Wikipedia

Live and Let Die (Film)

filmkunst

Live and Let Die (op plattdüütsch so veel as „Leven un doodblieven laten“; dt. Titel: Leben und sterben lassen ) is de achte Film ut de James-Bond-Reeg vun Eon Productions Ltd. De Agentenfilm is 1973 rutkamen un wiest to’n eersten mol Roger Moore in de Hööft- und Titelrull. Speelbaas weer Guy Hamilton. Dat Dreihbook baseert op den gliek nöömten Roman vun Ian Fleming. In Düütschland is de Film an’n 14. September anlopen.

Filmdaten
Plattdüütsch Titel: —
Originaltitel: Live and Let Die
Düütsch Titel: Leben und sterben lassen
Produkschoonsland: Grootbritannien
Johr vun’t Rutkamen: 1973
Läng: 121 Minuten
Originalspraak: Engelsch
Öllersfreegaav in Düütschland: FSK 16
Filmkru
Speelbaas: Guy Hamilton
Dreihbook: Tom Mankiewicz
Produkschoon: Albert R. Broccoli
Harry Saltzman
Musik: George Martin
Paul McCartney (Titelleed)
Kamera: Ted Moore
Snitt: Bert Bates
Raymond Poulton
John Shirley
Szenenbild: Syd Cain
Kledaasch: Julie Harris
Dorstellers

Inholt

ännern

In korte Tiet warrt dree britische Agenten an dree verscheden Öörd ümbröcht. James Bond warrt dorophen na New York losschickt, üm ruttofinnen, wat dorachter steken deit. As he op’n Weg is na sien CIA-Kolleg Felix Leiter, warrt sien Fohrer wiel de Forht ümbröcht. De Spoor na den Möörder bringt em to den afro-amerikaanschen Verbrekerbaas Mr. Big, bi den Bond en verbinnen na den karibischen Diplomat Dr. Kananga sütt. In Big sien Hööftquarteer in Harlem finnt he Mr. Big mit sien Macker Tee Hee un dat Medium Solitaire vör, de Mr. Big ut Tarotkoorten de tokamen Tiet vörrutseggt.

Bond maakt sik dorophen op’n Weg na San Monique, dat Eiland vun Kananga, wo man en tweet mol versöcht, em an de Siet to maken. Bond finnt op dat Eiland grote Mahnfeller vör, de vun den swarten Voodooprester Baron Samedi un sien swarte Magie bewacht warrt. Bond lett sik dorvun nich ophollen un brickt in Kananga sien Huus in, woneem he sik mit en Koortentrick de Leev vun Solitaire totehn deit. Na en Nacht tosamen neit de beiden ut, warrt dorbi aver vun de Mackers vun Kananga verfolgt.

Se flücht in de USA, warrt in New Orleans aver fasthollen un na Mr. Big bröcht. Dor stellt sik denn rut, dat Mr. Big un Kananga de glieke Person is. Sien Plaan is, de he mehrere Tünnen Heroin, de op sien Eiland herstellt worrn sünd, över de Reataurant-Keed "Fillet of Soul" vun Mr. Big ümsünst an de Ruuschgiftsüchtigen verdeelt warrn schüllt. Dormit will he de Tall vun Afhängige verdubbeln un sik sülvst en Oort Monopool op’n Drogenmarkt sekern. Solitaire hett nu aver för Kananga keen Nütten mehr, vunwegen dat se na de Nacht mit Bond keen Jumfer mehr is. Dorüm schall se tosamen mit Bond an de Siet maakt warrn.

Dorto warrt Bond op en Krokodilfarm in’n Bayou utsett. He kann sik ut sien Laag aver redden, dordör dat he över de Rüchen vun mehrere Krokodilen jumpt. Op sien Flucht schallt he ok noch mehrere vun Kananga sien Mackers ut. He geiht torüch na San Monique un kann dor jüst noch hinnern, dat Solitaire vun Baron Samedi ümbröcht warrt. Togliek sorgt he dorför, dat de Mahnfeller op dat Eiland tonichten maakt warrt. Tosamen breekt Bond un Solitaire in dat ünnerirdische Lager vun Kananga in, woneem Bond em opletzt an de Siet maken kann.

