Art Farmer
Arthur Stewart (Art) Farmer (* 21. August 1928 in Council Bluffs, Iowa; † 4. Oktober 1999 in New York) weer en US-amerikaansch Jazz-Trompeter. He speel ok Flögelhoorn as ok Flumpet, en Kombinatschoon ut Trompete un Flögelhoorn.[1]
Leven un Wark
ännernFröhe Johren
ännernArt Farmer harr en Twillingsbröer namens Addison, de en bekannt Bassist weer un 1963 storven is. Farmer is in Phoenix (Arizona) upwussen un hett eerst Violin un Klaveer lernt. Trompete un Sousaphon speel he anfangs blots bi fierlich Anlässen (Fahnenappellen) un in en Marschmusikkapell. Mit 15 Johren fung he an, in en Danzorchester Trompete to spelen. Farmer truck mit sien Bröer nah Los Angeles, lern dor de Jazzszene kennen un speel in de Band vun Horace Henderson un Floyd Rays Jump Band. Buterdem gung he mit Johnny Otis up Tournee.
Mit Otis´ Band keem he 1947 eerstmals nah New York un speel as freeschaffend Musiker mit Clifford Brown, Lester Young un annern. Buterdem studeer he in disse Tiet bi Maurice Grupp. 1948 speel he in Kansas City in de Band vun Jay McShann, gung denn aber nah Los Angeles torüch un speel in de Bands vun Benny Carter, Gerald Wilson, Roy Porter un Dexter Gordon. In‘ Januar 1952 entstunnen eerste Upnahmen mit Wardell Gray för dat Prestige Label. Dorbi wurr ok Farmers Kompositschoon Farmer's Market upnommen.[2]
1953 wurr he Liddmaat in de Big Band vun Lionel Hampton un gung dormit 1953 up Tournee. In ditt Johr funn ok sien eerste Session för Prestige statt; de 10-Inch-LP Work of Art, mit Arrangements vun Quincy Jones, de ok as Pianist mitwarken dee, entstunn.[3]
De Hardbop-Ära
ännernDorna bill Farmer en eegen Formation mit den Saxophonisten Gigi Gryce, de vun Enn‘ 1954 bit Midden 1956 bestunn (Nica's Tempo, 1955); later speel he ok mit Coleman Hawkins, Thelonious Monk, Charles Mingus, Art Blakey/Horace Silvers Jazz Messengers, Quincy Jones (This Is How I Feel About Jazz) un af 1958 in dat Quartett vun Gerry Mulligan. Mit hüm weer he an de Filmmusik zu I Want to Live un The Subterraneans (1958) bedeeligt. Togliek hett he sück ok mit experimentellen Jazzrichtungen utnannersett, etwa mit Teddy Charles, Teo Macero, un George Russell, wat hüm den Roop inbrocht hett, all spelen to können, to hören up George Russells The RCA Victor Jazz Workshop. In de 60er Johren erlang dat 1959 vun hüm un den Saxophonisten Benny Golson mit u. a. Curtis Fuller un McCoy Tyner grünnd Jazztet legendäre Berühmtheit. Nah de Uplöösen vun dat Jazztet leit he verscheeden Quartette, as bit 1964 mit Jim Hall, mit de he 1963 dat Album Live at the Half Note enspeel. Dornah arbeit he mit Steve Swallow, Steve Kuhn un Ron Carter un wesselnd Slagtüüchspeler.
De Johren in Europa
ännern1966 verbroch Farmer eerstmals en half Johr in Europa; he hett de stiegend Bedüüden vun de europäischen Jazz erkennt. 1966/67 harr he - weer in den USA –en Formation mit Jimmy Heath, tour denn mehrere Johren dör Europa un truck denn 1968 nah Wien, wo he mit dat Öösterrieksch Rundfunkorchester arbeiten dee. Neben de Jazzmusik speel he barock un klassisch Trompetenkonzerte, etwa as Solist in Bachs Brandenburgischen Konzerten oder Joseph Haydns Trompetenkonzert. In de sülvig Tietruum hett he ok de Kenny Clarke/Francy Boland Big Band un dat Fritz Pauer Trio arbeit. 1994 kreeg he dat „Das Goldene Verdienstzeichen des Landes Wien“.
In Wien bleev he teihn Johr lang, ünnernehm aber nebenbi diverse USA-Reisen, is up de Newport Jazz Festivals 1973 un 1974 uptreden un harr 1976 en körtleevig Formation mit Art Pepper, Hampton Hawes, Ray Brown un Shelly Manne (Album On the Road). Buterdem nehm he Platten mit Sidemen as Yusef Lateef, Jeremy Steig 1976, Joe Henderson/Jim Hall 1978 up.
Van 1974 bit to sien Dood 1999 is he regelmatig in dat Wiener Jazzland uptreden - toeerst faken mit verscheeden inheimischen Formationen un denn völ Johren mit sien eegen europäisch Quintett (Harry Sokal sax, Fritz Pauer p, Paulo Cardoso b un Mario Gonzi dm). Mit disse Formation entstunn 1981 dat Album Foolish Moments, mit Pauer 1987 in‘ Duo Azure.
