Wikipedia

Kortspriet-Haupeer

(wiederwiest vun Kortspriethaupeer)

De Kortspriet-Haupeer (Caelifera) sünd een vun de beiden Unnerornens vun de Haupeer. Bitherto sünd nu bi 10.000 Aarden beschreven. In Middeleuropa kaamt bi 100 Aarden vor.

Kortspriet-Haupeer
Europääsch Treckhaupeerd (Locusta migratoria)
Systematik
Stamm: Liddfööt (Arthopoda)
Ünnerstamm: Tracheendeerter (Tracheata)
Böverklass: Sessfööt (Hexapoda)
Klass: Insekten (Insecta)
Ünnerklass: Fleeginsekten (Pterygota)
Böverornen: Neeflunken (Neoptera)
Ornen: Haupeer (Orthoptera)
Ünnerornen: Kortspriet-Haupeer (Caelifera)
Wetenschoplich Naam
Caelifera
Ander, 1936

Kennteken

ännern

Dat Lief vun de Deerter is vun 7 bit hen to 75 Millimeters lang, man de Aart Tropidacris cristata kann bit hen to 120 mms lang weern un de Flunken bit hen to 230 mms wiet ut’neen recken. Meist all Kortspriet-Haupeer sünd Plantenfreters un vertehrt sunnerlich Gras un Kruud. De lüttjen Doornhaupeer (Tetrigoidea) hefft dat meist up Algen, Moss un Mikroorganismen afsehn. As de Langspriet-Haupeer hefft de Kortspriet-Haupeer ehre Achterbeen mit de Evolutschoon to Sprungbeen ummuddelt. Ok de korten Föhlspriete fallt up. Gegen de Föhlspriete bi de Langspriet-Haupeer over bestaht se ut hoochut 30 Le’e. Towielen sünd se en beten dicker, as Külen. De Deerter hefft Facettenogen un mit ehre Mundwarktüge könnt se kauen un bieten. Sunnerlich dat eerste Segment vun de Bost ist stevig boot. De Vörflunken sünd small un wat hart un deckt de gröttern Achterflunken to, wenn se nich fleegt. Bi en Reeg vun Aarden, as de Öödland-Haupeer, fallt de Achterflunken dör blaue oder rode Farv up. To’n Afleggen vun de Eier kann dat Achterlief vun de Seken as en Teleskop utföhrt weern. Dor sitt ok twee Paar dannige Leggröhren (Ovipositor) an. Hören könnt de Kortspriet-Haupeer mit Höörgöter an de Sieten vun dat eerste Segment vun’n Achterlief.

Wie se Luud geevt

ännern

Over de ganze Welt hen maakt de gröttste Deel vun de Kortspriet-Haupeer keen Luud. Bi’n Balzen wiest se optische Signole, as bunte Achterbeen, Föhlspriete oder Flunken. En poor Aarden könnt Luud geven, sunnerlich de Grashuppers (Gomphocerinae) un de Öödland-Haupeer (Oedipodinae) ut Middeleuropa. Vunwegen ehren Gesang könnt de Aarden good ut’neen holen weern. De wecken Gruppen, as de Pneumoridae ut Süüdafrika könnt bannig luut singen. To’n Singen rievt de wecken Aarden de Achterbeen an de Adern vun de Vörflunken. Annere geevt Luud bi’t Flegen, trummelt mit Vör- oder Achterbeen oder maakt Lawei mit ehre Mandibeln, as dat Italieensche Haupeerd (Calliptamus italicus). De Gesang warrt meist vun de Heken utöövt. Se söökt dor ehre Partners mit.

Systematik

ännern
 
Ägypt’sch Treckhaupeerd, Anacridium aegyptium

Neven de bekannten Grashuppers ut de Geslechter Chorthippus, Omocestus un Stenobothrus finnt sik mank de Feldhaupeer ok de slecht benöömten Treckhaupeer, as dat Wöstenhaupeerd (Schistocerca gregaria) un dat Europääsche Treckhaupeerd (Locusta migratoria). Mank de unbannig veelen Aarden in düsse Gruppen stellt de beiden avers bloß en ganz lüttjen Deel dor.

