Kaneelaant
De Kaneelaant(e) oder Kaneelteeling (Spatula cyanoptera) mit ehre fiev Unneraarden tellt to de Familie vun de Aantenvagels. Mank düsse höört se to dat Geslecht Spatula. Se leevt in de Nee Welt un is in Noord- un Süüdamerika wiethen to finnen. Se sleiht in allerhand Hensicht na de Blauflunkenaant un is dor ok sunnerlich verwandt mit. De Seken vun beide Aarden kann een vunwegen dat Fedderkleed meist nich ut'neen holen. De Beck vun de Kaneelaante is avers lang un breet uttrocken, as bi de Slubbaante. Ok ehr Freten söcht se so, as de Slubbe.[1]
| Kaneelaant(e), Kaneelteeling | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Spatula cyanoptera | ||||||||||||||||
| Vieillot, 1816 |
De Aant is över lange Tied to dat Geslecht Aanten an sik (Anas) tellt worrn. Na jüngere Ünnersökungen stellt Biologen ehr nu aver to dat Geslecht Spatula.
Wo se vörkamen deit
ännernKaneelaanten gifft dat allerwegens in de Nee Welt. Sunnerlich leevt se in'n Noordwesten vun de USA, in Middelamerika, Peru, Argentinien, Bolivien, Chile un Kolumbien, bit hen na de Falkland-Inseln. An'n leevsten sünd se togange an Dieke, Bröke un Meere, wo duerhaftig Planten wasst.
Wie se leven deit
ännernKaneelaanten sünd Watervagels, man se kaamt ok an Land goot torecht. Ok könnt se leifig flegen. Dor kriegt se in gröttere Swarms sunnerliche Figuren tostanne, de all synchron sünd. Se leevt as Paare oder in lüttjere Gruppen vun bit hen to 20 Deerter. De Populatschonen in'n Norden un in'n Süden sünd Treckvagels. In'n Winter sünd se meist in'n Norden vun Süüdamerika to finnen. Hüdigendags is de Aart noch nich in Gefohr.
Wat se freten deit
ännernDe Kaneelteeling fritt Planten un Deerter. Sunnerlich Waterplanten, lüttje Liddföte, Gras, Früchte un Saat, dorto allerhand Insekten un Sniggen weert freten. De Aant socht ehr Freten in't Water un ok an Land.
Wie se sik vermehren deit
ännernWenn se een Johr oold is, kann de Kaneelaante Junge kriegen. In'n Norden brott de Vagel in'n Maimaand, in'n Süden ehrder in'n November- bit Dezembermaand. De Paare sünd man een Saison tohopen, denn gaht se wedder ut'neen. Befrucht' weert de Aanten up Water. Dat Seken leggt acht bit tein Eier, de sünd wat langformt un röödlich-bruun. En Ei is bi 4,8 cm lang. Bloß man dat Seken brott 24 Dage lang. De Waart passt düsse Tied dat Nest up un verlett de Familie, wenn de Lüttjen utkrapen sünd.
Unneraarden
ännernAll tohopen gifft dat düsse Unneraarden:[2]
- Spatula cyanoptera cyanoptera – Peru, Argentinien un de Falklandinseln. Up de Falklandinseln is se avers bannig roor. Dor gifft dat man 12 bit 22 Paare.[3] Se is dor al vun 1953 af an schuult.[4]
- Spatula cyanoptera borreroi – Kolumbien. Anners as A. c. tropica in dat Siedland vun Kolumbien, leevt düsse Unneraard sunnerlich in't Hoochland.
- Spatula cyanoptera orinomus – Peru, Bolivien un Chile. Düsse Unneraard leevt bloß man in dat Rebeet Puna in't Hoochland vun de Anden. Mank de Kaneelaanten is se de gröttste Unneraard.
- Spatula cyanoptera septentrionalium – Nordwesten vun Noordamerika. Dor hannelt sik dat um de eenzigste Unneraard vun de Kaneelaanten bi, de in de Holarktis vörkamen deit. Se is to finnen vun den Westen vun Texas over Kalifornien bit Washington un Montana un in British Columbia in Kanada. Ok in Mexiko is se faken to finnen un steiht dor ok in'n Winter.
- Spatula cyanoptera tropica – Kolumbien. Düsse Unneraard is de lüttjeste mank de Kaneelaanten. Ehre Bost wiest dannige Farvstippels.
Wie se to holen is
ännernAl vun 1875 rüm sünd Kaneelaanten na Europa brocht wurrn. Vun dor af an weert se as Smuckvagels holen. Se möögt dat warm un bruukt vundeswegen en Ruum, wo dat nich in freren kann. Sunst is dat nich swaar, jem in lüttje Gehege to tüchten.
Belege
ännernLiteratur
ännern- John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3
- Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854645-9
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
- Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife - The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean, Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5
- Robin und Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands, Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0-904614-60-3
