Singersche Carolina Dos Santos, en eng Früendin vun sien storven Fru heiraadt. Shorter is bekennend Nichiren-Buddhist un Anhänger van Sōka Gakkai.

Diskografie (Uttoog)

ännern

Soloalben

ännern
  • 1959: Introducing Wayne Shorter (Vee Jay)
  • 1962: Second Genesis (Vee Jay)
  • 1962: Wayning Moments (Vee Jay)
  • 1964: Night Dreamer (Blue Note)
  • 1964: JuJu (Blue Note)
  • 1965: Speak No Evil (Blue Note)
  • 1965: The Soothsayer (Blue Note, ed. 1979)
  • 1965: The All Seeing Eye (Blue Note)
  • 1965: Et Cetera (Blue Note, ed. 1980)
  • 1966: Adam’s Apple (Blue Note)
  • 1967: Schizophrenia (Blue Note)
  • 1969: Super Nova (Blue Note)
  • 1970: Moto Grosso Feio (Blue Note)
  • 1970: Odyssey of Iska (Blue Note)
  • 1974: Native Dancer (Columbia)
  • 1985: Atlantis (Columbia)
  • 1987: Phantom Navigator (Columbia)
  • 1988: Joy Rider (Columbia)
  • 1995: High Life (Verve)
  • 1997: 1 + 1 (mit Herbie Hancock) (Verve)
  • 2002: Footprints Live! (Verve)
  • 2003: Alegría (Verve)
  • 2005: Beyond the Sound Barrier (Verve)
  • 2013: Without a Net (Blue Note)

Literatur

ännern

Lexigraphisch Indrääg

ännern
  • Ian Carr u. a.: Jazz Rough Guide Metzler, Stuttgart 1999, ISBN 3-476-01584-X.
  • Leonard Feather, Ira Gitler: The Biographical Encyclopedia of Jazz. Oxford University Press, Oxford usw. 1999, ISBN 0-19-532000-X.
  • Wolf Kampmann: Reclams Jazzlexikon. Stuttgart, Reclam, 2003, ISBN 3-15-010528-5.
  • Martin Kunzler: Jazz-Lexikon Band 2. Reinbek 2002, ISBN 3-499-16513-9.

Wiedere Borns

ännern
  • Richard Cook, Brian Morton: The Penguin Guide to Jazz on CD. 6. Uplaag. Penguin, London 2002.
  • Bielefelder Katalog Jazz, 2001.

Weblenken

ännern
  Wayne Shorter. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Enkeld Nahwiesen

ännern
  1. Nate Chinen: Wayne Shorter, Intrepid Saxophonist and Composer, Dies at 89. In: The New York Times. 2. März 2023, ISSN 0362-4331 (nytimes.com [afropen an’n 2. März 2023]).
  2. Bert Noglik Footprints in Jazz (NDR)
  3. Wayne Shorter Tops 61st Annual DownBeat Critics Poll
  4. [1] Newly Elected Fellows; American Academy of Arts and Sciences, amacad.org, afropen an' 22. April 2016
  5. people.com