To’n Sluss reist Bond un Solitaire in en Tog na Washington D.C. woneem jem noch mol Kananga sien Macker Tee Hee gefährlich warrt. Opletzt hebbt se Roh un günnt sik Spaaß op de Fohrt. In de Slussszeen is op de Lok Baron Samedie to sehn, de sik wat höögt.

Kritik

ännern

Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film oordeel över Live and Let Die, dat dat en technisch opwännig Kino-Aventüer weer, de aver mehr op Tricktechnik as op Logik setten de. De Inszeneren weer överkandidelt bit hen in’t Unrealistische, wat op de annern Siet aver de rassistische Grundtendenz un eenige brutale Szenen lichter verknusen lett. [1]

Utteken

ännern

De Film weer tosamen för fief Filmpriesen vörslahn, dorünner ok för den Oscar in de Kategorie Best Leed för Paul un Linda McCartney. Wunnen hett de Film twee Priesen:

Dreihöörd

ännern

De Film is en verschedene Länner dreiht worrn.[2], wobi de Studio-Opnahmen in de Pinewood Studios in England produzeert weern, as ok bi de fröheren Bond-Filmen.

Dreihöörd weern deelwies in de USA, vör allen in New York City und in’n Bundsstaat Louisiana, so as in de Sump-Rebeden, in de Stadt New Orleans un annere. Wietere Dreihöörd legen op Jamaika, to’n Bispeel in Montego Bay un Ocho Rios.

Soundtrack

ännern

De Soundtrack is toeerst 1973 bi United Artists Records op LP rutkamen. In’t Johr 1988 is en CD vun EMI rutbröcht worrn. Na dat 40. Bond-Jubiläum is 2003 denn en ne’e oparbeite Faten vun Capitol Records publizeert worrn. De Extended Version bargt verlängerte Musikstücken vun den Original-Soundtrack, de wegen de begrenzte Kapazität vun de LP dormols sneden weern.

Achtergrünnen

ännern
 
Roger Moore, 1973

De Produzenten harrn an sik Sean Connery geern noch mol wedder in de Rull vun James Bond sehn, man Connery hett en Anbott mit en Volumen vun 5,5 Millionen US-Dollar utslahn, so dat denn doch en Nafolger söcht worrn is. Verschedene Schauspelers weern dorbi in’t Oog faat worrn, man opletzt is Roger Moore ünner Verdrag nahmen worrn, de mit de Hööftrull in de Feernsehreeg Simon Templar in de 1960er Johren to’n Weltstar worrn is. He harr jüst vörher mit de Reeg The Persuaders! wedder veel Spood hatt.[3]

Live and Let Die weer in mehrere Maanden över’n Johreswessel 1972/73 dreiht. Bit hüüt hett he ruchweg 126 Millionen US-Dollar inspeelt. De Weltpremiere weer an’n 27. Juni 1973 in de USA. De Film müss utnahmswies ahn „Q“ utkamen, vunwegen dat Desmond Llewelyn keen Tiet harr. Liekers weern eenige ne’e Gadgets in’n Film ünnerbröcht. Dorför keem de Rull vun Sheriff J.W. Pepper bi de Fans so goot an, dat se in den nächsten Bond-Film The Man with the Golden Gun ok wedder opduken de. Bito keem in den Film „Quarrel jr.“ för, wat op den eersten Bond-Film Dr. No anspeelt, in den Bond Hülp vun en jamaikaanschen Inwahner harr, de „Quarrel“ heten de. De Hülper is in den Film doodbleven. De Roman speel aver egentlich vör Dr. No, so dat man de Figur ännern müss. Üm dat eenfach to hollen, hett man dorut den Söhn „Quarrel jr.“ maakt.

För de Rull vun Solitair weern ok verschedene Fronslüüd in de Utwahl, as Catherine Deneuve, Diana Ross un Gayle Hunnicut. Opletzt is Jane Seymour utwählt worrn wegen ehr Rull in de britischen Feernsehreeg The Onedin Line. En annern Plaan hett sogor vörsehn, „Honey Rider“ ut Dr. No wedder torüchkamen to laten, wat aver fallen laten weer. Dat Tittelleed weer vun den ehmoligen Beatles-Bassspeler Paul McCartney sungen. He harr dat Leed ok tosamen mit sien dormolige Fro Linda komponeert. Dorför geev dat sogor en Oscar-Nomineren.

