Gröne Florflege
De Gröne Florflege oder Slichte Florflege (Chrysoperla carnea) höört to de Nettflunken (Neuroptera) un dor to de Familie vun de Florflegen (Chrysopidae) to. 1999 weer se in Düütschland Insekt vun dat Johr.
| Gröne Florfleg(e); Slichte Florfleg(e) | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||||||
| Chrysoperla carnea | ||||||||||||||||||||
| (Stephens, 1836) |
Kennteken
ännernEhre Flunken könnt de Deerter vun 15 bit hen to 30 Millimeters ut’neenspannen. Ehr Lief is lang un slank. Bi de Lüttaarden Ch. carnea un Ch. pallida is de Farv gröön, man in’n Winter ännert sik dat na Bruun hen. In’t Vörjohr farvt se sik denn wedder gröön. De Deerter, de to Chrysoperla lucasina rekent weert, ännert ehre Farv nich. Wenn se roht, sünd de Flunken as en Dack over dat Achterlief tohopen foolt. Over de Flunken loopt gröne Adern hen. De Facettenogen staht as en Halfkogel vun’n Kopp af un glinstert in de Farven vun’n Regenbagen. De Höörorgane sitt an’n Grund vun de Vörflunken, as bi all Florflegen ut de Unnerfamilie „Chrysopinae“.
Wo se vörkummt
ännernDe Gröne Florflege kummt bloß in Australien nich vör. Anners is se up de ganze Welt to finnen, vun’t Siedland bit hoog in’e Barge. Roor is se nich. In een Johr entwickelt sik en ganze Reeg vun Generatschonen.
Wie se leven deit
ännernWenn se utwussen sünd
ännernDe Imagines sünd meist in’e Schummertied togange un freet Pollen, Nektar un Honnigdau, den se vun Blattlüse kriegen doot. Over Dag versteekt se sik unner Blöder. Overwintern doot se in dröög Loof oder an Steden, wo dat schuult is, as in holle Boomstämm oder up Böhns.
As Budden
ännernDe Budden (Blattluuslöwen) sünd Rövers un vertehrt allerhand lüttje Insekten, sunnerlich Blattlüse, man ok Zikaden, Rupen, un Budden vun Kävers un Mieten. Se könnt 7 oder 8 mms lang weern un hefft dree Paar Fööt an’e Bost. Dat Lief is lang tagen un geelgrau vun’e Farven. Dat hangt vun de Temperatur af, wie lang dat duert, bit de Deerter utwussen sünd un sik verpoppen doot. Dat kann vun acht bit hen to 18 Dage duern. In düsse Tied fritt een Budde 200 bit 500 Blattlüse oder bit hen to 10.000 Eier un Budden vun Spinnmieten.[1] Vundeswegen möögt Buern un Forstweerte jem geern lieden un se weert ok for Bioloogsch Untüüchbestrieden tücht. De Büte warrt mit ehre Suugtangen packt un dörstaken. De sünd tohopenwussen ut Maxille un Mandibel. Achternah warrt se utsuugt. Tolest weert de leddigen Hüllen vun ehre Büte an’t Achterlief fastmaakt. Dor tarnt sik de Blattluuslöwen denn mit. Verpoppen doot se sik en en runnen Kokon, de en beten wat dörsichtig is.
Wie sik Heken un Seken finnt un vermehrt
ännernWenn se den Winter achter sik hefft, trillt de Heken, de sik paaren wüllt, mit ehr Achterlief. Dor wüllt se de Seken mit anlocken. Seken, de düt Trillen spören doot, fangt nu ok mit dat Trillen an. Nadem se sik paart hefft, leggt de Seken ehre Eier af. Se sünd an lange Steele fastmaakt un weert in Regen an Stengels oder Blöder an’n Grund, in Büsche, man ok in Böme afleggt. De Steel beteiht ut en Sekret ut de Drüsen, de an de Geslechtsorgane anhangen doot. Dat warrt gau fast un schall de Eier for Feende un Kannibalen schulen, de jem freten wüllt. Upstellt weert de Eier an’n leevsten dicht bi Kolonien vun Blattlüse. Dat hangt vun de Temperatur af, man Seken könnt bit hen to 20 Eier an’n Dag leggen, alltohopen 400 bit 700 Eier pro Deert. Bit de Budden utkrupen doot, duert dat dree bit tein Dage. Ok dat hangt wedder vun’e Temperatur af.[2]
Taxonomie
ännernDat is noch nich klaar, wo de carnea-Grupp in’e Taxonomie to stahn hett. Hüdigendags warrt unner Chrysoperla carnea s. l. en Grupp vun allerhand Lüttaarden verstahn, de eerst noch utforscht weern mutt. Düütlich as egen Aart afgrenzt sünd bitherto de Taxa Chrysoperla carnea s. str. (Stephens, 1836) (also de "echte" Ch. carnea), Chrysoperla lucasina (Lacroix, 1912) un Chrysoperla pallens Henry, Brooks, Duelli & Johnson 2002.
Literatur
ännern- Horst Aspöck, Herbert Hölzel, Ulrike Aspöck: Kommentierter Katalog der Neuropterida (Insecta: Raphidioptera, Megaloptera, Neuroptera) der Westpaläarktis, Denisia 02, Linz 2001.
- Heiko Bellmann: Der Neue Kosmos Insektenführer, Franckh-Kosmos Verlags-GmbH & Co, Stuttgart 1999, ISBN 3-440-07682-2.
- Ekkehard Wachmann, Christoph Saure: Netzflügler, Schlamm- und Kamelhalsfliegen, Naturbuch-Verlag, Augsborg 1997, ISBN 3-89440-222-9.
Belege
ännern- ↑ Manfred Fortmann: Das große Kosmosbuch der Nützlinge. Franckh-Kosmos, Stuttgart 2000, ISBN 3-440-06588-X, S. 64.
- ↑ Manfred Fortmann: Das große Kosmosbuch der Nützlinge. Franckh-Kosmos, Stuttgart 2000, ISBN 3-440-06588-X, S. 65.