In de 1980er Johren keem dat to en Wedderbeleeven vun dat Jazztet mit Curtis Fuller un Benny Golson, mit de denn mehrere Alben entstunnen. Buterdem bill he en Quintett, in de lang Tiet de Saxophonist Clifford Jordan speel; mit hüm wurrn priesgekröönt Alben as Blame It On My Youth (1988) upnommen. Dorbi wies sück Art Farmer in sien Laatwark as hervörragend Balladen-Interpret.[4]
Ünner sien langjohrig Musikpartnern sünd ok Gerry Mulligan, Slide Hampton, Ron Carter, Jim Hall, Jerome Richardson, Wynton Marsalis, Geoff Keezer, Annie Ross un Lewis Nash to erwähnen. Ofschons he (fälschlicherwies) lang Johren as Big Band-Musiker gull, gifft dat vun Farmer mehr al 50 Schallplatteninspelungen ünner eegen Naam.
Sien Stil
ännernIn in de fröh Hardbop-Phase sien ehder spitz, meest „kreiend“ Ton (Jörgensen/Wiedemann) vörherrschend weer, de an verscheeden öllere Trompeter as Buck Clayton erinner, hett he nahst dat Flögelhoorn to sien Hööftinstrument makt un vulltruck tegen Enn‘ vun de 1950er Johren en Verschuuven to en Verbinnen vun dat Vokabular vun den Bop mit de Poesie un de Swoorkraftlosigkeit vun groot Melodiker vun den Rang vun een Lester Young. Hüm gung dat um en „melodische, swingende un lyrische Qualität“, so Art Farmer. „Ich versuche, Stücke so zu spielen, wie ein Sänger sie singen würde, - eine sehr gute Vokalistin wie Billie Holiday“.[5]
Ehrungen
ännernFarmer kreeg 1999 de NEA Jazz Masters Fellowship un wurr 2001 in de Big Band and Jazz Hall of Fame upnommen. Ok in de American Jazz Hall of Fame is Farmer upnommen wurrn.
Utwahldiskographie
ännern- 1955: When Farmer Meets Gryce ((Prestige/OJC, 1954/55)
- 1955: The Art Farmer Quintet (Prestige/OJC, 1955) mit Gigi Gryce
- 1958: Cool Struttin' (Blue Note, 1958) mit Sonny Clark
- 1958: Modern Art (Blue Note) mit Benny Golson, Bill Evans
- 1960: Meet the Jazztet (Argo) mit Benny Golson, McCoy Tyner, Addison Farmer, Lex Humphries
- 1960: Out of the Past (Chess, 1960/61) mit Tommy Flanagan, Harold Mabern
- 1963: Live at the Half Note (Atlantic) mit Jim Hall
- 1964: To Sweden With Love (Atlantic) mit Jim Hall, Steve Swallow & Pete LaRoca
- 1987: Something to Live For (Contemporary) mit Clifford Jordan, Rufus Reid, Marvin Smitty Smith
- 1988: Blame It On My Youth (Contemporary) mit Clifford Jordan, Rufus Reid, Victor Lewis
- 1989: Ph. D. (Contemporary) mit Clifford Jordan, Rufus Reid, Marvin Smitty Smith, Kenny Burrell
Literatur
ännern- Richard Cook un Brian Morton: The Penguin Guide to Jazz on CD, 6th Edition, Penguin, London 2002, ISBN 0-14-017949-6.
- Ira Gitler, liner notes zu Farmer's Market (1956)
- John Jörgensen und Erik Wiedemann: Jazzlexikon. Mosaik, München 1967
- Martin Kunzler: Jazzlexikon. Rowohlt, Reinbek 1988
Weblenken
ännernAnmarkungen
ännern- ↑ Ditt Instrument wurr speziell för hüm vun David Monette baut.
- ↑ Kört dornah nehm Annie Ross en sungen Version vun den Titel för Prestige up; dordör wurrn Bob Weinstock un Ira Gitler up den jungen Musiker upmarksom un hebbt de eerste Upnahm-Session plaant; vgl. Gitler, liner notes zu Farmer's Market
- ↑ Later henn keemen de Upnahmen up dat Album Art Farmer Sextet Plays Arrangements and Compositions of Gigi Gryce and Quincy Jones (P 7031/OJC 054) rut
- ↑ zit. nah Cook/Morton. De beid Autoren hebbt dat Album Blame It On my Youth mit hör hööchst Stuuf - vier Steerns mit Kroon - as butergewöhnlich Wark uttekent („a discreet masterpiece“) .
- ↑ zit. nah Kunzler, S. 354
- ↑ De anner Alben vun dat Art Farmer/Benny Golson Jazztet sünd in de Diskographie vun den Artikel över Benny Golson to finnen. Buterdem weer Farmer as Sideman – vör allen in sien fröhe Tiet - an bannig völ Alben vun Musikers as Manny Albam, Gene Ammons, John Benson Brooks, Clifford Brown, Teddy Charles, Sonny Clark, Jimmy Cleveland, Earl Coleman, Eddie Costa, Jimmy Giuffre, Bennie un Urbie Green, Milt Jackson, Michel Legrand, Abbey Lincoln, Mundell Lowe, Hal McKusick, Gil Melle, Oscar Pettiford, Tony Scott, Mal Waldron un annern bedeeligt.