Gemeene Füer-Wandluus
De Gemeene Füer-Wandluus (Pyrrhocoris apterus) is de enkelt Oord mank de Füer-Wandlüse, de in Middeleuropa vörkamen deit. Faken warrt annahmen, dat sik dat bi düsse Wandluus um en Käver hannelt deit. Vundeswegen hett se ok den Ökelnaam „Füerkäver“ oder „Franzosenkäver“ weg. De Deerter leevt up’n Bulten, un so sünd se in ehre leevsten Biotop in grote Tahl to finnen.
| Gemeene Füer-Wandluus | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | ||||||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||||||
| Pyrrhocoris apterus | ||||||||||||||||||||
| Linnaeus, 1758 |
Kennteken
ännernDat Lief vun de Gemeene Füer-Wandluus warrt 9 bit 11,5 mm lang un hett en dannige Farv in Root un Swatt. De Halsschild is an’n Rand root, in de Midden hett he en meist rechteckten swatten Placken. Bi de meisten Deerter sünd de Flunken torüch billt. Dor wiest ok dat Epitheton (lat. „apterus“ heet „ahn Flunken“) up hen. Hen un wenn kann een avers ok enkelte Deerter mit vullstännige Flunken finnen. De könnt denn ok flegen. Dor hannelt sik dat meist um Seken bi. De Vörflunken hefft en rode Grundfarv, an’e Binnensieten (Clavus) sünd se swatt. Ok de Membran is swatt. Just so gifft dat en groten runnen Placken in de Midden vun de Vörflunken un noch en lüttjeren dicht bi de Stäe, wo de Flunken ansetten doot. Dat „Lüttje Schild“ (Scutellum) is swatt. dat Achterlief is an’n Rand root un in de Midden swatt, Bee, Antenn un Kopp sünd swatt. De Nymphen kann en an dat rode Achterlief rutkennen. Dor gifft dat blot langs den Ruggen en poor lüttje swatte Placken. Ehre Vörflunken sünd eerst man noch ganz minne un heel swatt.
Wo se leven doot
ännernDe Deerter leevt in grote Deele vun de Paläarktis, man se fehlt in’n Norden vun Grootbritannien un Skandinavien. To finnen sünd se ööstlich over Zentralasien hen bit in den Westen vun Sibirien, in’n Norden vun de Volksrepubliek China un in Pakistan. In Düütschland fehlt se in sunnerliche Afsnitte vun de noordwestliche Küst (Eemsland bit Noordfreesland). In de Alpen kladdert se bit in en Hööchde vun bi 1.000 m rup. Geern hoolt se sik an Stäen up’n Grund up, wo de Sunne henschienen deit un unner Linnenböme (Tilia) un Malvenplanten as Hibiskus, Eibisch (Althaea) un Malven (Malva).
Wie se leven doot
ännern
De Füer-Wandlüse suugt an Saat, de vun de Planten, de just nömmt wurrn sünd, hendalfallt. Dat is an to nehmen, dat se sik noch vun annere Planten nehrt, as vun de Gewöhnliche Robinie (Robinia pseudoacacia). Tosätzlich suugt de Deerter an de Stengels un Blöer vun de Kruutplanten, wohrschienlich, um Water up to nehmen. Hen un wenn suugt se ok an Insekteneier, an dode Insekten un Warveldeerter. Ok Kannibalismus is bekannt. De Gemeene Füer-Wandluus kummt faken in bannige Masse vor. Faken kann een hunnerte vun Deerter an sunnige Stäen oder an’n Foot vun en Linnenboom finnen. De Massen weert tohopen holen dör Pheromone, de dör Drüsen utschütt weert. Bi Gefohr löppt de Grupp slank ut’neen, vunwegen, dat Alarmpheromone afsonnert wurrn sünd.
Referenzen
ännern- Ekkehard Wachmann, Albert Melber, Jürgen Deckert: Wanzen Band 3: Aradidae, Lygaeidae, Piesmatidae, Berytidae, Pyrrhocoridae, Alydidae, Coreidae, Rhopalidae, Stenocephalidae, Goecke & Evers, Keltern 2007, ISBN 978-3-937783-29-1
Literatur
ännern- Frieder Sauer: Wanzen und Zikaden. Fauna-Verlag, Karlsfeld 1996, ISBN 3-923010-12-5.
- Michael Chinery: Pareys Buch der Insekten. Ein Feldführer der europäischen Insekten. Franckh-Kosmos, Stuttgart 2004, ISBN 3-440-09969-5.
Weblenken
ännern
Gemeene Füer-Wandluus. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.