Unnerornen Acridoidea

ännern

Familie vun de Feldhaupeer (Acrididae)

ännern

Unnerornen Tetrigoidea

ännern
 
Tetrix spec.

De Doornhaupeer (Tetrigidae) leevt mit sess Aarden in Middeleuropa. In düsse Gruppen is dat Halsschild (Pronotum) na achtern wat langer trocken un schuult Achterlief un Flunken. Bit 1998 is annahmen wurrn, Doornhaupeer weern still. Man midderwielen is rutkamen, dat se Luud geevt dör Trummeln vun de Middelbeen[3]. Bei der Balz werden aber vorwiegend optische Signale genutzt.

Familie vun de Doornhaupeer (Tetrigidae)

ännern

Unnerornen Tridactyloidea

ännern

Familie vun de Graav-Haupeer (Tridactylidae)

ännern

Ut düsse Gruppen gifft dat in Middeleuropa man bloß twee Aarden. De sünd all beide in'n Süden vun de Swiez un Öösterriek tohuse. Faken is Pfandler sein Graavhaupeerd (Xya pfaendleri) to finnen. In de Gemarken um de Middellannsche See umto leevt u. a. Xya variegata. Se buddelt sik sülms Höhlen nich wietaf vun't Över un fritt Algen.

Literatur

ännern
  • Heiko Bellmann: Heuschrecken: beobachten, bestimmen, Naturbuch Verlag, 1993, ISBN 3-894-40028-5
  • Heiko Bellmann: Heuschrecken. Die Stimmen von 61 heimischen Arten. CD, Amp Europe, 2004, ISBN 3-935-32948-2
  • Siegfried Ingrisch, Günther Köhler: Die Heuschrecken Mitteleuropas, Westarp Wissenschaften, 1998, ISBN 3-894-32461-9
  • Peter Detzel: Heuschrecken Baden-Württembergs, Ulmer Verlag, Stuttgart 1998, ISBN 3-800-13507-8
  • Josef Szij: Die Springschrecken Europas, Die Neue Brehm-Bücherei Band 652, Westarp-Wissenschaften, Hohenwarsleben 2004, ISBN 3-894-32910-6
  • Heinrich Tauscher: Unsere Heuschrecken, Kosmos Franckh'sche Verlagsbuchhandlung, Stuttgart 1986, ISBN 3-440-05617-1
  • Bertrand&Hannes Baur, Christian&Daniel Roesti: Die Heuschrecken der Schweiz, Haupt Verlag, Bern 2006, ISBN 3-258-07053-9

Annere Literatur

ännern
  • Xiao-Yang Wang, Zhi-Jun Zhou, Yuan Huang, Fu-Ming Shi: THE PHYLOGENETIC RELATIONSHIPS OF HIGHER ORTHOPTERAN CATEGORIES INFERRED FROM 18S RRNA GENE SEQUENCES. Acta Zootaxonomica Sinica 2011, Vol.36 (3) (abstract)

Belege

ännern
  1. ↑ Köhler, G. (2001): Fauna der Heuschrecken des Freistaates Thüringen. Naturschutzreport 18: 83–86.
  2. ↑ Schädler, M. (2009): Ein neues Vorkommen des Zwerggrashüpfers, Stenobothrus crassipes (CHARPENTIER, 1825) (Caelifera, Acrididae), in Deutschland. Entomologische Nachrichten und Berichte.
  3. ↑ Alexander A. Benediktov (1998): Acoustic Signaling of Grasshoppers of the Genus Tetrix (Orthoptera, Tetrigidae). Zoologicheskii Zhurnal 9: 1021–1025

Weblenken

ännern
  Kortspriet-Haupeer. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.
Vun „https://nds.wikipedia.org/w/index.php?title=Kortspriet-Haupeer&oldid=1018047“