De Ümstand, dat de meisten Afro-Amerikaner teemlich stereotyyp dorstellt weern, weer vun de Kritik nich goot opnahmen: en korrupten karibischen Diplomat in Verbinnen mit en swarten Drogenhännler wüllt Amerika mit Drogen överswemmen. Jemehr swarten Mackers hollt se sik mit Voodooritualen warm. Op de Gegensiet gifft dat en unschullige witte Spökenkiekersche, de in de Slussszeen vun Bond vör de Swarten reddt warrt, wat en rassistischen Ünnertoon mit sik bringt.

Op de Söök na Dreihöörd in Louisiana is dat Produkschoonsteam op en Krokodilfarm stött, de in dat Skript inarbeit worrn is. De Besitter vun de Anlaag, „Ross Kananga“, hett ok bi’t Ümsetten vun de Szenen mit de Deerten holpen. De Speelbaas Guy Hamilton fünn de Szeen so goot, dat he den Naam vun den Besitter in’n Film för den legen Kerl övernahmen hett.

Bi’t de Verfolgungsjagd mit Motorbööd springt Bond mit sien Fohrtüüch över en smalle Landtung mitsams en Auto, dat dorop stahn deit. De Sprung harr en Wiet vun ruchweg veertig Meters un stünn dormit mehrere Johrteihnten in’t Guinness-Book vun de Rekorden.

In de Slussszeen sütt een Baron Samedi, as he op de Lok vun en Tog sitt un lacht. Dat weer eerst so plaant wesen, das Samedi in een vun de lateren Filmen wedder torüch kamen schüll, wat aver nich ümsett worrn is. För Samedi sien Dood in den Film müss de Dorsteller Geoffrey Holder in en Sark vull mit Slangen springen, ofschoonst he en Phobie gegen Slangen harr.

De Softwarefirma Elite hett 1988 en Reeknerspeel ünner annern för C64, Atari ST, Spectrum un Amiga rutbröcht.

Literatur

ännern
  • Ian Fleming: Leben und sterben lassen. Heyne - ISBN 3-453-87036-0.
  • Roger Moore: Roger Moore as James Bond – Roger Moore’s Own Account of Filming LIVE AND LET DIE, Macmillan, 1973, ISBN 0-330-23653-9
  • Danny Morgenstern, Manfred Hobsch: James Bond XXL. Schwarzkopf & Schwarzkopf - ISBN 3-89602-545-7.

Borns

ännern
  1. ↑ Kritik in’t Lexikon vun’n Internatschonalen Film
  2. ↑ Siegfried tescher; Der große James Bond-Atlas. Wisse Media Verla, Gütersloh/München 2008. ISBN 978-3-577-07305-9
  3. ↑ Michael Scheingraber: Die James Bond-Filme, Wilhelm Goldmann Verlag, München 1980, S.148

Weblenken

ännern
James-Bond-Filmreeg

Filmreeg vun Eon
1962: Dr. No | 1963: From Russia with Love | 1964: Goldfinger | 1965: Thunderball | 1967: You Only Live Twice | 1969: On Her Majesty’s Secret Service | 1971: Diamonds Are Forever | 1973: Live and Let Die | 1974: The Man with the Golden Gun | 1977: The Spy Who Loved Me | 1979: Moonraker | 1981: For Your Eyes Only | 1983: Octopussy | 1985: A View to a Kill | 1987: The Living Daylights | 1989: Licence to Kill | 1995: GoldenEye | 1997: Tomorrow Never Dies | 1999: The World Is Not Enough | 2002: Die Another Day | 2006: Casino Royale | 2008: Quantum of Solace | 2012: Skyfall | 2015: Spectre

Annere
1954: Casino Royale (Feernsehfilm) | 1967: Casino Royale | 1983: Never Say Never Again

 
Vun „https://nds.wikipedia.org/w/index.php?title=Live_and_Let_Die_(Film)&oldid=924922“